Café 'de Windwijzer' --- Rijk van de Boogschutter

Aan de dorpsstraat van een klein dorp in het Rijk van de Boogschutter bevindt zich Café de Windwijzer. Het is een klein, gezellig cafétje waar gelukkig het rookverbod geldt. De stoelen zijn bekleed met groene stof en de tafels zijn van donker ebbenhout. Achter de bar staat een oude, maar vriendelijke man, die je maar wat graag helpt met het uitzoeken van de duurste drankjes. Het is er meestal niet al te druk, maar ook niet te rustig. Je kunt er een gezellig gesprek voeren, maar ook de gelachkamer afhuren om een feestje te houden.

Aantal: Het is niet echt een groot café, dus rond de 20.
Regels: Je kunt hier niet blijven slapen, niet vechten.
Level: /

Kenji's oog viel op een klein, gezellig ogend cafétje genaamd de windwijzer. Heel toepasselijk zag Kenji er eentje op het dak staan, het haantje wees naar het oosten. Toen hij de deur opende klonk er een bel, hij liet Cara voorgaan "Ladies first!" Zei hij met een glimlach.

Vanbinnen zag het café er erg gezellig uit. Kenji koos een tafeltje linksachter in de hoek. De tafel was net schoongemaakt en glimde nog, de stoelen waren met groene stof bekleed en zagen er erg uitnodigend uit. Opeens besefte Kenji hoe lang hij wel niet gestaan had, daarom plofde hij gelijk neer op een van de stoelen. Maar daarvoor, als een echte gentleman, schoof hij nog even Cara's stoel naar achter, om daarna, als ze zat, hem weer aan te schuiven.

Cara liep als eerst naar binnen daarna ging ze aan de stoel zitten die Kenji voor haar naar achterschoof. Cara glimlachte ze vond dat Kenji een echte gentelman was en dat vond ze wel leuk. Het was leuk om weer eens samen met iemand in een kroeg te zitten ze was echt te lang opgesloten in zichzelf geweest. 'Zo en wat bracht jou naar dat feest van daarnet?' zei ze vragend. Ze was benieuwd naar zijn verhaal.

Kenji vouwde zijn handen over elkaar en keek Cara recht in haar rode ogen. "Bedoel je hoe ik in aanraking ben gekomen met de rebellen?" Kenji haalde diep adem, het was een best lang verhaal en hij had het nog nooit verteld. "Ik heb altijd al een afkeer gehad voor Zenan en zijn volgelingen en op een dag werd er een tentenkamp opgeslagen vlak bij mijn huis. Ik woon namelijk in het bos, weet je. Nou, dus ging ik naar dat tentenkamp kijken, vast besloten dat, als het Zenan was, ik het zou vernietigen. Maar het waren mensen waar ik nooit van had gehoord. Eentje kwam naar me toe en vroeg wie ik was. Ik vertelde dat ik Kenji Lancaster heette, dat ik magie bezat en dat ik een eindje verderop in het bos leefde samen met mijn zusje, Marci. De man vroeg mij of ik weleens had gehoord van de rebellen, dat had ik niet. Hij heeft mij toen uitgelegd wat het inhield en ik besloot om me aan te sluiten. Sindsdien ben ik met ze meegereist en ik was dus ook van de partij bij het gevecht om het dorpje. Het was een van mijn eerste gevechten en ik heb me ook verwond..." Kenji stroopde zijn mouw op en liet zijn arm zien, waarop een lang, rood, litteken zat. "Maar het was het allemaal waard, we wonnen, zoals je weet. En toen hoorde ik dus van mijn mede-rebellen dat er een feestje werd gehouden ter ere van de overwinning. Daar ben ik heen gegaan, al was het alleen voor het bessensap. En toen kreeg mijn avond een heel andere wending, want ik ontmoette jou. " Kenji bloosde en glimlachte naar haar. "Dat was het wel zo'n beetje. En jij?"

Cara lachte dat van haar was ook een lang verhaal. Ze wist niet of ze het zou vertellen maar begon toen toch. 'Nou zes jaar geleden had ik een vriend' begon ze te vertellen. 'WE hadden het net weer goed gemaakt maar toen was er iets en verdween hij. Na vier jaar op hem te hebben gewacht heb ik me aangesloten bij de rebellen. Ik had er toen al wel vaak over gehoort maar ik wou me er toen nog niet bij aansluiten. Toen hij niet terug kwam wist ik niet meer goed waarvoor ik eigenlijk leefde en ben ik een hele tijd depresief geweest. Toen ik me bij de rebellen aansloot kon ik daar tenminste mijn woede en verdriet in kwijt wat me op een of andere manier goed heeft geholpen.' zei Cara. Ze lachte niet meer want ze vond het geen leuk verhaal. Ze had maar niet verteld dat ze eigenlijk nog steeds hoopte dat Raiden terug zou keren want ze vond Kenji ook leuk en ze wist niet wat hij er van zou vinden als ze dat vertelde. Ze wist ook al dat ze altijd het meest van Raiden zou houden maar dat hoefde hij nu nog even niet te weten. 'En toen hadden we weer een overwining en toen ontmoette ik jou.' zei ze als afsluiting van haar verhaal.

"Je mist hem nog hè? Je vriend?" Kenji had dan wel geen telekinese, maar hij was niet achterlijk. Hij had de aarzeling op Cara's gezicht kunnen lezen toen ze opeens oversprong naar een heel ander stuk van het verhaal, alsof ze eigenlijk nog wat had willen zeggen. "Dat snap ik wel, en ik respecteer het. Ik vind sowieso dat we niet te hard van stapel moeten lopen, weet je?" Hij keek haar serieus aan. "Ik ben geen macho jongen, ik wil een échte vriendin. Waarmee ik kan praten en die ik door en door ken. En elkaar leren kennen doe je niet in een avond, snap je?" Kenji glimlachte om het allemaal wat luchtiger te laten lijken. "Wat het niet verkeerd op, je bent fantastisch. Maar ik wil je gewoon niet kwijt om zoiets onbenulligs als elkaar niet goed genoeg kennen."

Cara glimlachte lichtjes. 'Het is meer dan hem alleen missen maar het is lastig om er over te praten.' zei ze. Ze vond het ook echt moeilijk maar was wel blij dat Kenji het respecteerde. 'Ik ben trouwens ook wel in voor het niet te hard van stapel lopen.' zei Cara. Dat was eerder gebeurd met Raiden maar dat was ook een ander verhaal. 'Nog even over mijn vriend nou eigenlijk mijn ex. Ik hou nog steeds zielsveel van hem en ik weet niet of ik net zoveel van jou kan houden.' zei Cara. Ze had een lichte blos op haar wangen. 'Begrijp het niet verkeerd ik vind je echt heel leuk maar ik heb gewoon een hele bijzondere band met die jongen, snap je?' zei ze. Ze hoopte dat Kenji het begreep.

"Ik snap het, daarom juist. Ik wil me niet te veel aan je hechten, want stel dat hij straks komt. Dan snap ik best dat je terug naar hem gaat, al zou dat natuurlijk pijn doen, maar ik wil de pijn niet groter maken." Ondanks dat hij zich groot hield, voelde hij wel een diepe pijn vanbinnen. Hij was in een korte tijd veel om dit meisje gaan geven en nu bleek dat ze eigenlijk nog verliefd op een ander was. Maar ja, hij zou er maar mee moeten leven.

'O nee hoe veel ik ook van hem hou ik zou nooit meer naar hem terug gaan. Hij heeft me in korte tijd twee keer laten zitten ik denk niet dat ik nog naar hem terug zou kunnen.' zei ze eerlijk. Ze meende het ook echt al wist ze zelf ook wel dat ze als ze hem ooit nog zou vinden er toch over na zou denken.

Nu snapte Kenji er helemaal niks meer van... "Maar, als hij je twee keer heeft laten zitten en je niet meer naar hem terug zou gaan, waarom hou je dan nog van hem? Kun je niet beter proberen hem te vergeten, want als je niet meer naar hem terug wilt gaan heeft houden van toch niet zo'n zin?" Kenji wist niet of hij haar hiermee had gekwetsd, maar hij wilde haar graag helpen en het ook snappen.

'Ik zou hem wel willen vergeten maar ik kan het gewoon niet. Die band die ik met hem had was zo sterk en bijzonder dat ik het niet kan verbreken. Ik weet zelf ook niet waarom ik zoveel van hem hou en ik snap ook niet waarom het zo mis is gegaan maar in die zes jaar is er niet een dag dat ik niet aan hem heb gedacht.' zei Cara oprecht. Ze hoopte dat Kenji het allemaal snapte maar ze begreep zelf ook niet goed waarom het zo was dus waarschijnlijk was het voor een buitenstaander nog lastiger om te begrijpen.

"Het is misschien niet hetzelfde, eigenlijk precies het tegenovergestelde, maar toch, het komt ongeveer op hetzelfde neer. Mijn vader heeft mij, mijn moeder en mijn zusje 6 jaar geleden ook verlaten. Hij heeft zich aangesloten bij Zenan en zijn leger toen bleek dat zij aan de winnende hand waren. Mijn moeder werd er erg depressief van en is daar uiteindelijk aan gestorven. Sindsdien heb ik mijn vader, ook mijn moeder trouwens, nooit kunnen vergeten, al weet ik dat het beter voor me zou zijn. Soms hebben we gewoon van die dingen di we maar niet los kunnen laten, al is dat niet het beste voor ons, toch? Ik denk dat we maar gewoon met de pijn moeten leren leven er het beste van moeten proberen te maken. Al zou het fijn zijn als er een gelegenheid komt waardoor we het helemaal achter ons kunnen laten. Voor mij zou dat betekenen dat ik wraak kon nemen op mijn vader, voor jou dat je een keer een goed gesprek met die jongen zou kunnen voeren." Kenji schrok zelf een beetje van zijn fylosofische woorden, al vond hij wel dat ze klopten.

Cara werd helemaal stil van zijn woorden. Het was precies wat ze bedoelde en hij begreep het perfect. 'Je hebt helemaal gelijk weet je het is gewoon niet goed voor me en toch kan ik het niet laten gaan en zo is het precies als bij jou.' zei ze met een hele kleine lach. Het was fijn dat iemand haar echt begreep en dat die het dan ook respecteerde.

Kenji verschoof een beetje op zijn stoel, zijn keel was helemaal droog van al het praten, daarom vroeg hij: "Hé.. Wil je misschien nog wat drinken? Mijn keel is helemaal droog namelijk, ik trakteer wel." En na een korte aarzeling... "Dit was eigenlijk de eerste keer dat ik mijn verhaal aan iemand vertelde, het lucht enorm op, weet je.."

'Ik lust nog wel wat te drinken.' zei Cara. Ook haar keel was een beetje droog geworden. 'Ik vind het fijn dat je het aan mij hebt verteld.' zei Cara oprecht. 'Het is voor mij ook de eerst keer dat ik echt het hele verhaal vertel.' zei Cara. Ze had wel eens eerder over Raiden verteld maar deed dan net alsof ze niet meer van hem hield.

"Bessensap?" Kenji glimlachte, stond op en bestelde voor zichzelf en voor Cara een glas bessensap. De barman deed er rode rietjes in die versierd waren met hartjes. Kenji bloosde. Hij liep terug naar de tafel en gaf een glas aan Cara. "Let niet op de rietjes, dat heeft de barman gedaan. Weet je, ik heb het idee dat ik behalve een heel lief meisje ook echt een goede vriendin ontmoet heb. Ik kan echt fijn met je praten." Hij ging zitten en dronk via het rietje wat bessensap, zijn hele keel werd meteen glad en het vocht gaf hem een heerlijk gevoel.

'Daar denk ik precies hetzelfde over.' zei Cara oprecht. Als het niet iets vast werd zou ze zeker proberen om goede vrienden te blijven. Ze hoopte dat dat kon. Ze nam een slokje van het bessensap door het rietje. Ze vond de rietjes wel leuk. Het bessensap was heerlijk het smeerde haar keel weer een beetje zodat die niet zo droog meer aanvoelde.

Kenji pakte Cara's hand en legde hem op de tafel met zijn hand eroverheen. "Ik geef om je, Cara." En dat klopte precies. Hij gaf zielsveel om haar, in zo'n korte tijd was ze erg veel voor hem gaan betekenen. Hij aaide met zijn duim over haar hand, een klein, lief gebaar. Hij wilde Cara niet kwijt en hij had er alles voor over om er voor te zorgen dat dit niet gebeurde.
----------------------
Ik verveelde me, dus toen ging ik dit maken... Niet dat we hem moeten gebruiken. Ze hebben sowieso niet de goede kleur ogen, alhoewel ik dat nog kan veranderen.

Cara was blij dat Kenji dit zei. 'Ik geef ook om jou en ik hou van je.' zei Cara. Ze kende hem pas een paar uur maar ze voelde nu al dat ze heel veel om hem gaf en dat ze echt van hem hield. Al had ze dat wel vaker zo snel had ze nu het gevoel dat het anders was. Ze zou zorgen dat ze dit keer bij de jongen bleef van wie ze hield.

________
Leuk Hij is goed gelukt kunnen altijd nog kijken of ze het gebruiken.. (al is raiden wel terug moet nog even kijken wat ik ga doen... )

"Ik ook van jou, Cara, ik ook van jou." Fluisterde hij. Hij boog naar voren en gaf een kusje op haar hand. Toen keek hij omhoog, recht in haar ogen, die wakkerde als kleine, rustgevende, maar alleswetende kampvuurtjes. Hij hield van die ogen, van haar gezicht, er was niks lelijks aan het meisje wat nu tegenover hem zat. Al wist hij dat, als het wat werd, het nooit heel gemakkelijk zou gaan.. Vanwege die vriend...
-----------
In zijn karakter staat dat hij veranderd is, hij zal Cara dus zeker proberen voor zich te winnen, denk ik.

Cara haar hart ging sneller kloppen bij die woorden. Ze boog zich voorover en kuste hem op zijn mond. Ze hield van hem en was blij dat ze hem had ontmoet. De stem die eerder op de avond in haar hoofd had gezeten was nu helemaal verdwenen. Ze wist nog steeds niet wat ze zou doen als raiden terug zou komen maar ze dacht niet dat ze hem ooit nog zou zien.

____
dat gaat leuk worden dan want Raiden gaat waarschijnlijk heel boos op hem worden denk ik maar dat kijken we dan wel weer...

Kenji begon haar kusjes te geven, hij begon bij haar hand, ging omhoog via haar arm, haar nek en haar kin, gaf een kus op haar oogleden, waarachter die prachtige, rode ogen zich bevonden en gaf daarna een kus op haar mond. "Ik wil je niet kwijt Cara, wat er ook gebeurt, ik blijf bij je." Fluisterde hij.

Cara kuste hem terug. 'Dat hoop ik dan maar.' zei Cara oprecht. Ze keek glimlachend naar hem en ging met haar hand over zijn arm. Ze voelde zich fantasties.

__

shit moetnu echt weg.doeg..

Kenji's oog viel op de klok... 2 uur 's nachts. Was het al zo laat? Hij was de tijd helemaal vergeten! Net op het moment dat hij had besloten zich er niks van aan te trekken kwam de barman op hen afstevenen. "Zeg, kids, allemaal leuk en aardig, maar ik wil de tent sluiten, ga dus maar ergens anders klef doen." Kenji bloosde en stond op, hij wachtte tot Cara dat ook zou doen.
_________
Okay, tot morgen!

Snle stond Cara op. De tijd was echt al heel snel gegaan. Maar dat gebeurd nou eenmaal als het leuk was. 'Zullen wij nog iets gaan doen of wil je naar huis?' vroeg ze aan Kenji. Als hij naar huis wou vond ze dat wel jammer maar ze zou het ook begrijpen. Zelf dacht ze er aan om Kenji mee naar haar eigen huisje te nemen.

___

kon nog even dacht dat we gingen eten maar moest alleen de tafel dekken