Het Meertje - Rijk van de Waterman

Nerisse knikte alleen maar. Zelf praatte ze er niet graag over, maar haar gevoel zei dat de jongen hele andere dingen meegemaakt had. Ze keek even naar de vis die nog steeds aan haar teen sabbelde. Daarna keek ze voor zich uit en zweeg even over het onderwerp omdat ze niks wist te zeggen.

Marc keek naar het gezicht van Nerisse. 'Wil je het erover hebben?' vroeg hij. Hij had zo het idee dat Nerisse ergens mee zat en dan was het altijd goed om je hart te luchten. Dat zou hij zelf misschien ook een moeten proberen maar hij wou niemand met zijn probleem opzadelen en zou dat ook neit doen.

Nerisse schudde haar hoofd. 'Liever niet.. Ik ben niet zo van het praten. Ik uit mijn gevoelens liever in mijn muziekspel.' zei ze eerlijk tegen hem. Nerisse keek naar hem via het water. Haar gitaar had haar veel geholpen de laatste jaren. Toen Taylor weg was en daarna toen Sil weg ging.

'Wat bespeel je?' vroeg hij nieuwschierig. Hij was altijd benieuwd naar wat andere mensen bespeelde en ook benieuwd naar hoe goed ze waren. Zelf vond hij het ook altijd fijn om te spelen hij glimlacht even kort maar de glimlach verdween ook weer snel.

'Gitaar. Speel jij ook iets?' vroeg ze hem luchtig. Nerisse glimlachte een klein beetje, nou haar mondhoeken gingen een krulden beetje omhoog. Nerisse bewoog een beetje met haar voet zodat de vis wegging. Maar toen ze hem stilhield kwam de vis alweer terug.

'Ook gitaar, maar het is al weer een tijd geleden dat ik iets heb gespeeld.' zei Marc. Hij had al een paar keer met zijn gitaar in zijn handen op een stoel gezeten maar telkens als hij begon te spelen dacht hij weer aan Anique. Hij had dat eerst ook met Angelique gehad maar toen was hij erover heen gekomen door Anique. Nu had hij niemand die hem erover heen kon helpen.

Nerisse keek naar Marc. Ze knikte een beetje. 'Ik ook niet, maar het helpt me altijd. Ik vind dat mijn gitaar altijd meer zegt dan mijn woorden.' zei Nerisse rustig. Ze keek hem nog steeds aan via het water. Even haalde ze een traan weg die opkwam in haar oog. Ze dacht aan Taylor en Sil.

'Muziek is iets wat je echte gevoelens weergeeft vind ik.' zei Marc oprecht. Hij kon helaas geen gitaar meer spelen maar zou zichzelf zeker een ander muziek instrument leren bespelen. Hij kon nu eenmaal niet zonder muziek.

Nerisse knikte. 'Ik ben het helemaal met je eens.' zei ze tegen hem. Nerisse keek Marc even recht aan en niet via het water. Nerisse haalde haar voeten uit het water en trok haar benen op. Haar handen legde ze erover heen en haar hoofd legde ze op haar knieen.

Marc liet zijn benen langzaam heen en weer gaan in het water zodat er kleine golfjes ontstonden. Hij keek nerisse recht aan en wist even niets meer te zeggen. Daarna keek hij weer over het water heen. Hij vond het niet meer zo mooi sinds Anique weg was maar hij bleef tot het water aangetrokken.

Nerisse keek zelf ook weer weg. Ze zuchtte zachtjes en knipperde een keer langzaam dus hiedl ze haar ogen een paar seconden gesloten om naar de geluiden te luisteren. Ze hoorde Marc's ademhaling het luidst omdat die het dichtste bij zat natuurlijk. Nerisse's mondhoeken gingen weer wat omhoog.

Marc keek over het water en zag dat Ice over het meertje vloog. Marc keek naar hem. Hij was duidelijk op zoek naar hem en daarom liet Marc hem via hun telepatischeband weten dat hij onder hem zat. Ice was blij dat hij Marc had gevonden en vloog een stuk achter hem en landen in het bos zodat het meisje waar Marc bijzat hem niet zou zien. 'Heb je krachten?' vroeg Marc toen. Pas als hij dat wist mocht Ice zich laten zien of juist niet.

'Ja, had je Ice nog niet opgemrekt dan?' vroeg Nerisse met een klein glimlachje. Ice lag op haar buik tussen de bomen zodat geen enkel straaltje zonlicht haar kon bereiken. Ze keek even op toen ze haar naam hoorde en liet haar nek tussen de bomen door steken. Nerisse keek haar even aan. 'JIj ook?' vroeg ze terug.

'Ja en nee ik had haar nog neit opgemerkt.' zei Marc. Hij had haar echt nog neit gezien en vond het ergens wel grappig dat ze hun draken dezelfde naam hadden gegeven. Ice kwam uit de bosjes en ging in het water liggen. Nu Nerisse wist dat Marc krachten had kon dat wel. 'Welke krachten heb jij?' vroeg Marc.

'Lucht en ijs, vandaar haar naam.' zei Nerisse tegen hem. Ze keek even naar zijn draak daarna keek ze weer naar Marc. 'Welke heb jij dan..?' vroeg ze aan hem. Het was lang geleden dat ze iemand ontmoette die ook krachten had. Eigenlijk was ze een beetje verbaasd maar ze probeerde datniet te laten merken.

'Vuur en telekinese.' zei Marc. 'Hij heet trouwens ook Ice maar dat is omdat ik hem heb gevonden midden in de winter en het lijkt alsof hij gemaakt is van ijs.' zei Marc tegen Nerisse. Hij keek naar Ice en naar hoe hij aan het zwemmen was.

'Toevallig..' zei ze kalm. Ze merkte dat Ice zich naar de andere draak werkte. Ze wilde hem weleens ontmoeten, die naamgenoot. Nerisse keek naar Marc en was benieuwd of hij veel in de hoofden van mensen keek. En of hij in haar hoofd gekeken had, niet dat er veel interresants te zien was vnd ze.

Marc lette eigenlijk niet zoveel op andermans gedachtes maar hij had toch opgepikt wat Nerisse zich afvroeg. 'Eerlijk gezegt kijk ik liever niet in iemands anders hoofd tenzij het wordt gezegd door die persoon dat het goed is.' zei Marc oprecht. Hij had ook neit in Nerisses hoofd gekeken.

'Nou van mij mag je kijken wat je wilt. Ik heb eigenlijk niks te verbergen en vind zelf dat er niet veel interessants te zien is.' zei ze rustig tegen hem. Ze had er echt geen probleem mee en keek Marc even aan. Ze was eerlijk tegen eigenlijk iedereen dus was ze ook eerlijk in haar hoofd.

Marc had eigenlijk niet zo veel zin om in haar verleden te kijken maar uiteindelijk won de nieuwschierigheid het toch. Hij keek even snel naar aledaagse dingen. Familie, vrienden. verloren mensen, leeftijd de standaard dingen. Daarna ging hij weer uit haar hoofd en keek over het water heen. Hij dacht na over wat hij had gezien.

Nerisse keek even naar Marc toen hij over het water keek. 'En.. Was het interessant wat je zag?' vroeg ze hem rustig omdat ze wel wist dat hij in haar hoofd gekeken was. Ze keek naar Ice die bij Ice aangekomen was en hem aankeek. Nerisse glimlachte een beetje.

'Het zijn dingen om over na te denken.' zei Marc. Het was altijd interesant om over mensen hun leven dingen te weten te komen maar het was altijd interesanter om het hun zelf te horen vertellen. Dan kon je meer de emoties erbij plaatsen maar Marc vond het meestal wel fijn om meer dingen over mensen te weten.

'Hmm.. Wat interesseerd je dan het meeste van mijn leven?' vroeg ze hem rustig. Ze was daar best benieuwd na. Want hij had nu vrijwel alle derails gezien die ze normaal achterwege zou laten. Nerisse keek hem hem nieuwschierig aan en een klein glimlachje lag op haar lippen. Benieuwd naar zijn antwoord.

'Dat je zo veel last hebt van nachtmerries.' zei hij. Het klonk mischien raar maar hij had dat vroeger ook gehad door Angelique en hij had nooit echt geweten dat meer mensen dat hadden. 'Laat me het uitleggen.' zei hij toen. 'Ik heb precies hetzelfde gehad en daarom vind ik het interesant dat andere mensen met precies dezelfde problemen zitten.' zei hij oprecht.

Nerisse knikte. 'Sinds zes jaar. Omdat ik Taylor kwijtraakte zoals je hebt gezien. Meestal dezelfde en ik word altijd gillend wakker.' zei Nerisse tegen Marc. Natuurlijk had hij alles gezien maar toch zei ze het. het was een gewoonte van haar geworden. Ze keek een beetje triest naar het meer.