Het Rijk v/d Leeuw- Kroeg de Zwijgzame Vreemdeling.

Aphrodite strekte haar hand uit. Het was zo'n mooie droom geweest. Ze ging rechtop zitten en kneep haarzelf om wakker te worden. Ze droomde niet. 'Dylan!' Riep ze nog luid. Ze wou niet dat hij wegging. Ze begreep helemaal niets van de situatie. Ze keek naar haar pols en zag een met bloed besmeurde reep stof zitten. Ze wist niet hoe dat ding daar terechtkwam. Verward leunde ze tegen de dichtstbijzijnde boom aan.

Snik, ze is weer genezen van haar doordraaing, en hij ziet het niet eens Arme Aph.

Dylan hoorde haar hem nog naroepen en hij stopte. Hij wist dat hij naar haar terug kon gaan, ze zou er vast blij mee zijn. Maar hij kon het niet. Bij haar en haar kind zijn was bijna net zo pijnlijk als zonder haar. Hij klauterde in een boom en keek naar de maan en de wolken.

Aphrodite strompelde richting het meer en keek naar haar spiegelbeeld. Ze zag er verschrikkelijk uit. Ze concentreerde zich en een borstel en een doek kwamen vanuit Ares zijn tassen aanvliegen. Ze merkte op dat haar krachten gebruiken pijn deed. Ze had nog steeds niet door wat er met haar was gebeurd. Ze begon haar haar te borstelen met de zilveren borstel. Toen ze ermee klaar was waste ze haar gezicht en haalde ze de uitgelopen mascara weg. Ze had blijkbaar gehuild.

Leida stapte de kroeg binnen en gooide haar jas op een kapstok die naast de deur stond. Haar kruisboogjes had ze bij Tuxedo laten liggen, maar er hing wel een mes aan haar riem. Ze zou nooit onbewapend over straat gaan, zeker niet omdat ze nog niet zo goed was met haar krachten. Ze ging op een kruk zitten en bestelde een glas bier.

Andrew zat op een van de krukken en zijn ogen vielen op een vrouw die binnen kwam lopen. Het leek erop of ze best voor zichzelf kon zorgen en dat mocht Andrew wel. Daarna concentreerde hij zich weer op zijn sapje, bier dronk hij niet. Hij zag dat het meisje wel bier bestelde. Hij was bijna van plan haar aan te spreken, maar hij kon de moed er niet voor vinden.

Leida streek met haar hand door haar eigenwijze krullen. Ze voelde het verbrandde gedeelte. Het was al voor een groot deel aangegroeid, maar nog steeds vrij kort. Ze vond het opzich niet zo erg, maar leuk vond ze het ook niet. Ze nam een slok van haar bier en keek opzij. Er zat een man naast haar, toen haar oog op hem viel trok er een warm tintelend gevoel door haar lichaam. Ze negeerde het en gaf de schuld daarvan aan het gevecht dat ze de vorige dag had gehad.

Andrew merkte dat het meisje ook naar hem keek en er trok een warme golf door hem heen. Was hij hier gekomen voor een ONS, dan had hij gevraagd of ze mee zou gaan. Maar hij durfde haar nog steeds niet aan te spreken. Stil zat hij op zijn kruk, wat heel zeldzaam was, Alyssa en Akako zouden trots zijn, en hij staarde naar zijn drinken.

Leida glimlachte naar de man naast haar en begroette hem vrolijk. Ze was geen persoon die zich tegen liet houden door een paar onbeduidende kriebels. Ze draaide zich naar hem toe, zodat ze gemakkelijker tegen hem zou kunnen praten. Ze begon steeds meer te balen van de verbrandde plukken haar op haar hoofd.

"Hoi," zei Andrew vrolijk terug, blij dat hij niet aan het gesprek hoefde te beginnen. Hij draaide ook goed en stk zijn hand uit. "Ik ben Andrew," zei hij. Zijn achternaam was even niet nodig. Vooral niet omdat hij een Dertiener was. Om de één of andere reden een bekende Dertiener, maar daar snapte hij zelf niks van.

Leida beantwoordde de hand van Andrew vrolijk. 'Leida Havock.' stelde ze zich voor. Ze streel door haar haar en nam nog een slok van haar bier, en keek Andrew diep in zijn ogen. Ze vroeg zich af waarom hij zijn achternaam niet gewoon zei, maar ze besloot er maar niet naar te vragen.

Havock klonk Andrew niet bekend in de oren. Maar hij was dan ook zes jaar lang depressief geweest. "Waar kom je vandaan?" vroeg hij. Zelf zei hij niks, bang dat hij deze avond zou verpesten. Voor zijn part zou het een mooie avond worden, dus dat mocht niet gebeuren.

'Het dertiende rijk, jij?' Zei Leida, minder hard dan haar naam. Ze wou graag duidelijk zijn tegenover Andrew, maar ze wou niet dat ze heel de kroeg op haar nek kreeg. Niet dat ze een gevecht met een paar man niet gemakkelijk zou winnen, maar dat was zo zonde van de avond die ze met Andrew zou kunnen hebben.

"Ik ook," zei Andrew. "Dan kan ik je ook gerust vertellen dat mijn achternaam O'Donnel is." Hij was blij dat ze uit het Dertiende Rijk kwam, dan zat er niets in de weg. Het warme gevoel bleef zich heviger en heviger door zijn lichaam verspreiden.

'Aangenaam, meneer 'O Donnel.' Zei Leida met een glimlach. Ze keek Andrew diep in zijn ogen aan en de warme tinteling werd heviger dan tevoren. Ze had dit gevoel nog nooit eerder gehad. Ze voelde zich een beetje verward, en dat vond ze vreselijk, ze was gewend constant alert te zijn.

Andrew was niet van plan weg te smelten in ogen, dat zou niet mannelijk zijn. Hij zuchtte en pakte het glas water. "Ben jij nog actief in het leger?" vroeg hij nieuwsgierig. Dan zou hij haar vaker tegen kunnen komen. Iets wat hij heel fijn zou vnden.

'Ja, ik leid een van de beste bataljons van ons leger. Stuk voor stuk goede mannen.' Zei ze met een glimlach. Ze nam nog een slok van haar drankje en probeerde wanhopig haar hoofd erbij te houden. Ze zou niet afdwalen in de diepen poelen van Andrew die ogen heetten.

Andrews adem stokte even. Ze leidde een bataljon mannen. Dan was ze waarschijnlijk de hele dag door hen omringd. Hij maakte geen kans. "Ik en Alyssa doen, tja, ik heb eigenlijk geen idee," zei hij, zo normaal mogelijk. Hij probeerde naar een punt achter Leida te kijken, maar hij werd de hele tijd afgeleid door har gezicht.

'Jij en Alyssa... Oké.' Zei Leida langzaam. Ze wist het wel. Hij had al een vriendin, waarschijnlijk al lang, want de manier waarop hij de woorden ik en Alyssa uitsprak voelde heel gemakkelijk, alsof hij het al honderd keer gezegd had. Ze keek naar zijn voorhoofd, om niet meer afgeleid te worden door zijn ogen.

"Alyssa is trouwens mijn tweelingzusje," legde Andrew uit. "Vroeger, als we ons haar hetzelfde knipten, waren we precies hetzelfde." Maar dat was vroeger, nu was alles anders. Nu leek het of hij voor het eerst in zijn leven een vriendin had gevonden.

Leida maakte een begrijpend geluid en glimlachte naar Andrew. Ze was nog nooit zo opgelucht geweest. Ze leunde een stukje naar Andrew toe en glimlachte breed. 'Het lijkt me geweldig om een broer of zus te hebben waar je zo close mee bent.' Zei ze.

"Dat is ook zo," zei Andrew. "Je kan alles met elkaar delen en je hoeft voor elkaar nooit te schamen. Maar soms heb je een hekel aan elkaar, maar dat is eht minst van de tijd." Hij dacht weer terug aan zijn jeugd met Alyssa. Voor wat hij herinnerde, was zj er altijd geweest.

Leida glimlachte alleen maar, ze wist niet zo goed wat ze nu nog moest zeggen. (En Lisa ook niet ) Ze pakte haar glas en keek naar de goudgele, schuimende substantie die erin rondkolkte toen ze het in haar handen ronddraaide. Ze nam een slok en keek Andrew aan.

"Maar op een gegeven moment wil je je leven delen met iemand anders," zei hij lief. Hij durfde niet te zeggen dat dat eigenlijk met Leida zou zijn. Hij twijfelde. Zou hij zijn mond voorbij praten, of Leida alleen maar verliefd aankijken. Hij koos voor de laatste en keek dus ook zo.

'Met mij?' Zei Leida, een tikkeltje lomp. Meteen had ze spijt van haar lompe woorden, maar zo zat ze nou eenmaal in elkaar. Ze keek naar haar voeten en ze werd een tikkeltje rood. Iets wat ze nog nooit eerder gedaan had, ze bleef normaal altijd heel koel onder elke omstandigheid.

"Misschien wel," zei Andrew zacht. "Ja, eigenlijk wel echt." Hij keek nu ook naar zijn voeten en werd ook rood. Even rood als Akako, dat was zeker. Toen hij ht weer durfde, keek hij Leida aan. In een impuls ging hij naar voren en zoende haar, iets wat hij echt nog nooit gedaan had. Hij schrok van zichzelf en ging terug met zijn hoofd. "Sorry," mompelde hij.