Huis van Cara- Rijk van de Waterman

Blijkbaar maar dat trucje met die kaarten gebeurt nu de hele tijd in mijn boek echt freaky...
_________________________
Cara lachte. Ze kende de grap wel, ze had het haar vader wel eens zien doen toen ze hem nog aardig vond. 'Welk kaartspel wil je spelen?' vroeg Cara toen aan Raiden. Hij mocht kiezen zij kende de meeste spellen wel en ze wis tniet of dat voor Raiden ook gold.

helderziendheid he
-------------------------
Raiden glimlachte omdat Cara het geen erg grapje vond. 'Wat wil je pesten, klootzakken, pokeren, jokeren of hartenjgen'' vroeg Raiden. Hij had er veel geleerd in de gevangenis omat hij zich daar veel verveelde. Vooral bij de laatste glimlachte hij. Al wist hij niet of het met twee personen kon maar dat zagen ze wel.

Cara keek even verbaast naar Raiden er zaten een paar spellen bij wat ze toch niet kende zoals klootzakken. 'Doe eerst maar pesten.' zei Cara meteen glimlach. Dat was iets waar ze niet zo super in was maar daar hoefde ze gelukkig niet zo bij na te denken.

Raiden was verbaast dat Carapesten wou maar zei er niets van. Hij deelde zeven kaarten naar Cara en zeven naar hem zelf. Die pakte hij goed vast en ging beschremend ztten zodat ze hem niet zag. '' Ik ga toch wel winnen'' zei hij uitdagend met een speele glimlach. Hij had eienlijk best slechte kaarten maar nou en.

'Dat zien we nog wel.' zei Cara met een glimlach. Ze kon nu heel flauw zijn gedachts aan lezen en dan weten welke kaarten ze had zodat hij nooit zou kunnen winnen maar dat deed ze niet. Nog neit in elk geval. Ze pakte haar kaarten en keek erin. Ze waren niet echt goed maar het deerde niet.

Raiden kwam pas later er achter dat het toch geen zin had omdat Cara zijn gedachte kon lezen. Maar dat maakte hem neit uit het ging om de plezier die ze hadden. Hij legde rustigeen kaart neer en wactte tot Cara reageerde. Hij vond het leuk om alleen dit te doen een keer. Gewoon bij de start beginnen.

Cara pakte een van haar kaarten en legde die op de stapel. Ze vroeg zich af of Raiden door had dat ze niet in zijn gedachtes keek maar ze wist dat hij het verschil waarschijnlijk niet zou merken. Dat was anders als mensen die ook Telekinese hadden die merkte dat meteen.

Raiden legde rustig nog een kaart op de kleine stapel. ''He hoe heet je tweelingzus ook al weer'' vroeg Raiden tussen door. Het was raar als ze een keer op bezoek kwam en dat Raiden haar naam dan vergeten was. Zelf wou hij dat niet mee maken dus vroeg hij nu maar. Een gesprek tusen het spelen von hij nooit erg.

'Ze heet Bianca.' zei Cara. Ze glimachte toen ze haar haar zus dacht. Ze legde snel een harte aas op de stapel en keek toen naar Raiden. Ze vond het fijn om gewoon gezellig een spelletje te spelen en elkaar echt te leren kennen. Bianca zou zeker weten helemaal gek worden als ze vertelde dat Raiden en zij weer bij elkaar waren.

''Bianca moet ik onthouden'' zei Raiden al of hij een notitie in zijn hoofd maakte. Wat ook welgebeurde voor een deel. Hij was benieuwd hoe zij was maar het maakte niet veel uit. Het ging nu goed en als ze langzaam verder gingen dan kon het alleen maar beter worden. Hij legde een boer op en maakte er klaveres van.

--------------------
hopelijk hebben we allebei de zelfdes regels in ons hoofd.

Cara keek naar haar kaarten. Ze had geen klaveres dus moest ze er een pakken. Ze keek een beetje sip naar Riadne om meedelijde te krijgen. Heel langzaam pakte ze een kaart en keek erna. Nog steeds keek ze zo sip naar Raiden en wachte tot hij weer een kaart neerlegde.

Raiden keek naar Cara en vond het wel te overdreven om waar te zijn. Hij legde een kaart neer met een grote glimlach. ´´Ahh gaat het wel´´ zei Raiden als of hij medelijden met haar had. Daarna grijnsde hij breed waardoor je wel door had dat hij het nie meende.

Cara schoot in de lach en onderdrukte die snel weer omdat ze anders te veel lawaai zou maken waardoor de jongens wakker werden. Nog steeds had ze neit de goed kaart dus moest ze weer pakken. Ze had nu een glimlach op haar gezicht en keek Raiden aan.

Raiden was blij dat Cara lachtge. Het was altijd fijn om haar lach te horen vond hij. ´´Geen zorgen Mars regelt de avond dienst´´ zei Raiden met een knip oog. Ook hij maakte niet al te veel geluid. De jongens slapen hier voor het eerst maar ook weer voor het eerst op een normaal bed. Die zouden dan ook goed sapen. Dit keer pakte ook Raiden een kaart.

Cara glimlachte. 'Handig hoor dat hij vanavond dienst heeft.' zei ze met een glimlach. Ze legde nu een kaart neer omdat ze weer een goed had. Ze keek hem aan en weerstond nog steeds de mogelijkheid om in zijn hoofd te kijken.

Raiden glimlachte. Hij was te gespannen meestal snachts om het te doen dus deed Mars het al lang. Zelf beet hij oip zijn lip en pakte nog een kaart af. Die toevallig een joker was. Toch hield Raiden zijn gezicht strak. Meteen dacht hij aan iets anders voor de zekerheid. -Cara ik hou van je- dacht hij maar.

Omdat Cara niet in zijn gedachtes keek wist ze ook niet wat hij gepakt had en hoorde ze ook niet dat hij dacht dat hij van haar hield. Dat was altijd leuk om te horen. Ze legde nietsvermoedend een kaart op. Ze had nu nog drie kaarten in haar hand.

Riden besloot kort dat hij de joker als laatste zou op leggen of als Cara er nog eentje had. Rustig legde hij een andere kaart op en keek darna weer glimlachend naar Cara. ´´Wat is er trouwens met onze oude school gebeurd´´ zei Raiden bedenkelijk. De laatste keer dat hij er was geweest had hij Cara ontmoet.

Cara dacht even na. Ze legde een kaart op en antwoorde. 'Ik zou het echt niet weten. Mischien moeten we eens kijken of hij er nog wel staat.' zei Cara. Ze was wel benieuwd wat er met de plek waar ze Raiden had ontmoet was gebeurt.

Raiden was wel een beetje verbaast dat Cara niet meer naar school was gegaan. Maar misschien lag dat ook aan de oorlog. Het nam veel van hun af wist Raiden. Hij legde rustig ook een kaart neer en keek daarna naar Cara. ''Misschien als hij er nogis kunnen de jongens er later heen'' zei Raiden met een grote glimlac.

Cara glimlachte. 'Dat zou wel leuk zijn.' zei ze met nog steeds een glimlach op haar gezicht. Ze was nooit meer naar de school terug gekeerd. In het begin wou ze niet gaan omdat ze dan bang was dat Riadne haar daar niet zou vinden en daarna durfde ze niet meer tergu omdat het herrineringen op zou halen die ze op dat moment even wou vergeten alsof het allemaal maar een droom was.

Raiden glimlachte ook. Hij zou de school nooit vergeten al ging hij er amper heen eerst. Nu kwam hij er pas achter dat het prachtig jaren waren. Opeens schoot Raiden hard in de lach omdat hij zelf vond dat hij net als een oude man begon te denken. Al was hij nu een stuk volwassender.

Cara keek hem met een scheef hoofd aan. Hij was zo plotseling in de lach geschoten dat Cara het niet had zien aankomen. Omdat ze ook zijn gedachtes in de gaten hield wist ze ook niet waar hij aan had gedacht. 'Wat is er?' vroeg ze daarom. Het klonk stom om dat zo te vragen maar ze had het al gevraagd.

Raiden was verbaast dat Cara zijn gedachten ook niet in de gaten hield. Hij wist dat ze het niet leuk vond maar in tijd van oorog kon jehet wel vaak gebruiken. Uteindelijk stopte hij met lachen en keek hij Cara aan. ''Ehm het is niet echt iets'' zei Raiden. Hij wist niet hoe hij het kon uit lggen n zo belangrijk is het niet vond hij zelf.

'Als je het niet uitlegd ga ik in je gedachtes het toch zien maar dan ben je ook je voordeel van het geheim van je kaarten kwijt.' zei Cara met een lach. Al vond hij het dan niet intresant zij wou het wel weten en ze wou eigenijk zijn kaarten niet weten maar als hij vervelend ging doen zou ze het toch doen.