Het Halloweenfeest -Rijk van de Boogschutter, algemeen topic

Alexis maakte een geschrokken stampbeweging toen de kevers uit het nep lijk ontsnapte. Ze moest toegeven dat ze dat neit verwacht had, een lijk dat viel àlà, maar de kevers was toch een ander verhaal. Even keek ze verbaast naar Cloud, maar ze sloeg al snel zelf ook een gil door de vleermuizen die uit het niets leken over te vliegen. Langzaam zette ze een paar stappen verder de hal in "Ik snap wel dat mensen hier gillend uitrennen."

Cloud glimalchte naar Alexis en pakte haar hand "Ziet iemand hoe we verder moeten" hij had wel een vermoeden, maar dit keer zou hij niet de persoon zijn die in de volgende grap stapte.

Scarlet rilde en keek even naar Alexis. 'Toch enger dan we dachten.' Zei ze en keek om zich heen. Die vleermuis zat in haar haren en ze streek even over haar haren om te voelen of er nog wat anders in was blijven haken, gelukkig niet. Ze liep de kant op waar ze andere mensen voelde lopen. Dit was nog maar het begin, waarschijnlijk moest het meest enge nog komen.

Alexis grinnikte, zo te zien nam Scarlet dit keer het voortouw. Hierna zou zij wel gaan, want het lijk was tot nu toe het minst engste. Toch merkte ze dat het gespannen zijn om het volgende wat hen de stuipen op het lijf zou jagen ook meewerkte om de spanning te verhogen. Voorzichtig stapte ze achter Scarlet aan, terwijl ze de hand van Cloud vast bleef houden.

Cloud gaf ook een kneepje in Alexis hand en liep met lexie en Scarlett mee af en toe moest hij bukken om een spinneweb te ontwijken, meer dan 2 meter lang zijn had zo zijn nadelen in een spookhuis. hij glimalchte naar alexis.

Scarlet liep verder nadat ze even achterom had gekeken en keek daarna om zich heen. Hier en daar flikkerde wat lichtjes uit ingebouwde ramen of doodlopende gangetjes, waarvan ze wist dat ze daar niet heen moest. Ze zag en voelde wat dingen over de grond kruipen en even later voelde ze iets over haar voeten gaan. Ze strong geschrokken een stukje naar achteren en keek naar de plek. Het leek op spinnen.

"Oh, tja. Ieder heeft zijn eigen smaak." zei ze met een grijns. Zelf vond ze de sterke drankjes ook lekker, hoe bitter ze ook smaakte. Maar zoete cocktails waren toch haar favoriete. "Dus je bent niet van de sterke drankjes?" zei ze met opgekruldig lippen, een ondeugende glimlach.

Geschrokken viel Alexis bijna naar achteren toen Scarlet naar achteren sprong "Wat zijn het? "vroeg ze aan haar terwijl ze voorzichtig weer een stapje naar voren zette. Op dat moment werd er van achteren een koude wind door de hal geblazen die voor letterlijk koude rillingen vormde. De wind werd steeds witter en vormde uiteindelijk een soort geesten die angstaanjagend echt leken.

Scarlet rilde en keek ook een beetje geschrokken naar de geestachtige mist. 'Het zijn spinnen.' En ze keek geschrokken naar haar voeten toen ze iets voelde, de kleine spinnenpootjes voelde eng aan op haar blote voeten. Ze trok een gezicht en vertrapte er een paar. Ze rilde. 'Vanaf nu haat ik spinnen.' Zei ze beslist.

Scarlet& anderen, kunnen jullie zorgen dat diego jullie tegenkomt of andersom? Anders is hij lonely...

-------------------
Diego keek om zich heen, hij zag nog steeds geen bekende gezichten. Hij kende ook niet heel veel mensen. Hij liep naar de tafel met drankjes en pakte een groen heksendrankje, oftewel gewoon groene limonade. Hij zag ook een schaaltje met snoepjes staan, en pakte een gesuikerde spin eruit. Mmm, die zijn echt lekker, dacht hij, terwijl hij er stiekem nog wat van pakte.

Alyssa glimlachte, als hij niet meer gevochten had dan was hij waarschijnlijk in de 6 jaren minder gewond geweest dan zij. De ergste verwonding die ze opgelopen had in de 6 jaren was een gebroken arm, maar die was ondertussen ok al jaren geleden geheeld. En ze had er nooit meer last van. Ze nam een hap van het zoetige broed en merkte dat er iets roods uitkwam, waarschijnlijk een soort jam.

Richard trok zijn donkere wenkbrauwen even kort op "Dat heb ik niet gezegd hoor." hij hield het glas omhoog. "Maar dit is me te zoet. Ik ben meer van het bier en de cocktails à là bacardi cola. Ik hoef niet zo zwaar dronken te worden dat je er 3 dagen later nog last van hebt." zei hij nadat hij een grote slok van zijn drankje had genomen. "Of hou jij ervan om 3 dagen lang met koppijn rond te lope?" vroeg hij nu ook wat plagender.

Alexis grinnikte "Je bent niet de enige geloof ik." ze hield sowiezo niet van ongedierte, een grote rat of een formaat muis vond ze nog niet heel eng. Die kon je gemakkelijk doden als het nodig was, maar insecten waren veel irritanter. Ze voelde hoe een koude wind langs haar huid gleed en een schreetuw ontsnapte ujit haar mond toen er tussen hen in een soort vrouwelijke geest ontstond.

''Nee, maar ik heb het geluk gekregen dat ik niet snel een kater krijg. Behalve dan als ik een té sterk drankje op heb. Dan heb ik zelfs 2 dagen last van koppijn.'' zei ze grijnzend. ''Maar zullen we niet over drank gaan praten maar gewoon in de spookhuizen gaan en lol maken.'' zei ze uitdagend, op feesten was ze niet zo van het praten.

Diego liep naar het spookhuis, toen hij zijn groene drankje ophad. Hij had gehoord van sommige dat het best wel eng was, om erin te gaan, al helemaal als je in je eentje was. Maar Diego was niet bang, het zou vast flubber zijn, van die goedkope troep , zoals skelleten uit een winkel, opgehangen met enge geluiden erbij. Nou heel scary hoor, dacht hij met een grijns. Hij liep door de ingang, en zag bijna niks, hij liep door en maakte een hoge gil, zoals vrouwen doen, omdat er plotseling een verlicht skelletenhoofd voor zijn hoofd opdook.

Richard grrijnste en zette het bijna legen glas neer op de vele tafels. "Ofcourse, waar wil jij heen?" vroeg hij aan haar. "Ik ben hier niet heel erg bekend." gaf hij toe. Eigenlijk kwam hij niet vaak in dit dorp annex stad, dus hij had geen idee waar de beste atracties zaten om te bezoeken. Hij tilde zijn Cape iets omhoog nadat hij merkte dat hij wel erg strak om zijn nek zat.

''We zien wel, deze buurt ken ik ook niet echt. Gewoon de grote groepen volgen.'' zei ze en sloeg haar glas achterover. Al het drinken stroomde haar mond in, naar haar keel. Op dezelfde tafel zette ze het glas neer en keek de jongen uitdagend aan. Met een glimlach haakte ze haar arm in de zijne en liep door de menigte.

Richard knikte "Het is jouw avond." zei hij galant toen Esra haar arm in de zijne haakte. Samen stapte ze door de oneindige menigte heen. Het viel hem op hoeveel mensen aan hun kostuum gedaan hadden zodat ze net echt leken. Hij was vooral onder de indruk van een zombie die er net echt uizag. "volgens mijis daar ergens het kerkhof." zei hij toen ze in een minder druk gedeelte kwamne.

''Oeh, spannend.'' zei ze grijnzend. Samen met de jongen liep ze door de menigte heen. Soms botste ze tegen iemand aan die dan omkeek, maar eens een keer niet een geïrriteerde opmerking. Langzaam maar zeker werd het rustiger tot ze voor het kerkhof stonden, wat er nu griezeliger uit zag als daarvoor.

Andrew pakte Alyssa vast en sleepte haar naar een stil steegje. "Ik wil gewoon even bijpraten," zei hij. "Wat moest je doen in het Dertiende Rijk? En waarom kon ik niet mee?" Hij keek haar vragend aan, hij wilde wel eens antwoorden. Daar zat hij al zes jaar op te wachten.

Richard keek het meisje aan, zonder haar arm los te laten "Ik ben trouwens Richard Cypher." stelde hij zich voor "En met wie heb ik het genoegen?" vragend keken zijn bruine ogen haar aan. Het gebeurde niet dagelijks dat er geen gevechten waren en beide partijen rustig aan het feesten waren, al was het een feest dat letterlijk over lijken leek te gaan. Dus hij vond dat hij weere eens wat losser mocht gaan

Alyssa liep met rustige stappen achter Andrew aan, ze snapte best dat hij even rustig met haar alleen wilde zijn. Ze hadden elkaar geen 6 jaar gezien. Wie wilde dan niet even bijpraten? Toen ze eenmaal in een steegje stonden die ontzettend rustig was in verhouding met de rest van de enge steegjes. Je zou bijna gaan denken dat er iets van een val opgesteld stond. Ze haalde diep adem en keek hem aan, het was een lang verhaal waar ze niet de hele avond aan wilde verspillen. "Interne zaken, die tovenaar had een manier nodig om de rest van de grens op te heffen. Ik moest van alles aan hem voordoen." ze rilde bij sommige gruwelijke taferelenen die zich voor had afgespeeld. "En later heb ik afgelegen dorpen moeten bezoeken om ze te overtuigen van Zenan. "

"Klinkt saai," zei Andrew. "Maar ja, mijn leven is ook saai geweest. Psychische stoornis en zo." Hij vertelde even niet van Droom, Derryl en Maggie, van wie hij nu zielsveel hield. Alyssa zou dat anders opvatten, dat wist hij zeker. Hij speelde even met een vlam in zijn hand. Een rode vlam, met oranje en geel. Het was heerlijk om weer zoiets in je hand te houden.

''Esra.'' zei ze grijnzend. Ze liep het kerkhof op, waarnaar er een ijskoude, angstaanjagende gil klonk. Verschrikt klampte ze zich aan Richard vast waarnaar ze grinnikte om haar domme actie. Ze schoof een pluk haar achter haar oor en keek Richard aan.

Alyssa grinnikte "Het viel nog wel mee hoe saai het was, al was ik liever hier geweest. Toch wat meer actie, en waarschijnlijk geen depresieve broer die 6 jaar lang alles zwart heeft gezien." zei ze eerlijk. Liefdevol keek ze naar het vlammetje in de hand van Andrew. Het enige wat ze nog kon herinneren van hem was de zwarte vlam om zijn enkel, gelukkig gloeide deze weer als een echt vuru.

Cyene keek even rond. Ze vroeg zich af of er nog dingen te doen waren op dit halloween feest waar ze nu was. Behalve drinken, kletsen en dansen en dat soort dingen. In de verte zag ze iets wat op een spookhuis leek en ze liep er op af. Er stond een vreselijke lange rij. Daar had ze geen zin in. Ze liep verder na een paar kraampjes waar allerlei zoete dingen en andere troep werden verkocht.

Richard hield haar manhaftig vast ten de hoge gil over het angstaanjagende kerkhof klonk. Ook hij was geschrokken, maar hij hield zo goed en kwaad als het lukte zijn angst voor zich en glimlachte naar Esra. "Rustig, het is allemaal nep." zei hij charmant tegen haar, terwijl hij zijn arm over haar schouder legde. Op dat moment kwam er 1 of ander skeletet tevoorschijn dat zich op hen leek te storten.

''Weet ik ook wel.'' zei ze grijnzend terwijl ze hem een speelse en zachte stomp tegen zijn schouder gaf. Voor skeletten was ze nooit bang geweest dus dit keer keek ze alleen lachend naar het ding wat naar hun toe vloog, ze wilde wel eens zien hoe Richard hier op reageerde.