Het Meertje - Rijk van de Waterman

Marc knikte. 'Ik heb het ook gehad maar geloof me. Het wordt minder en je komt er vanzelf overheen.' zei Marc tegen haar. Het had bij hem een jaar geduurt maar dat kwam ook doordat hij Anique had gehad en daarvoor had hij sterk moeten zijn. Hij keek haar aan. 'Het komt echt goed dat kan ik je beloven.' zei Marc.

Nerisse knikte even. 'Ik hoop het. Maar, ik geloof je wel.' zei ze met een kleine glimlach tegen hem. Ze keek even in het water dat rustig bewoog. Nerisse haalde even een hand door haar korte haren maar het zat al snel weer op de zelfde plaats. Ze keek Marc even kort aan van opzij.

Marc keek weer over het water en was blij dat Nerisse hem geloofde. Die nachtmerries waren altijd heel erg geweest vond hij. Gelukkig had hij het nooit zo erg gehad als zij. Daarna keek hij haar weer aan. 'Wil je ook iets over mij weten?' vroeg hij toen. Het was mischien een rare vraag maar hij wist nu Nerisses hele verleden en zij wist eigenlijk niets over hem.

Nerisse dacht na over zijn vraag. Ze wist niet zeker of ze veel van hem wilde weten. Aangezien ze niet heel nieuwsgierig aangelegd was. 'Hmm. Ik weet het niet. Ik kan wel van die voor mij onbenullige dingen vragen maar ik heb er niet veel aan.' zei Nerisse. Ze beet even op haar lip. 'Ik denk er nog even over na.'

'Oke is goed vertel maar als je wat wilt weten.' zei Marc. Hij rilde even maar verwarmde zijn lichaam toen met zijn krachten. Het was dan wel niet koud maar Marc leek het de laatste tijd gewoon niet warm meer te krijgen als hij zijn krachten niet gebruikte.

Nerisse knikte. 'Zal ik doen.' zei ze. Ze hoorde hem rillen maar kon niks voor hem doen. Ze was in de bergen geboren en was gewend aan de kou. Nerisse keek even naar Marc maar ging toen op haar rug liggen om naar de wolken te staren. Ze voelde een druppel op haar neus die van een nog nat bld afkwam. Hij kwam op haar neus en liep langs haar wang langs haar keel.

Marc keek over het water en dacht aan wat hij nu zou doen als Anique er nog was geweest. Waarschijnlijk zou hij met haar naar het strand gegaan zijn of zo of naar een speeltuin. In elk geval iets leuks en gezelligs maar dat zou nu niet meer kunnen.

'Waar denk je aan?' vroeg Nerisse nadat ze even stil geweest was. Ze bleef liggen mar keek met haa ogen naar zijn rug, niet dat ze dat heel erg vond. Ze had genoeg om naar te kijken. Nerissen was benieuwd naar Marc's antwoord. Behalve als hij heen antwoord wilde geven maar dat zou ze accepteren.

'Aan wat ik had gedaan als Anique er nog was.' zei Marc. Niet dat Nerisse zou weten wie Anique was maar dat zou hij wel vertellen als ze er naar vroeg. Hij voelde zich eigenlijk schuldig tegen over haar maar hij wist niet goed wat Anique dan had gewilt dus probeerde hij maar door te leven neit dat dat echt lukte ofzo maar toch probeerde hij het.

Nerisse liet haar adem in een wolke uit haar mond komen. 'Wie is Anique?' vroeg ze maar, dan zou alles duidelijker worden. Ze was er wel benieuwd naar maar je kon het niet echt nieuwsgierigheid noemen. Ze keek nog steeds naar Marcs rug en daarna naar de wolken, het was fijn om daar naar te kijken.

'Anique is mijn dochtertje. Of was eigenlijk.' zei Marc met een dicht geknepen keel. Het was lastig voor hem om erover te praten. Het was ook nog maar zo kort geleden en hij moest er nog beter mee leren omgaan al wist hij ook dat hij er nooit helemaal over heen zou kunnen komen.

'O, sorry. Het spijt me voor je en sorry dat ik erover begon.' zei ze tegen hem. Ze was rechtop gaan zitten na zijn antwoord. Van opzij keek ze hem aan. Ze zou er niet over doorvragen omdat ze zag dat hij het er verschrikkelijk moeilijk mee had. Natuurlijk, als je een kind verloor verlies je een deel van jezelf. Dat had ze wel bij haar ouders gezien.

'Nee het maakt niet uit dat je erover begon. Je kon het niet weten en het is mischien ook wel goed om het er over te hebben.' zei Marc oprecht tegen haar terwijl hij haar aankeek. Het was raar bedacht hij zich toen opeens. Hij had altijd zo graag gewilt dat Anique een moeder had maar hij had nooit echt naar vrouwen gekeken alsof ze ooit naast hem zouden kunnen lopen als stel ofzo.

Nerisse knikte. 'Misschien wel, maar je moet er wel klaar voor zijn.. Anders zal het niet echt helpen..' zei ze rustig tegen hem. Nerisse snapte een beetje hoe hij zich voelde omdat haar beide ouders haar tweelingzusje verloren waren. Het was ook moeilijk voor haar geweest, ze hadden een sterke band gehad. Maar het was toch anders.

'Dat is ook waar.' zei Marc. Sinds de dood van Anique was de vechtlust uit zijn leven verdwenen. Pas toen besefte hij eigenlijk hoe veel hij van hun had gehouden. En hou hard hij ze nodig had. Hij had ook zijn vrienden nodig besefte hij nu.

Nerisse knikte. 'Ik heb het meegemaakt met mijn ouders toen ze mijn tweelingzusje verloren.' zei Nerisse tegen hem. Ze keek even naar Marc. Ze hoopte voor hem dat hij er bovenop kon komen. Natuurlijk kon hij het nooit vergeten maar misschien kon hij ermee leren leven op de een of andere manier.

Marc keek over het water en dacht na over wat Nerisse zei. Hij had natuurlijk wel geweten dat haar tweelingzus was overleden maar toch was het moeilijk. 'Ik denk dat het me wel gaat lukken om verder te leven al zou ik het natuurlijk nooit vergeten.' zei Marc tegen haar.

'Als je het ooit vergeet dan doe ik je wat. Ongeacht je leeftijd.' zei ze tegen hem. Als hij dat zou doen had hij echt een groot probleem met haar. 'Maar goed dat je zo kan denken. Ik denk ook wel dat je het kunt, je bent er sterk genoeg voor.' complimenteerde ze hem.

'nee het vergeten doe ik nooit. Al is het maar omdat ik niet wil dat jij me iets aandoet.' zei Marc met een lichte glimlach op zijn gezicht. 'Aan het eind komt alles goed dat heb ik in al die jaren wel geleerd.' zei Marc.

Nerisse glimlachte een beetje. 'Zeker weten, alles komt zeker goed.' zei ze tegen hem. Nerisse was blij dat hij zo dacht, dat was al een begin want anders ging het echt al heel slecht. Nerisse keek even over het meer heen.

Marc dacht nu positief over de toekomst maar zodra hij alleen zou zijn wist hij wat er zou komen. Hij zou gek worden overal waar hij kwam. Zich alleen voelen en weer in een depressie zakken. Maar dat vertelde hij Nerisse niet. Dat hoefde ze niet te weten vond hij. Dat was te beschamend.

Nerisse glimlachte even. Ze keek over het meer. Ze hoopte dat hij zo zou blijven denken want dan kwam het wel goed. Maar natuurlijk was je er niet een twee drie overheen. Maar dat was iets normaals. Nerisse keek schuin naar Marc. Ze draaide met een voet rondjes in het water.

Marc staarde voor zich uit over het water. Hij dacht aan vroeger toen alles nog goed was geweest zonder zorgen en zonder al te grote problemen. Hij verzonk zo in gedachtes dat hij niet eens meer echt door had waar hij was. Hij dacht aan de dag dat hij Angelique voor het eerst had gezien. Ze had hem genegeerd alsof hij niet goed genoeg was maar hij was achter haar aan blijven lopen omdat hij zo verliefd was.

Nerisse ging weer liggen en legde haar voeten tot haar knieen in het water, ze had gezien dat Marc helemaal in gedachten verzonken was dus liet ze hem maar even begaan. Ze vond het slecht van haar om iemand uit vrolijke gedachtes te halen. Nerisse keek naar de wolken en zag er zoals gewoonlijk vanalles is.

Marc kreeg een klein lachje op zijn gezicht. Hij dacht nu aan de eerste date met Angelique. Hij had haar aan het eind van de avond terug gebracht en hij was helemaal gek op haar. Zij had ook de zelfde gevoelens voor hem en hij had haar gekust wat heel grappig was geweest omdat hij zo lang was en zij best wel klein was.