Het Rijk v/d Kreeft- De rivier

Derryl keek de jongen aan. "Maggie wou een zandmonster bouwen." Zei Derryl droog. Hij hield zijn voorzichtige houding en het schild rond Maggie en Andromeda werd nou beter zichtbaar, omdat hij het steeds sterker maakte. Het had de kleur van hun aura's. Die van Maggie had de kleur van pure onschuld.

en het aura van Andromeda was pure agrressie, niet echt heel goed, maar tja, haar emoties waen of vroolijk of aggressief. "En toen kwamen we een oude bekende tegen" ze wees naar Levi. Ze glimalchte vrolijk naar Diego en haar houding was nonchalant. Haar aura was nog steeds pure agressie.

Diego kon het niet meer voor zich houden; 'Jullie vertrouwen mij nog steeds niet he? Hoe vaak moet ik het nog zeggen; ik doe jullie niets aan, en jullie kinderen ook niet, ik heb zelf een kind, en het is het mooiste wat me ooit is overkomen, eerst niet, maar nu wel. Ik hou van haar.' Diego kreeg tranen in zijn ogen, en knipperde ze weg met zijn ogen. 'Ik wil best vrienden met jullie worden, dat kan nu, of anders ga ik nu weg en worden we nooit vrienden.'

"Dat ben ik," zei Levi. Hij kwam over als de rust zelve. Maar hij voelde dat Diego hem niet moecht. En hij moscht Diego niet. Echt, dacht hij. Als Maggie er niet zou zijn, dan zou hij nu al plat op zijn rug in de waterboeien liggen.

Derryl zuchtte om de uitbarsting van Diego. Hij wist nou al helemaal niet wat hij moest doen. Aan de ene kant wou hij Maggie en Dromé beschermen, en aan de andere kant wou hij Diego ook geloven, zeker omdat zijn aura niets van leugens toonde. Hij stond verschrikkelijk in tweestrijd.

Levi schrok. Hij wendde zich af. Dit kon hij niet aanzien. In plaats daarvan probeerde hij Maggie af te leiden van het schouwspel dat zich plaatsvond. Hij trok gekke bekken en maakte vormpjes van water.

Het koste haar wat moeite, maar ze legde rustig en beheersd een hand op Deryls schouder "Mijn lief, het is goed" ze glmalchte naar Deryl. Voorzichtig zette ze maggie op de grond "Als het goed moet gaan dan laat ik mezelf maar voorstellen" ze gliamlchte vrolijk, al moest ze haar best doen om rustig te blijven. "Ik ben Andromeda O'Donnel, en dit is mijn dochtertje Maggie." ze gliamlchte.

Derryl ontspande en liet het schild van Andromeda verdwijnen, dat van Maggie verzwakte hij tot een onzichtbaar schild. Hij zou haar niet helemaal onbeschermd laten bij deze dertiender. Hij hield Diego nog steeds goed in de gaten, een verkeerde beweging en hij was er geweest.

Hij wist niet of de anderen met deze reactie 'ja' of 'nee' wilden zeggen op zijn vraag om vriendschap te sluiten. Hij hoorde Andromeda zeggen dat ze O'Donnel heette, en hij schrok. Hoorde hij dat nou goed? 'Eh.. Heet je O'Donnel van je achternaam, Andromeda?' Hij wist niet of hij het haar moest vertellen, maar dat zou waarschijnlijk betekenen, dat hij nu tegen een familielid stond te praten...

Andromeda knikte "Dat zeg ik toch, ik ben er ook pas 6 jaar achter dat ik deel ben van dei familie ja, weetje het is lastig om je achternaam te weten te komen als die kwijt is geraakt ergens halverwege het 6 en 7 de weeshuis." ze haalde haar schouders op "UIk kende een zus van me die heeft het me verteld, en nu heb ik opeemns twee zussen en een zwaar deprisiefe broer, hoezo?"

Levi stond verbouwereerd te kijken naar het gesprek. De doppen van de flessen gingen weer dicht. Hij was niet van plan nu iets te doen tegen die Diego, hij wilde weten waar het op uit kwam. Hij keek even om zich heen en er kwam een mistbank opzetten die de hele rivier, inclusief deze mensen, aan het oog ontrok voor anderen. Niemand kon gezien hebben dat hij het deed.

'Nou, ik ben je andere broer dan. Ik ben Diego O'Donnel, aangenaamd zus.' Hij zei het alsof het de gewoonste zaak van de wereld was, en mensen het dagelijks tegen elkaar zeiden. 'Ik heb de rest van onze familie nooit meer gezien, waar zijn ze? Ik wil ze zo graag weer ontmoeten...' Hij was nog wel verbaasd dat hij haar tegenkwam, maar hij herrinnerde haar niet zo goed meer, hij weet nog wel bepaalde trekje van haar maar verder niet echt.

Andromeda zuchtte "Een is weer terug gegaan naar het dertiende, een woont ergens in de twaalf rijken met haar zoontje van ongeveer 10, eentje is zwaar deprisief en woont bij mij en Deryl in. En ik ben overgestapt, we zijn wel een zooitje ongeregeld niet?" ze keek hem kil aan. Ze had het niet zo op familie van haar kant, ze waren allemaal praktisch de vijand.

Nu schrok Levi op. "Het Dertiende," riep hij uit. "Komen jullie uit het Dertiende Rijk?" De mist om hen heen begon wild te bewegen. Ook het water onder de mist werd wild. Nu snapte hij waarom er iet niet klopte bij Diego. Hij manouvreerde zichzelf een beetje voor Andromeda en Maggie.

'Ja, maar onze hele familie kwam uit het Dertiende hoor.. En wat maakt het uit? We zijn allemaal mensen hoor! Je moet mij niet zo veroordelen man!' hij schreeuwde naar de jongeman die Levi heette. En hij vond Andromeda een beetje nuchter reageren, alsof hij helemaal geen broer van haar was ofzo... Hij had het helemaal gehad met deze gasten, en hij zei; 'Nou, ik ga weer, jullie zoeken het maar uit. Ik heb mijn best gedaan.' Hij liep naar Tahlita, die op de kant ondertussen stond, klom uit het water en stapte op haar rug. Toen vlogen ze samen weg.

Levi slaakte een zucht van verlichting. "Sorry voor die uitbarsting," zei hij en het water werd weer rustig en de mist verdween. "Ik heb het gewoon niet zo op Dertieners. Sorry," plakte hij er nog achter aan voor Andromeda. Vanaf de overkant van de rivier kwam Lauren aan lopen.

Andromeda wiolde wel een scerp weerwoord geven maar hij was al weg. Ze vond dat haar familie het haar niet kwalijk mocht nemen, een jaar van haar leven had ze maar echte familie gehad, daarna was haar enige vrienden een draak en een gewoon konijn. toen is ze weggelopen en heeft 6 jaarlang geen enkel ander mens gezien. Ze had gewoon haar eigen familie. Een draak, een uit de kluiten gewassen wolf, een sabel tand konijn, sinds 6 jaar ook Deryl en Maggie en sinds kort ook Andrew, dat was haar volledige familie, en die andere biologische broers en zussen die aan kwamen waaien was ze gewoon helemaal zat nu.

Derryl sloeg zijn arm om Andromeda's schouders heen. "Laat hem maar, hij weet niet waar hij over praat." Zei hij rustig tegen haar. Maggie keek met grote ogen naar de mist van Levi "Kan jij dat maken?" Vroeg ze aan hem. Ze had haar moeder nog nooit mist zien maken.

Andromeda drukte zich dicht tegen Deryl aan "Ik heb het gewoon een beetje gehad met al die biologische rampen van een famielie van me, de ei=nige die geen hekel aan me heeft is zwaar deprisief." ze zuchtte en deed haar best haar tranen te bedwingen.

"Ja, dat kan ik maken," zei Levi tegen Maggie. "Dat heb ik van je vader geleerd. Het is best handig." Hij voelde zich nu toch wel een beetje trots, dat hij zoiets kon. Met dank aan Derryl natuurlijk.

Nu kan ik dezelfde preek 2x doen xD

Derryl sloeg zijn armen om Andromeda heen en probeerde haar aan te kijken. "Luister, Droom, we moeten verder kijken dan alleen in welk rijk iemand zit. Diego komt wel terug, ik weet het zeker. En trouwens, tellen Mags en ik niet mee in je familie dan?"

Ze glimalchte zwakjes "Ik had het over mijn broers en zussn natuurlijk, die zijn op 1 na voor mijn niet eens mijn echte familie" ze gliamlchte flauwtjes "De enige echte familie leden die ik heb zijn jij, mags, andrew, beowu;f en lungwei"

"En mims." Zei Derryl toen hij aan het sabeltandkonijntje dacht. "Ik hou van je Droom, en de rest van ons gezin ook, en Andrew ook, denk ik. Wat maken die andere familieleden dan nog uit, als je ons hebt?" Zei hij terwijl hij haar strak aankeek.

Levi keek naar het zandmonster van Maggie. Er was perongeluk een golf overheen gespoelt, toen hij een beetje razend was geworden. "Sorry," zei hij tegen het kleine meisje. "Zullen we een nieuwe bouwen?" Hij probeerde nog iets te maken met het water dat al is het zand zat, maar hij was niet zo goed in modderkunst.

Derryl schreef:

"En mims." Zei Derryl toen hij aan het sabeltandkonijntje dacht. "Ik hou van je Droom, en de rest van ons gezin ook, en Andrew ook, denk ik. Wat maken die andere familieleden dan nog uit, als je ons hebt?" Zei hij terwijl hij haar strak aankeek.

Andromeda glimalchte en drukte zich dicht tegen hem aan "Daar heb je een punt" ze keek hem aan "Als ik maar bij jou ben sla ik me er wel doorheen" ze gaf hem een kus en keek hem aan.