Het bos van Inx - Rijk v.d. Leeuw

sue keek bang en geschrokken op toen er twee wolven geraakt werden en die op de gene sie de pijlen gestuurt had op af gingen en als ze beter kijkt ziet ze tot het die vrouw is die leida de gene die kira had vermoord en try zoveel pijn had gedaan en ze wilde eigelijk weg rennen en haar met de wolven laten zitten, maar..dat kan ze niet en ze keert zich tot leida en rent wat dichter bij en blaast vuurt naar enkelen wolven,

Leida had met veel kleerscheuren al vijf wolven gedood of dodelijk verwond. Er waren er nu nog maar twee over die haar aanvielen, de twee felste. Er verschenen nog een paar schrammen op haar wangen en op haar armen. Ze trok een zwaard en stak het in de borst van een wolf. Het beest jankte en haalde uit naar haar zij. Ze voelde een stekende pijn en een warme vloeistof die langs haar zij omlaag stroomde. Toch bleef ze doorvechten. Ze was nu alleen een stuk minder snel, wat resulteerde in nog meer schrammen.

sue pakt haar dolk en gooit het naar een van de 2 dieren en het treft hem dodelijk en je zag de pijn in haar ogen om dit te doen, en dan geeft ze de andere wolf een vuur stoot en die rent dan hinkent weg van de pijn, en ze zucht ze had zelf ook wat schrammen en blauw plekken op gelopen maar niet zoveel als leida,"g...gaat het" stamelt ze dan terwijl ze na de wonden keek

Toen het gevaar geweken was stortte Leida meteen op de grond van de pijn. Ze drukte haar beide handen tegen haar zij en kneep haar ogen stijf dicht. Toen Sue wat vroeg slaagde ze er in om een oog open te krijgen en haar aan te kijken. 'Ik heb wel eens ergere wonden gehad.' Zei ze met een van de pijn vertrokken grijns.

je lijkt mijn broer wel die reageerde ook altijd zo"zegt sue stug terwijl ze bij leida neer knielt"ik verzorg je wonde, en nee ik dult geen tegen spraak"zegt ze koppig ze wilde gewonden altijd helpen ze kon niemand zien leiden al moest ze het soms zelf veroorzaken en dat deed haar pijn, en dan begint ze de kleine wonden en schrammen te genezen en dan kijkt ze naar de groten wond,"die kan ik lichtjes genezen maar niet veel en daarna kan ik hem verbinden"zegt ze en ze begint met die te genezen

Leida hoestte in haar hand en keek naar de rode bloedspetters die erop zaten. 'Dat ziet er niet goed uit.' Zei ze droogjes. 'Bedankt dat je me wilt helpen, ondanks dat wat ik jou broer en zijn vriendin heb aangedaan.' Zei Leida oprecht dankbaar tegen Sue.

"nee dat klopt je moet meteen naar een gespecializeerde helper"zegt sue terwijl ze de rest van de wond afdekt met een stuk van haar mouw dat ze had afgescheurt,"en ik laat niet graag mensen leiden, en wat je gedaan is is niet meer om tekeren jammer genoeg"zegt sue dan en helt leida omhoog, ze wilde haar niet zo achter laten

Leida steunde op Sue. Ze probeerde zo veel mogelijk zelf te lopen, maar dat ging niet helemaal. Ze hoestte weer bloed op, om nog maar te zwijgen van het feit dat ze zo snel mogelijk een anti-hondsdolheidsprik moest krijgen. Wie weet wat voor een enge ziektes die wolven met zich meedroegen. 'Jou broer is ook geen lieverdje hoor.' Zei Leida met een flauwe glimlach tegen Sue.

dat weet ik ookwel hoor hij heeft mij ook veel pijn gedaan en andere families, maar dan nog vind ik het wreed hoe je het gedaan hebt jullie hadden belooft kira en aria niks te doen, aria heeft dan wel niks maar je hebt wel kira voor zijn ogen gedood hoe zou jij het vinden als je geliefde voor je ogen gedood werd"zegt sue dan en zucht en ze liep door en keek naar het bloed dat leida op hoeste,"ik loop met je mee naar hat kamp"zegt ze dan

Leida grijnsde. 'Ze ontsnapte en viel me aan. Wat wou je dat ik zou doen? Toekijken hoe ze me van kant maakt?' Zei Leida met schorre stem. 'Je bedoelt toch niet het twaalverkamp? Ik sterf liever aan deze wonde dan dat ik door hen omgebracht word.' Zei ze bruusk.

ze gingen weg voor je..en ..ach lkaat zijn het is gebeurt"zegt sue dan en liep door."zo stom ben ik niet, ik breng je na je eigen kamp toe anders hoefde ik je ook niet te verzorgen he"grinnikt ze dan en ze loopt door en keek even zo nu en dan naar leida"maar ik ben wel bang tot ze me daar houden dus ik zet je af aan de rand"zegt ze dan eerlijk

Leida glimlachte pijnlijk. 'Dat is een slim idee. Ik vrees dat er niet nog een draak komt om je te redden.' Zei ze tegen Sue en toen ze bij de rand was aangekomen keek ze haar aan. 'Het is jammer dat je na je dood de eeuwige verdoemenis ingaat omdat je niet in de schepper gelooft. Je bent een goedhartig persoon.' Zei ze. Ze zwaaide naar Sue en liep het kamp binnen. Ze werd meteen opgevangen door twee soldaten die haar naar de chirurgijn brachten. Terwijl ze weggedragen werd zag ze hoe iemand Sue vastgreep. Ze probeerde nog tegen te werken en ze zei dat ze Sue moesten laten gaan, maar de soldaten dachten dat ze ijlden en sleurden haar nog harder mee.

sue keek leida na en was blij tot ze toch iets goed had gedaan al zoude andere mensen niet blij zijn met de daad die ze had dedaan maar dat maakte haar helemaal niks uit, en ze dacht na over de woorden van leida, ze wist eigelijk nog steeds niet waar ze in moest geloven en ze draaide zich om om weg te lopen als ze ineens een paar handen voelt die haar vast pakken, en ze habt verschrikt naar adem en probeert los te komen en ze maakt haar handen heet en probeert de soldaat aan te raken

NEW
---

try zat op een omgevallen boom en hij dacht na over wie hij was en waarom iedereen of de meesten hem altijd zo aan staarden en er was iets in hun blik iets wat hij niet kon thuis brengen en hij zuchte, hij had nog zoveel vragen en de meesten hadden weinig tijd om het te beandwoorden en somige vroeg hij liever niet en het liefste stelde hij alexis of leida die vrogen...die kon hij wel vertrouwen wan die waren bij hem toen hij bij kwam en hij keek na de bomen

Alexis liep door het bos heen. In haar hand had ze in van haar dolken, tijdens het lopen inspecteerde ze de dolk. Ze mochten dringend weer eens geslepen worden, iets waar ze een hekel aan had omdat het veel tijd koste. Op dat moment zag ze Try zitten. Ze stak haar hand naar hem op "hey." groette ze hem, nog steeds met een dubbel gevoel.

try keek nog na de bomen als hij ineens een hey hoort en hij kijkt om en hij ziet alexis en hij zag ook iets in haar blik wat hij niet kon thuis brengen"hey"zucht hij dan en keek alexis nog even aan en dan voor zich en hij raabt zich bij een en staat op"alexis..heb ik iets fout gedaan of zo iedereen kijkt me zo raar aan zelf bij jou zie ik dat."en keek haar vragent aan en dacht aan wat alain zei die littekens wat hij had tot dat misschien van een marteling was geweest

Alexis trok haar wenkbrauw over "Wat bedoel je?" ze keek hem op haar beurt vragend aan. Ze trapte op een takje dat gelijk onder haar voeten een droge krak liet horen. Natuurlijk wist ze wel wat hij bedoelde, heel goed zelfs, maar gelukkig was liegen een van haar sterke punten. Ze stopte de dolk in haar hand weer terug aan haar riem.

try keek alexis aan"nou ik weet het eerlijk gezegt ook niet, maar ze kijken me aan alsof ik een vreselijke fout heb begaan, en waar heb ik al die littekens van iemand zei tegen met tot het misschien van een marteling is.."zegt hij wat in de war en keek alexis aan."ik dacht of nou hoopte eigelijk tot je me wat meer er over kon vertellen"vraagt hij dan aan haar en kwam dan wat dichter bij tot op een meter af stand

Alexis haalde haar schouders op. "Ooit ben je in de handen van de rebellen gevangen, dat was nog redelijk aan het begin dat je hier zat, voor dat ik je goed kende. Waarschijnlijk hebben ze je daar onder handen genomen." loog ze met een glimlachje. Ze keek hem aam toen hij dichterbij kwam, bedreigd voelde ze zich niet.

"ik was al aan zo iets aan het denken, dus het is waar"zucht try en keek alexis aan, "maar is dat een reden om me zo aan te kijken"zegt hij en hij loopt terug naar de om gevallen boom en gaat zitten" ik ben nog iemand van de rebellen tegen gekomen enne alain hij kende jou hij zei tot hij hier in de kerkers had gezeten en hij zei tot iedereen nu tegen me kon liegen"zegt hij twijfelend

Alexis draaide zich ook om en ging naast Try op de boomstam zitten. "Alain?" vragend keek ze hem aan. "Nog nooit van gehoord." zei ze bedachtzaam. Even groef ze in haar geheugen, maar nergens kwam deze naam boven drijven, dat kon ook aan haar liggen. ZE zette haar elleboog op haar knie en leunde wat naar voren. "Waarom zouden we tegen jou gaan liegen, dat is belachelijk?" er verscheen een haast spottende grijns op haar gezicht.

try voelde zich schuldig tot hij dat gezegt had "ik weet het niet daarom vroeg ik het, want jullie waren bij me toen ik wakker werd en anders hadden jullie me al lang wat gedaan"zegt hij en keek alexis aan en glimlachte lichtjes "en ik vertrouw jullie echt" zegt hij dan"ik ben misschien nog gewoon wat van slag maar ik verzeker je ik probeer me zo goed mogelijk te herpakken ik moet alleen weten wat ik deed hier en ik herpak het"zegt hij dan doel bewust

Alexis' grijsn veranderde weer in een kleine glkimlach. Ze klopte hem bemoedigend op zijn schouder. "Het is logisch dat je wat van slag bent, je kan je niks meer herinneren van voor die tent die op je kop gevallen is." het was goed nieuws dat hij haar en de andere vertrouwde. "Weetje, ik heb wel een idee waarom ze je raar aankijken." heel even stopte ze om hem aan te kijken. "Net als Leida en ik heb jij ook de gave van de schepper."

try glimlachte toen alexis het begin zei en hij was blij tot ze het begreep en keek haar aan toen ze het laatse zei en zijn blik werd verbaast, "ik heb een wat...wat bedoel je daar nu weer mee" vraagt hij en keek alexis nog altijd even verbaast aan had zei ook een gave en die andere leida ook

Alexis moet moeite doen om haar verbazing niet te laten merken, het leek haar zo vanzelf sprekend dat je dat van je zelf wist, of uberhaupt wat het was. "Je weet wel, dat je de gave hebt, magie." ze wist niet hoe ze het uit moest leggen. Dus ze hoopte dat Try het zelf zou begrijpen. In haar handen ontstonden kleine balletjes met vuur om het uit te beelden.