Het Rijk v/d Kreeft- De rivier

"Ehm, jullie pletten jullie dochter," zei Levi, die even had staan kijken. Maar nu zat Maggie vast tussen de twee volwassenen.

huh, wat, waar, wie? Hoe komt Mags daar in vredensnaam xD

Maggie wringde zich tussen haar papa en mama uit en rende op volle snelheid naar Levi. Ze wou een nieuw zandmonster bouwen. Eentje die veel groter was dan de eerste. Derryl omhelsde Andromeda. Hij kon er niet tegen als ze verdrietig was.

Levi knielde in het zand en zoog al het water uit de modder. "Dan kunnen we beter bouwen,"legde hij uit aan Maggie. Hij begon maar met het bijeenslepen van zand en Maggiee hielp hem mee.

Andromeda keek Deryl aan "Ik ben zo blij dat ik jou heb, en maggie" ze gliamclhte naar hem en gaf hem nog een kus. "Ik wil nooit meer bij u weg" Ze drukte zich dicht tegen hem aan.

"Ik ook niet bij jou." Zei Derryl met een verliefde grijns. "Maar nu gaan we helpen met het bouwen van het grootste zandmonster ooit." Hij liet haar langzaam los en liep naar Maggie toe. Hij nam een paar takjes mee die hij onderweg uit de rivier viste.

Levi had samen met Maggie al een poot gemaakt. Samen waren ze nu bezig aan de ander. De eerste werd versterkt door watermagie. Levi had zelfs geprobeerd er met water echte schubben op te zetten, maar dat was niet gelukt.

New
___

Nerisse zat aand e rand van een rivier pootje te baden. Ice lag naast haar in de schaduw omdat ze niet zo van zon hield. Nerisse zelfs lag op haar rug met haar ogen gesloten. Ze wist wel dat ze in het overgenomen deel was maar ze wilde een keer lekker relaxen. Haar wapens waren in de buurt dus maakte ze zich niet druk.

new
---

Luthien was toe aan wat rust na al die verwarring in zijn hoofd. Hij voelde zich alsof hij in een tweestrijd zat tussen goed en kwaad, en was zo verward dat hij niet meer wist wat hij moest doen. Hij liep de open plek op en strompelde bijna naar het meertje toe. Hij ging aan de rand zitten, trok zijn handschoenen uit en stak zijn trillende handen in het water. Hij gooide wat water in zijn gezicht en zuchte diep. Zijn ogen vingen zijn spiegelbeeld in het water op, en het viel hem op hoeveel bleker hij was.

Nerisse lag ongeveer zeven meter verderop aan de overkant. Ze hoorde voetstappen dus keek ze op en hield haar hand boven haar ogen tegen de zon. Ze zag een jongen naar de rivier toelopen, nou je kon het meer strompelen noemen vond ze. Ze bekeek hem kort even vond dat hij er wat gedesorienteerd uit zag en ook erg triest en verward in de korte aanblik die ze op hem had gehad. Nerisse wist niet zekerof ze naar hem toe moest lopen dus wachtte ze nog even.

HAHAHAAH, ik lach me echt dood om Zuko(van Avatar) nu xD
---

Luthien keek nog steeds naar het water en sloot zijn ogen toen. Hij voelde zich echt niet goed, alsof hij koorts had of zo. Hij voelde even aan zijn voorhoofd, die warmer aan voelde dan normaal. Misschien kwam het door de felle zon. Hij trok zijn jas uit, maar nog steeds voelde hij zich niet veel beter. Zijn zicht werd wazig, en alles begon te draaien. Het volgende moment zakte hij neer op de grond.

XD Mooi liedje is erop..XD Van die pieten..DX
_____

Nerisse stond op toen de jongen neerzakte op de grond. Ze liep langs haar kant naar hem toe en maakte toen een lichte ijslaag waar ze zich overheen snelde naar hem toe. Ze knielde bij de jongen neer en voelde aan zijn voorhoofd wat echt heel warm was. Ze maakte een klein ijslaagje om he een beetje af te laten koelen. Ze vouwde zijn jas op en legde daar zijn hoofd op. Ze keek bezorgd nar hem.

xD
---

Luthien opende zijn ogen lichtjes, en zag een wazig beeld van een meisje. Hij sloot zijn ogen weer en drukte zijn handen tegen zijn gezicht. Het ijs hielp wel, maar nog steeds voelde hij zich beroerd. 'Bedankt...' mompelde hij zacht en haalde zijn handen weg. Hij opende zijn gouden ogen weer en keek naar het meisje. Hij zag wat scherper nu, en kon haar gezicht nu goed zien, al waren sommige lijnen nog steeds wazig.

Nerisse glimlachte een beetje naar hem. 'Rust maar uit. Ik zal mijn best doen om je wat af te koelen..' zei ze rustig tegen hem. Het maakte haar neit veel uit dat ze zijn naam niet wist. Ze wilde eerst dat hij geen koorts meer had want als het erger werd dan zou hij misschien waanbeelden krijgen. Ze verving de ijslaag om het koel te houden.

Luthien knikte lichtjes en was blij dat het meisje hem hielp, ookal had hij het niet verwacht. Hij sloot zijn ogen weer en voelde zich iets beter met die ijslaag op zijn voorhoofd. 'Hoe heet je? Ik heet Luthien...' zei hij zacht. Hij wou graag weten hoe ze heette, vooral nu ze hem hielp.

'Nerisse..' gaf ze rustig antwoord op zijn vraag nadat hij uitgesproken was. Ze verving de ijslaag opnieuw. Ze had dit haar moeder vaak zien doen toen haar tweelingzusje ergnstige koorts had. Heel vaak werd het ijs vervangen omdat het beter was. Nerisse haalde even wat haar uit zijn gezicht zodat het wat makkelijker ging. Anders bleef dat zo plakken.

Luthien knikte weer en voelde zich na een tijdje heel wat beter, al was de tweestrijd nog steeds in hem. Hij opende zijn ogen na een tijdje en keek vanuit zijn ooghoeken naar de grond, nadenkend over wat hij nou moest doen. Hij wou zijn geliefde Emily niet verlaten, maar als hij dat niet deed zouden ze achterna gezeten worden, en daarbij kwam het risico dat Emily gedood kon worden, omdat zij een twaalfde Rijker was, en Luthien een dertiende.

Nerisse verving de ijslaag opnieuw. Ze zag dat hij ergens mee zat, dat was van zijn gezicht af te lezen en ze kon het aan hem voelen. Nerisse zei er niks van, ze wilde hem niet storen in zijn gedachten omdat het misschien belangrijk was. Nerisse deed nog wat haren opzij omdat ze telkens terug sprongen maar ze vond het niet heel erg. Ze keek even naar het water dat rustig stroomde./

Luthien was een hele tijd stil, en wist niks om te zeggen. 'Dus... bij welk rijk hoor je?' vroeg hij, zijn stem iets harder en krachtiger dan ervoor, toen die nog zwak en zacht klonk. Hij bleef rustig liggen en keek nu weer op naar haar, zijn ogen iets wijder open. Hij vroeg zich af of ze hem kon helpen, maar hij wou het niet vragen. Ze hielp hem al, en als hij beter was zou ze waarschijnlijk weer vertrekken.

'Het rijk van de tweeling, daar ben ik geboren. En waar hoor jij bij?' vroeg ze hem rustig terug om een gesprek op gang te houden. Niet dat het haar veel uitmaakte. Ze kon de dertieners niet heel veel verwijtend. Natuurlijk wel de moorden die er geweest waren, de uiteen gerukte families maar eigenlijk deden ze alleen maar, die soldaten, wat hen opgedragen werd. Nerisse keek de jongen even aan.

'Oorspronkelijk het Dertiende Rijk, maar ik ben een paar jaar geleden overgestapt naar het rijk van de Vissen, maar weer wat later ben ik terug gegaan naar mijn eigen rijk. En nu weet ik niet meer wat ik moet doen.' Luthien zuchte diep, en het voelde goed om dit zo te vertellen, al bracht het hem geen meter dichterbij de oplossing.

Nerisse knikte even. 'Oké.' zei ze alleen maar. Het maakte haar niet veel uit. Nu was hij gewoon iemand die beter moest worden en en dan maakte voor haar de afkomst niet heel erg uit. Ze verving nog een keer het ijs in een wat dunner ijslaagje. Ze keek Luthien aan. 'Mij maakt het niet uit.'

Pixis vloog, met Gilan op zijn rug, over de rivier. Hij landde op een klein strandje. Gilan begon meteen te graven door de witte sneeuw, op zoek naar zand om een sneeuwzandkasteel te bouwen. Pixis ging naast hem zitten op de lucht en keek toe hoe de kleuter begon te bouwen.

sneeuw ?
--------------
Rustig vloog Aria door de lucht. Ze zag iemand anders ook vliegen en was benieuwd er naar. Rustig vloog ze dichterbij. Toxic had het ondertussen al opgegeven en vloog iet meer altijd met Aria mee. Snel landde Aria bij een klein jongetje en een man. Die waarschijnlijk de vadr was. Ze had een glimlach op en een tekenblok vast. ´´Sorry dat ik stoor maar zou ik iets mogen vragen´´ vroeg Aria beleefd.

Het is hier toch ook winter, waarom op Kyon niet?

"Ja hoor," zei Pixis. "Dat mag." Gilan keek even op en ging daarna verder met zijn kasteel. Toen Pixis zag dat één van de torens dreigde te vallen, ondersteunde hij het met wat lucht. Gilan zag het en probeerde de lucht te voelen, wat natuurlijk niet ging.

seeuwt het bij jullie dan

´´Zou ik jullie mogen tekenen´´ vroeg Aria beleefd. Het zag er grappig uit vond ze zelf en vooral schattig met de kleine jongen. Ze zag ook wel dat de jongen magie bezat maar hij zou waarschijnlijk niet aanvallen met zijn zoon erbij. Aria zat toch er tussen in dus zou zij zeker niet beginnen.