Het sacred heart ziekenhuis-Het rijk van de vissen.

Richard schreef:

Dylan schreef:

Dylan knikte naar richard en liep naar het trappenhuis "Ik ga eten halen, ga je mee?" hij glimalchte. Hij kon het best met richard om leren gaan. En hij wist al waar de kantine was, hij had de weg al vaak genomen in al die keren dat hij al hier was geweesd. Het was ver, maar een van de jongens had hier een week gelegen toen hij een huidtransplantatie nodig had gehad toen hij in een koraalrif vol messcherpe randjes was gevallen.

Richard knikte "Heb je enig idee waar?" hij was nog nooit in het ziekenhuis, in ind e haast om Aphrodite naar de goede kamer te krijgen had hij ook niet op de omgeving van het ziekenhuis gelet, hij was te veel met zijn gedachte bij Aphrodite en haar bevalling geweest. Hij glimlachte even naar Dylan, ook hij had wel door dat ze zo goed mogelijk met elkaar om moesten gaan.

Dylan glimalchte "Ik ben hier al vaker geweesd dan me lief is." hij liep naar de kantiene en bestelde wat brood en een flinke kopkoffie voor zichzelf "Wat meot jij Richard."

Gale schreef:

Gale knikte en liet om zijn irritatie weg te krijgen de koffie sneller ronddraaien. Het kwam net niet over de rand. Toen trok Gale het bekertje opeens naar beneden, waardoor de koffie in de lucht bleef zweven. Toen keek hij even naar de mensen om zich heen en liet toen opeens de koffie verdampen.

Na wat wel tien minuten leek te zijn begon de rij eindelijk te bewegen. Diegene die het zo lang op hield stormde boos het gebouw uit. Aria was wel benieuwd wat er was maar ze was geen heilig. Dus zou ze er niet achter aan gaan. Nu zou de rij tenminse wat opschieten dacht ze zelf. Vlug pakte ze nog een slok drinken.

Gale trok zich maar niets van de man aan en merkte dat de rij nu veel meer opschoot. Blijkbaar was de man diegene geweest die voor oponthoud had gezorgd. Gale liet zijn koffie weer condenseren en dronk het maar op. Het was nu meer ijskoffie geworden, maar dat maakte niet al te veel uit. Het was nog steeds lekker.

Al snel was de rij een stuk kleiner geworden en waren ze al bijna aan de beurt. Aria keek glimlachend naar Gale. ´´Nu duurt het niet lang meer´´ zei ze blij. Ze hoopte maar dat het onderzoekje niet lang zou gaan duren. Dan konden ze weg uit dit ziekenhuis. Al moest ze waarschijnlijk wel terug komen voor onderzoek.

Gale knikte wat opgewekter en keek naar de balie. Hij had gehoopt dat hij niet lang hoefde te blijven, maar die was de grond in geboord door die man die ruzie had gekregen. Dan nog, konden ze naar een ander ziekenhuis gaan, als dat er al zou zijn. En anders naar een kraamkliniek.

Eindelijk waren ze aan de beurt. Aria keek met een glimlach naar de vrouw achter de balie. ´´Ehm wij komen hier voor een zwangerscha onderzoek of zo´´ zei Aria. Ze wist natuurlijk niet hoe het heette. Z had ook nooit na gedact of ze het nodig zou hebben. Hopelijk zou de vrouw het wel snappen. Al keek ze even met opgetrokken wenkbrauwen hun aan al snel begon ze te typen o de computer.

Hadden ze die al? Dan wil ik een auto xD
---
Gale knikte en wachtte tot de vrouw klaar was. Die verwees hen door naar de 4e verdieping. Hij rolde met zijn ogen en zei binnensmonds "Nog meer trappen." Hij keek even naar Aria en zei toen "Laten we dan maar gaan." Hij liep naar de trap en begon die langzaam op te lopen. Het was een lange trip.

verander Vaasi er in dan ben je ook nog eens de uitvinder van een auto XD
----------------------------
Aria liep met een glimlach achter Gale aan en zweefde over de trap. Je dacht toch niet dat een zwangere vrouw zo maar een trap zou op lopen. ´´Kom op Gale dat kan wat sneller´´ zei Aria met een grijns. Gale snapte wel dat ze een grap maakte omdat ze alleen maar hoefde te zweven. Al keken veel mensen haar raar aan.

Gale grinnikte en maakte een evenbeeld van hem, die naast hem de trap op begon te lopen. "Ik kom al." zei hij terwijl hij achter zijn evenbeeld aan liep. Hij keek even achterom en zag allerlei verbaasde gezichten. Hij grinnikte en dacht eraan om Vaasi in de hal te laten verschijnen. Hij grinnikte en zei "Zal ik nog een grapje uithalen?"

´´Doe maar niet anders krijgen deze mensen nog een hartstilstand´´ zei Aria met een grijns. Zelf vond ze helemaal niet erg. Maar mensen keken nu al zo geschokt dat ze dalijk echt om vielen van de schrik. ´´Misschien als we terug gaan´´ zei Aria bednkelijk. De mensen konden het misschien ook wel gebruiken dacht ze opeens.

Gale knikte glimlachend en zei "Dat is een goed idee." Hij liet de namaak-Gale voor Aria lopen en zelf ging hij achter haar lopen. Daarna ging hij verder de trap op lopen naar de vierde verdieping en uiteindelijk kwamen ze boven. "Nu op zoek naar de juiste afdeling." zei Gale rustig. Hij keek op een bord voor de juiste richting.

Aria keek naar een na maak Gale voor haar. Ze vond het nog steeds knap dat Gale dat kon. Dat was in iedergeval beter dan haar alleen verwondende krachten. maar Aria was blij dat ze had anders was ze nooit zo gelukkig geweest. Rustig keek ze mee op de bordjes en was eigenlijk wel blij dat ze geen trappen hoefde te lopen. Al bleef ze zweven omdat het makkelijker was.

Gale kon geen wijs worden uit de borden en keek met zijn aura-visie om zich heen. Hij merkte een gebied vol met aura's die in aura's zaten en zei "Ik denk dat we die kant op moeten." Hij glimlachde en zag toen ook dat het de goede richting was op het bord. Dat moesten ze eens vereenvoudigen, iedereen kon de weg kwijtraken.

Aria was blij dta Gale zag waar ze heen moesten. Aria wist zeker dat ze zelf zou verdwalen. Zelfs het paleis van Zenan leek niet moeilijk hier. Al zei ze dat maar niet. Rustig zweefde ze verder en keek rond naar allemaal vrouwen met bolle buiken. Daarbij leek die van haar nog heel klein dacht ze zelf.

Gale keek om zich heen en zag bijna alleen maar vrouwen. Was hij nou echt een van de weinige mannen die met zijn vrouw mee ging? Hij rolde met zijn ogen en sloot toen weer achter aan in een rij. Dat moesten ze ook eens veranderen, al die rijen. Hij voelde zich niet zo op zijn gemak en probeerde zoveel mogelijk met 'gewone' ogen rond te kijken.

Aria zuchte toen ze nog een rij zag staan. Ze keek naar Gale die het ook niet al te leuk leek te vinden. ´´Ik zie het dalijk wel gebeuren dat ze ons naar huis sturen omdat ze geen tijd hebben´´ zei Aria eerlijk met een halve glimlach. Het was zo ironisch dat ze er om moest lachen. HAdden ze bijna de hele dag in een rij gestaan waren ze nergens gekomen.

Gale grinnikte en zei "Nou, dan ga ik hier gewoon overnachten hoor, ik wil de volgende dag dan wel gelijk gehoplen worden." Hij keek even uit een raam en zag Vaasi's staart erlangs zwiepen. Hij glimlachde en keek even naar de aura's Hij zag veel verschillende kleuren, dus stopte hij er snel mee.

Aria glimlachte breed. ´´Ik slaap tenminste lekker in de lucht. War haal jij hier een beed vandaan´´ vroeg Aria met een grijns. Al had ze er na meteen spijt van omdat ze het antwoord al wist. Natuurlijk zou hij zelf water kunnen halen met zijn krachten en een water bed kunnen maken. Aria kon zich zelf wel voor het hoofd slaan.

Abigail landde voor het ziekenhuis en Derryl stapte van haar rug. Ze vloog meteen terug om te wachten op Maggie. Ze was net zo ongerust als Derryl. Derryl bleef voor de deur van het ziekenhuis staan wachten op Andromeda en Levi.

een paar dagen later

Droom had alle tests braaf gedaan en lag nu op haar kamer. Ze had eindelijk rust. dan was er weer die test, en dat onderzoek. gezien haar depressie moest ze ook nog naar een psycholoog die meteen ook allemaal onderzoekjes en testen deed. Ze lag in een eigen kamr in de vleugel voor geestelijke stoornissen. het har depressie en haar eet probleem hoorde ze daar wel. Aan eht einde van de lange gag was een groeps rruimte waar ze nog nooit ws geweesd. ze zuchtte en zakte onderuit. Ze had iedere nacht weer die nachtmerries gehad, de zusters die nachtdienst hadden wisten er inmiddes van, en deryl was de enige die haar in di toestand kon helpen. Droom zuchtte. Ondanks dat ze zwak was als ze ontwaakte uit een nachtmerrie was z soms diep verdrietig en bleef minutenlang huiolen, soms was ze aggressief, wat was e zien aan de verbogen bedspijlen. Ze wist neit wat er nog meer kon gebeuren als ze net wakker was.

"Hoi Droom, Hoe gaat het?' vroeg Levi, terwijl hij de kamer instapte. "Ik denk dat je het al wist, maar je hebt ADHD, bent hoogbegaafd en depressief. Maar daar kom je makkelijker overheen. En de bedspijlen moet je voortaan met rust laten, ze hebben niks misdaan." Hij legde zijn hand op haar hoofd en stond wat energie af, iets dat hij de eerste week zou moeten doen.

Droom verwerkte ht even "Oke, juist" zei ze een betje verdwaasd door het plotslinge nieuws "En ik ben ondervoed, die ben je bijne vergeten" ze grijnsde "En sorry van de bedspijlen" haar gezicht was weer betrokken "Als ik uit die nachtmerries obntwaak ben ik mezelf neit tot iemand me kalmeerd, en de enige die dat kan is deryl zo is geblken" ze glimalchte enev zwakjes "De sweer van de nachtmerrie bepaald mijn bui als ik ontwaak"

"En weet jij dan waar Derryl is?" vroeg Levi, die op schreef wat ze net had gezegd. "Want je weet dat hij hier mocht zijn. En wat zie je eigenlijk in die nachtmerries?" Hij stond klaar met zijn pen en keek rond op de monitors.

Derryl kwam de kamer binnen met een blad vol eten. Hij zette het voor Andromeda neer. "Ik zag een paar verpleegsters sjouwen en ik dacht, laat ik ze eens helpen. Ik kwam er later achter dat dat inhield dat ik het eten van de hele afdeling moest rondbrengen. Dat duurt een tijdje." Legde hij uit aan Levi.

"ah," zei Levi. "Ga zitten, ik deed net het vragenrondje." Hij keek weer naar Andromeda en het blad met eten.