Huis van Marc en Anique- Rijk van de maagd.

Bailey kuste hem liefdevol en met een hand streelde ze zijn wang. Ze haalde haar lippen na een tijdje van die van hem 'Ik moet strakjes wel gaan.' Zei ze, ergens een klein beetje verontschuldigent. Eigenlijk wou ze Loki vinden of misschien naar het oude landhuis gaan, nu ze de moed ervoor had gekregen.

Marc glimlachte. 'Is goed maar ik wil als het kan tenminste wel dat je vanavond weer bij mij bent' zei hij met een glimlach. Hij wou haar ergens mee naar toe nemen maar hij wou nog niet vertellen waar naar toe. Dat zou een verassing worden. Hij streelde zachtjes haar wang.

Bailey glimlachte en haalde haar schouders op. 'Ik kijk wel of ik dat red, ik denk het wel.' Zei ze en deed haar haren uit haar ogen. Ze ging wat rechterop zitten en ging even met haar vingers langs zijn kaaklijn, ze glimlachte. 'Ik kom in ieder geval terug. Vandaag of morgen.' Zei ze.

Marc glimlachte nog steeds het leek alsof die glimlach niet meer van zijn gezicht kon maar hij vond het niet erg. 'Dat vind ik fijn om te horen.' zei Marc oprecht. Hij wou haar heel graag de velden laten zien en weten wat ze er van vond. Hij had de velden ondekt toen hij nog klein was maar het was er heel mooi. Bijna net zo mooi als zij was.

Bailey glimlachte en stond op terwijl ze hem mee omhoog trok. Ze pakte de weinige spullen die ze had meegenomen en deed die in het tasje dat ze altijd bij zich had. Ze slingerde die om haar schouder en keek hem aan. Ze ging even op haar tenen staan en gaf hem een kus. 'Dan zie ik je vanavond, of morgen.' Zei ze.

marc boog zich iets voorover om haar kus te beantwoorden. 'Tot vanavond of morgen.' zei hij met een glimlach. 'Ik ga je missen.' zei hij terwijl hij zich voorover boog om haar nog een kus te geven. Hij sloot zijn armen even om haar heen en liet haar toen weer los.

Bailey glimlachte een beetje spijtig. 'Ik jou ook.' Zei ze en pakte daarna haar donkerblauwe jack en deed die aan. 'Tot dan.' Zei ze en liep richting de deur. Ze glimlachte nog eventjes naar hem voordat ze naar buiten stapte, het bos in. Ze hoorde gekraai en Darkness kwam aanvliegen om op haar schouder te gaan zitten. Ze glimlachte en begon te lopen.

'Tot dan.' zei Marc nog voor ze de deur uitstapte. Toen ze weg was plofte hij op de bank. Hij ging met zijn handen door zijn haar. Hoe was het toch mogelijk. Eerst is hij er heilig van overtuigd dat hij niemand meer in zijn hart binnen zou laten en dan is hij ineens weer verliefd. Hij stond op en liep naar zijn gitaar en pakte die op. Rustig ging hij weer op de bank zitten. Hij speelde een lied wat hij zelf had geschreven na de dood van Angelique.

Marc liep door het bos. Hij liep gewoon zonder dat er echt iets was. Hij miste Anique en Angelique maar wist dat hij hen nooit meer terug kreeg. Bailey miste hij ook maar hij wist gelukkig van haar dat ze terug kwam en hij kon bijna niet wachten tot ze weer terug kwam. Het was voor hem raar maar ze was als een soort van drug voor hem. Hij kon nu al niet meer zonder.

Aria zat mokkend op de rug van Toxic. Ze vloog expres naar Marc toe. Hij was de reden dat ze zo lang moesten wachten. Dus dat ging ze ook maar goed zeggen. Al kwam ze natuurlijk ook voor gezelligheid. Toxic lande rustig voor het huis en Aria vloog er af. Haar buik was nog niet zo´n obstakel dat ze dat niet mer kon. Harder dan normaal klopte Aria op de deur van het huis.

Marc liep nog steeds door het bos en had dus niet door dat er iemand bij zijn huis stond. Hij kwam aan bij een openplek. Hij ging er zitten en pakte uit zijn tas een veldfles en nam een slok water. Ice vloog ergens een stuk verderop boven het bos. Marc genoot van de rust en luisterde naar de vogels die vrolijk aan het fluiten waren.

Toen niemand open deed begonnen Aria haar handen echt te jeuken. ´´Een kleine tornado zou vast genoeg zijn om hem er uit te halen´´ zei Aria met een grijns. Ze wou eht al bijna doen tot Toxic haar stopte. ´´Misschien moet je in het bos kijken´´ zei ze rustig. Aria draaide zich naar het bos en herinnerde zich dat hij daar ook best kon zijn. ´´Oke dan´´ zei Aria nog steeds boos terwijl ze naar het bos zweefde.

Wrm is ze zoo boosjes??
__________
Marc stond na een paar minuten weer op en begon terug te lopen naar zijn huis. Hij was een aardig eind weg dus dat zou nog wel even duren en hij wou thuis zijn voordat het donker zou worden. Al zou dat niet heel erg moeilijk zijn. Hij stopte terwijl hij liep zijn veldfles weer in zijn tas en liep verder.

MArc stuurde haar naar het ziekenhuis waar ze uren in de rij moest wachten !!!!!
-------------------------
Overal om haar heen werd alles ijs. Ook al lag er al sneeuw het werd nog meer als Aria er langs kwam. Opeens zag ze een schim bewegen. ´´Marc´´ riep ze boos naar hem terwijl ze zo snel ze kon naar hem toe liep. Natuurlijk kon ze dat niet meer zo snel door de buik. Boos keek ze hem aan terwijl ze dichterbij vloog.

Ooowja.... sorry voor dat..
____________
Marc hoorde ineens een bekende stem zijn naam roepen. Hij had nog neit helemaal door dat Aria boos op hem was. Hij keek om zich heen en zag Aria toen op hem afvliegen. 'Hallo Aria. Hoe gaat het?' vroeg hij aan haar toen ze niet meer zo ver van hem afwas. Pas toen zag hij haar boze gezicht maar hij deed net alsof hij het niet zag.

Aria vloog door tot ze recht voor hem stond. Ze vloog net hoog genoeg dat zeboven hem uit kwam. Eigenlijk was ze een stuk kleiner maar luchtmagie was altijd handig. ´´Slecht, weet je waarom ik ben naar hét geweest door jouw´´ zei Aria boos. Ze sprak niet eens ziekenhuis uit het was verschrikkelijk de hele tijd wachten vond ze zelf.

Marc keek een heel klein beetje verbaast. Aria was echt boos en zo had hij haar nog nooit gezien. 'Rustig maar. En wat is Hét als ik vragen mag.' zei hij toen tegen haar. Ze moest eerst maar een beetje rustig worden en dan zouden ze het er over hebben. Natuurlijk snapte hij wel dat ze naar het ziekenhuis bedoelde maar hij deed net alsof hij dat niet helemaal snapte.

´´Dat irritante ziekenhuis waar je een dag moet wachten tot je eindelijk een beurt krijgt´´ zei Aria hard. Ze wist ook wel dat ze moest kalmeren maar dat moest er gewoon even uit voor Aria. Langzaan haalde ze weer adem. Zo boos was ze ook weer niet dat ze ging evchten met Marc. Dat kon niet eens met haar buik.

Marc lachte even kort. 'Oke schreeuw het er maar even lekker uit hoor.' zei hij tegen haar. Hij vond het niet heel erg dat ze boos om hem was al hoopte hij wel dat het zo weer over was want hij had eigenlijk geen zin in een boze aria.

´´He lach geen zwangere vrouw uit dat is heel gevaarlijk´´ zei Aria serieus. Waarna ze ook weer ging glimlachend dus zo erg vond ze het ook weer niet. Rustig ging ze weer in de lucht zitten want de zwaartekracht koste steeds meer energie van haar. ´´Iedergeval ik ga er nooit meer heen of jij moet een betere weten´´ zei Aria.

Marc glimlachte weet toen hij zag dat Aria nu ook glimlachte. 'Je moet het zelf weten of je er weer heen gaat maar er zijn er zeker mee dan alleen die waar jij bent geweest.' zei Marc. Hij wist van tone Angelique zwanger was dat hij haar het liefst iedere week naar het ziekenhuis had gesleurd omdat hij wou dat alles goed ging. Uiteindelijk had dat niet mogen baten.

´´Ja dat lopt maar ik vind het nog steeds irritant om eerlijk te zijn´´ zei Aria rustiger dan net. ´´Maar alles gaat nog steeds goed terwijl de grote dag steeds dichterbij komt´´ zei Aria met een glimlach. Ze was nog steeds blij met haar vierling die er aan zou komen. Het was gewoon te mooi om waar te zijn dacht ze zelf altijd.

Marc glimlachte. Hij was blij dat alles goed ging en er geen lastige dingen bijkwamen. 'Gelukkig maar he.' zei hij met een glimlach. Hij keek even naar haar buik en hoopte dat het allemaal goed kwam en het niet zo zou lopen als het bij hem was gegaan.

___
jeez ik ben inspiloos voor Marc...

Het was maar dat Aria ijs en lucht als kracht had anders had ze al lang gevraagd of ze naar binnen konden. Met het zweven verminderde ze de moeite van de zwaartekracht. En buiten had ze het nooit meer koud. ´´En hoe gaat het verder met jouw´´ vroeg Aria maar met een glimlach. Ze kon er nog steeds niet tegen dat een gesprek vol over haar ging.

'Met mij gaat alles heel goed.' zei hij vrolijk. Hij had een paar dagen geleden Bailey weer gezien en wist nu dat hij echt niet meer zonder haar kon. Aan de ene kant was het gevaarlijk om zich zo te voelen maar aan de andere kant voelde het ook heel goed. 'Zullen we anders naar binnen gaan?' vroeg hij.