Het oude tentenkamp - Rijk v.d. Kreeft.

Dit is een oud en nu verlaten tentenkamp van de twaalvers. Het is verwoest maar er staan nog wel een paar tenten die grenzen aan het bos. Het bos is vrij groot en donker en heeft maar 1 open plek. Kleine beekjes stromen erdoor heen. Het ligt tussen twee heuvels in. Het ziet er triest uit maar wordt eigenlijk gemeden omdat het niet heel groot is en iedereen is het ontvlucht toendertijd.

Regels: Die zijn er eigenlijk niet.
Personen: Niet meer dan 10 omdat het dan toch wel opvalt.
Rang: -

Loki stapte van Scath af. Triest keek ze het kamp rond. Het was nog maar een paar jaar geleden dat ze hier had gevochten. Ze had hier bijna een vriend gehad maar toen die overleed was ze weggegaan. Hij was namelijk de enige geweest die voor haar op was gekomen. Scath vloog weer naar boven, de lucht in. Loki keek even naar boven maar liep daarna door het kamp.

Akio zat tegen een boom aangeleund. Met zijn knieën opgetrokken en zijn armen daarover heengeslagen. Zo verklaarde de meeste mensen hem voor gek, als hij zo zat. Zijn haar zat in het zelfde warrige kapsel. Hij dacht na, over vanalles. Over een plan om weer een gebied te veroveren.

Loki deed haar capuchon van haar mantel over haar hoofd en trok die er ver over. Haar vioolkoffer had ze om en zo volgde haar mantel haar al minder. Ze liep naar de plek toe waar ze de meeste herinneringen had. Het was iets meer richting het bos. Ze keek vrijwel alleen maar naar de grond omdat ze naar de sporen van kampvuren zocht.

Zachtjes mompelde hij wat tegen zichzelf. Er waren mogelijkheden maar of mensen wilde luisteren..Dat wist hij niet. De strijders wilde amper naar hem luisteren terwijl ze zijn ideeën nieteens hadden gehoord, het was zeker omdat hij anders was. Niet zoals al die hunken die ook met een paar ideeën aankwamen.

Loki keeknaar de plek waar ze een grote kampvuurafdruk zag. Gelijk ging haar gedachte terug naar de laatste avond. Ze was toen net zeventien en al een tijdje bij de rebellen. Ze waren met nog maar weinig maar toch heerste er toen een vrolijke stemming. Laat in de avond werden ze overvallen en terwijl demeesten sliepen gedood. Loki was een van de weinigen die wist te ontvulchten door middel van het bos. Ze knielde er neer en zag nog de ijzeren half in de aarde getrapte beker waar ze uit gedronken hadden. Ze keek op toen ze dacht dat ze iets hoorde.

Akio keek op uit zijn gedachten. Een meisje stond in het midden van de openplek waar hij zat. Hij kende haar niet, tenminste dacht hij. ''Wat doe jij hier?'' vroeg hij dezelfde droge stem, zoals altijd en die de meeste mensen irriteerde. Erg blij leek ze trouwens niet.

Loki keek op. Er lag een lichte verbaasde uitdrukking op haar gezicht maar die verdween al snel weer. 'Weet ik eigenlijk niet.. Herinneringen ophalen geloof ik..' zei ze en ze keek de jongen aan. Omdat ze op zo'n zes meter afstand stond liep ze iets dichterbij en ging voor hem zitten. 'En jij dan?' vroeg ze terug.

''Nadenken. Op een plek waar niet al te veel mensen zijn. Die je raar aankijken.'' zei hij terwijl hij het meisje met zijn bijna zwarte ogen aankeek. ''Zijn het leuke of minder leuke herinneringen?'' vroeg hij verder. Weer iets waar hij bijzonder goed in was, mensen moeilijke vragen stellen.

'Het begint leuk.. Het eindigt alleen verschrikkelijk. En waarom zouden mensen je raar aankijken?' vroeg ze hem. Ze vond hem er niet heel vreemd uitzien, zelf kende ze de blikken van mensen maar al te goed. Het was vroeger al begonnen omdat ze paars haar had en viool speelde. Die ze nu trouwens naast zich neer legde. Loki keek de jongen aan, ze vond dat hij interessante ogen had.

''Omdat ik anders ben ofzo.'' zei hij nogsteeds droog. ''Waarom kom je dan terug? Als het je zulke herinneringen geeft. Daar wil je toch niet over nadenken.'' zei hij met een blik die liet zien dat hij haar niet snapte. Wel stond hij open voor haar antwoord, wieweet was er een reden waarom ze er weer over wilde nadenken.

Loki vroeg zich af wat ze anders aan de jongen vonden. En ze luisterde naar zijn vraag. Even keek ze weg waarna ze hem weer aankeek. 'Omdat ik een voor mij dierbaar persoon hier ben verloren, het is nu net zoiets als een begraafplaats voor mij.' zei ze iets zachter. Loki had nog altijd schuldgevoelens tegenover Timo, en nachtmerries die haar brein speciaal voor haar maakte. Loki wist dat ze door Timo bijna uit haar depressie gekomen was. Ze keek Akio nog steeds aan.

''Hmm, oke.'' zei hij kalmpjes. Hij keek de plaats rond. Een aantal tenten had hij al gezien, waarschijnlijk was dit dan een oud kamp. Hij was er zeker te jong voor geweest want dit kamp kende hij niet. Vage verhalen allemaal, dat had hij gehoord over hoe het dertiende rijk de twaalfde rijken was binnengekomen. Maar het oorspronkelijke verhaal kende hij niet.

Loki bekeek de jongen nog even. Ze had haar capuchon ondertussen afgedaan en haar lange zwarte haar kwam tevoorschijn. Sinds ze het zes jaar geleden zwart geverfd had was dat niet anders geweest. Soms verfde ze het nog wel eens wit maar meestal bleef het zwart. Wel zag je nog een paarse gloed erdoorheen.

Een stilte was te horen tussen de twee personen. Akio ging ook geen moeite doen om de stilte te verbreken, hij was niet zo van het gezellig praten als er niks te vragen was. Zijn ogen hadden een doffe glans, die alleen vervaagde als hij iets te eten zag. Of als er iets goeds in zijn leven gebeurde, wat niet vaak voorkwam. Hij staarde voor zich uit, naar het niets.

Loki vroeg zich af wie de jongen was maar heel veel van haar concentratie ging er niet aan verloren. Ze keek even naar boven, naar Scath die eigenlijk duidelijk te zien was voor haar mar je kon hem over het hoofd zien. Al snel ging Loki's blik naar haar mantel, eigenlijk wilde ze hem uitdoen omdat ze het warm had maar zo viel haar magerte niet zo op dus hield ze hem maar aan.

''Hoe heet je?'' vroeg hij maar, het was fijn om te weten waarmee je praatte. Hij klopte naast zich op het dorre gras , als uitnodiging dat ze mocht komen zitten. Doordat hij een strijder was kwam hij meer mensen tegen en ging hij vaker naar buiten, ergens was het een zegening om een strijder te kunnen zijn.

Loki ging schuin naast hem zitten zodat ze hem nog wel goed aan kon kijken. 'Loki..' zei ze ten ze zat. 'En jij?' vroeg ze terug. Nou wist ze ook gelijk wie haar al die vragen stelde. Ze legde haar vioolkoffer weer naast zich neer en knoopte haar mantel los en legde die ernaast. Ze had het anders gewoon te warm.

''Akio.''. Hij keek het meisje doordringend aan. ''Uit welk rijk kom je?'' vroeg hij na een tijdje. De boom waartegen hij leunde voelde vooral niet lekker aan tegen zijn rug, maar zonder zo'n hulp te zitten was ook geen optie. Dan zou hij zeker naar achteren vallen, door de manier waarop hij zat.

'Geboren in het rijk van de boogschutter.'zei Loki. Ze keek terug met haar paars-zwarte ogen. Het enige dat in die zes jaar was veranderd in haar ogen was haar uitdrukking. Die was afstandelijker en harder. En toch zat er iets van pijn in had Loki eenmaal gehoord, maar wie keek er nou zo diep. 'En, uit welk rijk kom jij?' herhaalde ze dezelfde vraag voor hem.

''Rijk van de waterman.'' antwoordde hij rustig terug. ''Jij bent zeker ook een strijder?'' vroeg hij weer aan haar. Het was al bijna zeker want iedereen die bij de kampen zat was een rebel. Uit zijn zak verscheen een koekje, in de vorm van een hondje. Hij wist nieteens dat hij die nog in zijn zakken had zitten. Hij gooide het in zijn mond en met een twinkel in zijn ogen kauwde hij erop, behoorlijk langzaam,

Loki zag de ogen van Akio een beetje twinkelen toen hij het koekje at en vond het wat apart, maar kon het best begrijpen. 'Natuurlijk.. Wat moet je anders.. Als een kasplantje binnen in je huis wachten tot ze je afmaken of overhalen.' zei ze tegen hem. Natuurlijk wilde ze na vechtlessen en haar familieproblemen ook wel haar woede ergens op africhten maar die wist ze te beheersen..

Er kwam iets uit zijn mond voor als een 'uhuh' maar zeker weten dat hij dat zei wist je niet. ''Hoe oud ben je?'' vroeg hij met volle mond. Het koekje was bijna op, wat hij erg jammer vond aangezien hij verder niks bij zich had. Hij stuurde een warm briesje hun kant op en keek haar aan.

'Sinds een tijdje eenentwintig? En op welke leeftijd zit jij dan?' vroeg Loki terug. Ze vond het niet erg dat dezelfde vragen steeds over en weer gingen. Zo was het makkelijk voor haar om een gesprek op te bouwen aangezien ze jaren lang alleen maar met Scath of met zichzelf gepraat had. Ze voelde een warm briesje en keek Akio aan.

''Achttien jaar, daarom heb ik het begin van deze oorlog niet goed mee gekregen.'' legde hij uit, hij was er het liefst bij geweest. Dan wist hij tenminste een beetje wie de mensen waren van het dertiende rijk. Nu had hij met niemand van hun een gesprek gevoerd, tenminste de dertienders met magie.