Huis van Marc- Rijk van de Tweeling

Loki keek naar Marc. 'Je moet jezelf niet telkens de schuld geven. Maar ikw il daar geen discussie over houden nu. Vertel verder.' zei ze tegen hem. Ze beet even op haar lip. Anique was er dus niet meer, de kleine levendige meid. Het was echt heel erg jammer vond ze. Ze glimlchte niet.

Marc dacht nog heel even na over Anique en over de woorden van Loki maar hij ging er niet tegen in. 'Nou toen werd ik een paar weken naar haar overlijden weer verliefd.' zei hij met blosjes op zijn wangen. Hij hield van Bailey en hij was blij dat hij er uiteindelijk toch aan toegegeven had.

Loki keek naar Marc en glimlachte. 'Op wie?' zei ze met een glimlach op haar gezicht. 'Ze vond dat ontzettend leuk voor hem en was heel erg nieuwsgierig naar de persoon. Zeker als ze die kende. Ze gunde het Marc van harte want hij had al zoveel meegemaakt. Zelf had ze die hoop al niet meer.

Marc wist dat Bailey de zus van Loki was en hij wist dus eigenlijk niet wat ze er van zou vinden. 'Bailey.' zei hij tegen haar. Hij hoopte dat ze het goed zou opnemen en niet boos zou worden ofzo. Hij had nog steeds blosjes op zijn wangen en in zijn buik fladerde de vlinders.

Loki glimlachte. 'Dat is geweldig voor jullie beiden! Ik gun het jullie van harte omdat jullie beiden niet altijd al te vrolijk waren.' zei Loki met een glimlach. Ze keek naar Marc en was trots op ze. En toch had ze gelijk schoot er door haar hoofd. Ze was stiekem een beetje jaloers op ze maar dat iwst ze te verbergen.

Marc lachte even vrolijk. Hij was blij dat Loki het goed vond. het kon maar zo zijn dat ze hem niet geschikt vond voor Bailey wat hij ook heel goed zou kunnen begrijpen. 'En hoe is het met jou dan?' vroeg hij daarna aan haar. Hij was benieuwd hoe het met haar was.

Loki glimlachte nog even naar hem en keek daarna voor zich uit zonder glimlach. 'M.. Met mij?' vroeg ze moeizaam. Eerlijk gezegd ging het alleen maar slechter met haar. Het liefste wilde ze dat niet zeggen dus zei ze maar niks. Ze frunnikte aan haar handen, dat deed ze altijd als ze iets verborg.

'Nee met de koeien tuurlijk met jou.' zei Marc in een poging om een glimlach op Loki's gezicht te krijgen. Hij had het gevoel dat het helemaal niet goed ging met haar maar ze moest het hem zelf vertellen. Hij legde zijn handen op de hare om te laten weten dat het goed kwam.

Loki zuchtte zacht. 'Euhm. Het gaat niet heel goed met mij.' bekende ze eerlijk. Ze keek nog steeds voor zich uit. Ze wist dat ze eerlijk moest zijn tegen Marc, want ze kon toch niet goed tegen hem liegen. Zacht zuchtte ze. 'Het gaat eigenlijk heel erg slecht.' mompelde ze er nog achteraan.

Marc keek haar bezorgd aan. Hij wou haar helpen maar wist niet hoe hij dat nu kon doen. 'Wil je erover praten?' vreog hij aan haar. Hij wou niet dat ze ongelukkig was en zou haar helpen zoveel als hij kon.

'Er valt niet heel veel over te praten..' zei ze tegen Marc. Ze keek even naar hem. Er was niet veel om over te praten, het zat gewoon in haar hoofd en daardoor ging het lichamelijk en psygisch slecht met haar. Ze zou waarschijnlijk elk gevecht verliezen dat ze zou aangaan.

'Dat zou betekenen dat er dus ook niets is waar je je slecht over hoeft te voelen.' zei Marc tegen haar. 'Ik zeg niet dat je het er met mij over moet hebben maar ik denk wel dat het slim is om met iemand erover te praten.' zei marc eerlijk tegen haar.

'Hmm. Nee, ik voel me over heel veel dingen slecht. En ik praat er al met mensen over maar dat helpt niet echt. Ze zeggen allemaal hetzelfde en dat is best wel irritant omdat ik weet dat ze gelijk hebben, maar dat ik te koppig ben om te luisteren.' zei Loki tegen Marc. Ze deed haar best om haar traen in te houden.

Marc sloeg een troostende arm om haar heen. 'Als je dat dan weet moet je er wat mee doen.' zei Marc. Eigenlijk zou het voor haar goed zijn om zich over te geven aan andere maar hij wist niet hoe hij dat voor elkaar moest krijgen. Hij streelde haar troostend over haar rug.

Loki drukte zichzelf tegen haar aan. 'Ja, dat weet ik. Maar ik kan dat niet. Het spijt me zo dat ik dat niet kan.' zei ze terwijl ze tegen hem aanhuilde. 'Ik kan het gewoon niet meer aan.' zei ze huilend. Ze had hem gewoon even nodig na al die pijn. Loki moest haar verdriet gewoon even kwijt.

'Huil maar.' fluisterde hij in haar oor. Soms was huilen gewoon beter als over dingen praten. Haar gehuil raakte hem wel in zijn hart maar hij liet haar uithuilen. Ze wiegde haar troostend heen en weer. 'Het komt allemaal goed.' fluisterde hij tegen haar. Hij streelde nog steeds troostend haar rug.

Loki volgdezonder moeite zijn woorden. Ze huilde, zoals ze eigenlijk nog niet eerder gedaan had. Ergens had ze moeite met huilen maar het voelde fijn. Ze dacht aan alle mensen die ze pijn gedaan had, die ze teleurgesteld had. Ze vond het zo oneerlijk voor hen en ze haatte zichzelf erom. Waarom moest ze altijd zoveel mensen pijn doen.

Marc trooste Loki zo goed als hij kon. Hij werd er zelf ook verdrietig van dat ze zo moest huilen maar hij hield zijn tranen binnen. Hij moest nu sterk zijn voor haar, zijn verdriet kwam later wel. 'Het komt allemaal goed.' fluisterder hij tegen haar.

Loki merkte dat haar tranen minder werden. Ze haalde haar hoofd weg van Marc. 'Het spijt me dat ik je nog een extra last geef. Je moet niks tegen Bailey zeggen hoor. Ik wil niet dat mijn familie zich teveel zorgen om mij gaat maken.' zei Loki tegen hem. Ze keek naar Marc en toen ze aan Bailey kracht kreeg ze moeite met slikken. Ze had haar al lange tijd niet gezien.

'Je geeft me echt geen extra last.' zei Marc. 'Daar zijn vrienden toch voor.' vervolgde hij. Hij zou het niet tegen Bailey zeggen als ze dat echt niet wou maar de rede die ze gaf vond hij niet kloppen. 'Je familie geeft om je en het maakt hun niets uit dat ze soms zorgen over je moeten maken. Daar is je famillie voor.' zei hij tegen haar.

Loki keek naar Marc. 'Dat weet ik best. Maar ze hebben zich al die jaren al genoeg zorgen gemaakt. Ik wil ze niet tot last zijn. En ik weet best dat ik dat niet ben, maar voor mijn gevoel wel.' zei Loki zacht tegen Marc. Z vertelde hem niet dat de mist waarschijnlijk haar gedachtes beinvloedde. Dat wist ze eigenlijk wel zeker.

'Als je maar weet dat je alles aan me kan vertellen.' zei hij tegen haar. Dat ze haar familie niet wou lastig vallen was tot daar aan toe maar je had in het leven nou eenmaal vrienden nodig. Dat had hij de laatste tijd wel geleerd.

Loki keek Marc aan. 'Weetje, Ik ben bang, de mist is er nog steeds. Mijn krachten werken nog steeds niet. Helemaal niet meer. Alleen als ik kwaad wordt of al;s ik me zo concentreer dat mijn lichaam daarna dagen uitgeput is. Die mist, hij tast mijn gedachten aan. 's Nachts met nachtmerries, overdag met enge vreselijke gedachten.. Ik vind het eng..' fluisterde Loki tegen Marc. Hij was de eerste tegen wie ze dat vertelde.

'Het is normaal dat je voor dat soort dingen bang bent maar die mist blijft een raar verschijnsel.' zei Marc tegen haar. Hij zei het rustig maar van binnen was hij heel erg bezorgd en wou hij haar meteen mee naar een dokter slepen om haar beter te maken maar hij bleef rustig voor haar.

Loki keek naar Marc. 'Ja, maar het zorgt dat ik niet kan slapen, of iets zonder aan verschrikkelijk pijnlijke herinneringen te denken.' zei Loki, een rilling liep over haar rug van angst. Ze keek even naar Marc en daarna voor zich uit. Ze rilde aan de gedachte van de nachtmerries die ze elke nacht had.