Het rijk van de maagd-Koruna:Aphrodite's appartement

Dylan knikte voorzichtig "Dan kan hij beter hier komen, he is denk ik neit goed voor Daan om naar een legerkamp te gaan" Hij haalde diep adem en keek Aph aan. Hij ontweek de blik van Richard

Richard knikte naar Dylan "Daar ben ik het mee eens, hij zou veel te veel gevaar lopen. Als hij een jaar of 12 is ligt het anders." hij probeerde Dylan aan tekijken, maar deze leek zijn blik te ontwijken. Dus hij keek naar Aphrodite. In zijn gedachte probeerde hij zich voor te stellen hoe zij zich zou voelen.

Aphrodite voelde zich vooral erg ongemakkelijk en ze keek nu Richard aan. Ze streek weer een paar eigenwijze krullen uit haar gezicht en knikte. 'Dat lijkt mij ook. Maar het is nou ook weer niet de bedoeling dat jij hier altijd bent. Als hij wat ouder is, kan je hem misschien meenemen op uitstapjes ofzoiets.' Ze had deze eis al in Dylan's gedachten zien staan, en zij wilde het ook zo.

Richard probeerde niet op de glanzende krullen te letten. Strak hield hij zijn blik op het tafeltje waar de koffie koppen opstonden. "Dat is begrijpelijk, maar ik zou niet willen dat hij, ehm Daniël, mij alleen zou zien als een soort suikeroom die hem alleen naar attractieparken neemt." hij keek even van Aphrodite naar Dylan. Misschien moest hij ergens een huis gaan kopen, een goedkoop huisje iets wat redelijk betaalbaar was.

Aphrodite deed haar best niet te zuchten. Ze bedacht dat de onderhandelingen moeilijker zouden worden dan dat ze in de eerste instantie gedacht had. 'Dat begrijp ik.' Zei ze tegen Richard. 'En nog een probleempje, ik wil hem opvoeden met geloof in de schepper.' Zei ze, standvastig. Haar kind zou geen heidene worden.

Richards adem stokte in zijn keel, dat was iets wat hij nite achter Aphrodite gezocht had. Zijn blik ging van haar naar Dylan. Hij had nooit verwacht dat deze het dertiende rijk aanhingen. "Dat i inderdaad een probleempje." zijn stem trilde van inspanning om zich te beheersen.

Aphrodite had deze reactie al wel verwacht, ze wist door een beetje gedachten onderzoek dat Richard een rebel was. Maar zij geloofde heilig in de schepper, en zou nooit toestaan dat haar eigen zoontje een heiden werd. Ze keek langs Richard heen, bang om hem aan te kijken en knikte.

Dylan slikte, hij had het al verwacht, maar richard zou het natuurlijk niets vinden. "Richard, ik weet dat je het daar misschien niet helemaal mee eens ben. Maar ik wil je vragen, om voor de gemoedsrust van Aphrodite, maar ook van mij, om dat goed te keuren. Het zou afschuwelijk zijn als Daniel na zijn dood verdoemt zou zijn omdat hij heiden is" hij merkte dta aphrodite het zelf neit onder woorden had gebracht en vond dat wel nodig, dan zou richard het misschien begrijpen.

Richard wist dat dit niet een goed moment was om over het geloof te dicusiërren, maar dit kon niet anders. Hij zuchtte, en keek daarna van Dylan naar Aphrodite. "Ik weet dat jullie beide in de schepper geloven, maar mijn kind zal nooit het geloof dat tot deze oorlog geleid heeft kunnen aanhangen." het waren harde woorden, misschien te hard voor dit gesprek, maar dit was een heikel punt waar hij niet aan toe zou kunnen geven.

'Het geloof dat tot deze oorlog heeft geleid?' Herhaalde Aphrodite met een kwade ondertoon. Ze schudde haar hoofd. 'Hoe kon je ook anders reageren. Je begrijpt er niets van, dit geloof heeft veel mensen geholpen, waaronder mijzelf. Zenan de Wijze wilt dat geluk aan iedereen overbrengen. Als jullie je niet zo zouden verzetten...' Ze stopte maar met haar beargumentatie. Ze wist toch dat Richard niet toe zou geven.

Richard snoof geïrriteerd. "Als wij ons niet zouden verzetten zou Zenan met zijn terreur binnen de kortste tijd alles platgebrand hebben." hij haalde even adem, dit was niet de tijd voor een discussie over de oorlog. Al was het voor hem wel een schok dat Aphrodite een Dertiender was, een dertiender met magie.

'Hij brandt alleen plat omdat jullie je verzetten.' Kaatste Aphrodite terug. 'En Daniël wordt geen heiden. Over mijn lijk.' Zei ze tegen Richard. In haar harde ogen vlamde iets. Iets waardoor zijzelf niet zag hoe erg Zenan was, en dat hij inderdaad zelfs zonder verzet nog iedereen omgelegd zou hebben. Maar zij geloofde heilig in zijn goedheid.

Richard leunde naar voren, maar hield zich in om op te staan. "Zelfs dorpen die zich vrijwillig overgegeven hebben missen nu de helft van hun vrouwen omdat deze meegenomen zijn om te verkrachten." snauwde hij terug. Hij deed moeite om zich kalm te houden, ze was toch degene die hun kind hield. "Daniël zal zich nooit aansluiten bij een geloof die zoveel kwaad gesticht heeft."

Aphrodite ademde diep in om tot rust te komen. 'Ik heb me aangesloten bij het geloof dat volgens jou "zoveel kwaad gesticht heeft."' Zei ze met een licht dreigende ondertoon en een nadruk op ik. Het was eerst een geloofskwestie geweest, maar nu voelde ze zich gewoon ronduit beledigd.

"Dat jij." hij legde extra nadruk op het woordje 'jij', zoals Aphrodite gedaan had oo het woordje ik. "je bij het geloof rond de schepper aangesloten hebt." vervolgde hij "Hoedt niet te betekenen dat Daniël zich erbij aan moet sluiten." zijn stem was weer zachter geworden, aangezien hij hem weer meer onder controle kreeg.

'Dan betekent dat jij een rebel bent, niet hoeft te betekenen dat Daniël dat ook moet worden.' Zei Aphrodite tegen Richard. Haar blonde lokken waren gedeeltelijk voor haar gezicht gevallen, en ze streek ze voor het eerst niet terug, het kon haar niet zoveel schelen. Ze was vooral kwaad op Richard.

"Dat jij bij het leger van Zenan hoort." Eigenlijk had hij willen zeggen, dat jij bij een stel moordenaars hoort, maar hij wist zich in te houden. "Hoeft nog niet te betekenen dat Daniël bij de schepper gaat horen." kaatste hij redelijk bot terug, het was ondertussen een aardige ruzie geworden, maar dit was belachelijk. Zijn kind zou nooit bij een stel moordenaars gaan horen.

Er verschenen tranen in Aphrodite's ogen. 'Dus jij vindt dat ik bij een stel moordenaars hoor. Ik heb nog nooit iemand vermoord. Ik heb zelfs geen abortus gepleegd, omdat ik vind dat Daniël ook een leven verdient. En jij zegt maar gewoon dat ik een moordenaar ben? Weet je wel een beetje waar je het over hebt? Weet je hoeveel doden er aan onze kant zijn gevallen? NEE! Je weet alleen maar dat ik, en de mensen waarvan ik houd slecht zijn.' Zei ze met gebroken stem.

Richard keek op toen hij de gebroken stem van Aphrodite hoorde, hij was heel even vergeten dat ze zijn gedachtes kon lezen, wat voor gedachtes het ook waren. Verbrouwereerd keek hij naar Aphrodite, even hulpzoekend bij Dylan die al een lange tijd niks gezegd had. Hij wist dat hij was moest zeggen, heel even sloot hij beschaamd zijn ogen. Een vrouw bijna laten huilen was iets wat niet kon, maar nu had hij het met zijn stomme kop voor elkaar gekregen. "Ik zeg niet dat iedereen een moordenaar is, dat heb ik niet een gedacht. " hij sprak zijn woorden bedachtzaam uit, omdat hij over elk word na moest denken. "Maar een groot deel van het leger van Zenan is uit op zoveel mogelijk doden. Zenan doet dit land alleen maar kwaaf, probeer dat eens in te zien."

Dylan had de hele ruzie zwijgend aangehoord. Dit was niet iets waar hij zich mee moest bemoeien. Toen Aphrodite bijna moest huilen legde hij een arm om haar heen en zijn andere hand pakte haar hand. "Jongens, dit is een vage discussie. Neit alle mensen die neit in de schepper geloven zitten bij de rebellen, en niet alle mensen die in de shceper geloven staan achter de oorlog."hij keek beiden indringend aan "IUk vind wel dat hij moet weten wat zijn moeder geloofd, en of hij het zelf agat geloven kan hij zelf bepalen als hij daar ud genoeg voor is"

Aphrodite keek Dylan even aan. Ze knipperde met haar ogen om de tranen te stoppen, maar dat werkte niet. Een eenzame traan liep over haar wang. Ze wou eigenlijk tegen Richard uitvallen over het gemak waarmee hij haar van medogenloze moordenares in een onwetend schaapje had veranderd, maar dit deed ze niet. Ze vond Dylan's oplossing wel oké, ze was het er niet helemaal mee eens, maar ze moest een compromis sluiten.

Richard voelde zich machteloos toen hij de traan over de wang van Aphrodite zag lopen, maar troosten kon hij haar niet. Vooral niet met Dylan erbij. Hij keek alleen verontschuldigend naar Aphrodite, naar enkele seconden zei hij; "Ik denk dat Dylan's oplossing het beste is, Daniël zo lang mogelijk onpartijdig houden, tot hij zelf een beslissing kan nemen, het spijt me." oprecht keek hij Aphrodite nu aan.

Yeah mijn oplossing is de beste

Dylan veegde teder de traan van Aphrodites wang. hijknikte naar Richard "Inderdaad, dan kiest hij zelf maar, als jullie hem samen willen opvoedden is het wel handig als jullie ook allebei een beetje aardig voor elkaar zijn." Hij keek allebei even aan.

Aphrodite knikte en keek Richard weer aan. Ze gaf hem een blik van acceptatie en streek de voor haar gezicht gevallen haarlokken weer naar achteren. 'Ik kan niet zeggen dat ik het er helemaal mee eens ben, maar ik ben bereid de compromis te sluiten.' Zei ze, haar stem klonk nu weer normaal.

en toen wist ik niks meer te schrijven
-
Richard knikte, hij wilde er op reageren, maar dit keer hield hij wijselijk zijn mond. Hij wilde niet nog een ruzie krijgen, vooral niet omdat de kleine Daniël misschien wel me kon luisteren, wie weet had hij ook magie, je wist het maar nooit. "Dat is dan afgesproken." zei Richard na een tijdje stilte.