Het weiland- Rijk van de maagd.

Valerio liep terug naar de tent. "Tja, gelukkig hebben we samen genoeg getraind," zei hij en zijn stem klonk verliefd. De pomp, die bedekt was met aarde, kwam aanzweven, sloot aan het luchtbed en begon te pompen. Toen hij klaar was, toen Valerio vond dat hij klaar was, zweefde hij terug naar de tassen. "Daar is ons tweepersoonshemelbed," grapte Valerio en hij legde een arm om Kurts schouder, om hem vervolgens een kus te geven.

Kurt glimlachte "Alles is een hemelbed als jij maar bij me bent..." zei hij en hij legde zijn hoofd- voor zover het kon, valerio was veel te lang, Kurt kwam maar net boven zijn schouder uit- op zijn schouder.

"Gelukkig, dan voelen we nog steeds hetzelfde," zei Valerio. "Dan pak ik de dekens, zodat het wat fijner ligt vanavond." Hij liep weer naar de tassen en gooide die in de tent. Daarna haalde hij een een beddenhoes en dekens uit en maakte het bed op. Hij ging liggen. "Dit ligt al veel beter," zei hij gelukkig.

New
____

Francine liep eenzaam door het weiland. Ze had een losse en halfgescheurde spijkerbroek aan en een witte blouse. Ze verveelde zich kapot. Kurumu vloog hoog in de lucht en maakte salto's. Francine grinnikte niet. Deed ze haast nooit. Van de grond pakte ze een steentje en probeerde die ver weg te gooien waarna ze zacht zuchtte.

Aria landde op het weiland. Het vliegen ging een stuk langzamer als je zwanger bent. Je kon het nu zien wat Aria niet zo leuk vond. Iedereen kon nu van een paar meter afstand zien dat ze zwanger was. Natuurlijk landde Toxic achter haar. Ze was een soort bodyguard geworden van Aria. Wat Aria helemaal niet leuk vond. Aria keek rond en zga een meisje staan maar vrder was er niemand.

Kurumu vertelde Francine dat er achter haar een vrouw en draak gelandt waren. Francine haalde haar schouders even op. Ze wierp een korte blik naar achter. Ze pakte een tandenstoker uit haar zak en stak die een beetje in haar mond. Ze vond het een prettig gevoel en de mindsmaak die vrij kwam was erg lekker vond ze. Francine keek even naar Kurumu.

Aria zag dat de vrouw niets met haar te maken wou hebben dus liep ze maar naar de boom. Naar gevangen gezeten te hebben had ze de behoefte om wat te tekenen. Dus ging zedat nu doen. Ze pakte haar tekenblok en tekenpotlood. Rustig begon ze de omgeving om haar heen te tekenen. Rustig ging Toxic langs haar zitten.

Francine plofde neer opde grond en keek naar haar voeten. Kurumu landde naast haar. "Je doet het weer.. Die zwarte afstotende rand.." "Nou en!" Zoals meestal hadden Francine en Kurumu mentaal een kleine ruzie. "Ga anders naar haar toe.." "Waarom zou ik? Ik ken haar niet eens.." "Je kunt haar leren kennen." "Ja, en zij mij zeker. Niemand kent mij behalve jij Kurumu. Dat weet je best."

Toxic keek raar naar het meisje. Ze nape niet goed wat ze deed. Aria was te durk bezig met haar tekening om ht echt op te vllen. Ze had ook andere digen aan haar hoofd wat tekenen juist rust ga. Geen zorgen om de vrede en de baby´s gewoon net als vroeger. Aria glimlachde bij de gedacht en schetste rustig verder.

Kurumu zuchtte. "Je kan je niet altijd blijven verstoppen Francine.." zei ze tegen haar. Francine reageerde niet. Ze streek haar mouwen weer naar beneden zodat haar naam niet meer zichtbaar was. Ze haatte het als mensen het zagen aangezien het eruit zag als een verse wond. Francine keek even naar het meisje dat bij de boom te tekenen zat. Ze zag er gewoon zo gelukkig uit.

Toxic makate zich nu wel een beetje zorgen. Ze stootte Aria aan waardoor Aria op keek van haar tekening. Toxic wees naar het meisje dat er zat. Dat was al genoeg voor Aria om te weten wat ze daarmee bedoelde. Ze stond op en liep glimlachend naar het meisje toe. ´´Hi´´ zie ze vrolijk terwijl ze haar hand op aar buik legde.

Francine keek op en was blij dat ze net klaar geweest was met het afrollen van haar mouw. 'Hoi..' zei ze zachtjes tegen het meisje. Francine vertrouwde niemand in het begin. Zo was ze niet meer. Allang niet meer. Ze keek even naar het meisje en vroeg zich gelijk af waarom iemand tegen haar zou praten. Zelf deed ze dat nooit. Waarom deed iemand anders het dan wel..

Aria kon amper verstaan dat het meisje hoi zei. Zeker iemand die weinig contact met emsnen had dacht Aria. beleefd stak ze glimlachend een hand uit. ´´Ik ben Ari´´ zei ze rustig. Ze vroeg niet meteen naar het meisje haar naam. Als ze die wou geven dan zou ze het wel zeggen. Anders was het jammer.

Francine schudde de hand. 'Francine.' zei ze maar iets harder dan dat ze hoi gezegd had. Ze keek even naar Aria. Ze zag nu pas dat ze zwanger was. Ze dacht gelijk even terug an vroeger en wist dat ze geluk gehad had dat zijzelf niet zwanger geworden was. Francine keek heel even weg maar al snel weer terug naar Aria.

Aria was blij dat Francine haar naam gaf. Rustig ging ze in de lucht lngs haar zitten. ´´Het is rustig he´´ zei ze rustig. Ze werd er helemaal rustig van. De lucht ging perfect om haar heen. Het was een fijn briesje die Aria goed deed. Ondertussen keek ze glimlachend naar Francine. ´´Misschien ben ik wel te blij´´ zei ze rustig.

Francine knikte. 'Het is heel rustig.' zei ze. 'Of misschien ben ik gewoon niet blij en ben jij normaal blij.' zei Francine rustig. Want ze was ook niet blij. Dat was ze eigenlijk al elf jaar lang niet meer. Ze trok haar benen even op en keek naar Aria. Het was grappig om te zien hoe ze boven de grond vloog, al lachte francine er niet om.

´´Dat weet ik niet of het normaal is wat ik ben´´ zei Aria die er zelf om moest lachen. Ze was binnen de zeven jaar erg verandert en dat merkte ze nog elke dag. ´´Om eerlijk te zijn was ik eerst ook niet blij. Altijd het zelfde´´ zei Aria met een halve glimlach. Ze wist nog goed hoe alles vroeger was en was blij dat de tijd verder ging in de meeste zaken.

'Ik ken dat gevoel heel goed. Niet blij zijn. Ik was eerst blij.. Maar nu niet meer, ik heb er geen reden toe.' zei Francine zachtjes. Ze keek even naar Aria. Nog steeds kon ze geen glimlach opbrengen. Ze had geen rede om te glimlachen dus moest ze het ook niet doen vond ze. Dan was het een neppe glimlach.

´´Niet zeggen dat het acht jaar geleden verdween. Dan heb ik het misschien gestolen´´ zei Aria als grap. Ze wou Francune aan het lachen krijgen maar op de een of andere manier dacht ze zelf dat dit niet zou lukken. ´´Maar waarom ben je dan niet meer blij´´ vroeg Aria als een psychiater. Ze had een paar andere mensen opgevrolijkd dus kon er eentje nog wel bij.

'Nee elf jaar geleden. En ik vertel het je maar vertel het alsjeblieft verder aan niemand..' Begon Francine. Waarna ze voorzichtig haar linkermouw opstroopte waardoor haar bloedrode naam tevoorschijn kwam. 'Ik had tot mijn zevende jaar een goed leven. Mijn ouders waren best rijk en mijn vader had een hoge baan. Tot alles veranderde, mijn vader draaide door. Niemand wist waarom maar ik hield Kurumu verborgen. Mijn vader vermoordde voor mijn ogen mijn moeder, in koelen bloede. Toen ik twee jaar later er een beetje overheen was vermoordde hij voor mijn ogen mijn zusje. Alleen mijn broer en mijn vader waren nog over. Bijna elke dag werd ik misbruikt, door beiden. Ik liet alles toe want ze kon toch niet tegen ze op. Ik werd mishandeld en geslagen om het kleinste dingetje. Ik had geen vrienden, die had ik nooit gehad. Op school werd ze altijd gepest en er werd gezegd dat ze een hoer was en nog veel meer. Thuis moest ik alles doen, en altijd deed mijn broer het beter. Uiteindelijk is het zover gekomen dat ik op een nacht mijn vader doodstak. Met een dolk in een keer. Sindsdien word ik gezocht door mijn broer. Dat was tot mijn veertiende. Toen ben ik weggelopen. Ik ben gaan werken bij een rijke familie kilometers verder weg. Tot mijn spijt werd ik ook daar mishandeld en misbruikt. Op mijn vijftiende ben ik daar weggegaan. Ik heb mijn krachten altijd geheim gehouden voor iedereen maar oefende er toch best veel mee. Ik ben op haar zestiende naar de twaalf rijken gegaan.' vertelde Francine haar hele verhaal.

Valerio schreef:

"Gelukkig, dan voelen we nog steeds hetzelfde," zei Valerio. "Dan pak ik de dekens, zodat het wat fijner ligt vanavond." Hij liep weer naar de tassen en gooide die in de tent. Daarna haalde hij een een beddenhoes en dekens uit en maakte het bed op. Hij ging liggen. "Dit ligt al veel beter," zei hij gelukkig.

"O ja?"zei Kurt en hij ging naast Valerio liggen, met een klein sprongetje waardoor het luchtbed een beetje op en neer dijnde "Het ligt inderdaad best goed.."ze hij en hij draaide op zijn zij, met zijn gezich richting Valerio, hij glimlachte verliefd naar zijn echtgenoot.

Aria zou het natuurlijk niet door vertellen. Aandachtig luisterde naar he verhaal. Ze moest slikken en was eigenlijk blij dat het niet zo ver kwam met haar. Al zou ze nooit zijn weg gelopen. ´´Het was sterk van je om weg te lopen. Maar nu ben je helemaal ergens anders. Je kan mensen vertrouwen al lijkt het moeilijk´´ zei Aria. Ze wist dt het weinig uit haalde maar proberen kon geen kwaad.

Francine streek even over haar litteken. 'Nee.. Ze begrijpen me niet. Ze willen me niet begrijpen..' zei ze tegen Aria, ze keek voor zich uit en beet op haar lip. Een mouw deed ze weer omlaag. Ze wilde niet meer denken aan haar broer. Ze had hem vertrouwd en nu zocht hij aar en was ze dood als ze gevonden werd.

Aria keek even naar het litteken bij Francine. Ze trok haar shirt bij haar schouder wat omlaag zodat je net haar litteken zag. Een gevangen slang met een groot kruis er door heen. Je zag het bijna niet meer wat Aria helemaal niet erg vond. ´´Sommige menen hebben het zefde mee gemaakt als jouw. Maar niemand durft het te vertellen waardoor niemand laat zien dat ze het begrijpen´´ zei Aria.

Francine keek naar het litteken. 'Wie heeft het gedaan?' vroeg ze zachtjes aan haar. Ze stopte haar eigen litteken weer weg. Ze haatte het er zaten teveel herinneringen aan. En veel te veel herkeninnings kansen. En ze had verder eigenlijk nog niemand ontmoet.