Huis van Marc en Anique- Rijk van de maagd.

Bailey knikte langzaam. Hij was zo koppig. 'Iemand kan niet doodgaan doordat iemand anders van diegene houd.' Ze vond het echt onzin, maar misschien dacht hij daar anders over. Ze wist dat er iemand zou zijn die verdrietig zou zijn als zij zou sterven. Loki en misschien de andere van haar familie, maar de meeste wisten niet beter dan dat ze al dood was.

'Dat dacht ik vroeg ook ja. Maar waar zou het dan aan moeten liggen. Iedereen die dicht bij mij staat gaat dood en niet op een logisch moment.' zei Marc. Hij had er jaren over gedaan om uit te vogelen waarom iedereen dood gign en toen Anique dood ging viel alles op zijn plek.

Bailey zuchtte. 'Ik verzeker je dat ik niet doodga en als ik doodga dan komt dat door een dertiender en dat is geen onlogisch moment, dat gebeurt gewoon.' Zei ze schouderophalend. Ze zat er niet zo mee hoe ze dood zou gaan, als ze tenminste een dertiender kon doden voordat ze zelf doodging, vond ze het best. Dan was ze weer terug bij Kirara en dat gaf haar een vredig gevoel. Ze was niet bang voor de dood, nooit geweest ook. 'Er is vast een andere verklaring voor de dood van jou geliefden, een logischere.' Zei ze.

Marc keek naar Bailey. 'Zou jij me willen helpen om die rede te vinden?' vroeg Marc toen aan haar. Dat zou voor haar ook dingen oplossen want als ze een andere reden vonden dan zou Marc niet meer bang zijn om iets met Bailey te beginnen.

Bailey knikte. 'Ja. Maar voor de dood van iemand is niet echt een reden, het gebeurt gewoon, mensen gaan dood, hoe hard het ook klinkt. Misschien is er iets als een god die ze doodmaakt, misschien is het gewoon een deel van het leven. Maar het komt niet doordat iemand van diegene houd. Dat het nou allemaal jou geliefden zijn is treurig, maar het komt niet door de liefde van jou die je aan die mensen hebt gegeven. Echt niet.' Zei ze.

'Maar hoe kan ik dat nou zeker weten.' zei Marc. Hij wist dat hij dat alleen maar echt te weten zou komen door weer van mensen te gaan houden, en dat deed hij eigenlijk al. Hij hield van Bailey ook al probeerde hij het te onderdruken.

'Dat weet niemand zeker. De dood is een van de grootste onzekerheden uit het leven. Maar ik weet zeker dat Kirara niet dood is gegaan doordat ik van haar hield, want Kirara hield van mij en dat zou ze me nooit aandoen. Nee, dat kwam door dertienders. En de dood van jou geliefden komt ook niet doordat jij van hun hield, dat kan niet eens.' Zei ze, je kon de dood geen goede redenen geven, het gebeurde gewoon.

'Maar...' zei Marc. Hij wou er tegen in gaanmaar hij wist ook dat Bailey gelijk had. Zijn geliefde waaren niet dood door hem. Ze waren dood omdat ze dat hoorde te doen. Waarom wist niemand maar een ding was zeker het was niet door hem. 'Je hebt gelijk.' fluisterde Marc.

Bailey knikte, ja dat had ze inderdaad. 'Blij dat je het inziet.' Zei ze en glimlachte kort naar hem. Daar was ze echt blij om. Ze haalde een hand door haar haren, die helemaal waren opgedroogt en keek voor zich. Ze zuchtte eventjes. Ze miste Kirara, het geluid van iemand die je in je hoofd moed tespreekt.

Marc wist wel dat Bailey gelijk had maar hij was toch op een of andere manier niet helemaal overtuigt. Hij ging zitten en bekeek Bailey eens echt goed. Terwijl hij dat deed begon zijn hart al sneller te kloppen.

Bailey keek naar Marc. 'En nu?' Vroeg ze. Ze hoopte dat het nu goed kwam, dat er nu zekerheid voor haar kwam en dat ze zich niet meer alleen hoefde te voelen. Maar dat wist ze niet zeker, ze wist ook niet of Marc er helemaal anders over dacht.

'Dat ligt aan jou.' zei Marc. HIj wou het wel proberen ook al was hij er niet helemaal van overtuigt maar als Bailey het niet wou dan was dat zou en kon hij dat ook begrijpen. Hij keek haar aan in de hoop dat ze zou zeggen dat ze het ook wou proberen.

Bailey haalde haar schouders op en dacht eventjes na. 'Mij maakt het eigenlijk niet echt uit, maar als jij het nog niet wil.' Zei ze. 'Dan vind ik dat ook goed.' Zei ze en glimlachte eventjes kort naar hem. Ze haalde een hand door haar haren, een nutteloze gewoonte.

'Ik wil het wel.' zei Marc. Hij kon zich niet langer inhouden en kuste haar weer op haar mond. Als ze nu toch had besloten dat ze het niet wou kon ze hem wegduwen. Zijn hart ging in zijn borstkast tekeer en zijn hele lichaam tintelde weer.

Bailey kon het niet laten om even te glimlachen en sloeg haar armen om zijn hals heen, terwijl ze hem terug kuste. Ze was blij, dat hij het wel wilde en niet met die angst bleef zitten dat ze misschien dood zou gaan. De vlinders in haar buik raasde weer alle kanten op.

Marc streelde haar lichaam. Al snel trok hij haar shirtje weer uit. Zijn shirt lag nog op de grond van daarstraks dus nu waren ze weer op het punt waar ze net waren gestopt. Hij trok haar dicht tegen hem aan en streelde haar blote rug terwijl hij haar innig kuste.

Bailey kuste hem, liefdevol en innig. Een hand ging over zijn blote bovenlichaam, de andere hand ging naar zijn hals en daarna langzaam naar zijn haren. Haar hart maakte sprongetjes en ging harder dan hij hoorde te gaan, ze glimlachte.

Marc maakte behendigd haar bh los. Waren die on night stands toch nog ergens goed voor. Hij streelde haar rug en legde een hand tegen haarwang. Even onderbrook hij de kus en kuste haar hals en haar wangen om zo weer bij haar mond te komen. Hij kuste haar innig vuurig en vooral liefdevol.

___
next morning

Moet je btw niet op je account letten? ;$
--

Bailey was half wakker, maar had geen zin om haar ogen open te doen, ze wou deze droom niet beeindigen. Ze glimlachte in haar slaap en draaide zich even een stukje om. Ze zuchtte en opende haar ogen een heel klein stukje, maar knipperde tegen het licht.

Marc opende langzaam zijn ogen. Hij knipperde even tegen het licht wat er door het raam viel. Toen hij Bailey in zijn armen voelde glimlachte hij. Het was dus geen droom geweest maar echt waar. Hij keek naar haar terwijl ze dach hij nog sliep.

___
ja had geen zin om te wisselen

Bailey draaide zich nog een stukje, zodat ze met haar hoofd naar hem toe lag en opende haar ogen even langzaam. Ze glimlachte even snel en gaapte daarna. 'Goedemorgen.' Mompelde ze tegen hem en keek hem eventjes aan.

'Goedemorgen engeltje.' zei Marc tegen haar. Hij glimlachte en dacht aan de vorige avond. Nadat ze het er goed over hadden gehad was het fantasties geweest en Marc wist dat het weer verliefd was. En het voelde gewoon zo geweldig. Zachtjes streelde Marc haar blote arm.

Bailey glimlachte en ging wat dichter tegen hem aan liggen terwijl ze naar hem keek. 'Lekker geslapen?' Vroeg ze met een lieve glimlach en volgde met haar vinger, bijna zonder hem aan te raken, de lijnen van zijn blote boven lichaam. Ze voelde zich geweldig, al helemaal na vanacht en had niet het gevoel dat iets dat kon wegslaan.

'Heerlijk.' zei Marc. Hi jhad lang niet meer zo lekker geslapen. 'En heb jij ook lekker geslapen.' vroeg hij aan haar. Hij streelde haar blote schouder en genoot van het zo samen zijn en om zo samen wakker te worden. Hij genoot van haar en voelde zich gewoon gelukkig.

Bailey knikte langzaam en glimlachte. 'Hetzelfde.' Zei ze. Ze voelde zich niet meer alleen, het gevoel dat ze altijd had gehad, was redelijk diep weggezakt, hoewel er altijd een stukje leegte in haar hart zou zitten. En dat kwam door hem en daar was ze blij mee. Ze wist deze morgen niet zoveel te zeggen, maar had ook niet het idee dat dat moest.