Het Meertje - Rijk van de Waterman

Dit is een plek waar je lekker kan zonnen op het gras, kan zwemmen, of gewoon even uitrusten.
Het is er heel mooi, je kunt in het meertje zwemmen, er zwemmen wel vissen en kreeften en andere aparte dieren in, dus je zwemt op eigen risico. Er staan in het gras tafels, bomen en er leven bij het meertje vlinders, vogels en vliegen. Je kunt je draak hiermee naartoe nemen, maar er kunnen niet te veel draken komen, hooguit 5. Er kunnen wel heel veel personen komen. Liever niet vechten hier, alleen bij nood.

Loki kwam door de bomen naar het meertje lopen. Scath vdaalde ook naar beneden en landde aan de rand van het meer. Ze glimlachte en ging aan de rand zitten. Loki was blij dat ze een jurkje aanhad, zo hoefde ze alleen haar schoenen maar uit te doen en kon ze met haar voeten het water in. Glimlachend legde ze haar vioolkoffer en tas naast zich neer en ging op haar rug liggen.

Diego kwam met zijn handen in zijn zakken aanlopen. Dit was een van zijn lievelingsplekken, hij hield van deze plek. Hij kwam hier helemaal tot zichzelf, en kon even nadenken over bepaalde dingen. Het zag er verlaten uit. Op een meisje na, was er niemand te bekennen. Naja, er liep nog een oud koppeltje, maar verder was het leeg. De lucht was ook grauw, en iedereen bleef binnen.

Loki keek naar de lucht en luisterde naar de geluiden, ze hoorde snellere voetstappen dan die van het oude koppel dat ze had gezien. Ze hief haar hoofd een beetje en zag dat het een jongen was. Loki bekeek hem even en hij kwam haar bekend voor. Toch bleef ze liggen en sprak ze hem niet aan.

Diego liep langs het meisje, en zei net hard genoeg zodat zij het kon horen; 'Goh, wat is het grauw hier he. Het lijkt wel alsof alles is uitgestorven.' Hij bleef even achter haar staan, om op een antwoord te wachten. Hij kende haar niet, en hij dacht ook niet dat hij haar ooit had gezien.

Loki hing met haar hoofd naar acheren en keek de jongen aan. 'Tjha, er is waarschijnlijk en storm op komst.. Wie wilt daar nou in zitten..' zei ze terug. Ze bleef hem aankijken maar ging daarna toch wel rechtop zitten en draaide zich om naar hem. Ze keek hem nu makkelijker aan.

'Echt waar? Dat.. dat is verschrikkelijk! Mijn huis is heel makkelijk omver te blazen!' Diego raakte helemaal van slag. Hij had zijn huis zelf gebouwd, en het was niet erg stevig, en het stond ook op een heuvel. Hij raakte in paniek; 'Word het ernstig?' Hij keek het meisje aan, alsof zij de weervrouw was. Ze vond hem vast een watje, en dat was hij de laatste tijd ook wel. hij moest maar weer eens gaan moorden, dat zou hem goed doen.

'Ik denk meer regen dan dat er wind zal zijn.. Dus misschien wordt het wel nat van binnen maar wegwaaien doet het niet denk ik.' zei Loki tegen hem. Ze keek naar de jongen en zag dat hij een beetje paniekte. Loki voelde een druppel op haar neus en keek zuur naar de lucht. Daarna weer naar de jongen.

' O-o, nou, we wachten het maar af he?' zei Diego, iets meer gerustgesteld. Hij volgde de blik van het meisje, naar de lucht en zag druppels op het water vallen. Hij zuchtte; 'Nou, daar begint het al.. Ik ben trouwens Diego.' Hij stak zijn hand uit naar het meisje.

Loki nam de hand aan. 'Loki, aangenaam.' antwoordde ze naar Diego. Loki glimlachte een beetje en veegde een paar druppels van haar wangen af terwijl ze nog steeds omhoog keek om Diego te kunnen zien dus stond ze maar op. 'Misschien is het beter als we onder de bomen gaan staan, dan blijven we een beetje droog..' stelde Loki voor.

'eh, Loki, misschien kunnen we beter naar een cafe ofzo gaan? Straks word het echt noodweer, en dan staan we hier, te schuilen onder de bomen' Diego grijnsde terwijl hij dit zei. Het begon inmiddels harder te regenen, en de regendruppels spatten op het water.

'Misschien is dat een beter idee ja..' zei Loki grijnzend. 'Weet jij een goede hier in de buurt?' vroeg ze rustig aan hem. Ze deed nu wel haar capuchon op omdat ze onder erg nat werd. Ze keek even naar de regendruppels op het water. Diego's idee was slimmer.

'Ehm.. nou eigenlijk niet echt. Maar weetje? We kunnen gewoon hier in de buurt even rondlopen, en dan komen we er denk ik vanzelf er wel eentje tegen.' Er viel een dikke regendruppel op Diego zijn neus, en hij moest er van lachen, het kriebelde.

Loki grinnikte. 'Dat is goed. Beter dan mijn idee..' zei ze met een glimlach. Ze keek even naar Diego voor ze begon met lopen. Langzaam onder de takken van de bomen door om zo min mogenlijk nat te worden, al kon Loki niet voorkomen dat er soms een druppel op haar viel. Of in haar nek.

Ze liepen al 5 minuten, en waren inmiddels al een beetje doorweekt. Maar Diego zag een bord met de tekst ' Cafe het drankje' en er ging een opluchting door hem heen. 'Kijk, een cafe!' zei hij tegen Loki. Hij had best wel dorst gekregen inmiddels, en hij kreeg het ook best wel koud. Ze liepen samen op het cafe af.

(hahah ik heb dat cafe net ff aangemaakt, want er was er geen in dit rijk, of in een ander dichtbijzijnd rijk ;p)

Nerisse zat aan de rand van het meertje met haar voeten in het water. Ice lag naast haar en blies soms het water tot een dun laagje ijs. Nerisse had een wit jurkje aan en haar witte ballerina's stonden naast haar. Ze keek rustig voor zich uit en speelde met een bolletje lucht. Nerisse keek naar zichzelf in het water.

Marc liep naar het meertje toe. Hij zag dat er iemand bij zat en twijfelde of hij er wel heen zou gaan. Hij was nou niet echt prettig gezeldschap de laatste tijd. Toch liep hij door. Aan zijn gezicht was niet te zien hoe hij zich echt voelden. Alleen maar een glimlach alsof er niets aan de hand was.

Nerisse keek op omdat ze voetstappen hoorde. Ze zag een jongen met een gglimlach op zijn gezicht en vroeg zich af waarom hij glimlachte. Zelf deed ze dat niet op het moment. Dat vond ze niet heel erg want ze was er gewend aan geraakt. Ze had twee voor haar dierbare verloren in zes jaar tijd dus ze had even genoeg van het leuke leventje.

Marc naderde het meertje nu nog wat meer. Hij zag dat het meisje niet vrolijk keek wat hem alleen maar vastberaderde maakte om niet te laten zien wat hij echt voelde. Hij ging naast het meisje bij het meer zitten. 'Hallo.' zei hij tegen haar. Daarna keek hij over het meertje naar de overkant.

'Hoi..' zei ze tegen de jongen. Ze vond haar stem altijd vreemd hoog en kinderlijk klinken. In haar hoofd klonk het altijd lager dan als ze echt sprak. Nerisse vond het geen probleem dat de jongen naast haar ging zitten. Ze moest alleen even slikken maar het ging haar goed af en ze wende steeds meer aan mensen.

'Ik ben Marc.' zei hij terwijl hij zijn hand uitstak om die van haar te schudden. Ze had een hoge stem maar Marc stoorde zich er niet aan. Het paste op een of andere manier wel bij het meisje. Hij glimlachte nog steeds ook al was er niets om over te lachen. HIj keek weer over het meertje en toen weer naar het meisje.

Nerisse nam de hand aan en voelde kort de warmte van de jongen. 'Nerisse.' gaf ze hem rustig haar nam. Ze vroeg hem niks over zijn glimlach omdat dat haar zaken niet waren. Ze keek even het meer en de bomen rond en probeerde zich te bedenken hoe ze hier gekomen was. Verdwaald was ze geweest. Dat was het.

Marc deed zijn schoenen uit en liet zijn blote voeten door het water gaan. Het was lekker fris. Marc dcht aan de dingen die zich de afgelopen paar dagen waren gebeurt. Het waren dingen waar hij absolut niet trots op was maar hij had het nou eenmaal al gedaan.

Nerisse keek van het meertje naar de jongen en vroeg zich af waar hij aan dacht. 'Is het erg pijnlijk?' vroeg ze alleen maar. Meer vragen had ze niet nodig omdat ze veel in zijn ogen zag ook al glimlachte hij wel. Nerisse voelde een visje aan haar teen sabbelen.

Marc keek haar aan. Hoe wist ze waar hij aan had gedacht was het dan toch aan zijn gezicht te zien? 'Ja het is pijnlijk.' zei Marc alleen maar. Als ze meer wou weten zou ze het wel vragen. Marc keek naar het water en zag een boel kleine visjes zwemmen. Het zag er vrolijk en kleurijk uit.