Het Rijk v/d Leeuw- Kroeg de Zwijgzame Vreemdeling.

Loki keek even naar het meisje. Ze vond het een beetje vreemd dat ze de woorden Honey-Love gebruikte maar dat deed ze dan vast tegen meerdere. 'Ik ben op zoek naar een reden om vrolijk..' antwoordde Loki het meisje rustig. Ze nam nog een slok van haar vertrouwde water. Het liet haar nooit in de steek.

Alexis haalde haar schouders lichtjes op "Je leeft nog, dat is toch genoeg reden om vrolijk te zijn in deze tijd." luchtig keek ze haar aan, met nog steeds een kleine glimlach op haar gezicht. Zelf was ze opvallend vrolijk vandaag, gewoon omdat ze het gevoel dat niks meer fout kon gaan end aar werd iedereen vrolijk van. Ze zette het glas op haar been nadat ze nog een slokje genomen had.

Loki haalde haar schouders op. 'Hmm.. Voor mij is dat geen reden om vrolijk te zijn want als ik niet liefde kende ik geen pijn..' zei Loki rustig. Ze dronk nog wat water. Natuurlijk was dat misschien wat depressief maar ze wou heel graag dat ze nu even geen gevoel had. Dat ze geen pijn meer kon voelen, niets.

"Dat klinkt me erg bekend in de oren, maar je komt eroverheen." zei Alexis op een toon alsof ze vertelde dat het over enkele seconden zou kunnen gaan regenen, maar dat de kans dat het droog bleef ook erg groot was. Haar gedachte sprongen even enkele jaren terug, naar de dag dat ze Cloud met de blonde hoer gezien had, waarna haar gedachte versprong naar de dag dat Cloud bijna van de kliffen gesprongen was. Ze rilde even bij de gedachtes eraan.

'Hmm.. Het zal vast lang duren om acht jaar ellende te verwerken..' zei ze rustig voor zich uit. Ze keek even naar de vrouw. 'Maar het is mijn schuld.. DUs dan duurt het vast nog langer..' bedacht ze met een quasa onverschillige stem, al deed het haar natuurlijk verschrikkelijk veel pijn elke keer als ze aan Akio dacht.

Alexis haalde haar schouders op "Als je zo denkt zal het altijd ellende blijven." reageerde Alexis op drooge toon die misschien een vleugje sarcasme bevat. Alexis nam een klein slokje van het bier dat nog op haar schoot stond, toen ze het glas van haar lippen haalde zette ze het glas weer op de bar neer, het glas was koud en gaf een onprettig gevoel op haar bovenbeen.

'Hmm.. Dan blijft dat maar zo, overleef ik ook wel..' zei ze rustig. Ze had al die acht jaren zo gedacht en ze zat er nog steeds dus Loki maakte het niet veel uit al wist ze ergens dat het meisje wel gelijk had. Zachtjes zuchtte ze en dronk een slokje voordat ze rondjes ging draaien met het glas in haar hand, alzorgde ze er wel voor dat de inhoud er niet overheen vloog.

"Wat een geweldig leven zul je dan hebben, Honey-love." de botte opmerking kwam snel over de lippen van Alexis, zonder dat ze er echt erg in had. Alexis keek naar het glas dat maar rondjes bleef draaien in de handen van het meisje. Maar na enkele tellen was daar ook niks intressants meer aan dus nam ze weer een grote slok van haar bier terwijl ze haar blik over de kroeg liet glijden.

'Hmm. Daar raak je vanzelf wel aan gewend.. Net als jij gewend geraakt bent aan je stopwoordje..' zei Loki rustig. Ze lette al niet meer op het ge-Honey-Love. Loki nam nog een slokje en zag hoe haar drinken lanzaam maar zeker op kwam. Ze keek even naar het meisje en vroeg zich af waarom ze zich eigenlijk met haar leven bemoeide.

Alexis glimlachte even kort "Toch zit er een aardig verschil in." ze keek haar even strak aan "Denk ik." voegde ze er na een korte stilte aan toe. Ze nam nog een slok van het bier. Het was lekker, maar toch was het niet gezellig om het in je eentje te drinken, hierna zou ze waarschijnljik ook aan het alcoholvrije gaan, iets van cola ofzo, water was niet te drinken.

'Dat ligt aan de waardes die je eraan geeft.' zei Loki na een korte stilte om over het antwoord te denken. Ze dronk haar water op maar bleef rondjes draaien met haar glas om toch iets in haar handen te hebben. Anders zou ze weer weg drijven in haar gedachtes en dat wilde ze liever niet op het moment.

ahw ik weet niks te reageren
-
Alexis hield haar hoofd schuin "een leven is toch net wat anders dan een stopwoordje." die waardes waren niet te vergelijken, woorden kon je nog vervangen, een leven kon je niet vervangen. Hoe veel mensen dat ook zouden willen. Ze haalde een hand door haar lange haar, ze moest nodig weer eens naar de kapper. Het was onhandig als het zo lang was.

'Nou, voor mij is het niet heel veel waard.. Dus voor mij is niets anders..' zei Loki kil en koel. Ze snapte haar pijn niet en haar manier van denken dus ze zou niet begrijpen dat het leven voor haar niet veel meer waarde had. De enige die waarde voor haar had was van haar weggelopen dus had eigenlijk niks meer een waarde.

"Dan is dat jouw probleem." ze had geen zin in onzinnige discussies, het kwam toch tot niks uit. Alexis nam nog een paar slokken van haar bier, toen was het glas leeg. Met een zachte tik zette ze deze op de bar en legde er een paar bronzen munten bij die voldoende waren voor het bier. Zonder nog echt op Loki te letten trok ze haar vestje wat steviger aan en stond op, om naar buiten te lopen.

Loki keek even naast zich. 'Ook vaarwel..' mompelde ze zacht. Niet veel laterliep ze zelf ook de kroeg uit. Haar kap diep over haar hoofd getrokken. Ze negeerde mensen om zich heen en liep naar het dichtsbijzijnde bos om daar weer al haar gedachten op een rijtje te zetten, anders zou ze de weg kwijt raken. iets wat ze liever niet deed.

NEWNEWNEW

Dylan zat aan de bar met een pint voor hem. er stonden al een flink aantal lege glazen om hem heen. Sinds hij weg was bij aph was het hem niet echt goed vergaan. Hij had al die tijd de jongens niet meer gezien laat staan de zee. Hij zuchte. het had weinig gescheeld of hij had zijn vlecht laten afknippen. Hij zuchtte.

Aphrodite kwam de kroeg binnen ging aan een tafeltje zitten en bestelde een glas water. Ze had sinds die avond dat ze bij Dylan weggegaan was niet meer gedronken. Ze keek rond en zag Dylan. Hij zag er niet al te best uit. Ze stond sterk in tweestrijd. Zal ze naar hem toegaan? Ze koos om het wel te doen en liep naar hem toe.

Dylan had al door dat aph er was, maar hij negeerde haar. Hij wilde haar niet weer zie, het zou het aleen pijnlijker maken.

Aphrodite gooide het glas water achterover en bestelde een thee. Ze ging naast Dylan zitten terwijl ze het theezakje zorgvuldig in de thee doopte totdat het een amberkleur had. Ze viste het zakje eruit en legde het op het schoteltje. Ze blies even op haar thee voordat ze een slokje nam. Ze besloot dat als Dylan haar wou spreken, hij haar wel aan zou spreken.

Dylan keek niet op of om, hij staarde aleen in het glas voor hem. hij nam er af en toe een slok van en als ie leeg was bestelde hij een nieuwe. Hij zag er niet belbberd uit, maar gewoon letterlijk leveloos, als een standbeeld.

Aphrodite nam een slokje van haar kop thee, met een opgeheven pink. Ze legde een hand op Dylan's onderarm en keek hem aan. 'Dylan. Gaat het wel?' Vroeg ze. Ze was oprecht bezorgd over hem. Hij zag er echt verschrikkelijk uit.

Dylan zuchtte en keek aphrodite aan. Met een blk die meer zei dan duizend woorden, maar hier een samenvattig: stomme-bitch-je-brak-mijn-hart-weetje-en-alsof-dat-niet-genoeg-was-stampte-je-het-ook-nog-de-grond-in-maar-desondanks-houd-ik-van-je-en-doet-het-me-pijn-niet-bij-je-te-zijn-ookal-klinkt-dat-dom-en-afgezaagd-en-zal-ik-het-nooit-toegeven. Hij deed niet meer dan haar aleen aankijken met die licht beschuldigende, en toch verontschuldigende blik

Aphrodite's ogen begonnen weer te tranen. Ze keek Dylan aan met een blik vol spijt. Ze voelde zich iets rustiger worden bij het horen van de gedachten van haar kindje. Anders was ze waarschijnlijk in tranen uitgebarsten. Het was het geluid van golven. Ze wist niet of het lag aan het feit dat ze zo vaak bij de zee was, hopend dat ze Dylan zou zien, wat nooit gebeurde. Of dat het betekende dat het Dylan's kindje was.

Onmerkbaar beet dylan op zijn lip. Een deel van hem ziei zie-je-nou-wel tegen hemzelf, hij had kunnen weten dat het zien van haar hem zoveel pijn zou doen. hij kon het lichte aura van het jonmge leven in haar buik zien. Het voelde raar, hij durfde er aleen neit aan te hechten in de angst dat het neit van hem was.

Aphrodite legde haar hand op Dylan's wang. Zijn afstandelijkheid deed haar zo ontzettend veel pijn. Ze legde haar hand op de lichte bolling van haar buik. Ze hoopte met heel haar hart dat het van Dylan was. Ze bracht haar gezicht dichter bij de zijne om hem te kussen, maar twijfelde en draaide zich weer weg. Ze nam nog een slok van haar kruidenthee.