Het maanmeertje-Rijk van de Maagd

'Wacht ik ben zo terug.' zei Cara. Ze rende snel naar Ghai toe en ging op haar zitten. Ghai wist al waar ze heen gingen en steeg op.

Toen cara weer lande was ze op een open plek met een klein huisje. Ze liep snel naar binnen en opende een kastje en haalde daar allemaal medische spullen uit. Ze liep weer naar buiten en stopte het in Ghai's zadeltassen en daarna stegen ze weer op.

Alain wachtte op het meisje terwijl hij het bloed bleef weghalen. Hij zuchte diep en hoorde de bezorgde stem van Falcon in zijn hoofd. Gaat het, kleintje? vroeg hij. Best... mompelde Alain in Falcon's gedachten terwijl hij rustig bleef zitten.

Cara liet Ghai landen in een beschut stuk. Ze pakte een schoudertas uit de zadeltassen en stopte de medische spullen erin. Daarna liep ze terug naar de jongen. 'Zo daar ben ik weer.' zei Cara. Ze liet de tas op de grond vallen en ging bij de jongen zitten. Uit de tas pakte ze een flesje wat ontstekingen moest voorkomen en een verband wat er daarna om de wond moest.

'Bedankt...' zei Alain dankbaar, en pakte het ontsmettingsmiddel, wat hij op de wond deed. Het prikte, maar hij kon er wel tegen. Hij legde het flesje terug en pakte het verband, waarmee hij zijn been begon te verbinden.

Cara keek hoe de jongen het verband om zijn wond deed. Zelf kon ze het niet goed en ging het eigenlijk ook altijd mis. 'Hoe kom je eigenlijk aan die wond?' vroeg ze nieuwschierig. Nu haar eigen leven zo goed liep wou ze ook weer verhalen horen van ander mensen. Ze kon nu weer andere helpen omdat ze niet meer zo zat met haar eigen problemen.

'Oh, ik had een gevecht met een Dertiender...' zei Alain alsof het niks was, en maakte het verband vast zodat het niet los zou gaan. Hij gaf het resterende verband terug. 'Nogmaals bedankt dat je naar je huis vloog om verband te halen...'

'Geen probleem. Maar als je met een dertiender hebt gevochten kan ik er dus vanuit gaan dat je een twaalver bent.' zei Cara. Dat wist ze al wel maar het was toch beleefd om het even te vragen. Ze vodn het niets dat mensen met elkaar vochten. Ze had een tijd bij de rebellen gezeten maar vocht nu bijna nooit meer mee.

'Ja, ik ben een twaalver. Ik kom uit het rijk van de Steenbok.' zei Alain terwijl hij wat comfortabeler ging zitten, zodat zijn been niet teveel pijn zou doen. Hij keek weer naar Cara. 'Jij dan? Ben jij een twaalver?' vroeg hij.

'Ja ik kom uit het rijk van de tweeling.' zei Cara tegen hem. 'Ik heet trouwens Cara.' zei ze. Ze was zich helemaal vergeten voor te stellen omdat ze de jongen wou elpen. Ze glimlachte breed naar hem en keek toen even uit over het water.

Alain glimlachte vriendelijk naar haar. 'Ik ben Alain Winters.' zei hij. Hij was blij dat hij tenminste iemand had ontmoet die vriendelijk tegen hem deed. Hij keek naar het water. 'Je hebt behoorlijk gelukkige gedachten... Eh... je gedachten lezen ging trouwens per ongeluk... Je bent een van de weinige die ik gelukkig hoor... Elke keer als ik door de steden loop, hoor ik allemaal sombere gedachten...'

'Ik dacht al dat jij mijn gedachtes las.' zei Cara grinnikend. Ze vond het wel grappig dat Alain er over begon. 'En ja ik ben op dit moment heel gelukkig.' zei Cara oprecht. Ze dacht even na over de mensen in de steden en wat Alain zei was inderdaat waar dat had zij ook vaak gemerkt.

Alain knikte en keek haar aan. 'Kun jij ook gedachten lezen?' vroeg hij toen, om maar niet over een somber onderwerp te beginnen. Hij wou het liefst alles achter zich laten, en deze machtsstrijd vergeten, maar kon dat niet. Hij was wel blij dat hij neutraal was.

'Ja maar ik doe het niet zo vaak.' zei Cara oprecht. Ze keek alleen in andermans gedachte als ze een gevecht had of als ze echt heel nieuwschierig was. 'het is te somber als ik de hele tijd andermans gedachte lees.' zei Cara daarna.

Diego liep door een klein bos heen, met een paar bomen. Hij zag de glinstering van de maan al op het meer. Hij had gehoord dat je hier s'avonds een keertje heen moest, het was prachtig volgens velen. Hij had zin gehad om een keer in het donker te gaan zwemmen, dus dat was hij nu van plan. Hij was uit het kleine bos, en hij liep richting het meer.

Met Blackberry en Bud op haar schouders keek Cleo, met haar voeten in het koele water van het meer, naar de maan die er bovennhing, als een witte, ronde, lichtgevende homp kaas. Ze at wat bramen die Blackberry net in haar hand gelegd had en ze aaide Bud onder zijn kin, die spinde en haar kopjes gaf, wat was het leven toch fijn, alleeen zag ze er niet al te vrolijk uit...

Vio dwaalde door het bos en kwam toen opeens bij een open plek aan waar water was. Ze zag iemand zitten met een kat. Ze liep behoedzaam door de bosrand en kwam er een paar meter verder weer uit. Ze ging een stuk verder dan het meisje bij het water zitten. Ze trok haar knieen op en sloeg haar armen om haar benene heen. Ze legde haar kin zachtjes in het kuiltje tussen haar knieen.

Cleo hoorde iemand en de keek om, ze knikte even heel stijfjes en keerde haar hoofd weer om. Bud sprong van haar schouder en liep met een schuddende staart op het meisje af "Kom terug Budarius..."zei Cleo eentonig en Bud bleef stokstijf staan, maar hij draaide zich niet om...

Bud was de kat toch??
__________
Vio keek naar de kat die kwam aangelopen. Ze vond dieren altijd wel schattig. Vio kreeg een beetej de kriebels van de eentonigheid van de stem van het meisje. Ze begreep ergen niet helemaal waarom de kat niet naar haar toe mocht maar aan de andere kant zou ze dat zelf ook niet willen.

yupp

Cleo zuchtte en stond op, ze ging naast het meisje zitten en Bud klom weer op haar schouder, "Cleopharathis..."stelde ze zich voor, maar ze keek niet de kant van het meisje op "Maar je mag Cleo zeggen als je dat makkelijker vind..." ze glimlachte, maar niet zichtbaar, haar gezicht was nog net zo eentonig als vooreen.

'Vio.' zei Vio alleen maar. Ze vond het neit nodig om haar hele naam te zegegn. Ze zij het eigenlijk nooit. Ze vond het niet mooi en had er gee nenkele verbintnis mee. Ze glimlachte een klein beetje en keek naar het water van het meertje. 'Kom je hier vaak?' vroeg ze toen aan Cleo.

Cleo knikte alleen maar, daarna was er een korte stilte "Ik hou ervan om alleen te zijn met de natuur en mijn dieren..."zei ze , na weer een pauze voegde ze er op dezelfde eentonige toon aan toe : "Niet dat het erg is dat ik nu eens door iemand anders gezelschap word gehouden..."

Vio schrok eerst een beetje en voelde zich een beetje ongemakkelijk maar toen Cleo zei dat het niet erg was haalde ze zachtjes opgelucht adem. Zo zachtjes dat het Cleo waarschijnlijk niet eens opviel. 'Ik ben hier nog nooit geweest en kom eigenlijk ook nooit echt in de natuur.' zei ze eerlijk. Ze was niet zo'n natuur mens maar voor de afwisseling was het leuk om er eesn te zijn.

__________-
ik ben inspi loos dus er komen waarschijnlijk een paar slechte posts...

- nieuw.

Bailey zat in haar gewone kleding aan het rand van het water, dat half bevroren was. Ze keek er rustig na, ergens vond ze het wel goed dat het water bevroren was. Ze glimlachte eventjes en ging met een hand door het ijskoude water, waarna ze even rilde en ze haar jack goed om zich heen sloeg. Ze had geen geld gehad voor een echte winterjas.

Marc liep door het bos naar het meertje. Zijn gedachten waren weer bij Bailey, zoals zo vaak de laatste tijd. Hij vodn dat niet erg en was er gelukkig mee. Zodra hij bij het meer was zag hij dat Bailey bij het meer zat. 'Bailey.' zei hij blij. Hij ging snel naast haar zitten en sloeg een arm om haar heen.

Bailey keek op en glimlachte. 'Marc.' Zei ze verrast, vrolijk en ergens ook opgelucht, ze had hem gemist de laatste tijd. Ze sloeg een arm om hem heen en leunde even tegen hem aan. 'Toevallig.' Zei ze en glimlachte warm.