Het bos van Inx - Rijk v.d. Leeuw

Het bos van Inx is een niet heel groot bos maar toch groot genoeg om er twee dagen in rond te dwalen. Het staat aan het einde van het dorpje Inx en is vrij rustig. Er leven wel enkele gevaarlijke wolven maar verder is het er vrij ongevaarlijk. Er is veel gras en het is daar erg mooi. Door het bos van Inx stroomt een klein beekje. Er is een grote open plek en dit bos is haast onbeschadigd gebleven. Het is namelijk daar weer veel te groot voor en de wolven zijn vergroot in aantallen.

Level: -
Personen: Max. 10

Loki stond midden op de open plek viool te spelen. Het was een oud liedje, eigenlijk was het het eerste liedje dat ze op de viool geleerd had en voor Bailey en Pricilla gespeeld had. Ze miste haar zusjes wel en vroeg zich af wat er met ze gebeurd was en of ze haar ooit nog zouden herkennen.

Bailey liep traag door het bos terwijl er een zacht, bijna onhoorbaar, gezang over haar lippen kwam. Ze was moe geworden door het vele lopen en zou zometeen nog wel eventjes uitrusten. Haar handen waren in de zakken van haar donkerblauwe jack gestoken en ze keek voor zich uit. De geluiden rondom haar, drongen zachtjes tot haar door.

Loki sloot haar ogen en speelde door. Ze dacht dat ze in de verte gezang hoorde maar dat wist ze niet zeker. Telkens opnieuw speelde ze het liedje zodat ze het niet zou vergeten. Loki keek niet meer om zich heen maar zat in haar herinnering van toenz ze het voor het eerst speelde.

Bailey stopte met zingen toen ze vioolspel hoorde, het was duidelijk. Het liedje dat ze hoorde herkende ze, van vroeger. Ze liep gewoon nog verder maar keek oplettend om zich heen. Darkness ging op haar schouder zitten. Ze hoorde het vioolspel heel duidelijk en ging bij een boom staan om beter te luisteren. Ze wist niet precies waar het vandaan kwam.

Loki speelde door en hoorde geen gezang meer dus ze dacht toch echt dat ze het verbeeld had. Loki opende haar ogen om weer terug in het hier en nu te zijn omdat de herinnering haar teveel pijn deed. Rustig keek ze rond en zag een wolfje in de vertemaar die werd door zijn moeder weer weggedragen.

Darkness vloog van Baileys schouder af, richting het meisje dat hij zag. Bailey keek hem na en zag het meisje toen ook, gek genoeg viel er een vlaag van bekendheid over haar heen. Langzaam stapte ze achter de boom vandaan en zette een paar stapjes richting het meisje.

Loki keek omwant ze hoorde voetstappen en haar vioolspel viel stil toen ze het meisje zag. Ze kwam haar zo bekend voor, de kleur haar en ogen. Ze twijfelde over wie het kon zijn omdat ze het niet wilde geloven. Loki bleef het meisje aankijken en hield haar viool een beetje trillend vast.

Bailey keek het meisje aan, in haar ogen. Er was waarschijnlijk niets te lezen in haar ogen, maar het voelde vertrouwt. Bailey keek naar de viool en nam het meisje in zich op. Ze kwam haar zo bekend voor, ookal zag ze er wel anders uit. Toen wendde Bailey haar gezicht af en keek ze weg, te bang voor wat ze zag.

Loki bekeek het meisje nog steeds. 'Mag ik je naam weten? Maakt niet uit welke, voor of achternaam.' vroeg Loki het meisje. Ze dacht aan Bailey maar die had er altijd veel vrolijker uitgezien dus daarom twijfelde ze. Loki wachtte rustig op antwoord en deed de viool in haar vioolkoffer. Ze keek even naar de hanger.

Bailey keek gespannen naar het meisje en opende twijfelend haar mond. Darkness ging op haar schouder zitten en keek naar de meisjes, hij vond het altijd leuk als hij nieuwe mensen zag. 'Bailey.' Ging er zachtjes over haar lippen, maar wel hard genoeg zodat het verstaanbaar was.

'Ik dacht dat je dood was.. Of gevangen.. Waar ben je al die zes jaar geweest?' vroeg Loki zachtjes aan Bailey. Ze had haar eigen naam nog niet gezegd maar dat zou ze zo wel doen als Bailey haar nog niet zou herkennen. Ze keek vanaf een meter afstand naar haar zusje. Ze was de oudste van de drieling geweest en ze miste nu alleen Priscilla nog.

'Loki.' Fluisterde Bailey, die haar zus nu herkende. De blik in haar ogen, haar ogen, waren precies die van Loki. Hoewel haar haren verandert waren. 'Ondergedoken, op veel verschillende plekken.' Zei ze, op de vraag die Loki eerder gesteld had. Ze was blij dat ze Loki zag, het voelde als een soort opluchting dat ze eindelijk een familielid zag.

Ze was blij dat Bailey haar herkend had, al verscheen er geen glimlach op haar gezicht. Loki keek Bailey aan. Slim van haar dacht ze. Slimmer dan wat ze zelf gedaan had maar dat maakte haar nu even niet uit. 'Hoe is het met je?' vroeg ze maar, daar was ze best nieuwsgierig naar. Ze wist niet meer wanneer ze Bailey voor het laatst gesproken had.

Bailey haalde onverschillig haar schouders op. 'Ik ben gezond. Maar of het goed gaat weet ik eigenlijk niet.' Zei ze en haalde even een hand door haar donkerpaarse haren. 'Met jou?' Vroeg ze en keek haar zus aan, die ze al zolang niet had gezien. Ze zette een aantal stapjes dichterbij, om haar beter in zich op te nemen en zeker te weten dat het geen droom was.

'Hmm. Redelijk. Volgens mij niet helemaal gezond en fit maar dat overleef ik wel.. Zo leef ik al zes jaar..' zei ze rustig tegen haar zusje. Loki liet haar haren deels langs haar gezicht vallen zoals ze zo vaak deed. Loki vond dat haar zusje er inderdaad gezond uitzag. Gezonder dan zijzelf maar dat zagen de meeste mensen.

Bailey liet even een ingehouden zucht ontsnappen en keek even weg door de bomen. 'Zes jaar.' Mompelde ze inzichzelf, het voelde als veel langer. Dag in, dag uit te moeten lopen naar een andere plek, omdat je het toch te saai vind om te blijven waar je bent en je van reizen houdt. Zo ging het al vijf jaar lang.

Loki keek even naar Bailey en ging op de grond zitten. Ze merkte dat haar zusje veranderd was door iets, Loki wist alleen niet door wat. Loki staarde even voor zich uit en concentreerde zich nergens op, iets wat ze beter niet had kunnen doen want de mist kwam terug in haar hoofd voordat ze het merkte.

Bailey zette een paar snelle stapjes en ging naast Loki op grond zitten, waarna ze het bos om zich heen bekeek. 'Je ziet er anders uit.' Zei ze, omdat ze haar zus in eerst instantie niet had herkend. Ze keek Loki eventjes aan en haalde een hand door haar haren.

Loki knikte. 'Al zes jaar lang, ik ben toen ook weggelopen toen ik erop aan werd gesproken door Derryl. En het ging hem niet alleen om mijn haarkleur.' zei Loki met een zuchtje. Ze trok haar benen naar zich toe en sloeg haar armen erover heen. Zo keek ze Bailey aan. 'Ik zag er volgens Derryl te mager en moe uit. Maar ik werd er kwaad om en liep weg. Sindsdien ben ik zo gebleven..' zei ze rustig. Ze hield de depressie waar ze nog steeds in zat erbuiten.

Bailey haalde haar schouders op en keek Loki aan. 'Mager een beetje. Moe vind ik wel meevallen.' Zei ze als ze haar zus zo bekeek. Ze was inderdaad wat magerder geworden, maar Loki was in haar optiek altijd al dunnig geweest. Bailey keek voor zich. 'We zijn waarschijnlijk allemaal verandert.' Zei ze.

'Zeker wel. Ik ben benieuwd wat er van Priscilla geworden is, en van Jonah. Derryl heb ik al ontmoet met zijn dochtertje en Raiden met z'n twee zoons ook. En Valerie's dochter.' vertelde Loki aan Bailey. Loki was blij dat haar zusje het goed opvatte want zelf deed ze dat nog steeds niet.

Bailey knikte. 'Priscilla is vast en zeker nog mooier geworden.' Zei ze, hoewel haar stem niet erg vrolijk klonk, bedoelde ze het als iets dat leuk moest zijn. Priscilla was altijd al mooi geweest en stiekem was Bailey vroeger altijd een beetje jaloers op haar zus geweest. Ze moest er niet aan denken als Priscilla iets was overkomen.

'Vast wel, en ze zit vast net als jij zat slim ondergedoken in plaats van de twaalf rijken doorreizend zoals ik doe.' zei Loki. Nu ze het zo overdacht klonk het eigenlijk best idioot. Waarom zou iemand in godsnaam vrijwillig door de 12 rijken trekken. Ze was er haast van verzekerd dat allss goed was met Priscilla.

Bailey keek haar zus aan. 'Ik reis nu ook hoor. Maar ik zat eerst een tijd lang ondergedoken, omdat ik eigenlijk niet anders kon.' Zei ze. 'Het gaat nou eenmaal wat langzamer.' Mompelde ze er vaagjes achterna, ze had geen idee of het verstaan werd. Ze zuchtte.