Het bos van Inx - Rijk v.d. Leeuw

Loki knikte kort. 'Ik heb een tijdje bij de rebellen gezet maar toen die groep vermoord werd ben ik gevlucht. Sindsdien heb ik jaren rondgereisd en was ik de uitputting nabij. Nu ben ik er net iets boven en ik reis nog steeds, ik ben om te vervloeken..' mompelde ze een beetje. Loki wist wel dat ze slecht bezigwas.

Bailey haalde onverschillig haar schouders op. 'Ik denk dat het in deze tijd niet meer zoveel uitmaakt wat goed en slecht is, dingen worden toch wel gewoon gedaan.' Zei ze, ze vond het helemaal niet zo erg dat Loki altijd had gereist, maar zo liep je wel een risico als iemand met magie.

Loki keek even schuin naar Bailey en merkte dat ze haar vrolijke zusjemiste, Bailey was vaak een van de weinige geweest die haar kon laten glimlachen. Loki vroeg zich af wat er gebeurd was met haar. Ze keek weer voor zich uit. 'Het maakt me niks uit wie er wint, want we verliezen hoe dan ook. Beide zitten vol met verschrikkelijk veel haat.'

Bailey knikte. 'Dat klopt.' Zei ze. Dat deed ze zelf ook, vol zitten met haat. 'We hebben al verloren.' Zei ze, wat min of meer ook klopte. Kyon was voor grotendeels ingenomen. En misschien was het de bedoeling dat ze het allemaal weer terug kregen, maar daar kon je nooit zeker van zijn.

Loki knikte. 'Ja, maar de dertieners ook. Wie is er nou gelukkig daar..' zei ze zachten ze keek voor zich uit. Loki zat vol met haat, depressiefe gedachtesen verdriet. Maar toch ging ze door. Ze had zichzelf van kant kunnen maken maar dat deed ze niet, gewoon omdat er toch nog steeds hoop was vond ze.

Bailey trok haar benen op en vouwde haar armen rond haar benen. 'Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit hoe die dertienders zich voelen.' Mompelde ze. Ze hadden Kirara vermoord. Ze slikte, ze moest er niet meer aan denken, dat liet haar alleen maar slechter voelen.

Loki haalde haar schouders op. 'Ik denk dat je ze dan juist kan raken..'zei ze zacht. Niet dat het haar heel veel uitmaakte want ze bemoeide zich nog maar weinig met de strijd. Loki keek voor zich uit. Ze merkte dat de mist langzaamop kwam zetten.

Bailey knikte een beetje onverschillig en keek voor zich uit. Ze was blij dat ze haar zus weer zag, maar ergens was dit gesprek het moeilijkste gesprek in jaren. Ze zuchtte en maakte haar lichaamstempratuur iets warmer, omdat ze het koud kreeg van zitten op de koude bosgrond.

Loki keek naar Bailey en besloot haar zusje over haar probleem te vertellen. 'Bailey, ik weet niet of je me kan helpen maar ik zit met een probleem en ik moet het aan iemand kwijt. Is het erg dat ik het aan jou vertel? Ik wil je namelijk niet met meer lasten opzadelen.' zei Loki vragend tegen haar zusje.

Bailey keek naar haar zus en knikte. 'Ga je gang.' Zei ze. 'Je mag het mij gerust vertellen.' Zei ze en veegde even wat zand van de bosgrond van haar broek af. Ze keek haar zus aan en wachtte tot die zou vertellen. Darkness was intussen weer op haar schouder gaan zitten.

Loki besloot compleet eerlijk te zijn. 'Nou om te beginnen ik ben dus al zes jaar zwaar depressief maar sinds ik Derryl en Raiden en anderen heb ontmoet is het erger geworden. En nou, sinds een paar dagen komt er telkens als ik niet praat of aan iets belangrijks denk een grote mist opzetten in mijn hoofd. Ook zijn mijn krachten vreemd bezig, met die mist kan ik helemaal niks maar anders gaat het op en af. Soms kan ik iets redelijk, soms heel goed en soms totaal niet en het maakt me gek.' luchtte Loki haar hart bij haar zusje. Ze keek haar rustig aan en wachtte diens reactie af.

Bailey keek haar zus aan en dacht na. 'Misschien leg je te veel druk op je zelf. Doemdenken ben ik ook gaan doen, maar misschien is dat niet goed voor onze hersenen en onze krachten. Hoe je je voelt slaat toch op je krachten uit. Als ik boos ben, dan heeft mijn vuur veel meer effect dan als ik dat niet ben. Misschien weten jou krachten niet meer helemaal hoe jij je precies voelt of zo?' Vertelde ze.

Loki keek Bailey aan. 'Misschien, maar dat verklaard de mist die ineens op komt zetten niet.' zei ze. Dat van de krachten klonk erg logisch, zeker dat wel. Maar nu was ze gewoon helder en kn ze ook haast niks. Loki vond het verschrikkelijk om zo te leven. Met en zonder krachten tegelijk. Het had haar niet uitgemaakt als zij geen krachten had gehad,maar dit was niet leuk meer.

Bailey knikte onverschillig. 'Best wel raar. Want je hebt ook geen geestelijke bijkracht. Zoals helen, aura of telekinese.' Zei ze. 'Ik heb werkelijk geen idee. Misschien moet je eens naar een dokter gaan of zo, of iemand met telekinese die in je hoofd kan wringen.' Stelde ze voor.

'Ja.. Ik zie wel. Ik kijk het eerst aan. Als het erger wordt dan ga ik naar iemand met telekinese. Ik heb het niet zo op dokters de laatste tijd.' zei Loki rustig. Ze kreeg het wat koud door de kille grond waar ze op zat dus sloeg ze haar mantel wat beter om zich heen en keek even naar Bailey. 'Bedankt.' zei ze tegen haar zusje.

Bailey glimlachte even kort. 'Geen dank.' Zei ze en tikkelde met haar vingers op de koude grond. Loki was eerlijk tegen haar geweest, maar ze wist niet of zij dat wel kon, alles vertellen wat haar altijd dwarsgezeten had. Ze nam even diep adem. 'Kirara is dood.' Fluisterde ze toen en keek weg.

Loki schrok van wat Bailey fluisterde. Ze kon even geen woorden te vinden om te zeggen hoe vreselijk ze dat voor haar vond. Dat zat haar dus dwars, logisch, schoot er door Loki's hoofd. Ze keek naar Bailey en keek sip voor zich uit. 'Vreselijk..' fluisterde Loki met een klein brok in haar keel omdat ze Kirara altijd vriendelijk en leif vond.

Bailey trilde en de eerste tranen vielen, die ze hardnekkig uit haar ogen veegde. Ze gaf een korte knik. Een zachte snik verliet haar lippen en ze verborg haar gezicht in haar handen. Darkness vloog op en kraaide wat om Bailey enigszins proberen op te vrolijken, maar dat kon hij meestal niet.

Loki sloeg haar armen om Bailey heen om haar uit te laten huilen. Loki aaide haar zusje over haar haren. Niet om haar te kalmeren want dat verdriet moest je gewoon uiten. Loki keek even naar de vogel en dacht aan de zwarte raaf die altijd bij haar was geweest vroeger. Op de dag dat ze weggelopen was was hij dat ook.

Bailey snikte zachtjes. Eindelijk kwamen alle opgekropte tranen er uit, die ze nooit had willen laten zien. Haar schouders schokte een beetje, maar ze huilde meer stilletjes. Ze veegde haar tranen weg en keek Loki met tranende ogen aan. 'Daarom gaat alles ook wat langzamer.' Fluisterde ze.

Loki knikte en hield haar zusje nog steeds vast. 'Kirara is trots op je, dat weet ik zeker.' fluisterde Loki tegen Bailey. Ze dacht aan haar slechte band met Scath. Loki aaide haar zusje over haar haren. 'Huil maar uit, je moet het verdriet niet opkroppen..' fluisterde Loki nog steeds.

Bailey knikte en wat tranen vervolgde. Haar wangen brandde een beetje door de tranen, omdat ze het niet meer gewend was. Ze zuchtte even en leunde een beetje tegen Loki aan. Ze was nogsteeds veel kleiner dan haar, daardoor bleef ze toch het kleine zusje. Ze snikte zachtjes.

Loki glimlachte een beetje ondanks alles. Ze aaide Bailey nog steeds. Loki snapte best dat het verschrikkelijk moest zijn om je draak te verliezen en zeker met zo'n sterke band en ze zou met alle liefde Bailey's pijn overnemen ook al wist ze dat dat niet kon. Loki wist ook dat haar zusje sterker was en dat ze door dit sterker geworden was. Dus Loki was trots op haar.

Bailey leunde snikkend tegen Loki aan en voelde zichzelf al wat lichter worden. Alles uithuilen was goed geweest, nu had ze niet de hele tijd zo'n rot gevoel in haar maag en wist er iemand wat haar dwars zat. Iemand die ze tenminste kon vertrouwen. 'Dank je.' Mompelde ze en veegde een paar tranen weg.

Loki glimlachte een beetje. 'Geen dank joh. Je zal altijd bij me terecht kunnen. Daar zijn we zussen voor.' Zei ze tegen Bailey. Loki keek even voor zich uit en merkte dat Scath ergens bij een beekje was. Ze merkte dat hij mentaal het gesprek had gevolgd en gelijk vol verdriet zat.