Huis van Cara- Rijk van de Waterman

''Je weet maar nooit wat er kon gebeuren. Dusd nee dit keer telt niet. En ik denk dat ik toch maar ga slapen'' zei Raiden met een np gaap. Hj was niet zo heel erg moe maar wou gewoon Cara ff plagen. Dat kon wel vond hij zelf.

Cara keek hem een beetje boos aan. Maar het was gemaakt. 'Nee je gaat niet slapen dat mag niet van mij.' zei ze met nog steeds een boos gezicht. hIj ging nu niet slapen want ze wou nog een keer winnen van hem. Ze ahd goede kaarten dus moest dast gaan lukken.

aidenlegde zijn kaarten neer op de tafel omdat hij ze dit keer niet uit zijn handen wou laten vallen. Daarna gaapte hij nogeen keer en eed net als of hij in slapa viel. Waardoor hij ging liggen en Cara haar schoot als kussen gebruikte. ''Mag ikeel even zo blijven liggen'' vroeg hij met gesloten ogen. Natuurlijk zou hij Cara niet alleen wakker laten maar het lag zo fijn en vertrouwt.

'Oke dan.' zei ze tegen hem. Als hij echt moe was mocht hij van haar echt wel even slapen al zou zij dat zelf niet doen. Ze legde haar kaarten neer en ging met haar hand door het haar van Raiden. Het voelde fijn en vertrouwd om zo met zijn tweeën op de bank te zitten/liggen.

Raiden was blij dat Cara het niet erg vond. Hij bleef zo rustig liggen met zijn ogen gesloten. Hij viel niet in slaap ook al zou je denken dat je dat meteen viel. Hij ws zo als eerder al getypt niet moe. Al kon ij makkelijk zo in slapa vallen hij wo dat Cara niet aan doen. ´´He ik verder nog wat gmist´´ vroeg Raiden omdat hij nu maar meteen het hele verhal kon horn.

Cara dacht daar even over na. Het enigeste wat er in die zes jaar was gebeurt wat echt belangrijk was, was dat ze haar tweelingzus weer had gevonden en natuurlijk iets met Kenji had gehad. En dat vanhaar vader vertelde ze liever niet maar ze wist dat het wel zo eerlijk was om het tegen hem te vertellen. 'Ehhm mijn vader is terug gekomen.' zei ze tegen hem. Ze wist niet zeker of hij wist wat dat inhield maar dat zou ze hem dan wel gaan vertellen.

Raiden herinnerde zich nog goed dat Cara nit al te vrolijk was over haar vader. Hij had haar misbruikt of zo iets dacht Raiden altijd. ´´En wat heb je gedaan of wat heeft hij gedaan´´ vroeg hij rustig. Waar hij zijn best voor moest doen. Al kon hij het best goed woede in houden nu. Als de vadere Cara misbruikt had dan zou Raiden hem wel een keer op zoeken.

'Hij probeerde me gevangen te nemen en hij had hulp van een klein legertje en natuurlijk mijn neef.' zei Cara. Ze voelde weer de woede maar ook de angst toen ze hem weer had gezien. Gelukkig had ze weten te ontkomen maar het bleef gevaarlijk, altijd. 'Gelukkig kwam Ghai optijd anders zaten we hier nu niet zo.' zei Cara oprecht.

Raiden haalde diep adem door zijn neus om de woede niet de overmhte te veroorzaken. ´´Waar zijn ze nu´´ vroeg hij rustig. Hij wou het graag weten dan kon hij misschien met de vader praten of wel meer. En zorgen er voor dat ze niet nog een keer zouden komen. Al zou Raiden Cara dan beschermen ook al had hij geen been.

'Ik weet het niet. Al gok ik dat hij weer in zijn landhuis zit zoals altijd.' zei Cara. Hij kwam nooit zijn landhuis uit alleen maar om haar te vangen en dan alleen maar als hij bijna zeker is dat hij gaat winnen. Daarom was het ook beangstgend geweest dat hij er was.

´´Dan ga ik morgen we langs bij hem´´ zei Raiden besluitend. De jongens konden wel hier blijven met Mars dan ging hij alleen met Mars. Dat was het slimst vond hij zelf. Wat hij er uiteindelijk zou don wist hij niet maar dat hing ook van de reactie van Cara haar vader af. aar hij zou er voor zorgen dat hetnet ng een keer zou gebeuren.

Cara keek verschrikt. Riadne mocht niet anar haar vader dan zou ze hem waarschijnlijk nooit meer zien. 'Nee je gaat niet en als je toch gaat ga ik mee.' zei Cara resoluut tegen hem. Ze ging mee of hij het nou leuk vond of niet. En als ze meeging zou ze waarschijnlijk niet meer terug komen en dat wist ze en waarschijnlijk wist Raiden dat ook.

Raiden ging recht op zitten en keek Cara recht in haar ogen aan. ´´Nee je gaat niet mee´´ zei hij rustig als of hij teen een van de jongens praatte. Hij wist dat Cara niet o maar er bij zou lten maar wist dat ze niet mee ging. Hij liet Cara niet gevangen zetten door hem. ´´Ik ga alleen maar praten´´ loog hij om Cara hier te laten.

'Dat denk je maar mijn vader neemt je gevangen zodra hij erachter komt dat ik van je hou. Je bent daar niet veilig ik ga mee of je het nou wilt of niet. En anders moet je maar hier blijven.' zei Cara. Ze liet hem toch niet gaan en als hij ging zou ze hem gewoon volgen.

´´Rustig maar ik kom er wel uit. Ik ben gewend aan genavgen nemen en hij neemt mij niet zo maar gevangen´´ zei Raiden. Hij had het allemaal voor Cara over. Hij wou niet dat ze de hele tijd in angst zou gaan leven. De hele tijd wachten tot hij misschien langs zou komen was geen lven. Dus Raiden wou Cara leven geven.

'Raiden je gaat gewoon niet.' zei Cara resoluut. 'Ik wil niet weer een leven zoals de laatste zes jaar. Ik wil niet weer op je moeten wachten.' zei Cara tegen hem. Ze hoopte dat hij het zou begrijpen en dus niet weg zou gaan.

Hier tegen in kon Raiden niet gaan. Hij voelde zic alschuldig over de voorgaande jaren dus zou hij het niet gaan doen. ´´Oke´´ zei Raiden maar al was hij er eienlijk niet mee eens. Hij zou wel een andere manier verzinnen om die vader te pakken te krijgen. A wou hij hem nietood hebben. Dat zou Cara misschien pijn doen.

Cara gaf Raiden een knuffel. 'Dankjewel.' zei ze tegen hem. Ze was blij dat hij niet wegging al wist ze dat haar vader er ooit achter zou komen en dan zou Raiden en ook zij niet veilig zijn. Het was alleen een uitstel voor iets wat toch zou komen. Dat wist ze maar ze dacht niet dat Raiden dat wist.

Raiden was blij met de knuffel. Dit gaf hem fijn gevoel al wist hij dat hij een keer toch naar de vader toe gaan. Als soldaat of gewoon als rijke man. Hij zou in iedergeval voor zorgen dat Cara voor altijd veilig in zijn armen kon blijven. Al doodde hij zich zelf erbij.

Er liep een traan over Cara's wang. De wetenschap dat haar vader ooit haar leven nog een keer kwam verwoesten kon ze niet aan. Ze kon er niet tegen dat nu ze gelukkig was dat haar vader nog steeds de macht hd om dat weer te vernietigen. Het klopte gewoon niet. Ze had nog steeds niet haar eigen leven in de hand.

´´Niet huilen het komt allemaal goed´zei Raiden sussend. Hij wou Cara niet zien huilen en dat wist hij goed Al was het niet zo erg om je emoties te laten zien. Hij sloeg zijn armen beschermend over haar heen om te laten zien dat alles goed zou komen.

Cara snikte. 'Het is gewoon zo moeilijk.' zei ze tegen hem. Ze snapte wel dat hij haar niet wou zien huilen maar soms moest het gewoon even. Ze kreeg een veilig gevoel van Raiden doordat hij er alleen al was. Het voelde veiliger als ze zo in zijn armen lag.

´´´Het komt allemaal goed´´ zei hij nog steeds sussend. Hij bleef zo gewoon zitten. De zon kwam al op en op de trap hoorde Raiden voetstappen. Al snel zag hij het bezorgde gezcht van Mark om de hoek steken. ´´Waarom huilt mama Cara´´ vroeg hij voorzichtig. Raiden glimlachte half en klopte langs hem zodat Mark langs Raiden kon gaan zotten. Rustig deed hij dat ook.

Cara werd iets rustiger toen ze merkte dat Mark beneden was. Ze wou niet dat hij haar zo zag dat was ook niet goed voor hun dacht ze. Ze bleef wel Raiden stevig vasthouden omdat ze hem gewoon niet kwijt was. Ze vond het fijn dat Mark haar mama had genoemd.

Mark ging langs Raiden zitten en ging van zich zelf hem een knuffel geven. Raiden wist dat Mark genoeg had gehad. Hij liet met spijt Cara los en pakte Mark op zijn schoot. Hij hield alleen Cara haar had vast. ´´We hebben alleen ergens over gepraat. Maak je maar geen zorgen´´ zeiRaiden met een glimlach.