Tent voor de gevangenen - Het rijk van de ram

Try zat aan een paal vast en hij wist tot hij hier nu al een paar daden was al wist hij niet meer hoeveel daar was hij niet mee bezig hij was bezig met zijn mond dicht te houden onder het verhoren van hem wat hem al aardig lukte, het enige wat hij deed was schreeuwen om de pijn en zo nu en dan eens lachen om iets wat eigelijk helemaal niet voor te lachen was. En hij zuchte diep en kreint van de pijn in zijn zij en hij bleef stil zitten op de grond tegen de paal aan terwijl hij stiekem hoopte tot hij snel dood zou gaan

Demetri liep haast huppelend naar de tent. Hij had gehord dat er een verrader was op gepakt en wou weten of het Try was. Natuurlijk kon hij niet via de hoofdingang. Hij hoorde wel bij het dertiende maar kindren lieten ze hier niet toe. En iedereen uit de kampen wist wel dat Anneloes en Demetri niet 15 waren. Daarom ging hij onder de grond er heen. Toen hij er was stuurde hij de aarde zo dat hij boven de grond kon kijken. Toevallig keek hij precies naar Try vast gebodnen aan een paal. ´´Hoi´´ zei Demetri mt een brede glimlach.

tryu was na aant denken over wanneer hij eindelijk dood zou gaan als in ineens een stem hoort en hij kijkt sufjes op naar de ingang van de tent maar zag daar niemand, maar hij herkende de stem wel dat was die jonge van laats die demetri...en hij keek ronde maar zag hem niet en liet zijn hoofd weer hangen en keek even naar zijn been die behoorlijk pijn deed.

Demetri merkte dat Try hem niet zag. ´´Hallo´´ zei hij nog een keer terwijl hij uit het gat kwam. Daarna ging hij triomfantelijk voor hem staan. Demetri kon aan zjn gedachten zien dat het niet goed met hem ging. Maar hij zou zeker niet helpen met ontsnappen. ´´Zo jij bent dus ontdekt´´ zei Demetri glimlachend. Zelf had hij er niets aan gedaan maar vond het wel grappig.

try zag dan demetri"hey"zegt hij tegen hem en bekeek de jongen die hij dagen terug voor het eerst had ontmoet en hij glimlachte lichtjes naar hem."het was een kwestie van tijd voor ze me zouden ontdekken jonge, alleen jammer genoeg werkte mijn rezerve plannetje niet"zucht hij en heild zijn hoofd wat scheef"volgens mij mag je hier niet komen is het niet? vraagt try dan

Demetri liep naar een stoel die er stond en ging er gewoon op zitten. ´´Nee dat klopt daarom ben ik ook ondergronds gekomen. Kinderen mogen hier niet komen´´ zei hij lichtelijk geirriteerd. Het was nooit om een van de jongste te zijn behalve als de rest niets door had. ´´Maar zo lang ik je niet help wordt ik n iet heel erg gestraft´´ zei Demetri. Al wist hij wel dat geen straf moeilijk zou worden.

"wie zegt tot ik je veraad of om hulp vraagt" zegt try en keek demetri aan."dus zolang ze er zelf niet achter komen word je niet gestraft"zegt try gerustellend en hij zuchte even en keek na zijn been die weer begon te kloppen van de pijn en hij vloekte wat binnens monds en keek dan weer naar demetri."waarom ben je eigelijk hier" vraagt hij nieuwschierig

Demetri wou dat graag geloven maar wist dt het moeilijk was om geheim te houden. Hi keek naar de been van Try. Die zag er heel pijnlijk uit maar hij mocht er niet aan komen. ´´Verschillende redenen : ik was verveeld, deze plek niet gezien en nog wel veel meer´´ zei Demetri terwijl hij zijn schouders op haale.

try grinnite zachtjes"oke dus veel redenen, je bent nogal nieuwschierig weetje tot dat een slechte deugt is, jammer genoeg heb ik die ook"zegt hij en je merkte tot het hem goed deed even met iemand gewoon te praten over on benullige dingen.

Demetri glimlachte naar Try. ´´Ik vind het nog een goede eigenschap´´ zei Demetri. Hij was er zelf een beetje trots op. Wnat hij was niet dapper alleen geneg nieuwschierigheid was goed gnoeg om hem verder te brengen. ´´Maar ht kan nog beter moet ik toe geven´´ zei Demetri maar eerlijk. Er waren genoeg karaktereigenschappen die beter waren.

try glimlacht dan ook."iedereen heeft zijn eigen meningen"zegt hij en keek weer even na de grond en bleef even stil zitten terwijl hij luisterde naar wat demetri vertelde"jah iedereen heeft veel eigen schappen die goed zijn bij hem of haar of juist weer niet dat maakt iedereen nu juist zo bijzonder"zegt hij en dan schiet er een pijnscheut door zijn been heen en hij kreunt even pijnlijk en keek naar zijn been

Demetri zag weer dat Try verschrikkelijke pij had. ´´Ehm ik ga je niet helpen dus we kunnen maar bter ergens anders over hebben´´ zei Demetri. Hij wist dat hij niet mochte helpen dus dit as niet een fijn gezicht. ´´Ehm heb je eienlijk nog meer familie´´ vroeg Demetri. Hij dacht dat ze daar nog niet over hadden gehad.

try keek demetri aan en zijn blik vonkelde even rebels en hij begont te neurien in zijn hoofd zodat hij zijn gedachten niet kon lezen"nee, niet meer"liegt try en hij keek naar zijn been en zuchte en probeerde de pijn te negeren, en keek demetri aan"jij hebt wel nog familie he, waaronder die alexis ze is een taaie"zegt hij zuur maar met een glimlach en keek demetri aan, en hij bleef neurien in zijn hoofd

Demetri glimlachte breed. Hij von het wel zielig voor Try maar daar dacht hij niet aan. Try kon toch niet zijn gedachten lezen dus wist hij dat ook niet. ´´Ja ze is net mijn tante geworden´´ zei Demetri. Hij wist dat hij niet te veel kon zeggen want alles kon door gespeeld worden. Als Try hier ooit uit kwam. Maar dit kon geen kwaad dacht hij zelf.

try knikt enkel en keek demetri aan"je mag blij zijn tot je nog familie hebt ik heb niks mee, daarom hebben ze mij ook gekozen"liegt hij weer en hij bleef neurien in zijn hoofd en hij keek even rond "verveel jij je niet hier de heledag rond te hangen en niet weg te mogen" vraagt hij dan aan demetri

Demetri vroeg zich eigenlijk af waarom hij zo zat te neurien in gedachten. Het was duidelijk voor hem dat hij iets achter hield. ´´Ehm ik sluip altijd weg en verder vermaak ik me wel met het trainen´´ zei Demetri rustig. Hij probeerde nu wle alles te overdenken voordat hij iets zei. Hij wist het maar nooit.

try bleef neurien waardoor hij zelf eigelijk moeite kreeg om wakker te blijven,"oke"zei try kort en merkte tot demetri veel na dacht op het moment, hij ook maar hij probeerde alles zo veel mogelijk achter het geneuwrie te houden hij mocht het niet weten als alexis of leida daar achter kwam en ze vonden was het feest in de tent en dan moest hij praten."het lijkt me beter tot je weg gaat ze zullen dadelijk wel weer komen om ...ach je weetwel" zucht hij dan

Demetri keek naa de ingang van de tent. Met zijn krachten keek hij eigenlijk verder. ´´Je hebt eigenlijk gelijk ik moet gaan , maar betekent niet dat ik je niet dit kan geven´´ zei Demetri terwijl hij op stond. Hij pakte een kauwgom uit zijn zak en stopte die in Try zijn mond. Dan had hij tenmisnte iets lekkers om te eten. Daarna verdween hij weer in de grond.

try keek demetri na en was hem dankbaar nu het hij tenminste even een andere smaak in zijn mond dan bloed en het zorgde er voor tot hij niet meer zoon drogen keel had,"bedankt demetri"zegt hij dan nog zachtjes terwijl hij nog bleef neurien in zijn hoofd dat zou hij nu een tijdje nog doen tot hij zeker zou weten tot hij weg was, en hij kauwde op zijn kaugum terwijl hij zijn hoofd weer liet hangen wachtent tot waneer ze weer zouden komen

Alexis liep richting de tent waar Try in zat. In haar armen had ze een kroes vers water en een stuk vers brood. Try had in de dagen dat hij er zat op 1 klein stukje brood en een half glas water geen eten gehad dus hij zou wel uitgehongerd zijn. Met haar haren in een hoge paardenstaart duwde ze de tentflap opzij, een baan zonlicht verlichte de donkere tent voor enkele seconden. Ze glimlachte naar Try die nog steeds in de tent zat. Het licht verdween weer toen Alexis voorbij de tentflap liep, rustig tikte ze met haar hakken op de vloer toen ze richting een tafel liep en daar het verse eten opzette. Met haar krachten stak ze enkele lampen aan.

try dacht na terwijl hij iemand hoorde naderen en hij slikte de kaugum door die voor de frisse smaak in zijn mond had gezorgt. en dan als alexis binnen komt knijpt hij zijn ogen dicht tegen het velle licht dat even na binnen viel en toen de flap weer dicht was volgde hij haar met zijn ogen en zag het eten. hij had wel honger maar mog niks eten dat heild hem in leven en dat wilde hij niet niet hier. en dan hoort hij in de verte geruzie maar ach dat gebeurde wel vaker en hij keek alexis weer aan"en ben je er weer"sist hij naar haar

Alexis draaide zich naar Try "Inderdaad, je zult me wel gemist hebben." zei ze met een klein, speels glimlachje op haar gezicht. Ze pakte de kroes water weer op en liep met het water in de hand naar Try. "Je zult wel dorst hebben." haar stem klonk verrassend lief, haast verzorgend toen ze de woorden uitsprak. Ze draaide het frisse water rond in de kroes zodat er enkele vochtspetters op Try terecht kwamen.

try keek alexis rebels en uit dagent aan en keek naar het water maar hij moch het niet hebben" mocht je willen he...ik wil het niet"sist hij vijandiger dan de rest van de dagen was geweest en trapt naar de kroes water in alexis hand,"weg er mee" schreeuwt hij dan en je hoort de pijn in zijn stem toen hij getrapt had was een pijn scheut door het andere been gegaan.
dan komt een soldaat binnen"sorry tot ik zo binnen kom vallen maar ik heb hier buiten de tent iemand die u misschien intresant vind"zegt de soldaat beleeft en buiten de tent hoorde je een zacht gesnik

sue stond buiten de tent terwijl een soldaat haar vast heid en ze was best bang, maar ze moest hem zien ze was net hier gekomen en had gevraagt of ze iemand van haar familie mag op zoeken maar ze lieten haar niet door tot ze zei wie, en tien ze try's naam zij mocht ze mee komen en had een soldaat haar vast gehouden, ze was bang tot try dood was....nu ze bij die grote tent stond

Alexis keek de kroes na die met een harde tik op de grond kapot sloeg. Het was viel alle kanten op en liep in kringeltjes weg. "Zonde." was het enige wat ze met een glimlach zei. Op het moment dat ze die woorden uitgesproken had kwam er een soldaat binnen. Rustig draaide ze zich om , en knikte naar de soldaat. "Het spijt me honey-love, ik ben zo terug." ze keek even naar Try die nog steeds geen informatie losgelaten had. Ze liep naar de tentopening en sloeg de flap open. Daar zag ze een groep soldaten met een jong meisje staan. "Zo, wat is er aan de hand." vroeg ze met over elkaar geslagen armen.