Het sacred heart ziekenhuis-Het rijk van de vissen.

'Vooral moe.' Zei Aphrodite tegen Dylan. 'En ik heb honger. Best vreemd.' Op dat moment kwam de verpleger binnenlopen met een dienblad waarop twee sneeën brood met kaas lagen. Aphrodite glimlachte en ze nam het dienblad dankbaar aan. Ze liet een hand los en pakte een snee op. Ze nam een hap en voelde zich meteen minder hongerig.

Dylan glimalchte gerustgesteld en keek toen naar daniel die in richards armen lag. Het was wel een schattig jongetje, dat kon niemand ontkennen. Net een engeltje dat uit de lucht was komen vallen, net zijn moeder.

ik denk dat richard heel jaloers geweest zou zijn , eigenlijk zoals elke neit vader zou zijn
-
Richard glimlachte naar het kleine jongentje, voorzichtig stond hij op en legde hem in het glazen wiegje naast het bed van Aphrodite. "Ik denk dat hij voorlopig wel blijft slapen." zei hij op zachte toon. Ny pas was hij zich van Dylan bewust, hij zag er aardig rustig uit. Hij wist niet hoe hij zelf gereageerd zou hebben als hij het kind van hem geweest was, terwijkl hij de vriendin van Aphrodite geweest zou zijn.

Dylan knikte naar richard. hij was zeker wel jaloers, en zwaar geirriteerd, maar hij zou nog een flinke poos emt richard om moeten gaan. Voor het gemak van iedereen hielt hij zich flink in.

Aphrodite hoorde de gedachten van zowel Richard en Dylan en voelde zich de meest tactloze, verschrikkelijke, sletterige persoon op de wereld. Dit alles was helemaal haar schuld. Ze had dit kunnen voorkomen, en ookal was ze dolgelukkig met Daniël, ze wist niet hoe dit ooit goed zou kunnen werken. Ze zuchtte en probeerde niets te laten merken aan zowel Richard als Dylan. Ze nam nog een hap van haar boterham met kaas erop.

Dylan zag aphrodites aura. hij glimalchte geruststellend naar haar "kalm liefje" hij had had haar aura maar geweid aan alle stress waar ze nuu vast en zeker mee zou kampen.

Richard zei even wijselijk niks, hij had geen krachten waarmee je elkaars gedachte of gevoelens kn lezen Het leek hem ook niet zo slim om zich er dan mee te bemoeien. Na een tijdje keek hij naar Dyln. "Misschien moet Aphrodite zo even rusten, het zou aardig zwaar geweest moeten zijn" zei hij voorzichtig, hij wilde geen irritaties of iets dergelijk opwekken met de slapende DaniËl.

Dylan knikte "Inderdaad." hij glimalchte even naar richard en gaf aphrodite nog een korte kus "Ga maar lekker slapen" zei hij zacht voor hij naar de deur liep "Kom je richard."

Richard knikte, maar boog zich eerst nog even over het wiegje en streek met zijn hand even over de eerste haartjes op het bolletje. Daarna glimlachte hij even bemoedigend naar Aphrodite, hij probeerde jaloerse gevoelens te onderdrukken toen hij zag hoe Dylan Aphrodite een kusje gaf. Daarna liep hij achter Dylan de kamer uit.

Aphrodite was even verbaasd. Ze hadden zomaar met zijn tweeën besloten dat ze ging slapen. Ze glimlachte, het was ook wel een goed idee. Ze keek Dylan en Richard na en wierp nog een korte blik op Daniëls wiegje voordat ze haar ogen sloot en in slaap viel.

Dylan knikte naar richard en liep naar het trappenhuis "Ik ga eten halen, ga je mee?" hij glimalchte. Hij kon het best met richard om leren gaan. En hij wist al waar de kantine was, hij had de weg al vaak genomen in al die keren dat hij al hier was geweesd. Het was ver, maar een van de jongens had hier een week gelegen toen hij een huidtransplantatie nodig had gehad toen hij in een koraalrif vol messcherpe randjes was gevallen.

New
---------
Gale keek even om zich heen en bleef voor de deur staan. Hij was hier nog niet binnen geweest, gewoon omdat het nooit nodig was geweest. Hij maakte zich geen zorgen om Aria, maar hij wist niet of hij het uit kon houden bij al die zieke mensen. Daar zou hij zeker op moeten letten, want hij wilde niet overgeven op de gang.

Aria liep blij naar gale toe. Ze was blij om hem weer te zien naar een lange tijd. Ze gaf hem eerst een dikke knuffel en een kus op zijn wang. Het was een soort gewoonte geworden. Daarna keek ze glimlachend naar hem. ´´Dus zullen we samen maar naar binnen gaan´´ zei Aria vragend. Ze was nog steeds niet echt blij met ziekenhuizen maar Marc had haar omgepraat.

Gale knikte en liep naar de ingang. Hij ging naar binnen en rook gelijk het schoonmaakmiddel wat ze gebruikten. Hij maakte een klein filter van water voor zijn neus zodat hij het niet zou hoeven ruiken. Hij zag een balie en daarna de rij die ervoor stond. Hij ging achteraan staan en wachtte hun beurt maar rustig af.

Dylan schreef:

Dylan knikte naar richard en liep naar het trappenhuis "Ik ga eten halen, ga je mee?" hij glimalchte. Hij kon het best met richard om leren gaan. En hij wist al waar de kantine was, hij had de weg al vaak genomen in al die keren dat hij al hier was geweesd. Het was ver, maar een van de jongens had hier een week gelegen toen hij een huidtransplantatie nodig had gehad toen hij in een koraalrif vol messcherpe randjes was gevallen.

Richard knikte "Heb je enig idee waar?" hij was nog nooit in het ziekenhuis, in ind e haast om Aphrodite naar de goede kamer te krijgen had hij ook niet op de omgeving van het ziekenhuis gelet, hij was te veel met zijn gedachte bij Aphrodite en haar bevalling geweest. Hij glimlachte even naar Dylan, ook hij had wel door dat ze zo goed mogelijk met elkaar om moesten gaan.

Aria liep rustig achter Gale aan en ging ook in derij staan. Ze pakte zijn hand vast en hoopte dat hij het niet erg vond. Het ergste was dat ze best klein was dus kon ze niet over de meeste hoofden kijken. Maar dat maakte voor haar niet uit. Ze legde glimlachen een hand op een kleine bobbel van haar buik. ´´Wat een rare geur altijd in een ziekenhuis´´ zei Aria tegen Gale.

Gale knikte en zei "Ja, dat klopt." Hij keek naar de rij en merkte dat het niet al te snel ging. Hij zuchtte, want hij had gehoopt dat het een kort bezoek zou zijn. Hij keek even op een bord en zag dat daar de cafetaria was. "Wil je iets te drinken?" vroeg hij aan Aria. Zelf moest hij gewoon even koffie hebben, anders was hij dood voor ze zelfs maar geholpen worden.

´´Ehm water graag´´ zie Aria. Ze was eigenlijk niet blij dat ze even alleen moest wachten maar zei er niets van. Ze camoufleerde het met een glimlach al was het de vraag of Gale er niet door kon kijken door zijn krachten. Zelf liet ze de lucht van buiten naar haar toe komen omdat ze daar een stuk rustiger van werd.

Gale knikte even en liep toen naar de cafetaria. Daar was het erg rustig, dus was hij alweer snel terug met een extra sterke koffie en een bekertje water. "Alsjeblieft." zei hij met een glimlach. De rij was nog geen milimeter verschoven. Hij zuchtte inwendig en nam toen een slok van zijn koffie. Die wilde hij niet koud laten worden.

Aria nam dankbaar het water aan. Ze was blij dat Gale terug was want zelf kreeg ze de koude rillingen van deze plek. Ze zuchte omdat die nog wel even kon duren. ´´Dit kan nog wel uren duren´´ zei ze rustig voordta ze een slok nam van haar water. Het voelde verkoelend aan omdat ze het meteen bevroor.

Gale knikte en zei "Ik had gehoopt dat we maar heel even binnen hoefden zijn, maar dit duurt nog wel even." Hij vroeg zich af hoe ze ooit op tijd thuis zouden zijn. Hij haatte om te vliegen in het donker, zeker als er geen licht van de maan was. Hij liet zijn koffie ronddraaien tot het een draaikolkje vormde. Af en toe nam hij er een slok van.

´´En de rij wat korter maken met onze krachten is ongepast´´ zei Aria rustig. A dacht ze wel er over om te doen. Gewoon de hoed van diegen voor hun weg laten waaien en ze waren al wat dichterbij. Maar dat zou fout zijn en misschien had de mans wel iets dringenders dan hun te doen. Snel nam ze nog een lsok van het water.

Gale knikte en dacht even na. Hij begon langzaam het vocht uit de lucht bij het plafond samen te ballen, zodat er wolken ontstonden. Dat zou voor wat regen zorgen. Hij schudde zachtjes zijn hoofd en liet het water weer uitwaaieren door de lucht. Hij dacht na waarom het zo lang zou duren en zag dat dezelfde persoon nog steeds bij de balie stond.

Aria zag de wolk ontstaan ze wou net zelf de wolk weg doen tot ze zag dta Gale het elf al deed. ''Toch maar niet doen'' zei Aria met een glimlach. Ze meost gewoon maar wachten en als het echt te lang duurde dan gingen ze wel naar iets anders zoeken dacht Aria. Want als dit zo door ging zou ze niet lang kunnen blijven.

Gale knikte en liet om zijn irritatie weg te krijgen de koffie sneller ronddraaien. Het kwam net niet over de rand. Toen trok Gale het bekertje opeens naar beneden, waardoor de koffie in de lucht bleef zweven. Toen keek hij even naar de mensen om zich heen en liet toen opeens de koffie verdampen.