Huis van Marc en Anique- Rijk van de maagd.

Marc glimlachte. Het was gelukkig geen on night stand want dan zou het zijn hart echt breken. Hij kuste haar weer en hij liet zijn handen over haar rug glijden. Hij kon zich niet langer inhouden en ging met zijn hand onder haar shirtje. Als ze er nog niet klaar voor was begreep hij dat ook en ze kon hem makkelijk laten stoppen.

Bailey hield hem niet tegen, omdat ze het niet erg vond. Ze hield met een hand nog zijn shirt vast, de andere ging naar boven en streelde lang zijn nek, vlakbij zijn oor. Ze kuste hem verder, innig, vurig en vooral liefdevol. Af en toe moest ze hem eventjes los laten om adem te halen.

Marc kuste haar net zo innig vuurig en liefdevol terug en keek haar tijdens de ademmomentjes even glimlachend aan. Met zijn hand streelde hij de blote huid van haar rug. Ze hield hem niet tegen dus ze vond het ook niet erg. Hij trok haar shirtje uit en kuste haar vuurig.

Bailey glimlachte even kort en kuste hem innig terug. Haar hand ging naar de rand van zijn shirt en er langzaam onder, om hem uit te kunnen trekken. Ze glimlachte af en toe even naar hem en bleef hem kussen, het voelde geweldig met hem.

Marc streelde Bailey's rug en ging met zijn handen door haar haar. Hij kuste haar vuurig en voelde zijn lichaam tintelen op de plekken waar Bailey hem aanraakte. Hij kuste haar hals en haar nek dicht bij haar oor. Even sabbelde hij op haar oorlelletje waarnaar hij haar weer op haar mond kuste.

Bailey merkte hoe graag ze hem wilde en kuste hem. Ze duwde hem zachtjes een beetje naar achteren, zodat ze half op hem lag. Haar hand ging langzaam over zijn blote bovenlijf en ze kuste hem in zijn nek, daarna weer op zzijn mond. Een hand ging door zijn haren.

marc stopte met haar kussen. Hij kon het niet doen nu niet nu. Hij vond het heel erg en wou haar heel graag maar hij wou niet dat het weer zo zou aflopen als anders. Hij keek Bailey schuldbewust aan. Het speet hem heel erg.

Bailey keek hem een tijdje aan en knikte toen. Ze snapte hem wel, maar beet zachtjes op haar onderlip. Ze ging wat meer omhoog zitten, op haar wangen verschenen blosjes. In haar hoofd bonkte het nog een beetje na, ze had geen spijt. Ze streek even met een hand door haar haren en keek hem aan.

'Sorry.' zei Marc. 'het ligt niet aan jou het is gewoon niet het moment.' zei Marc. Maar hij wist niet waarneer het wel het moment zou zijn. Waarschijnlijk zou hij nooit meer iemand kunnen liefhebben want dan gingen ze dood. Dat ging zo als jaren en hij wou niet dat Bailey ging. Ze verdiende een goed leven maar hij was niet de juiste man.

Bailey knikte weer. 'Ik snap het wel.' Mompelde ze en probeerde eventjes een glimlach te laten zien. Ze zuchtte en pakte haar shirtje, waar ze eventjes mee speelde. Ze nam even diep adem en keek hem toen aan. 'Het geeft niet.' Zei ze, wat ze meende.

Marc schudde zijn hoofd. 'Het is iets wat ik niet zeker weet of dat nog over zal gaan.' zei Marc eerlijk. Hij wist niet of hij ooit nog mensen kon liefhebben zonder dat ze dood gingen. Het ws iest wat als sinds dat hij klein was zo was dus of hij dat nog kon over winnen wist hij niet.

Dat brak haar, nu Bailey al haar liefde aan iemand had gegeven, kwam het hard aan. Ze beet op haar lip en knikte. Ze keek voor zich, trok haar shirtje weer aan en probeerde haar tranen in te houden. Ze beet zachtjes op haar onderlip. Eigenlijk was op haar gezicht het verdriet niet te zien, behalve haar ogen, die spraken veel.

'Het ligt niet aan jou.' zei Marc. 'Het ligt aan mij. Ik hou nu al te veel van jou en als ik dat nog meer zou doen..' zei Marc. 'Ik wil je gewoon niet verliezen zoals iedereen.' zei Marc oprecht. Hij probeerde het uit te leggen maar het lukte niet goed. De gedachte alleen al dat hij Bailey kwijt zou raken liet hem al in paniek schieten.

Bailey keek hem niet aan en beet op haar lip. 'Ik ben nog niet van plan dood te gaan.' Zei ze zachtjes. Ze nam even diep adem en keek hem daarna aan. Nu ze eindelijk iemand had gevonden, wou ze hem ook niet kwijt. 'Onkruid vergaat niet zo snel.' Zei ze en keek weer voor zich.

Marc schudden zijn hoofd. Hoe moest hij nou uit gaan leggen dat als ze veel bij hem zou zijn en als ze veel van elkaar gingen houden dat ze dan dood ging. Hoe moest hij dat vertellen? 'Het is voor je eigen bestwil.' zei Marc. Met moeite hield hij zijn tranen binnen maar hij wist ook dat hij haar niet kon liefhebben want dan zou ze snel weg zijn. Hij sloeg zijn armen om haar heen als omhelzing maar haalde ze ook snel weer weg. Dat zou een verwarrend beeld schetsen.

Bailey keek hem strak aan en de koude blik gleed over haar gezicht. 'Typisch.' Mompelde ze inzichzelf en merkte hoe haar harde zelf weer terug kwam. Ze deed moeite om haar tranen binnen te houden en beet hard op haar lip. 'Ik kan beter gaan.' Zei ze toen en stond op terwijl ze haar shirt goed trok.

'Nee ga astjeblief niet. Laat het me goed uitleggen.' zie Marc. Hij raakte in paniek als ze nu weg zou gaan zou hij zich blijven afvragen of ze in gevaar was en dat soort dingen. Hij gaf veel om haar ook al kende hij haar nog neit zo heel lang. Ze moest begrijpen dat het niet aan haar lag dat hij het ook anders wou.

Bailey keek hem aan, haar mond tot een streep getrokken en haar ogen koud. 'Wat valt er nog uit te leggen? Je kan niet teveel om me gaan geven, omdat je bang ben dat ik dood ga?' Zei ze. Ze wou het liefst weg, hoewel ze niet zo weten waar ze dan heen zou gaan.

Marc keek haar aan. Ze begreep het niet. En Marc wist ook niet goed hoe hij het haar moest laten begrijpen. 'Mijn ouders gingen dood omdat ik van ze hield. Mijn beste vrienden hetzelfde verhaal. Toen kwam mijn vrouw, die is er nu ook niet meer en mijn dochtertje is wel degene om wie ik op dat moment het meeste gaf, om wie op dat momente mijn hele leven draaide en nu is ze ook weg.' zei Marc de tranen kwamen in zijn ogen. 'Ik wil gewoon niet dat het met jou hetzelfde gaat.' zei Marc met een gebroken stem.

'Ik begrijp je wel. Maar wat kan ik ermee?' Vroeg Bailey, nu met iets meer begrip en een minder koude uitstraling. Ze vond het rot voor hem, maar ze wist niet zo goed wat zij moest doen, ze had het gevoel dat het alleen maar meer pijn ging doen bij haar.

marc keek haar nog steeds aan. Gelukkig leek ze het te begrijpen en had ze niet meer die koude uitstralling. 'Ik weet het niet zo goed.' zei Marc eerlijk. ' Ik denk dat het net zoiets is als met jou en het water.' zei Marc. Er was mischien wel een oplossing maar hij wist niet welke. Hij moest over zijn angst heen komen maar hij wis tniet hoe.

Bailey zuchtte en ging weer terug zitten. 'Ik blijf vanavond nog wel.' Zei ze maar en speelde met een haarlok. 'Morgen ga ik weg, ik moet toch nog ergens heen.' Zei ze, zonder hem aan te kijken en keek de kamer door. 'Misschien moet je inzien dat me niets zal overkomen.' Zei ze.

'Dat zeggen meer mensen ja.' zei Marc. Aria had precies hetzelfde gezegt tegen haar. Met haar had hij wel de afspraak durven maken om vrienden te zijn en dat als ze binnen vijf jaar niet dood ging dat hij dan toe moest geven dat het niet waar was wat hij dacht. marc vond het fijn dat Bailey toch nog wou blijven maar hij wou niet denken aan morgenochtend.

'Probeer die mensen dan eens gelijk te geven.' Zei Bailey. 'Ik ben in zes jaar alleen ook niet doodgegaan.' Zei ze en keek hem aan. Ze wist zelf wel dat het op het nippertje was, en dat ze dood had kunnen zijn, maar dat wist hij niet. Ze draaide een lok haar met haar vinger.

'Dat is het hem nou net. Alleen ben je veiliger dan met mij erbij.' zei Marc. 'Maar die mensen gelijk geven zou betekenen dat als ze niet gelijk hebben dat ze allemaal dood gaan en dat wil ik niet want dan hebben er meer mensen dan ik alleen rouw om hun.' zie Marc oprecht.