Het weiland- Rijk van de maagd.

´`Het is een slaventeken dus een slavenhandeaar ahd het er op gezet. Ik wete niet meer wie maar het is nu allemaal voorbij. Ik ben vrij gekocht en ik leef gelukkig nu´´ zei Aria rustig. Ze deed haar shirt weer goed zodat je het niet meer zag. Aria zette weer een glimlach op en duwde de herinneringen weg.

Francine keek naar Aria. 'Ah.. Mijn broer heeft het bij mij erin gekerfd met een bot mes nadat ik mijn vader gedood had. Zodat hij me altijd kon vinden had hij toen gezegd.. Dus ergens ben ik nog steeds niet vrij.' zei Francine zachtjes. Ze keek even naar het gras en plukte eraan tot haar han Kurumu's kop vond en die even aaide.

´´Je kunt het altijd veranderen net zoals ik het heb gedaan´´ zei Aria rustig. Ze zou het zlef niet bij iemand andersdoen maar ze had altijd een keus vond Aria zelf. Al wist ze zelf heel goed dat het moeilijk te geloven was. Toch hoopte ze dat haar geluk ook een keer bij Francine zou komen en dat zij net zo gelukkig zou worden als Aria.

Francine haalde haar schouders op. 'Ik weet niet of ik dat kan..' zei ze zachtjes. Ze plukte weer aan het gras. Zachtjes zuchtte ze en keek naar Aria. 'Hij zoekt me nog steeds weet je. Ik heb hem ooit eens gezien in een dorp in de buurt van mijn huidige woonplaats. Hij is echt heel erg eng..'

´´Maar hji zou je niet zo maar bij vrienden weg halen´´ zei Aria rustig. Ze wist niet hoe het voelde om zo te zijn. Dat had ze nooit mee gemaakt. Maar ze wist wel dat er iets moet zijn om het gevoel weg te doen. Ze kon wel raden wat aan haa advis ontbrak maar toch zie ze niets en wahtte ze de reactie van Francine af.

'Denk je dat? Dat doet hij zonder moeite. En als hij me vind dan ben ik ten dode opgeschreven..' zei ze rustig. Ze wist het gewoon en dat maakte haar al niets meer uit. Ze had er vrede mee genomen. Ze keek naar Aria. Het was nog geen twee dagen geleden dat ze haar broer gezien had.

Aria dacht even na wat ze hie op kon zeggen. ´´Niet als ik er bij ben. Dan keren de rollen om´´ zei ze met een duivelse glimlach. Natuurlijk was het een grap omdat ze niet graag meer dode. Al kon ze het nog wel goed. Daarom ging ze al snel weer normaal glimlachen. Al wist ze dta ze nit altijd bij Francine kon blijven.

Francine wist nog niet te glimlachen. 'Hmm.. Misschien, maar jij moet gewoon je leven leiden.. Misschien vind hij me wel niet..' zei ze rustig. Haar gezict vertoonde eigenlijk geen enkele emotie. Net als haar meestal lege ogen. Ze leken levenloos maar dat waren ze zeker niet. Ze plukte nog steeds aan het gras.

Aria vond het nog steeds niet goed dat Francine geen emoties vertoonde. toch wist ze zelf goed dat er meer nodig was om het weg te doen. Ze glimlachte even en liet haar ekenblok naar ahar toe vliegen door een luchtbal. Ze scheurde het blad waar op ze tekende af en gaf het aan Francine. Je zag alleen haar rug een stukje van de boom. verder gras en de wind. ´´Toch krijg je mijn tekening tenminste als je hem mooi vind´´ zei Aria.

'Hij is prachtig..'mompelde ze verbaasd. Zelf tekende Francine ook maar ze kon het echt niet zo goed. Zelf tekende ze altijd verschrikkelijke dingen. Meestal de dingen die ze meegemaakt had. Eigenlijk dat alleen maar, haar zusje en moeder terwijl ze vermoord werden. Dat beeld spookte het meeste door haar hoofd.

´´Ik vind het fin om alles wat ik zie te tekenen. Dan blijven de goede herinnering altijd bij me´´ zei Aria glimlachnd. Het was een tijd waar ze dat heel er nodig had. Misschien kwam die tijd weer maar Aria hoopte van niet. Ze hoopte alleen dat er een einde kon komen aan de oorlog. Al was dit keer niet het grote probleem.

'Ik teken graag maar dat kan ik niet. Ik teken alleen het beeld van mijn moeder en zusje. Maar ik zal ze niet laten zien. Van zoiets wordt je gelijk zoals ik nu ben..' zei ze zachtjes. Francine keek naar Aria en vond het knap dat ze toch wel best positief kon blijven. Ze liet het gras maar met rust.

´´Ik weet zeker dat ik erger heb gezien´´ zei Aria met een glimlach. Ze was er niet trots op maar er moest iets ergs gebeuren dat het erger was dan wat ze allemaal had mee gemaakt. ´´Mag ik het zien´´ vroeg Aria rustig. Ze as eerder benieuwd hoe ze tekende dat zei meer dan het beeld vond Aria zelf.

Francine knikte. Ze pakte haar tas en pakte haar tekenblok. Ze opende het op de bladzijde waar haar vermoorde moeder lag. Ze gaf het aan Aria want zelf wilde ze er even niet naar kjken. Ze plukte weer aan het gras. Het was rustgevend merkte ze. Kurumu vloog weer op en vloog door de lucht.

Aria pakte de tekening voorzichtig aan en keek er na. Ze snapte wel dat Fracine er niet zo trots op was want het leek echt op een moord. Maar Aria was een exper er wel in geworden dus ze kon er tegen. Ze wist niet hoe het gevoel was wat Francine had. Zij zelf had geen moeder maar ze snapte dat het gale was ze ook niet blij zou zijn. ´´Het is mooi getekent´´ zei Aria uiteidelijk met een glimlach.

Kurt. schreef:

Valerio schreef:

"Gelukkig, dan voelen we nog steeds hetzelfde," zei Valerio. "Dan pak ik de dekens, zodat het wat fijner ligt vanavond." Hij liep weer naar de tassen en gooide die in de tent. Daarna haalde hij een een beddenhoes en dekens uit en maakte het bed op. Hij ging liggen. "Dit ligt al veel beter," zei hij gelukkig.

"O ja?"zei Kurt en hij ging naast Valerio liggen, met een klein sprongetje waardoor het luchtbed een beetje op en neer dijnde "Het ligt inderdaad best goed.."ze hij en hij draaide op zijn zij, met zijn gezich richting Valerio, hij glimlachte verliefd naar zijn echtgenoot.

Valerio keek naar Kurt en gaf hem snel ee zoen. Met zijn vinger tekende hij rondjes op Kurts buik, kijken of hij de vakjes al kon voelen. "Dat is mooi," zei hij mijmerend en hij draaide zelf ook naar Kurt, om hem nog een kus te geven.

Francine knikte. 'Het is het enige dat ik tekenen kan sindsdien..' zei ze zachtjes. Francine wilde graag haar moeder terug. Vaak dacht ze aan de jaren met haar moeder waarna ze op haar zusje gesteund had en daarna op haar broer. IEts dat ze beter niet had kunnen doen. Francine liet het gras weer met rust.

Aria snapte niet goed waarom ze niets anders kon tekenen. Ook al was het misschien slecht het was beter aan andere dingen te denken. Maar het was niet haar beslissing dus kon ze er niets aan doen. ´´Heb je ooit geprobeert haar te tekenen voordat het gebeurde´´ vroeg Aria rustig. Dat was misschien slimmer dan wat ze nu tekende.

'Ja, maar toen werd ik kwaad en werd de tekening nog erger dan dat deze was. Ik zal hem laten zien.' zei ze tegen Aria en ze bladerde helemaal naar achter. De tekening vond ze doodeng. Haar moeder lag daar, zoals ze in haar verbeelding er ooit eens gelegen had. Francine rilde even.

Aria keek naar de volgende tekening. Het zag er spookachtig uit moest ze toe geven. Aria snapte wel waarom Francine liever niet tekende. ´´Ik geef het op ik weet niets meer om je op te vrolijken´´ zei Aria zuchtend. Het was misschien we bruut om te zeggen maar Aria dacht daar niet meer over na. Gewoon zeggen wat je dnekt leek nu het beste.

Francine haalde haar schouders op. 'Ik snap het best.. Ik denk gewoon dat ik eigenlijk niet echt meer op te vrolijken ben. Zachtjes zuchtte ze. 'Jij kan er ook niks aan doen hoor.'zei ze tegen haar. Het maakte Francine niet heel veel uit dat ze dat zei. Meerderen hadden zoiets al gezegd.

´´ik denk allen dat hij het kan. Jammer dat ik je ook niet kan op vrolijken´´ zei Aria. Ze vond het nog steeds niet leuk dat ze het niet kon ook al zei Janice dta het niets uit maakte. Gelukg had ze de ware altijd nog die haar wel vrolijk zou gaan krijgen. Dat werkte altijd bij iedereen als die maar kwam.

Francine haakde haar schouders op. 'Meerderen vinden dat jammer, of juist helemaal niet erg. Ligt eraan wie het is.' zei Francine zachtjes. Francine had eigenlijk niet de hoop meer dat ze ooit nog vrolijk zou worden. En dan echt vrolijk. Daar geloofde ze al niet meer in.

´´Je vind tekenen toch ook zo leuk als ik dat vind´´ zie Aria opeens super serieu er tussen. Als kunstenares vond ze het wel belangrijk dat andere er wel plezier in hadden. Al washet een mooie tekening het moest wel iets van rust of geluk op wekken vond Aria. Het was misschien wel dom er tussen te doen maar zo deed ze nu eenmaal.

Francine keek haar aan en knikte. 'Ja, ikv ind het echt ongelooflijk leuk.' zei ze. Francine wist een heel klein beetje te glimlachen. Ze keek naar Aria, benieuwd waar ze heen wilde gaan. Francine legde haar tekeningen weer weg.