Het weiland- Rijk van de maagd.

Emily slikte. "Van mijn enige echte vriend, maar hij heeft met alleen gelaten. Ik zal helemaal alleen voor het kind moeten zorgen. Hij zal geen vader kennen." De tranen begonnen weer over haar wangen te biggelen. X Luthien heeft met achtergelaten in ons hutje zonder afscheid te nemen." Emily's stem brak en ze huilde.

Gabriel luisterde naar haar, en keek toen verdrietig naar Emily. 'Het spijt me...' zei hij zachtjes en knuffelde haar om haar te troosten. 'Ik had het niet moeten vragen... sorry...' Ergens in hem, welde ook een soort van woede op. Hoe kon die Luthien haar zo achterlaten? Ze was zwanger, en had hem meer dan nodig!

" jij kunt er niets aan doen" zei Emily . Ze was Gabriel heel dankbaar dat hij haar trooste. "Maar nu heb ik jou gelukkig gevonden en ben ik niet meer alleen." Zei ze en ze glimlachte waterig naar Gabriel. Ze zag dat hij boos keek. " alsjeblieft die Luthien geen pijn. Ik hou nog steeds van hem en zou het niet kunnen verdragen om hem te zien lijden " Emily wist op de een of andere manier gewoon dat Gabriel van plan was Luthien op te sporen.

'Maar ik snap niet-' Gabriel liet haar los en keek met gefronste wenkbrauwen naar de grond, alsof het de schuld van de mieren waren. '-waarom hij je heeft achtergelaten. Het is gewoon... niet goed van hem. Hij zou je moeten helpen met de baby, of zelfs baby's. Dit kun je echt niet alleen aan...' Hij keek toen op en wierp haar een glimlach toe. 'Dus ga ik je ermee helpen. Als hij je niet wilt helpen, doe ik het zelf wel. Ik ben tenslotte je broertje.'

Emily keek Gabriel aan. "Ik weer zelf ook niet waarom hij is weggegaan. Hij wist niet van de baby. Dat weer ik zelf pas met een week." Ze snapte zelf ook nogsteeds de reden niet. Op het briefje wat hij had achtergelaten stond alleen dat hij weg ging en ze elkaar nooit meer zouden zien. Toen Gabriel zei dat hij hij haar ging helpte keek ze blij op. " dank je Gabriel. Je bent een fantastische broer.

Gabriel glimlachte vrolijk. 'He... dat doet me eraan denken...' Hij haalde een amulet uit zijn zak en liet die aan Emily zien. 'Was die van jou geweest? Toen ik wakker was geworden in het ziekenhuis, had ik dit op mijn nachtkastje liggen. Ze zeiden dat ik het om mijn hals had toen ik bewusteloos in het bos lag.' Hij opende het amulet, en een klokje werd zichtbaar, die een melodietje begon te spelen.

Emily keek verbaasd naar het klokje. "Dat was van onze moeder. Ik heb het van haar gekregen en aan jou gegeven toen we. Probeerden te vluchten. Als aandenken aan vader ,moeder en mij." Ze had dat klokje Al zou lang niet gezien! Het melodietje herkende ze meteen. Dat nueriede ze altijd voordat ze ging slapen.

Gabriel keek weer naar het klokje. 'Dus daarom voelde dit klokje zo bekend...' zei hij zacht. 'Hm, alleen jammer dat ik niks meer van moeder weet.' Hij luisterde naar de melodie en klapte het klokje dicht. Precies op dat moment, schoot hem iets te binnen. Hij wist niet wat er precies gebeurde maar zag opeens beelden in zijn hoofd van een vrouw, die bij het bed van twee kinderen zat, en een liedje voor ze neuriede. Hetzelfde liedje als het klokje. De kinderen luisterden ernaar. De ene was een meisje met bruin haar, en de andere een jongen met blond haar. Gabriel staarde glazig naar de grond toen al die beelden van de vrouw opeens binnen kwamen.

Geschrokken keek Emily naar Gabriel. wat was er met hem aan de hand? Ze pakte hem bij zijn schouders en schudde hem door elkaar. "Gabriel! Gaat het wel goed!" Angstig keek ze naar hem. Het zou heel erg gemeen zijn als hij nu dood zou gaan. net Als zij hem had gevonden dat hij weer weg zou gaan. Dat was Emily's grootste angst op dit moment. "Alsjeblieft Gabriel! zeg iets!"

Gabriel reageerde niet toen hij door elkaar werd geschud. Zijn ogen bleven glazig voor zich uit staren, maar knipperde toen en keek op naar Emily. 'Huh?' mompelde hij even verward en keek haar met een schuin hoofd aan. 'Wat is er? Je kijkt alsof je een spook hebt gezien...'

"O gelukkig je leeft nog!"riep Emily uit. "Ik schrok me dood idioot wil je dat nooit meer doen?" Emily hield Gabriel bij zijn pols vast en keek hem strak aan. Ze was echt bang geweest dat gabreil wat was overkomen.

'Wat moet ik nooit meer doen?' vroeg Gabriel verbaasd. Waar had Emily het over? Hij snapte niet wat ze bedoelde. Hij had niks gedaan... of wel? Zijn gedachten dwaalden even af naar de beelden die hij had gezien. Hij wist nu tenminste hoe zijn moeder eruit zag en wat voor een vrouw ze was. Ook had hij wat momenten met haar en Emily gezien, waar hij en Emily nog heel jong waren. Het waren gelukkige momenten. Een lichte glimlach versierde Gabriel's gezicht.

"Je zei ineens niks meer en staarde voor je uit! Ik wist niet wat ik moest doen!" Zei Emily nog steeds licht angstig. "Wat was er met je aan de hand?" vroeg ze omdat Gabriel nu glimlachte. Wat was er aan de hand?

__________________________________
Oja trouwens zullen we Arra ook maar bij de familie bertrekken? Kirsi vond het goed?

Is goed ;D dan is Gabriel maar niet verliefd op haar, want anders is het incest xD
---

'Ik weet het niet... Ik zag opeens allemaal beelden van een vrouw, onze moeder, en ik zal fragmenten van onze jeugd... Ik denk dat het door dit klokje komt...' zei Gabriel. Hij keek Emily aan, en glimlachte. 'Ik denk dat ik mijn herrineringen weer terug krijg...'

"Wat geweldig! " riep Emily uit. Als Gabriel zijn herinneringen terug kreeg zou hij misschien ook weer dingen herinneren over nadat hij was ontsnapt. Emily wou het op de een of andere manier gewoon weten. Ze kon er niks aan doen.

Gabriel glimlachte vrolijk. 'Als ik zo doorga, dan krijg ik waarschijnlijk al mijn herrineringen terug. Maar ik weet het niet. Dit is de eerste keer dat ik fragmenten heb gezien. Misschien komt het door jou en het klokje... Ik denk dat we het gewoon moeten afwachten...' zei hij.

" laten we dat maar doen." Zei Emily. "Trouwens heb jij Al een grote liefde gevonden? " vroeg Emily nieuwsgierig ze wou graag weten wat Gabriel had gedaan sinds ze hem kwijt was geraakt. "Wat heb jij allemaal uitgespookt? "

Valerio liep met een grote rugzak op zijn rug door het weiland. Hij keek om naar Kurt. "Nou, wat zeg je ervan," zei hij. "Zullen we hier kamperen?" Hij gooide zijn rugzak al van zijn rug en liep naar zijn man toe, wiens rugzak hij ook van zijn rug haalde. Hij drukte snel een kus in Kurts nek en legde de rugzak naast de andere.

Kurt knikte "Dit is een goede plek." zei hij en glimlachte terwijl hij Valerio, zij echtgenoot wat hij nog amper kon geloven , maar ze waren ook pas een paar dagen getrouwd , ook een kus gaf. Hij was blij dat hij van de rugzak af was.

"Mooi zo," zei Valerio. "Wat denk jij? Eerst even uitrusten of meteen de tent opzetten?" Hij vond het heerlijk om hier met Kurt te zijn. Zonder Talpa, zonder draken, gewoon zij, met zijn tweetjes. "Als we nu eerst de tent opzetten, kunnen we onszelf wat meer privacy geven." Hij sloeg een arm om Kurt middel en gaf hem nog een kus.

Kurt glimlachte, voor zover het mogelijk was om nog breder te glimlachen, hij was zo gelukkig"Je gaf net zelf het antwoord al, eerst de tent opzetten." hij sloeg zijn arm ook om Valerio's middel en gaf hem een kus terug.

"Nou, dan zijn we het in elk geval eens," zei Valerio. Hij maakte een paar bewegingen en de tentstokken, die gevuld waren met aarde, vlogen meteen naar hun plaats. "Nu alleen nog ht zeil," zei Valerio, die zijn shirt uittrok. Hij pakte het zeil en gooide twee punten naar Kurt. "Doe jij die kant." Hij maakte zijn kant al vast.

Kurt maakte het zeil aan zijn kant vast, met nogsteeds een brede glimlach op zijn gezicht, toen alles vast zat liep hij naar valerio toe en hij pakte zijn hand, zo keek hij naar de net opgezette tent.

Valerio keek even met Kurt naar de tent. "Het is wel leuk om een Hummel te zijn," zei hij zonder reden. "Maar ehm, zullen we de bedden alvast klaar leggen." Hij keek Kurt ondeugend aan en liep alvast naar de rugzakken, om de luchtbedden te pakken.

Kurt lachte even kort en liep toen naar valerio toe om hem te helppen met de luchtbedden, de luchtbedden waren enorm zwaar, toen die eenmaal uit de tassen waren waren ze een stuk lichter "Nu begrijp ik warom die tas zo zwaar was."glimlachte Kurt.