Het sacred heart ziekenhuis-Het rijk van de vissen.

Derryl ging op een ziekenhuiskrukje zitten en keek van Levi naar Andromeda en weer terug. Hij hield een dampende mok ziekenhuisoploskoffie in zijn hand en nam een slok. Het smaakte meer naar water dan naar koffie, maar hij moest het er maar mee doen.

Droom zuchtte en overhandigde levi een stapeltje papier "Ik heb mijn dagboek gecontroleerd en een lijst van alle nachtmerries gemaakt, ze zijn gemarkeerd, de kleur houd mijn stemming in, er is ook een legenda, meestal houd het in dat iedereen waar ik om geef verdwijnt, of vermoord word, iets in die trant" ze haalde hzaar schuders op "De datum en of ik erna nog heb kunnen slapen staat erbij" ze knikte

"Wauw, dat is geweldig," zei Levi. "Ik zal ze aan de psycholoog geven. En ik wil nog even kijken hoe het met de kleine is." Hij haalde de echo apparatuur te voorschijn en ontblootte Drooms buik. Daar stuurde hij het waterige zalfje op, zodat hij er met de scanner overheen kon gaan. Op het beeld kwamen al een aantal vage vegen tevoorschijn, terwijl Levi zocht naar de juiste plek.

Droom pakte deryls hand. "Dit is de eerste echo, ik ben al op een paar maanden als ik het goed heb" ze keek deryl aan "Ik hoop dat het een beetje goed is met hem haar of hen" ze keek weer naar het schermpje en bleef kijken met goede hoop

Levi hield stil op de goede plek en keek naar het beeld. "Het zijn er twee," zei hij. "Al is dat moeilijk te zien, de één is nog heel klein. De ander is overduidelijk een jongen. Maar even terug naar die eerste. Je kan kleine stompjes zien waar alles zou moeten groeien, het is dus een jongen, maar het is niet gegroeid. Ik ben bang dat hij gestopt is met zich ontwikkelen. Als er in een week niks verandert, dan moet je over een maand de normaal ontwikkelde met een keizersnede eruit laten halen. De ander is dan dood. Het spijt me." Hij zette de echo uit en haalde het spul van Drooms buik.

Jorn ze is dus nog echt neit op 7 maanden, nog neit eens...

Droom beet op haar lip en bleef naar het schermpje staren. ze kneep hand in deryls hand. Ze haalde idep adem en ontspande weer "goed dat de andere nog leeft" ze ze zonder een greintje emotie in haar stem op op haar gezicht

Oké, maar een baby kan niet erg lang tegelijk met een dood broertje opgesloten zitten.

Een paar dagen later

Levi stapte de kamer van Droom en Derryl weer binnen. Zijn hand ging even naar de brandwond die, tot een dunne strook geheeld door Lauren, van zijn oor naar zijn kaak liep. "Goeiemorgen," zei hij. "Sorry dat ik een tijdje niet ben geweest, maar ik moest een aantal artsen begeleiden bij de veldtocht."

Derryl (Lisa) voelde zich even echt ontzettend genegeerd, zeker met de keuze van het geslacht en de hoeveelheid van de baby's, maargoed. Hij zat naast Andromeda's bed en keek naar Levi. "Maakt niet uit, er is volgensmij niet veel belangrijks gebeurd, toch lieverd?" Zei hij. Het laatste vroeg hij aan Andromeda.

Droom was verder weggezakt in haar depressie, ze comuniceerde amper meer met mensen, en haar nachtmerries werden ergr. Ze was alleen dikke boeken aan eht lezen. Op het moment rustte een dik medisch boek over psycische aandoeningen op haar schoot. toen ze was begonnen emt lezen ging het eerst nog moeizaam omdat ze amper school had gehad, maar al snel ging het beter en nu las ze op een sne;l tempo de moeilijke teksten "Hmmm..." zei ze als andwoord op deryls vraag en ze sloeg de bladzeide om.

"Dat klinkt niet goed," zei Levi. "De vragen komen straks, eerst wil ik de jongens zien." Hij herhaalde weer het gebruikelijke ritueel en zette de echo aan. Al snel had hij de jongens gevonden. Hij keek goed naar hen allebei. "Ik heb slecht nieuws, de jongste zal het waarschijnlijk niet redden." Hij zei het recht voor zijn raap, dat leerde je tijdens de artsen opleiding.

Droom had tijdens de echo opgekeken en toen levi eht neiuws vertelde had ze ge-"hmm"-t voor ze zich weer over de ingewikkelde tekst boog. Ze reageerde als gewoonlijk amper meer op anderen, ze sloot al haar emoties op in haar binnenste en was zo bang dat alles los zou komen als ze weer een gewon gesprek aanging.

Levi schudde zijn hoofd en keek naar Derryl. Hij zette alles uit en haalde het zalfje van Drooms buik. Daarna wenkte hij Derryl om hem te volgen naar de gang. HIj liep alvast naar buiten en reserveerde een plaatsje in de OK voor over een paar maanden. Die zaten normaal erg vol.

Derryl liep achter Levi aan naar buiten. Hij zuchtte. Hij kon er niet tegen dat Andromeda weer in haar oester-toestand was, maar hij kon er niets aan doen. Hij keek Levi aan. "Nou, waarom wou je me spreken?" Vroeg hij zo kalm mogelijk aan Levi.

"Is ze vaker zo?" vroeg hij. "En wat weet je van haar van voordat jullie elkaar kenden?" Hij keek hem nieuwsgierig aan. "Ze wil het mij niet zeggen, maar we moeten het weten, anders wordt ze geestelijk ziek. Waarschijnlijk was het heel veel leed." Hij zuchtte. Als arts had hij geleerd niet met de patiënten mee te leven, maar dit was anders.

"Ze is een keer eerder zo geweest en dat is toen ze net een miskraam had gehad. Het enige wat ik van haar weet van voordat ik haar kende is dat ze in weeshuizen heeft gewoond en dat ze daarna is ontsnapt en door wouden is gezworven." Zei Derryl tegen Levi.

Levi zuchtte. "We moeten meer weten," zei hij. "Dan kan ik kijken of ik die dingen kan verzachten. Ik heb het nog nooit gedaan, maar ik heb gehoord over helers die iemands verleden kunnen verzoedelen." Hij keek ernstig. "En ik moet van één van jullie nog toestemming voor die keizersnede over een paar maanden en aangezien ik denk dat Droom die niet gaat geven, kan jij hier tekenen?" HIj legde Derryl een papier voor waarop alles stond over een keizersnede.

Derryl tekende zonder ook maar iets te lezen het papier. Hij vertrouwde Levi. Bovendien was zijn eigen moeder was gestorven tijdens haar bevalling van hem, dat zou hij Droom niet laten gebeuren. "Ik heb er nooit naar gevraagd, vooral omdat Andromeda er liever niet over praat. Tenminste, dat gevoel heb ik."

"Dan wil ik je nu vragen daar naar binnen te gaan en met haar over jouw en haar verleden te praten," zei Levi. "Ik wil dat jij dat doet en daarna wil ik zoveel mogelijk weten. Ze moet het er eens uitgooien." Hij zuchtte. "Ik ben straks terug." Hij beenden weg, met zijn hand op zijn litteken. Hij had er teveel last van sinds Carlos hem daar had verbrand.

Derryl liep de ziekenhuiskamer binnen en pakte het dikke boek weg bij Andromeda. Hij vouwde het dicht en ging erbovenop zitten. "Wij moeten eens praten, Droom. Echt praten. Over jouw verleden en mijn verleden. Ik weet nagenoeg niets van jouw verleden." Zei hij.

droom keek hem afwezig aan "dat was ik aan het lezen" zei ze afwezig ze khield haar hoofd een beetje schuin en staarde glazig naar ene punt boven deryls hoofd.

Derryl keek Andromeda kwaad aan. Hij had het helemaal gehad. "Weetje, Droom, als je dat boek belangrijker vind dan mij. Heb er dan maar veel plezier mee." Zij hij, angstaanjagend kalm. Hij stond op en gooide het boek op Andromeda's schoot terwijl hij de ziekenhuiskamer uitslenterde.

Drooms ogen werden groot ze stond op en stond op. Ze gooide het boek daarbij op de grond. "d...deryl?" ze liep de kamer uit en achter hem aan "DERYL" gide ze aan hysterisch grenzend. Ze begon te rennen.

Derryl keek niet meer om naar Andromeda, ookal hoorde hij haar gillen. Er stroomden tranen over zijn wangen. Hij liep naar de lift en nam hem naar de bovenste verdieping. Daar ging hij ergens op een bankje zitten. Hij huilde.

droom vloekte toen ze bij de gesloten liftdeuren kwam. bet gebalde visten beende ze terug naar haar kamer. Ze sloeg de deur kwaad achter haar dicht. En liet zich op har bed vallen. Zoals ze al had vermoed werd ze overgenomen door haar emoties zodtra ze aan een aantal toegaf. Ze begroef haar gezicht in haar kussen en na een paar minuten was dat al nat.

Levi liep na zijn ronde over de bovenste verdieping terug naar de lift. Hij stopte toen hij Derryl zag zitten. Hij ging naast hem zitten, maar zei niets. Na een tijdje vond hij toch de woorden. "Wil je me vertellen wat er is?" vroeg hij en hij keek naar zijn vriend.