Het maanmeertje-Rijk van de Maagd

Bailey kon niet anders doen dan haar armen troostend om hem heen te slaan. 'Kinderen doen dingen die... gevaarlijk zijn. En je hebt toch geprobeert haar te redden.' Zei ze met een licht verontwaardigde toon in haar stem. Er begonnen weer zachtjes tranen over haar wangen te lopen en ze zuchtte.

marc merkte dat Bailey ook aan het huilen was en daarom sloeg hij ook een arm om haar heen. 'Ik heb het geprobeerd maar ik faalde.' zei hij met trillende stem. Hij keek naar het water wat er zo vredig uitzag maar wat mensen kon vermoorden. Het kon alles vernietigen.

Bailey snikte zachtjes en schudde warrig haar hoofd. 'M..maar daarin zie je dat het niet jou fout is. Je hebt het geprobeert.' Zei ze en zuchtte zachtjes. Ze haatte water, het was vernietigend en haar grootste angst. 'Ik haat water en dat doe ik al zolang ik me kan herinderen.' Fluisterde ze en wreef troostend over zijn rug en schouder.

'Je moet het water niet haten. Het brengt ook levens maar het leven van Anique is niet door het water genomen maar door mijn onwetendheid. Het is alleen maar op mij te herleiden. Het is mijn schuld en zoals het mijn schuld was dat Angelique dood ging.' zei Marc terwijl hij over de rug van Bailey wreef.

'I..ik ben nogal bang voor water.' Gaf Bailey schoorvoetend toe. Ze snikte zachtjes. Dit deed haar denken aan het moment dat ze Kirara net was verloren. Ze was zo boos op zichzelf geweest en had dagen lang gehuild. 'Het is niet jou schuld.' Herhaalde ze, erg zeker van haar zaak. Hij moest het gaan geloven. Ze keek hem aan met betraande ogen. 'Geef je zelf niet de schuld.'

'Een deel van mij zal zich altijd schuldig voelen maar ik zal het proberen.' gaf hij toe. Hij wist wel dat Bailey ergens gelijk had. 'Waarom ben je eigenlijk zo bang voor het water?' vroeg hij toen. Hij was door Aniques dood wel banger voor het water geworden maar niet heel erg omdat hij wist dat hij niet zonder kon leven.

Bailey zuchtte en keek naar het water. 'Ik ben een keertje bijna verdronken en was toen bijna dood.' Zei ze en keek naar hem vanuit haar ooghoek. Ze was blij dat hij enigzins toegaf dat het niet zijn fout was. Natuurlijk bleef hij dat schuldgevoel houden, dat had waarschijnlijk iedereen wel een beetje die iemand verloren had.

marc dacht even na. Vroeger had er in het dorp een jongen gewoond die ook bang was voor water. Marc had hem leren zwemmen en leven met water om hem heen en nu was die jongen niet meer bij het water weg te slaan. Hij vroeg zich af of hij dat ook bij Bailey kon maar hij wist niet zeker of ze dat wel wilde. 'Vind je het erg dat je bang bent voor water?' vreog hij daarom hij moest het eerst weten voordat hij dingen voor ging stellen.

Bailey keek hem aan en veegde even wat tranen weg van haar wangen. 'Het blokkeert. Water is een deel van het leven. Maar omdat ik er bang voor ben, doe ik veel dingen daardoor niet.' Zei ze. 'Dus ja. Soms is het erg vervelend.' Voegde ze eraan toe en keek naar het water voor zich. Ze wist niet of ze ooit van water ging houden, maar leren zwemmen zou wel iets handigs hebben.

Marc dacht er nog even over na en zei toen 'Als ik jou vertrouwd zou maken met het water zou je dat dan willen?' Marc twijvelde nog even maar wou Bailey ook graag helpen. Het leek hem erg lastig als je bang was voor water vooral omdat het er veel was en omdat het nou eenmaal een deel van het leven was.

Bailey keek hem aan en dacht na. Misschien was het wel handig en ze vond Marc erg aardig. Ze knikte langzaam. 'J..ja, ik denk het wel.' Zei ze twijfelend. 'Ja, ik vind het wel goed. Zou je dat willen doen?' Vroeg ze en glimlachte even kort naar hem. Ze haalde een hand door haar haren.

'Ik zou je graag willen helpen. Waarneer wil je beginnen?' vroeg hij erachter aan. Wat hem betreft begonnen ze nu maar Bailey moest er ook klaar voor zijn. Ze moest echt zeker weten dat ze er klaar voor was pas dan zou hij beginnen haar te helpen. Ze konden nu in het meertje beginnen want er was een stuk wat ondiep was waar je makkelijk kon leren zwemmen.

___
moet gaan..

'Bedankt. Ik heb op het moment niet echt kleding om te zwemmen.' Zei ze en keek naar haar donkerblauwe jack. Ze keek hem aan. 'Een andere keer dan?' Vroeg ze en keek hem aan. Ze was echt blij dat hij dit wou doen en er verscheen een glimlach om haar lippen, die langer bleef dan maar een paar secondes.

'Oke zullen we dan morgen afspreken dat ik je ga helpen? Of vind je dat nog te vroeg?' vroeg hij. Hij wou het niet overhaasten. Over je angsten heen komen was altijd lastig en dat moest je langzaam aan doen. Hij glimlachte wel omdat hij blij was dat hij haar kon helpen. Deze glimlach was oprecht en niet zo als die hij in het begin had laten zien.

'Nee, dat is goed. Ik blijf hier toch in de buurt. Maar ik moet wel wat zwemkleding kopen.' Zei Bailey en haalde een hand door haar paarse haren. Ze keek hem aan. 'Nogmaals bedankt.' Zei ze, ze was blij dat iemand haar misschien kon helpen. Ze glimlachte lief.

'We kunnen nu samen naar de stad gaan om zwemkleding te kopen als je dat wilt.' bood Marc aan. Zelf had hij al jaren niet echt meer gezwommen voor de lol en had daarom ook niet echt meer een goede zwembroek. Hij glimlachte lief naar haar terug.

Bailey knikte langzaam en ging met haar handen in haar zakken op zoek naar wat geld. Uiteindelijk merkte ze een paar zilver en goudmuntjes op die ze nog had bewaart. 'Oke, is goed. Ik heb geld.' Zei ze met een glimlach en liet haar arm, die nog om hem heen was geslagen, van hem afglijden en stond op.

Ook Marc stond op. Geld was zowiezo geen probleem want hij had genoeg. Altijd al gehad en als hij haar zwemles ging geven kreeg ze ook van hem haar zwemkleding. Dat vond hij wel zo netjes. Marc zei nog niets over dat het geld niet zo'n probleem was daar kwam ze vanzelf achter. 'Waar wil je gaan winkelen?' vroeg hij aan haar.

Bailey haalde haar schouders op. 'Vario is hier redelijk dichtbij. Maar ik ben daar niet zo bekend.' Gaf ze toe. Ze moesten wel naar iets dichtbij. Ze bukte even snel en liet haar hand wit opgloeien. Haar hand ging langs de blaren en alle andere wonden en gaf ze een soort verkoelend gevoel. Ze ging weer overeind staan, nu kon ze weer een heel eind lopen als ze dat wou. 'Naar Vario of weet jij wat anders?'

'Ik ga eigenlijk niet echt vaak winkelen en als ik dat doe ga ik naar een winkel maar die is hier ver weg.' gaf Marc toe. 'Maar Vario klinkt goed.' zei hij toen. Hij floot zodat Ice zou komen. 'Laten we maar met Ice gaan of loop je liever?' vroeg hij nog wel. Ice vloog al wel boven hun maar landen nog niet.

Bailey keek slikkend naar Ice, maar haalde toen haar schouders op. 'Het maakt me niet uit. Het is ver lopen, hoewel ik het gewend ben, kunnen we beter met Ice gaan denk ik.' Zei ze en wierp een blik op haar eigen voeten, het was misschien niet een heel goed idee om veel te lopen. Ze glimlachte, ze had lang niet op een draak gezeten.

Ice lande en Marc ging op hem zitten. Hij stak zijn hand behulpzaam uit zodat Bailey die kon pakken en achter hem kon gaan zitten. Hij keek haar glimlachend aan en liet Ice alvast weten dat ze naar Vario gingen via hun telepatische band.

___

moet over vijf minuten weg...

Bailey pakte dankbaar zijn hand aan en ging achter Marc op Ice zitten. Ze bekeek Ice goed, het was een mooie draak. Ze miste het vliegen. 'Ice is mooi.' Zei ze tegen Marc en half had ze het tegen Ice, hoewel ze niet wist of die haar verstond.

-
jammer ;c

Ice liet aan Marc weten dat hij Bailey bedankte. 'Hij wil je bedanken.' zei Marc tegen Bailey en hij glimlachte. 'Vlieg je zelf ook vaak?' vroeg hij toen aan Bailey. Het was misschien een rare vraag maar hij zou het heel erg vinden als hij Ice niet meer had. Aan Ice kon hij namelijk alles vertellen en het was fijnom zo hoog in de lucht te vliegen.

new
-

Luthien had deze plek nog nooit gezien. Hij liep langs de bomen in de richting van het meertje wat hij zojuist had gezien, en kwam uit op de open plek waar hij mensen zag. Hij lette verder niet op ze en keek naar het meertje, waarin de maan weerspiegelde. Het zag er prachtig uit. Luthien keek omhoog naar de sterren. Hij was dol op de nacht en de maan. Hij wist niet waarom, maar mooie herrineringen kwamen op toen hij de maan zag. Hij ging tegen een boom zitten, en dacht na, kijkend naar de maan. Gek genoeg werden zijn gedachten kalmer. De laatste tijd waren die zo verward dat hij gewoon niet meer wist wat hij moest doen.