Het weiland- Rijk van de maagd.

Cara glimlachte terug. De schoenen van Kenji waren inderdaat echt afgetrapt en versleten. Zelf zorgde ze altijd dat haar kleren er piekfijn uitzagen alleen nu niet. Haar rok was vanonder gerafeld. En een van de bandjes van haar jurk was geknapt en ze had hem met een knoopje weer aan elkaar gemaakt.

Kenji volgde Cara's blik en glimlachte. "Jij kunt zo te zien ook nog wel een nieuwe jurk gebruiken!" Amaya streek neer en Kenji klom op haar rug, hij stak zijn hand naar Cara uit, om haar op de hoge rug van de draak te helpen.

Cara pakte de hand dankbaar aan en hielp zichzelf wat sneller omhoog door haar kracht te gebruiken. Toen ze achter Kenji zat sloeg ze meteen haar handen om zijn middel. Ze wou hem niet meer laten gaan. In elk geval nu niet. Ze kuste hem achter in zijn nek en glimlachte.

Kenji voelde Cara's warme handen om zijn middel en zijn hele huid begon te tintelen. "Op naar Vario, Amaya!" Kenji was al best vaak in Vario, de hoofdstad van het rijk van de maagd, geweest. Dus hij kende er goed de weg, ook Amaya wist precies waar het was.

Cara legde haar hoofd op Kenjis rug en sloot haar ogen. Ze was moe maar viel niet in slaap. Ze had nu al twee dagen niet meer geslapen en de andere dagen had ze maximaal een uurtje of twee geslapen. Cara voelde hoe Amaya door de lucht ging maar merkte weinig van de vlucht.

Kenji voelde dat Cara langzaam in slaap viel tegen zijn rug aan en probeerde niet te bewegen. Hij genoot van de frisse lucht en het briesje op zijn huid. Hij had lang niet meer gevlogen en hij had het echt gemist. Op dit soort momenten wou hij dat hij luchtkrachten had, dan kon hij gewoon vliegen wanneer hij wilde. Kenji merkte dat Amaya aanstalten maakte om naar beneden te duiken en boog iets voorover. Hij pakte Cara met een arm stevig vast, zodat ze er niet af zou vallen.
---------------------
Verder in Vario.

Gabriel liep het weiland op en keek bewonderend rond. Het was erg mooi hier, misschien wel de mooiste plek die hij tot nu toe had gezien. Hij zag verschillende planten en bloemen, en aan hun bewegingen bleek het dat er overal diertjes rondliepen. Ergens in de verte zag hij ook nog paarden, maar de grote boom in het midden trok zijn aandacht. Hij liep erheen en ging met zijn rug tegen de boom aan zitten. Misschien kon hij even dutten... het was een fijne rustplaats en hij was doodop.

Emily schrok weer eens wakker uit haar gebruikelijke droom. Ze zuchte diep. Daarna wreef ze over haar buik. Ze probeerde de laatste tijd in ervoor te zorgen dat ze niet in slaap viel zodat ze die dromen niet meer zou hebben. Ze wist dat het niet goed was voor de baby of musschien wel baby's. Ze stond op en keek in het rond.

Gabriel wreef even in zijn ogen en toen hij ze weer open deed zag hij een meisje met rood haar in het weiland. Hij kreeg het gevoel dat hij haar kende, maar waarvan? Hij had haar nog nooit gezien, en niet eens gesproken, dus hoe kon hij haar kennen? Ach... wat maakte het uit... hij was moe, en hij had geen zin om nu een diepgaand gesprek te voeren. Hij sloot zijn ogen en voelde een warme wind door zijn kleding en haar waaien. Hij kon zo in slaap vallen.

Emily zag dat er een jongen bij de boom zat. Ze herkende hem. Ze keek nog wat beter en ineens herkende ze hem. " Gabriel! " riep ze blij uit en ze rende naar hem toe. Meteen vloog ze hem in de hals. Van vreugde begon ze te huilen." Oh gabriel! Ik heb je eindelijk gevonden! " riep ze en ze lachte door haar tranen heen.

Gabriel schrok op toen hij ineen keer zijn naam hoorde, en het volgende moment omhelsde het roodharige meisje hem. Hij knipperde verbaasd met zijn ogen en keek naar het meisje. Hij wrikte zich los, maar deed het niet te hard. Hij wou haar niet afschrikken. 'Wie ben jij?' vroeg hij en keek haar aan met zijn grasgroene ogen. Wie was dit meisje toch? Hij wist dat hij haar kende, maar hij kon het niet helemaal plaatsen.

Emily ging wat naar achteren maar hield Gabriels wel vast. "Herken je met niet meer? " vroeg ze verbaasd. " ik ben het emily." Zei ze in zijn geheugen op te frissen. Waarom was hij haar vergeten? Ze herkende hem zelfs nu nog naar 9 jaren. Zelfs nu herkende ze hem nog.

Gabriel keek haar voor een lange tijd aan en schudde zijn hoofd. 'Ik... nee.' mompelde hij zacht. Hij wist niet waar hij haar van kende. Misschien was ze van zijn jeugd of zo. Een jeugdvriendin misschien? Hij haatte het nu echt dat hij geen herrineringen aan zijn jeugd had. Stomme Dertiende Rijkers... Inmiddels was hij erachter gekomen dat een Dertiende Rijker hem had proberen te doden, maar Gabriel had het overleeft. Hij was alleen zijn herrineringen kwijt. Gabriel was er toch best wel blij mee... het was beter dan een arm of een been kwijtraken...

Verward keek Emily Gabriel aan. "Ik ben het je zus." Stamelde ze. Hoe kon Gabriel haar nou zijn vergeten ? Ze hadden samen zoveel meegemaakt. Wist hij dat dan niet meer? De tranen van vreugde gingen ober in tranen van wanhoop. Emily had haar eigen vrijheid opgegeven voor Gabriel zodat hij kon ontsnappen.

Gabriel legde een hand op zijn hoofd en probeerde zich iets te herrineren, maar niks kwam op. 'Mijn zus...?' Hij keek naar de grond, maar kon zich echt niks herrineren over een zus. Hij keek op naar Emily. 'Ik herriner me niks over een zus... beter gezegt; ik herriner me helemaal niks van mijn jeugd...' Hij liet zijn hand zakken en keek haar aan.

"Weer je dan helemaal niks meer? Onze ouders, onze tijd bij de 13er, onze ontsnappingspoging waarbij jij ontsnapt bent? " vroeg Emily wanhopig. Hoe kon dit? Was was er met Gabriel gebeurt dat hij niks meer over haar wist? Emily keek Gabriel aan in dezelfde ogen die ze voor het laatst had gezien.

Gabriel schudde zijn hoofd en keek haar aan. 'Ik weet alleen dat ik wakker werd in een ziekenhuis, in het rijk van de Vissen, en ik wist alleen mijn naam nog. Verder niks. Ik kon me mijn hele verleden niet meer herrineren...' zei hij eerlijk. Hij bleef haar aankijken, en probeerde diep in zijn geheugen te graven om alles weer op te halen, maar hij kwam niks tegen.

Emily schudde verward met haar hoofd. Hoe kon dit nou? Ze had jaren naar hem gezocht. "Maar... hebben ze je dan verteld waar ze je hadden gevonden?" probeerde Emily misschien kon Gabriel zich de dingen dan weer herrineren. De tranen stroomden als watervallen over haar wangen. Waarom moest dit haar nou weer gebeuren! Had ze eindelijk haar broertje gevonden en dan herkende hij haar niet meer.

Gabriel keek naar de grond. Hij kon er nooit tegen als mensen huilden. 'Ze hadden me in een bos gevonden, ergens dichtbij de grens van de woestijn.' zei hij. Hij legde een hand tegen zijn hoofd. Hij kon zich nog herrineren hoeveel pijn hij had toen hij wakker werd. Hij had namelijk een hoofdwond gehad (wat zorgde voor geheugenverlies), en vele andere wonden. Het kon zijn dood worden, zeiden de dokters, maar gelukkig dat hij het toch had gehaald. Hij hief zijn hoofd weer en glimlachte om haar een beetje op te vrolijken. 'Maar he! Dit betekent niet dat ik je niet geloof! Ik bedoel; het is minder dan onwaarschijnlijk dat je over zoiets zult liegen.'

Emily glimlachte waterig en viel Gabriel weer om de hals. Hij geloofde haar en dat was wat telde.
"Gabriel ik heb jaren naar je gezocht en heb je nu eindelijk gevonden. Ik ben zo blij!" Even vergat Emily al haar zorgen om de baby en Luthien. Ze had eindelijk haar broertje gevonden. Vrolijk keek ze naar hem. "Gabriel nu we elkaar hebben terug gevonen komt alles goed, toch?" Ze keek Gabriel hoopvol aan.

Gabriel glimlachte en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik ben ook blij...' zei hij zacht en wist het wel zeker nu dat Emily zijn zus was. 'Dus... wat is er allemaal gebeurt in de jaren dat ik je niet heb gezien?' vroeg hij toen en liet haar los. Hij keek haar met een blij gezicht aan.

" wel ik heb naar dat jij weg was nog 2 jaar bij de 13er gehoord. Toen ontmoette ik iemand die ik tot 3 maanden terug als mijn groote liefde beschauwde. Hij heeft met alleen achtergelaten zonder dat ik die reden weer." Emily's stem begon te trillen en ze voelde een prop in haar keek komen door het denken aan Luthien. "Nadat ik Luthien ontmoette ben ik overgestapt naar het rijk van de vissen." Vertelde ze met bevende stem. Ze schudde kort met haar hoofd en glimlachte toen naar Gabriel. "Maar ik heb ook goed nieuws voor je." Zei ze en de trilling verdween uit haar stem " je wordt oom! " .

Gabriel keek haar aan toen ze aan het vertellen was. 'Wat erg voor je...' zei hij zacht, en keek naar de grond, maar keek gelijk op toen ze zei dat ze ook goed nieuws had. Hij knipperde even verbaasd met zijn ogen, maar glimlachte toen breed. 'Je verwacht een baby!' zei hij en keek haar weer blij aan. Wow, hij wist dat de tijd snel ging, maar zo snel? Hij had niet eens gezien dat Emily zwanger was.

" inderdaad." Zei Emily trots. "Misschien zelfs wel twee." Wacht eens misschien kon Gabriel haar helpen met zoeken naar een verblijf plaats. En misschien kon hij haar ook helpen met andere dingen. Emily ging naast Gabriel tegen de boom zitten en wreef tevreden over haar buik.

'Wat geweldig!' zei Gabriel opgewonden. 'Van wie ben je zwanger geraakt dan? En waar is hij? Hij helpt je toch wel?' Hij keek haar vragend aan en wist dat hij haar nu met allerlei vragen bestrooide, maar hij was gewoon te nieuwsgierig. Daar kon hij niks aan doen.