Het kratermeer- rijk van de tweeling

Dit meer ligt in een berg. Vroeger was het overdekt maar doordat er ooit een vulkaanuitbarsting is geweest is het dak ingestort. Een deel van het meer is ondiep en een ander deel is een stuk dieper. Er loopt een rivier door de berg heen naar een ander meer. Je kan daar doorheen zwemmen maar je moet wel goed je adem kunnen inhouden. Het tweede meer is donker en overdekt er valt alleen door een klein gat een beetje licht naar binnen. Het meer is alleen per draak bereikbaar.

regels
__
niet vechten
max 5 personen
rang niet nodig.
draken zijn toegestaan.

Bailey wierp een blik naar beneden. Ze zag een meer, dus dat moest het zijn. Ze hield zich vast aan Marc, maar durfde zich eindelijk weer wat meer los te laten, eerst was ze nog een beetje angstig geweest omdat ze lang niet gevlogen had. Ze keek naar het meer, dat er vanaf boven mooi uitzag.

Marc liet Ice landen op het kleine stukje strand wat er was. Hij sprong van Ice af. 'Je kan je achter die rotsen omkleden.' zei Marc. Hij was wat dat betreft best wel preuts maar dat maakte hem niets uit. Hij gaf Bailey haar bikini en hij liep alvast naar het meer om te kijken of het een beetje een lekkere tempratuur had.

Bailey sprong ook van Ice af en pakte haar bikini aan. Ze knikte even vlug en liep tot achter de rots. Ze deed snel haar kleding uit en bikini aan. Ze vouwde haar kleding op. Ze was blij dat het geen koude dag was en nam even diep adem voordat ze terug liep, ze ging leren zwemmen en vond het best wel eng.

Marc had ondertussen snel zijn zwembroek aangetrokken. Hij zag aan Bailey dat ze het best wel eng vond wat ook wel logisch was. Hij liep naar haar toe. 'Rustig maar het komt goed en als je niet meer wilt moet je het zeggen.' zei hij. Hij wou niet dat ze iets deed wat ze eigenlijk niet wou.

'Ik wil het nogsteeds.' Zei Bailey en keek Marc even aan. Ze nam hem even in zich op zonder shirt, maar besteedde er verder niet zoveel aandacht aan. Ze keek naar het water en kon het niet laten om te slikken. 'Nou.. beginnen dan maar.' Mompelde ze en liep naar de rand.

Marc liep snel het water in. Het kwam tot zijn halverwege zijn bovenbenen en het was dus niet erg diep. Hij stak zijn hand uit zodat Bailey in het water kon komen staan. 'Er gebeurt niets en als er wel iets gebeurt ben ik bij je.' zei Marc om haar moed in te praten. Hij wist dat het eng was om over angsten heen te komen.

Bailey beet op haar lip en pakte Marcs hand aan. Op een of andere manier vond ze zichzelf net een klein kind, maar daar moest ze niet aan denken. Ze zette een paar stappen in het water, ze ging iets minder ver het water in dan Marc dat deed. Het water kwam hier tot haar knieën. Ze bleef zichzelf in haar hoofd herhalen dat Marc er was, dus dat er niets kon gebeuren, wat hij net had gezegd.

'Zie je er gebeurt niets.' zei Marc toen Bailey in het water stond. Hij begreep best dat ze bang was voor het water. Maar er zat ook een leuke kant aan. Net zo als strenge winters. Het nadeel was dat het koud was maar het bracht ook zoveel vreugd met zich mee. Hij glimlachte licht.

Bailey trilde en keek hem even aan. 'Nog niet.' Fluisterde ze en zette een paar stapjes verder zijn richting op, zo kwam het water tot haar middel. Dit vond ze een stuk enger. 'En nu?' Vroeg ze met een beetje trillende stem en zette een voorzichtig stapje terug. Ze beet op haar lip.

Marc pakte Bailey's andere hand. 'Rustig aan ontspannen.' zei Marc. 'Ik blijf bij je en het is niet gevaarlijk.' zei hij. 'Je moet proberen op het water te gaan liggen en dan te drijven.' zei hij. Het was best eng als je het nog nooit had gedaan maar het was een van de eerste stappen. Hij wist nog van de jongen toen hij eenmaal kon drijven dat het allemaal een stuk makkelijker ging.

Gaan liggen, oke, dat klonk nog redelijk oke. Bailey knikte zachtjes en probeerde goed in en uit te ademen. Ze beet op haar lip en probeerde zonder in paniek te raken in het water te gaan liggen. Ze bleef Marcs hand vasthouden, te bang voor wat er zou gebeuren als ze hem losliet.

Marc legde zijn hand als steun in de rug van Bailey. De andere hand hield hij de hand van Bailey stevig vast. 'Gaat goed.' zei Marc. 'Het gaat helemaal goed.' zei hij nog eens om haar een beetje moed te geven. Marc glimlachte licht en vond het fijn dat hij Bailey kon helpen.

Bailey kneep haar lippen samen om zich beter te concentreren en probeerde niet paniekerig te gaan ademen. Ze moest blijven drijven. Ze wist niet hoe hard ze kneep, maar ze had het gevoel alsof ze Marcs hand helemaal fijn kneep. Haar adem schokte, ze bleef het eng vinden.

'Rustig maar.' zei Marc. Hij voelde dat Bailey hard in zijn hand kneep een teken van angst dacht hij. 'Het komt goed.' zei hij. Eerst moest Bailey vertrouwen dat ze niet zou zinken naar de bodem pas dan konden ze verder gaan met haar leren zwemmen. Hij zorgde dat zijn hand nog onder haar rug zat zodat hij haar kon tegenhouden als dat moest.

Bailey knikte kort. Ze kneep wat minder hard in zijn hand en ademde goed in en uit. 'Sorry, deed ik je pijn?' Vroeg ze om zichzelf een beetje af te leiden en wierp een snelle blik op hem. Ze beet op haar lip om geconcentreerd te blijven op het water onder haar, gelukkig zat er ook nog een hand van Marc onder haar rug.

'Nee ik ben wel wat gewend.' zei Marc lachend. 'Ben je al klaar om verder te gaan of wil je nog even blijven drijven?' vroeg Marc. Bailey leek wat comfortabeler in het water te zijn nu maar hij wou niets overhaasten. Hij keek haar glimlachend aan en wachte op haar antwoord.

Bailey kreeg een nerveuse giechel over haar lippen. 'Doe maar verder, dit is zenuwslopend.' Zei ze en probeerde met veel moeite overeind te staan in het water, waardoor ze bijna omviel. Ze ademde even te snel, maar probeerde zichzelf wat te kalmeren.

Marc zorgde dat Bailey niet kopje onder ging terwijl ze probeerde op te staan. 'Je gaat zometeen weer liggen in het water en dan ga je met je benen trappelen zodat je naar achtere gaat. Oke?' zei Marc. Ze zouden dat pas doen als Bailey er echt klaar voor was.

Bailey knikte. 'Oke. Liggen en trappelen.' Herhaalde ze het voor zichzelf en knikte weer. Ze ademde even goed in en wierp even een blik op Marc. 'Je vind dit toch niet vervelend he. Ik lijk wel een klein kind.' Zuchtte ze en sloeg haar ogen neer op het water. Ze vond het op het moment wel irritant dat ze niet gewoon kon zwemmen.

'Het is niet erg. Iedereen heeft zo zijn angsten en daar moet je mee om kunnen gaan vind ik. Ik vind het juist fijn dat ik je kan helpen.' zei Marc oprecht. Hij meende het ook echt het maakt hem niet zoveel uit dat Bailey niet kon zwemmen en hij vond het fijn om mensen te helpen.

'Gelukkig.' Fluisterde Bailey en nam weer even goed adem. 'Oke, eerst op mijn rug liggen.' Zei ze hardop tegen zichzelf en ging weer liggen. Ze moest eerst goed drijven en daarna met haar benen trappelen. Bij de eerste trap, zinkte ze al bijna en kneep in Marcs hand.

Marc zorgde dat Bailey niet zonk. 'Goed zo.' zei hij. Hij hield haar goed vast want de eerste stappen waren altijd het engst. Straks kwam er ook nog wel een enger stuk als je op je buik ging leren zwemmen maar dat zagen ze dan wel. En het diepe vonden de meeste ook eng maar dit ging gelukig aardig.

Bailey trilde even, maar trapte toen een paar slagen verder. Ze ademde goed en zorgde dat ze bleef drijven. Dat ging nog redelijk goed. Ze trapte nog ietsje verder en keek toen vragend richting Marc. Ze wist niet goed wat ze deed, maar het voelde minder eng aan dan de eerste twee slagen.

'Het gaat goed.' zei Marc. Hij had eigenlijk wel bewondering voor Bailey dat ze probeerde om over haar angst heen te komen. 'Probeer je armen er maar bij te gebruiken.' zei Marc toen. Ze zou dan wel zijn hand moeten los laten maar hij zou bij haar blijven en er zou niets kunnen gebeuren. 'Als je er nog niet aan toe bent om mijn hand los te laten is het niet erg hoor.' zei Marc.