Het sacred heart ziekenhuis-Het rijk van de vissen.

Het was dat droom sliep, maar anders had ze zich hevig verzet. A;l zou eht haar dood betekenen, ze zou niet in een ZIEKENHUIS behandeld worden zonder Deryl aan haar zijde. Ze had het niet zo op de beschaving, waarschijnlijk doordat ze daar wat slechte ervaringen mee had in haar jeugd waarna ze enkel voor zichzelf zorgde in de dichte wouden van da koudere gebieden van het dertiende rijk. Ze was dan wel verdoofd en zo, maar ze droomde. Over de dichte naaldwouden, waar ze als ze dat wilde geen enkel ander levend wezen zou kunnen tegenkomen op de insecten na. Ze dacht toen aan iedereen waarvan ze hield. en Toen schoot Lung Wei's gif haar te binnen. De draak had meegekeken in Drooms gedachten en begreep wat droom bedoelde. meteen doorzocht ze de laden van de kast naar het tegengif dat daar al heel lang lag, voor nieuwe was geen tijd voor Droom in de coma toestand terecht kwam, doordat droom al zo vaak was vergiftigd en het tegengif had gedronken was har lichaam misschien imuun geworden. De draak knikte dat moest het zijn, dat verklaarde waarom drooms lichaam zo lang tegen het gif had kunnen vechten voormze in coma zou raken. Ze rende naar buiten. Zowel zij als Beo hadden een flesje met drie slokken van de loeisof om hun nek, en beiden renden voor het leven van hun bazin.

Levi zuchtte. Aan Andromeda te zien, ging het hier niet om een normale ziekte. Dus ging hij denken aan alles wat voor Droom niet normaal was. Water, metaal, een wolf, een draak... "Het is de draak," riep Levi uit. Hij zocht Lauren op zijn mentale connectie. 'Lauren, kunnen Chinese draken giftig zijn?' vroeg hij. 'Ja,' luidde het antwoord. 'Ik zoek haar draak wel op.' Levi zag nog even een gigantisch lichaam wegvliegen. "Houd haar goed in de gaten," zei Levi tegen de andere artsen. "Ik zit in de kamer hiernaast, roep me als het nodig is." Hij snelde zich naar de kamer van Derryl en heelde de narcose uit zijn lichaam.

Derryl werd langzaam wakker omdat Levi hem heelde. Hij opende zijn ogen. 'Weet je al wat er met Andromeda aan de hand is?' Was het eerste wat hij vroeg toen hij zijn stem weer gevonden had. Hij keek Levi hoopvol aan. Hopelijk zouden ze hem niet wekken omdat Andromeda overleden was.

Lung wei en Beo wulf liepen gewoon naar binnen. Ze letten neit eens op de bewakers die verbijsterd naar de twee wezens keken. Beo keerde om en grijsde "Hallo" zei hij met zijn diepe zware oost-europese stem. Lung wei rolde met haar ogen toen alle bewakers zich verstopten. Ze negeerde de schreeuwende mensen en liep de kamer van droom in. Ze haalde het flesje met een cyaan-blauwe vloeistof van haar nek, de zilveren ketting rinkelde. Het was een simpel glazen vlesje maar met een prachtige metalen versiering.

Droom was intussen ernstig verslechterd, nu haar lichaam zo verzwakt was hield het weinig stand meer tegen het gif. ze was weg gezakt in een soort coma en haar ademhaling werd steeds rustiger, evenals haar hartslag.

"Andromeda is vergiftigd door het gif van Lung-Wei," zei Levi serieus. "Lauren is naar jullie grot om het te halen. En jij blijft hier!" zei hij dwingend, in het geval Derryl op wilde staan. "We zullen er serieus voor zorgen dat het goed komt. Ik beloof het." Op dat moment kwam een zuster hem halen om bij Droom te komen kijken. Toen hij naast haar bed stond, was er nog maar één ding dat hij kon doen. "Geef haar vitaminen en alles wat iemand energie geeft. We moeten haar in leven houden tot die draken teurg zijn." Zelf schonk hij langzaam ook energie aan Andromeda. Een dokter kwam al aanlopen met fruit.

jorn edit maar, en lees mijn post..... lung wei staat naast het bed van droom...

'Het gif van Lung Wei?' Vroeg Derryl. Hij sprong meteen op en rende naar de kamer van Droom. Hij trok het flesje tegengif van Lung Wei vandaan en haalde de dop eraf. Hij kantelde Andromeda's hoofd een beetje, zodat haar mond een stukje openging en goot het tegengif bij haar naar binnen. Hij hoopte dat het niet te laat was.

Lung wei haalde opgelucht adem toen deryl opdook. Ze wiar niet hoe ze emt die enorme klauwen dat kleine flesje open zou moeten krijgen. Andromedas ademhaling werd regelmatiger "We zijn optijd, e zijn optijd" bleef ze mompelen terwijl beo binnenliep en zij nkop boog voor deryl "Hier, de tweede dosis, Furals deze nyt aanslaat, het is al ouder tegengif " zei hij met zijn geweldige accent.

Derryl pakte meteen de dosis van Beowulf ook en gaf die ook aan Andromeda. Hij zou geen risico lopen, als hij haar kwijt zou raken zou hij niet weten wat hij moest beginnen. Hij streek over haar voorhoofd en hoopte met heel zijn hart dat ze wakker zou worden.

Levi stond even te kijken naar wat er gebeurde. "Tegengif dus," zei hij bedenklijk. "Derryl, na dat flesje ga je direct terug je bed in. Jullie moeten nu alle drie aansterken." Hij ging zitten op een stoel in de kamer en keek naar de draak. Een wonderlijk wezen. Lauren tuurde even door het raamde, hij had gevoeld dat Lung-Wei als terug was. "Lung-Wei, mag ik je straks even spreken?" vroeg hij voorzichtig.

lung wei keek op "Natuurlijk" zei ze met een oosters accent, maar in drakentaal. Ze keek Levi aan "Wat is er" ze keek nog even naar Droom. Ze hoopte dat die snel zou herstellen. Beo had zich aan de voorkant van eht bed opgerold. de overmaatse zilvergrijze wolf grijnsde naar de verpleegsters. Hij zou niet spreken, dat zouden ze helemaal gaan gillen.

Levi keek nog even naar de verplegers om hem heen. "Laat die wolf daar liggen, hij doet niets," zei hij. "Zorg er gewoon voor dat ze stabiel blijft." Hij zag dat de verplegers het allemaal heel vreemd vonden, maar ze gehoorzaamden hem wel. Hij liep de kamer uit en trok Derryl voorzichtig mee, naar zijn eigen kamer.

Lung wei liep achter levi aan, al was kronkelen een beter woord. Ze was kleiner dan lauren, veel kleiner, maar dan ook van een andere soort. Ze glimlachte Haal blauwe schubben,. die dezelfde kleur hadden als het tegen gif glansden. HEt was dan ook de belangrijkste grondstof voor het tegengif.

Derryl trok zich los uit Levi's greep. 'Levi, ik vraag je, als een vriend, om mij bij Andromeda te laten blijven. Het is of zo, of ik ga stennis schoppen. Want ik ga nu echt niet in een of andere kamer een dutje doen.' Zei Derryl standvastig tegen Levi en hij liep terug naar Droom.

Levi pakte Derryl bij zijn schouder. "Je mag in deze kamer zijn," zei hij. "Maar ik moet mijn plicht als dokter nakomen en je laten slapen." Het bed met Maggie erop werd al van kamer verplaatst. "Jij gaat daarop liggen en je gaat slapen, anders zorg ik daarvoor." Maggie lag er nog steeds vredig bij. "Ik vraag het je als vriend, anders lig jij hier over een maand." Hij duwde Derryl zachtjes naar het bed.

'Levi, ik ga nu echt niet slapen. En trouwens, ik ben helemaal niet moe of verzwakt.' Hij sprong even een stukje omhoog en maakte drie grote vuurballen om het te bewijzen. 'En je kan me echt niet dwingen om te gaan slapen. Tenzij je graag een noodbrandwondencentrum wilt oprichten.' Dat laatste zij hij op een eng serieuze toon.

"Derryl," zei Levi ernstig. "Je hebt maanden gezorgd voor iemand die door ons niet te genezen viel, dus al helemaal niet door ou. Je hebt wallen onder je ogen en die hyperactiviteit is alleen maar het gelukkige gevoel dat Droom weer beter is. Nu ga je liggen, pak desnoods haar hand vast, dan brengen zijn je in een ondiepe slaap, zodat je wakker zult worden als die hand weggaat." Hij duwde Derryl op het bed en ketende hem voor zijn eigen bestwil vast met waterslierten. Daarna draaide hij zich om en liep weg, terwijl de verplegers de rest deden.

'Je hebt er zelf om gevraagd.' Zei Derryl luchtig, en hij blies een vuurstraal op de waterstralen, waardoor ze verdampten en loslieten. Hij bewerkte de aura's van de verdrietige verplegers zo, dat ze in huilen uitbarstten, en die van de blije verplegers zo dat ze in lachen uitbarstten. Hij nam Droom teder in zijn armen en duwde iedereen die in de weg stond opzij. Hij zwaaide nog even nonchalant voordat hij vanuit het raam op Abby's rug stapte en wegvloog met Droom in zijn armen.

Levi stond even verdrietig te kijken. Waarom wilde zijn beste vriend niet naar hem luisteren? Hij probeerde zo goed en zo kwaad als het ging de gevoelens van de dichtstbijzijnde verpleger te helen, maar het hielp niet. Dus ging hij op zoek naar al zijn spullen. In de kleedkamer trok hij zijn normale kleren weer aan, met alle dertig water flessen, en in de magazijnen zocht hij alle vitaminen bij elkaar die nodig waren. Daarna liep hij terug naar kamer 512, waar hij Maggie oppakte en uit het raam op de rug van Lauren sprong, om achter Derryl en Droom aan te vliegen.

Ff voor Vio; zullen we doen dat Saphira door Vio is aangereden en dan ontstaat er een vriendschap tussen hen twee enz en nu is hij bij haar in ziekenhuis op bezoek ofzo?

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Saphira deed sloom haar ogen open en knipperde even tegen het felle licht. Ze keek om zich heen en wilde overeind komen, maar haar lichaam was te zwaar. Waar was ze? Wat was er gebeurd? Ze wist het niet meer, maar ze wist wel dat ze niet thuis was.

Vio zat naast het bed van het meisje. Ze had haar aangereden en dat speet haar heel erg. Ze was ook veel te druk. Ze wist niet eens heo het meisje heette maar ze voelde zich verantwoordelijk dus bleef ze bij haar. Toen ze zag dat het meisje bijkwam keek ze haar aan. 'Hallo.' zei ze zachtjes. Ze wou het meisje niet laten schrikken.

Saphira schrok van het meisje naast haar. Wie is dat? 'W-w.... ie b-ben je?' Saphira merkte dat ze moeilijk uit haar woorden kwam, en dat vond ze vervelend. Wat zou er met haar aan de hand zijn, dacht ze over zichzelf. Wat was er gebeurd? Ze keek naar het meisje naast haar.

Vio keek even naar het meisje. 'Rustig maar.' susste ze haar. 'Ik ben Vio.' voegde ze daar aan toe. Ze sprak langzaam en duidelijk. De dokter ahd gezegd dat ze waarschijnlijk een hersenschudding had en dus traag reageerde en niet meteen alles zou begrijpen. 'Hoe voel je je?' vroeg ze toen.

'M-m-w-a.' Saphira voelde hoe sloom ze praatte. Het leek alsof de hele wereld in slomotion om haar heen bewoog. Ze voelde dat ze moest overgeven en kwam overeind. *bleeegh* Ze ging snel weer liggen want de kamer tolde rond haar, en ze deed haar ogen dicht.

Vio trok een vies gezicht. Ze kon altijd heel slecht tegen mensen die ziek waren en zeker nu omdat zij degene was die schuldig was dat het meisje ziek was. Vio stond op en riep een dokter. Ze wist nog dat die had gezegd dat ze hem moest waarschuwen als het meisje wakker werd. Toen besefte ze ineens dat ze de naam van het meisje niet eens wist. Ze ging weer in de stoel naast het meisje zitten en wist niet zo goed wat ze moest doen.