Gabriel's huis - Het rijk van de Vissen

Gabriel's huis is klein, maar erg gezellig. Als je naar binnen gaat, vallen de vele schilderijen aan de muren gelijk op. De schilderijen zijn gemaakt door Gabriel, of andere schilders. De woonkamer is ook klein. Er staan houten meubels, en een schildersezel staan in een hoekje, waar nog allemaal schilderspullen rond liggen. Hij heeft ook een slaapkamer en badkamer, ook klein. Er hangt de frisse lucht van lavendel in de lucht, en het is schoon en netjes. Gabriel houdt niet van troep. Je kunt zien dat Gabriel weinig geld verdient. Maar ja, mensen naschilderen levert ook niet veel op...

Regels: Niet vechten. Daar is het veel te klein voor.
Personen: Max.10, want daarna is het echt te vol.

Salima zag een mooi huis staan en liep er op af. Ze kloptte op de deur. Ze was nieuwsgierig wie er woonde. Ze keek achterom naar Melody, die zat vrolijk bij de boom met kevers te spelen. "Niet weg gaan hé?" riep Salima naar Melody, die keek op en kirde en schudde haar hoofd.

Gabriel veegde zijn handen af aan een handdoek, die helemaal onder de verfvlekken zat omdat hij zo vaak spullen moest pakken, maar zijn handen onder de verf zaten. Hij legde zijn kwast neer, samen met de verfhouder, en liep naar de deur. Hij deed hem open en glimlachte vrolijk. 'Hai.' zei hij. Er zat nog een verfvlek op zijn wang, en een paar op zijn groene shirt.

Arra sprong van Alys af. "Thanx alot my dear" zei ze tegen de draak, die knikte en vloog weg. Arra was in een deprimerende bui. Ze moest Gabriel vertellen wat er was gebeurd. Ze liep richting het huis. Daar zag ze Gabriel in de deuropening staan. En nog een meisje. "Hoi, Salima" zei ze tegen het roodharige meisje. "Gabriel.." zei ze onzeker en stapte op hem af.

Gabriel zag Arra ook aankomen en glimlachte vrolijk. 'Hee Arra. Kom binnen.' zei hij uitnodigend en liep alvast zijn huis in, de woonkamer in. 'Sorry voor de troep. Ik was net aan het schilderen...' Hij had zijn haar deze keer in een staart, en het deinde mee met elke beweging die hij maakte. Hij ruimde vlug zijn schilderspullen op en liep terug de woonkamer in met een grijns op zijn gezicht.

Arra liep naar binnen, achter Gabriel en zijn dansende staart aan. Ze kon niet bepaald lachen. Ze zag er erg gedeprimeerd uit. Ze had haar haar al een lange tijd niet gewassen en haar ogen stonden dof.

Gabriel's grijns vervaagde toen hij haar gezicht zag. Hij liep op haar af en legde een hand op haar schouder. 'Arra, wat is er gebeurd? Je ziet er niet goed uit...' zei hij zacht en duwde haar zachtjes neer op de bank. Hij ging naast haar zitten en keek haar aan. Hij wou weten wat er was gebeurt, want hij vond het niet leuk om haar zo te zien.

Arra keek op. Ze had een leegt in haar ogen, en zo kon Gabriel die goed zien. Ze wist niet of ze het Gabriel kon zeggen. Ze had het gevoel dat ze Alois en Gabriel bedrogen had. Daarvoor was ze eigenlijk naar hem toe gegaan.

Gabriel keek haar nog steeds aan, en zag de leegte. 'Arra?' vroeg hij zacht en legde een hand op haar wang. Hij keek bezorgd. 'Als je het niet wilt vertellen, vertel het dan niet, maar zeg tenminste iets...' Het feit dat Arra niks meer zei, vond hij een beetje beangstigend. Alsof haar ziel was opgezogen of zo.

Arra keek hem aan. "Ik..ik heb je bedrogen" kwam er uit, ze had een drooge mond en voelde niks meer. Ze stond op en keek uit het raam.

Gabriel's hart stopte bij die woorden. Of zo voelde het tenminste. Bedrogen? Wat bedoelde ze daarmee? Arra zou hem niet bedriegen. Ze maakte vast een grapje of zo. 'Je... je maakt vast een grapje, Arra...' zei hij zacht, maar het klonk niet vol overtuiging over het feit dat ze een grapje maakte. Hij wou haar gewoon niet geloven.

Arra draaide zich om. Eigenlijk zouden er tranen uit haar ogen moeten stromen, maar haar ogen waren stuk. "Ik heb je nooit verteld over Alois, ik ben een heel slecht mens" dat laatste kwam er hulpeloss uit.

Gabriel schudde zijn hoofd en stond op. 'Waarom?' vroeg hij zacht. Zijn ogen keken naar de grond en gingen verborgen achter zijn haar. 'Waarom heb je me niet verteld dat je... dat je een ander had?' Zijn stem trilde lichtjes, en ookal waren zijn ogen niet zichtbaar, ze stonden vol met verdriet. Niet met woede, want hij zou nooit boos op Arra kunnen worden.

Arra draaide zich om. "Nee!" riep ze. "Zo is het niet, huil niet alsjeblieft, ik zou moeten huilen, maar ik kan het niet! Ik heb niks met Alois, ik heb geen ander!!"

'Waarom dan?' vroeg Gabriel met een zachte stem. Hij bleef gewoon staan zoals hij stond, en voelde zich alsof hij elk moment in tranen kon uit barsten, maar hield zijn tranen in. Hij wou niet meer huilen.

Arra keek hem aan. "Alsjeblieft" zei ze smekend, ze liep naar hem toe. "Help me alsjeblieft" ze keek diep in zijn ogen. De kleur in haar ogen kwam terug.

Salima had een stem van achter horen komen. Het was Arra. Ze liep achter Arra en de jongen aan naar binnen. "Mooie schilderijen" had ze gefluisterd. Ze had geluisterd naar het gesprek tussen Arra en de jongen. Ze was geschrokken. Nu zat ze op de bank en keek voorzichtig van de een naar de ander.

Gabriel keek op naar Arra, zijn ogen glinsterend van tranen, die elk moment over zijn wangen konden rollen. 'Vertel me dan waarom je... je... Wat heb je precies gedaan? Dit?' Hij leunde naar voren en kuste haar zachtjes op haar lippen. Hij trok zich snel weer terug. 'Of gewoon... meer?'

Arra voelde de warme lippen van Gabriel eventjes op de hare. Toen stapte hij naar achter. De tranen rolden over haar boze gezicht. "Ik heb geen relatie hoor als je dat soms denkt!" zei ze woedend" Ik hield van hem, maar nu van jou, ik laat Alois niet vallen, daar is hij te depresief voor, ach wat zit ik te bazelen!! Ik kwam hier voor jou, voor je steun, en dat boor je de grond in" Ze was niet te houden." Weet je? Het gaat je eigenlijk niks aan!!!" Ze stapte naar voren en gaf hem een klap in zijn gezicht en draaide zich om. Haar hand voor haar mond en dikke tranen.

Gabriel schrok toen ze hem een klap in zijn gezicht gaf, en keek met grote ogen naar haar, voordat hij een hand op zijn rode wang legde en weer naar de grond keek. 'Ik snap jou niet, Arra... Het ene moment zeg je dat je me hebt bedrogen, en het andere moment... zeg je dat je geen relatie met hem hebt!' De tranen konden niet langer binnen blijven en rolden over zijn wangen. 'Ik wil je in alle tijden steunen, maar... maar niet als je geheimen voor me houdt!'

Arra keek op naar Gabriel. "Ik weet dat je het vervelend vind als ik geheimen voor je hebt, daarom kwam ik het je vertellen...Ik GODDOMME het gevoel dat ik je bedrogen heb, maar nu niet meer, ik kan niet zonder je" zei ze. Haar armen werden zwak en ze smakte met haar hoofd op de grond.

Gabriel ving Arra op voordat ze de grond zou raken. Hij keek neer naar haar met betraande ogen en omhelsde haar. Hij hield haar dicht tegen zijn lichaam aan. 'Het spijt me, Arra... ik... ik had niet boos moeten worden...' zei hij zachtjes en tilde haar toen op. Hij droeg haar naar zijn bed en legde haar daar neer. Hij veegde haar haar uit haar gezicht. 'Ik zal altijd van je houden, Arra... ookal bedrieg je me.'

Arra voelde hoe ze werd opgevangen door Gabriel en meegenomen werd naar zijn bed. Niets kwam echt meer binnen, uit haar ogen was de kleur verdwenen. Ze werd op het bed gelegd. Ze lag precies zoals Gabriel haar had neergelegt, ze bewoog niet. Ze voelde vaag iets over haar hoofd aaien. Ze keek met doffe lege ogen naar het plafon.

Gabriel zuchte diep en veegde zijn tranen weg. Hij ging op de rand van het bed zitten en bleef over haar haar aaien, terwijl hij naar haar keek. 'Weet je... ik had vroeger ooit een vriendin gehad... ze was heel lief, en gaf veel om me. Maar na een tijdje ging ze vreemd met een andere jongen. Ze wou niet toegeven dat ze niet meer van me hield, maar uiteindelijk is ze weg gegaan en heb ik haar nooit meer gezien. De jongen ook niet...' zei hij zacht.

Ze hoorde vaag de stem van Gabriel. Ze verstond woord voor woord. Ze reageerde nergens op, niet op die woorden, niet op het aaien. Ze keek nog steeds naar het plafon.