Het weiland- Rijk van de maagd.

Het weiland is een groote open plek. Er staat 1 grote boom in het midden. En er zijn heel veel planten en kruiden te vinden.
Je kan er lekker relaxen of vechten als je daar zin in hebt. Er lopen ook dieren zoals paarden en wat konijnen rond. Deze mag je niet doden want ze doen jou ook niets. Pas wel op voor je eten want ze paken het zo af.

Regel:
vechten mag
Max 20 personen (het is groot maar als er mensen gaan vechten wordt het een beetje te druk)
draken zijn toegestaan
De boom in het midden mag niet verwoest worden dus pas op bij het vechten!!

Cara zat tegen de boom aan. Haar ogen waren nog steeds rood van het huilen. Ze liep al een paar dagen rond en ze was een stuk vermagerd. Ze zag er ongezond uit en haar rode ogen waaren nu nog roder. Ze was depresief aan het worden en kon eigenlijk tegen niemand praatten. Ze moest naar Kenji dat wist ze maar ze kon het niet. Ze wou hem niet laatte lijden dat wou ze niet.

Kenji was al dagen op zoek naar Cara. Ze was een keer boodschappen gaan doen op de markt en nooit meer teruggekomen naar haar huisje. Toch heeft hij op haar gewacht, totdat hij het te lang vond duren, toen is hij haar gaan zoeken. En nu, eindelijk, zag hij haar zitten. Vermagerd, met haar rode ogen, die erg verdrietig stonden. Kenji rende naar haar toe, trok haar omhoog en sloeg zijn armen om haar smalle lijfje heen. "Waar was je, Cara, waar was je? Ik dacht, ik dacht..." De tranen stroomden over zijn wangen, hij had haar aanraking zo gemist, haar mooie gezichtje, haar lieve stem.

Cara schrok van Kenji. Eerst wou ze zich tegen zijn omhelzing verzetten maar toch deed ze dat niet. 'Kenji.' zei ze alleen maar. Steeds weer. 'Kenji Kenji.' ze bleef zijn naam maar zeggen. En toen 'Raiden.' zei ze. Ze hoopte dat Kenji het begreep maar hij wist niet dat haar vorige liefde Raiden heette dacht ze maar ze wist het niet zeker meer.

Kenji liet haar los toen ze 'Raiden' zei. Hij had de naam nooit eerder gehoord, maar wist zeker dat het iets te maken had met haar vorige liefde. "Cara, waar was je?" Kenji keek haar doordringend aan en veegde de tranen van zijn gezicht. Hij voelde diepe pijn van binnen, zou hij Cara nu al kwijtraken? Zou ze nu al haar vorige liefde weer terug hebben gevonden? Kenji had gehoopt wat meer tijd met haar door te kunnen brengen, om haar echt duidelijk te maken dat ze bij elkaar hoorden. Nu kon dat waarschijnlijk niet meer...

Cara snikte. 'Ik was op de markt.' zei ze snikkend. Ze keek hem met haar rode ogen aan. 'En..en hij was daar.' zei ze snikkend. Ze dacht aan wat er was gebeurd en begon nog harder te huilen. 'Hij heeft al die tijd gewacht en ik niet.' zei Cara. Ze hield van allebij maar ze bleef bij Kenji dat wist ze zeker.

Kenji pakte haar handen vast en keek haar aan. "Rustig Cara, diep ademhalen. Het komt wel goed, ik zal er altijd voor je zijn, wat er ook gebeurt." Kenji had diep in zijn hart veel medelijden met Cara, het leek hem verschrikkelijk van twee mensen tegelijkertijd te houden. "Je hebt wel gewacht, Cara, je hebt té lang gewacht zelfs. En ik herinner me nog dat je het eerst erg vond dat je überhaupt zo lang had gewacht, nu zeg je opeens dat je te kort hebt gewacht? Dat slaat nergens op, je hebt hem 6 jaar gegeven, je hebt 6 jaar van je leven vergooit, Cara. Je kunt jezelf niks verwijten."

Cara haalde diep adem zoals Kenji zei. 'Nee niet waar hij was gevang in het dertiende hij kon niet komen maar wou wel. Hij heeft zes jaar op me gewacht en ik laat hem nu zitten

"Maar Cara, je had hem überhaupt niet moeten laten wachten. Hij heeft jou laten zitten, weet je nog? Als iemand zich schuldig moet voelen is hij het wel, dat hij jou zo in de steek heeft gelaten. En hij had echt wel wat van zich kunnen laten horen via zijn draak, of weet ik veel, een duif of zo." Kenji keek Cara diep in de ogen en kuste haar op haar handen. " Het is niet jouw schuld, Cara."

'Je had hem moeten zien.' zei Cara triest. 'Ik brak gewoon doodleuk zijn hart terwijl hij er alles aan heeft gedaan om over de grens te komen om mij te zoeken.' zei Cara. Ze huilde nu terwijl ze ergens wel wist dat Kenji een beetje gelijk had. Toch nam ze het voor Raiden op omdat ze nu eenmaal van hem hield.

"Ik weet zeker dat hij zich er ook echt wel op had voorbereid dat je misschien een ander had. En het logisch dat hij nu even gebroken is, ik weet zeker dat jij dat ook was toen hij van je wegliep. Maar uiteindelijk komt het allemaal goed, toch? Kijk maar naar jou..." Kenji keek Cara diep in de ogen en hoopte dat ze eindelijk toegaf.

'Ja zal vast maar toch voel ik me ontzettend schuldig. En ik weet ook echt niet wat ik nu moet doen. Het is gewoon zo raar want mijn hele leven is eigenlijk gewoon even door elkaar geschud. Wat ik dacht dat goed was is ineens anders en wat ik dacht dat ik moest doen is ook anders.' zei Cara. Kenji had gelijk maar toch was er iets dat haar deed twijvelen.

"Maar dat is ook logisch, Cara. Je hebt net iemand teruggezien die je 6 jaar niet meer hebt gezien en waar je al die tijd nog steeds verliefd op was. Dat veranderd je leven volkomen, en dat snap ik ook. Je moet je alleen niet schuldig voelen, het is niet jouw schuld." Kenji keek Cara liefkozend aan en knuffelde haar.

Cara knuffelde hem terug. Ze wist nog steeds niet wat ze moest doen. 'Voorlopig ga ik verder met mijn leven waar het was geeindigd voordat hij terug kwam en dan zie ik wel verder.' zei Cara. Ze kuste Kenji innig en hoopte dat hij begreep dat ze voor hem koos. In elk geval voorlopig.

Kenji keek Cara diep in de ogen en hoopte dat hij goed had begrepen dat dat betekende dat ze bij hem bleef. Hij voelde een sprankelende hoop in zich op borrelen en kuste Cara innig terug. Hij was zo blij dat hij haar niet was kwijtgeraakt, en hij zou er ook alles aan doen om dat zo te houden.

Cara sloeg haar armen stevig om Kenji heen. Ze had haar keus gemaakt ze bleef bij Kenji. Zodra ze alleen was zou ze er wel beter over nadenken maar nu was ze gewoon blij dat Kenji haar niet liet zitten omdat ze zo lastig was. Cara keek hem lachend aan en kuste hem weer innig.

Kenji's lichaam was niet voorbereid op de plotselinge aanraking van Cara en hij voel voorover, doordat Cara hem aan het knuffelen was viel zij ook mee. Hij lachte, ondanks de stekende pijn in zijn voet die hij aan deze val over had gehouden, dat zou vanzelf wel weggaan. Kenji legde zijn handen naast Cara's hoofd en boog langzaam voorover, om haar heel lang en zacht te kussen.

Cara lachte omdat ze vielen. Ze genoot van de kus van Kenji en bande elke gedachte die niet aan Kenji dacht uit. Ze wou alleen aan dit moment denken. Ligen in een weiland met naast haar haar liefde. Ze kuste hem lang en zacht terug.

Kenji rolde van Cara af en ging naast haar liggen in het gras, hij keek naar de wolken. Hij probeerde het gesprek van daarnet te vergeten en alleen maar te denken aan hoe gelukkig hij zich nu voelde. "Kijk, die wolk lijkt op een hartje." Kenji wees op een van de wolken en keek daarna naar Cara's profiel, wat al net zo mooi was als haar gezicht van voren.

Cara keek naar de wolk en hij leek inderdaat op een hartje. 'Dat is vanaf nu ons hart.' zei Cara. Ze glimlachte en ging op haar zij liggen zodat ze naar Kenji kon kijken. Ze leunde met haar hoofd op haar hand en glimlachte nog steeds. Maar onder die glimlach zag je gewoon dat ze diep van binnen pijn had en niet een klein beetje ook.

Kenji legde zijn hand op Cara's hart. "Ons hart, we kloppen als een. We zijn een, maar een hart heeft ook wel eens pijn, heeft het ook weleens moeilijk, zoals nu Cara, ik zie het aan je." Kenji kwam omhoog door zich op te drukken op zijn ellebogen en keek Cara aan. "Ik wil eerst dat je een beetje relaxed, Cara. Dus, wat zullen we gaan doen?"

Cara keek Kenji aan. Hij voelde gewoon zo goed wat zei voelde en dat vond ze fijn. 'Oke zoals wat?' vroeg ze toen. Ze was wel benieuwd naar wat Kenji wou doen en ze vond het leuk als hij het initiatief zou nemen maar ze zou het vanzelf zien.

"Ik noem dingen op, jij zegt ja of nee, okay? Een diner, een picknick bij maanlicht, een uitje naar de stad, naar een pretpark, gewoon gezellig thuis zitten, naar de film, naar dat halloween feest. Ik kan er meer bedenken, maar zeg hier eerst maar je mening over..." Kenji keek Cara glimlachend aan, hij was niet heel goed in romantische dingen bedenken maar hij deed wel zijn best.

'Een diner liever niet. Picknick bij maanlicht heel romantisch maar dan moetne we tot vanavond wachten. Een uitje naar de stad dat wordt een ja. Een pretpark nee dat is te druk. Gewoon gezellig thuis dan ga ik te veel denken. De film is leuk denk alleen dat ik niet mijn hoofd bij het verhaal kan houden. Een halloween feest is leuk en ik hoef me neit eens om te kleden maar lijkt met ook neit zo'n goed plan. Dus dan wordt het of de picknick of naar de stad.' zei Cara.

"We gaan wel naar de stad, ik heb nog nieuwe schoenen nodig." Kenji staarde naar zijn afgetrapte paar gympen, waar zelfs een paar bloedvlekken op zaten van de gevechten waaraan hij had meegedaan. "Deze kunnen zelfs voor mijn doen niet meer." Hij keek Cara lachend aan en floot Amaya.