Het Rijk v/d Leeuw- Kroeg de Zwijgzame Vreemdeling.

Dylan tikte haar hand weg met een geirriteerd gebaar. Waqarom maakte ze het nu moelijker dan het was. Hij weerstond de neiging om op te staan en weg te lopen, weg van haar, voor het meer pijn zou don om haar weer te verlaten. Hij was nu aleen en daar moest hij het maar maa doen. Hij zuchtte en nam een slok van zijn bier, blij met de verdovende werking van de alcohol.

Aphrodite trok het glas bier voor zijn neus weg. 'Dylan, houd hiermee op. Besef je je wel hoeveel glazen er voor je neus staan?' Zei ze bezorgd, terwijl ze het glas leeggooide in de gootsteen achter de bar. Ze luisterde nog steeds naar het golvengeluid om niet in huilen uit te barsten.

Dylan keek haar aan. "En sinds waneer is mevrouw anti alcohol" bracht hij uit. Hij keek haar niet aan maar keek 'door haar heen' hij probeerde niet te veel op haar te focussen. "Weetje, je hebt me al pijn gedaan, laat me alsjeblieft met rust" zei hij zonder emotie voor hij weer precies als net ging zitten aleen zonder glas.

Aphrodite's ogen vulden zich met tranen. 'Sinds dat er iets in mij groeit, Dylan.' Zei ze, bijna schreeuwend. 'En ik laat je hier niet alleen. Je ruikt niet eens meer naar de zee. Wanneer heb je eigenlijk voor het laatst gesurft?' Ze explodeerde in een kolk van blond krullend haar.

Hij zuchtte "De latste keer dat ik de zee heb gezien was toen je me het geweldige nieuwe vertelde" hzij hij geirriteerd. Hij streek met zij hand door zijn ponny. Zijn vlecht was helemaal niet netjes als anders maar er staken allerlei plukken uit.

Aphrodite keek Dylan aan met betraande ogen en een schuingehouden hoofd. 'Laat maar, Dylan. Ik heb je teveel pijn gedaan. Ik denk niet dat je ooit weer wordt zoals vroeger. Het spijt me. Het lijkt me beter als ik je nu met rust laat.' Ze pakte haar theekopje op en ging aan een tafeltje zitten met haar rug naar Dylan toe. Ze dronk nog een slok van haar kruidenthee.

Dylan zuchtte en stond op. Hij moest naar buiten, hij hield het hier niet meer vol. Hij slenterde naar het meer waar hij soortvan woonde, hij kon toch geen afstand doen van water. Hij hoopte dat siseel er een keer niet was.

Aphrodite dronk haar thee op, legde het geld op de tafel en liep achter Dylan aan. Ze had hem eindelijk gevonden en zou hem niet weer verliezen. Ookal wou hij haar helemaal niet in de buurt hebben. Ze hield van hem, en ze wist hoe stom ze was geweest, hoeveel pijn ze hem had gedaan.

Na een lange wandelin kwam dylan aan bij een troosteloos meertje, geen golfje te zien. Hij keek of hij siseel zag, gelukkig niet. Hij zocht zijn plekje op onder een boom aan de rand en ronde zich op aan de voet van de stam.

Aphrodite verborg zich achter een boom, zodat ze Dylan toch in de gaten kon houden. Ze wilde niet dat hij iets stoms zou doen. Ze hield zijn gedachten en acties nauwlettend in de gaten. Een verkeerde beweging en ze zou hem tegenhouden.

Dylan viel langzaam in slaap. In zijn slaap huile hij, niet huilen als in een baby jankt, maar huilen als in trane tromen over zijn wangen. Hij trok de armoedige dekn over hem heen, met zijn steel talenten zou hij nu in een villa kunnen wonen, maar hij had een beetje een alcohol en een ontloop-je-voormalige-leven probleem opgelopen.

Aphrodite kon er niet tegen Dylan zo te zien. Ze pakte een deken uit de tas die Ares droeg en verving de oude deken. Ze depte de tranen van zijn wangen af. Er stroomden nu ook tranen over haar wangen. Niet door haar eigen pijn of verdriet, maar door dat van Dylan. Nu besefte ze pas wat ze hem had aangedaan.

Toen aphrodite de dekens verwisselde pakte hij al slapennd haar hand beet e trok die naar hem toe. "Hmm... jij...mijn...hmpf" mompelde hij in zijn slaap hij was opgehouden te huilen en een glimalch speelde rons zijn lippen en hij zag er nu best vredig uit.

Aphrodite streek Dylan's pony uit zijn gezicht en kuste hem op zijn voorhoofd. Ze had hem zo gemist. Ze hield van hem. Meer dan van wie dan ook. Ze moest naar de rustige golvengedachten in haar luisteren om niet in huilen uit te barsten.

Dylan werd onrustig in zijn slaap. "Nee...nee...NEEE" riep hij en hij zat overeid. eerst zat hij daar met zijn hoofd in zijn handen, tranen biggelden ovr zijn wangen en vielen op de grond. Toen hij eenmaal gekalmeerd was keek hij om en zag aphrodite hier "Wat moet JIJ hier" zei hij kil. Hij legde de deken weg "En waarom gaf je mij die deken" hij gaf het niet toe, en hij zou het nooit doen maar dei deken gaf hem heimwee, hij hadf naar de zee geroken, maar aph hem had lopen zioeken.

'Omdat ik van je houd.' Zei Aphrodite. 'Ik houd van je Dylan, en ik zal je nooit in de steek laten, nooit. Als je wilt dat ik je met rust laat zal je me moeten ombrengen.' Ze trok een mes uit haar riem en hield het aan Dylan voor. Ze meende dit serieus. Ze kon zich geen leven zonder Dylan voorstellen.

Dylan keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij deed geen pogin het mes ook maar af te pakken. "Sjeemineetje, ze lijkt wel een stalker" mompelde hij zacht en onhoorbaar. Hij stond op "Je moet echt en grip op jezelf houden, ik bedoel, ik heb een alcohol probleem en ontloop mijn verleden, maar jij hebt echt een serieus probleem"

'Zoals jij wilt.' Zei Aphrodite, ze zette haar mes op haar pols. Haar leven flitste aan haar voorbij. Alle mannen die ze ooit had gehad. Valerio was er een van. Maar vooral Dylan, niet alleen de momenten dat ze gedamd hadden, maar vooral de momenten waarop ze samen waren, samen lachten, samen zwommen. 'Vaarwel Dylan.' M0mpelde ze nog voordat ze een licte druk op het mes uit begon te oefenen.

Dytlan was i een paar stappen bij haar en trok het mes uit haar handen. Hij wierp het het water in "Sjeez, en ik dacht dat je geen dom blondje was" Hij keek haar strak aan. en hield haar polsen stevig in zijn handen omklempt. Gelijk kwamen opdringerige herinneringen van die keer dat ze hem kietelde omhoog en gelijk liet hij los en deed een stap naar achtr

Aphrodite glimlachte, het was niet echt een glimlach, meer een krankzinnige grijns. 'Dat ben ik wel.' Zei ze, lichtjes hysterisch. De emoties werden haar nu echt teveel. Haar pijn, die van Dylan en alle hormonen die door haar lijf heengierden door de zwangerschap bij elkaar was teveel voor haar. Ze kon niet meer helder nadenken. Het was net alsof de hele wereld om haar heen verdween. Ze zag alleen nog maar Dylan. Zachtjes op de achtergrond hoorde ze het ruisen van de zee.

Dylan keek haar strak aan en pakte haar beet bij haar schouders "Aoh, je bent jezelf niet" zei hij bezorgd. Hij wilde haar niet meer zien, maar dat betekende niet dat hij haar haarzelf en haar kind wat aan zou laten doe "Kom" hij trok haar mee naar de plek waar hij eerder had liggen slepen en dwong haar te gaan zitten "Jeetje, aoh, je klinkt echt niet als jezelf"

Aphrodite giechelde. 'Nee.' Zei ze. Het was echt goed mis met haar. Heel de wereld begon om haar heen te draaien. Ze voelde iets warms en kleverigs aan haar linkerhand en besefte niet eens dat het bloed was. Ze keek er verwonderd naar voordat ze achteroverviel. Het leek alsof ze op wolken zweefde. Ze viel flauw.

Dylan hurktesnel naast haar neer en keek naar haar pols. Fijn, ze moest net zoiets doms doen op een avvond datt siseel neit kwam klagen dat hij achteruitging, zij had namelijk de verbandtrommel en alles. Hij haalde zijn schouders op, dan maar inpoviseren. hij sneed met een mes van water een reep van de deken en spoelde die volkomen schioon met helder water en ontsmette die toen met wat whisky die hij nog had liggen. Met het geimproviseerde verband berbond hij de wond. van een deel van de lap had hij een gaasje gemaakt en met de rest maakte hij een strak verband. daarna legde hij haar goed neer en legde een deken over har heen om haar warm te houden. Bezorgd knielde hij naast haar neer.

Aphrodite zweefde ergens tussen bewustzijn en buiten bewustzijn in. Ze deed haar ogen open en zag Dylan's gezicht. Ze glimlachte. -Wat een prachtige droom.- dacht ze bij zichzelf. Ze had niet door dat Dylan echt naast haar zat. Alles vanaf het moment dat ze besliste naar het leeuwen rijk te gaan was uit haar geheugen gewist. Ze bewoog niet, bang om de droom te beëindigen. Dit was de eerste droom waarin ze Dylan zag en hij haar niet de huid volschold. Maar het was geen droom.

Dylan streek voorzichtig een pluk blond haar uit haar gezicht "Aph, gaat het..." zei hij zacht. hij haalde voorzichtig zijn hand van haar gezicht "Ik ga weer, doe geen domme dingen, alsjeblieft" hij glimalchte naar haar. Hij had niet door dat ze haar geheugen kwijt was "Het doet pijn om te gaan, maar het is het beste" hij gaf haar een kus op haar voorhoofd en stond op. Hij glimalchte nog eveen naar har voor hij wegschoot tussen de bomen.