Het rijk van de maagd-Koruna:Aphrodite's appartement

Aphrodite verbaasde zich erover dat Richard dat nog niet kon zien. Ze had nog niet een super opvallend buikje, maar het was toch al best wat ze was toch al wel een week of twaalf zwanger. Ze beet op haar onderlip en knikte. Ze keek Richard schuldig aan.

oh 12 weken ja dan had ie het wel kunnen zien
-
Met het kopje in zijn handen liet hij zich met gesloten ogen naar achteren vallen. Hij voelde zich schuldig en wist niet wat hij moest doen. Straks was het kind van hem, hoe zou hij ooit een goede vader kunnen zijn terwijl hij zijn leger door de oorlog moest slepen en het leven van duizenden mensen op het spel kon zetten. Hij schudde met zijn hoofd en leunde iets naar voren. "Is er kans dat het kind van mij is?" het was een onnodige vraag.

'Ja, die kans bestaat.' Zei Aphrodite. Ze keek Richard nog steeds aan met dezelfde blik. Ze nipte van haar hete thee. Ze wist niet zo goed wat ze moest doen. Ze kon er nu toch niets meer aan veranderen. Ze ging ook op de bank zitten.

Richard zuchte onhoorbaar. Voorzichtig nam hij een slok van de hete koffie in zijn handen. Het spul was bitter, maar dat had hij nodig om zijn gedachte die rondvlogen als een zwerm vogels die geen rustplaats konden vinden. "Wat ga je nu doen?" vroeg hij met een gepijnigde blik in zijn ogen. Hij wist niet hoe hij hier mee om oest gaan.

'Het houden, en het samen met Dylan opvoeden.' Zei Aphrodite tegen Richard. Ze zou wel zien hoe Richard zou reageren. Ze was bang voor een uitbarsting, maar ook bang voor een complete aanvaarding. Dat hij niet om het kind zou geven, als het van hem was.

Richard beet even opz ijn lip waarna hij een slok van de hete koffie nam. "Wat..." hij stopte even om haar rechtstreeks aan te kijken. "Wat als het kind van mij is, heb je daar al over nagedacht?"? zijn stem bleef zacht, hij had geen behoefte aan een ordinaire schreeuwpartij, dat zou trouwens ook helemaal niks oplossen. Hij keek opzij naar de gestalte van Aphrodite.

Aphrodite bewoog geen spier van haar lichaam, behalve haar armen, die gewoon het theekopje overnieuw naar haar lippen brachten om er nog een slokje van te nemen. 'Dan blijft het hetzelfde principe. Alleen zal het kind er dan waarschijnlijk een beetje anders uitzien.' Ze had deze beslissing genomen en was van plan erbij te blijven.

Richard zette het kopje met een tik op tafel. Het zag eruit alsof ze de keuze al gemaakt had, alsof hij er niks over te zeggen had. Hijzelf zat al met zijn nek in de problemen door deze wending, maar dat Aphrdite die al besloten leek te hebben. Hij haalde diep adem, om geen boze klank door zijn stem te laten klinken. "Als ik het goed begrijp, heb ik dus niks over MIJN kind te zeggen, als het kind van mij blijkt te zijn."

'Richard, ik had niet eens verwacht jou ooit nog te zien. Ik wist niet dat je opeens op de stoep zou komen te staan. Maar natuurlijk, als het jou kind is, heb jij er net zoveel over te zeggen als ik. Dat lijkt mij reëel. Maar je moet niet verwachten dat ik je zomaar mijn leven binnen laat lopen en dat je zomaar alles door elkaar kan gooien.' Zei Aphrodite, op een onverwacht rustige toon, omdat ze wist dat kwaad worden tegen Richard toch geen extra indruk zou maken, hem eerder tegen haar op zou stoken.

Richard gleed even met zijn hand langs de leuning van de bank, terwijl hij nadacht hoe hij een goed antwoord kon geven. Dit was geen gesprek waar je zomaar antwoord kon geven zonder er goed over te hebben nagedacht. "Natuurlijk begrijp ik dat, toch zou ik erover willen praten, hoe eerder het geregeld is, hoe minder last de baby er van zal krijgen." de laatste woorden sprak hij vertederd uit, de gedachte aan een kindje was nog niet lang in zijn geheugen, maar als het kind van hem zou zijn zou hij er zijn leven voor geven. "Wat denk jij?"

Aphrodite streek haar haar uit haar gezicht en beet op haar onderlip. Ze had er nog niet bij nagedacht wat ze zou doen als Richard het kind wel zou willen opvoeden. 'Wat zijn de opties?' Vroeg ze. Ze had zich nog nooit verdiept in gedeeld ouderschap of iets in die richting. Het was dus in ieder geval geen optie om gewoon tegen het kind te zeggen dat Dylan zijn vader was, nu Richard het plaatje binnendrong.

Het was een ongemakkelijk gesprek aan het worden, vooral omdat Richard hier niet al te goed in was. Leiding nemen over een paar honderd man was geen probleem, maar een simpel gesprek dat veel persoonlijker was was hij gewoon slecht in. "Tja... Niet dat ik er veel verstand van heb, maar als het kind van mij is lijkt het me niet meer dan logisch dat we hem tenminste beide gedeeltelijk opvoeden? Als zal het voor het kind beter zijn dat hij in een warm huis opgroeit, dan in een koud tentenkamp. Dus dat zou betekenen, dat ik vaak hier zou moeten zijn." hij keek Aphrodite aan. Opzich trok het idee hen wel, hij mocht Aphrodite graag, ook al kende hij haar niet goed.

Aphrodite beet op haar onderlip. Ze vond dat ze Richard de kans om zijn eigen zoon op te voeden niet mocht ontnemen, maar om nou degene met wie ze overspel had gepleegd constant in haar huis te hebben leek haar een beetje ver gaan. Niet zozeer voor zichzelf, maar vooral voor Dylan. Ze haalde diep adem. 'Ik zou daar niet zoveel problemen mee hebben, maar ik weet niet of Dylan daar hetzelfde over denkt.' Zei ze tegen Richard.

Richard krabde met zijn nagel aan het randje van zijn duim. Er hinh een klein velletje dat hij steeds losser trok, maar er wel aan liet hangen. "dat is begrijpelijk." hij dacht er aan hoe gepijnigd Dylan er in het café'tje uit had gezien toen hij vertelde over zijn vriendin. "Misschien kunnen we een regeling maken over de tijden, als het kind van mij zou zijn." hij bleef het herhalen, om duidelijk te maken dat hij echt zijn zorg zou willen dragen voor het kind. "Maar even iets heel anders, hoe gaat het met jouw?" hij glimlachte even geruststellend naar haar om de spanning wat te doorbreken.

Aphrodite verbaasde zich wel een beetje over de plostelinge gesprekswending, ze dacht dat Richard er juist op gebrand was om het over het kind te hebben. 'Goed hoor, ik voel me prima.' Zei ze, een beetje verward, maar wel op een aardige toon. 'Ik weet eingelijk helemaal niets over jou. Waar kom je vandaan?' Voegde ze eraan toe, toen ze besefte dat ze alleen zijn naam wist, en dat ze die uit zijn gedachten opgeduikeld had.

Richard knikte, hij was oprecht blij dat Aphrodite zich goed voelde. Nu ze een kind in haar buik droeg, een kind dat van hem kon zijn, mocht ze zich niet slecht voelen. Niet dat hij er veel verstand van had. "Nouja, ik kon uit het Rijk van de Leeuw." zei hij bedachtszaam. "Uit een leuk plaatsje waar ik ben opgegroeid met mijn ouders en zusjes." glimlachte hij.

'Gezellig. Ik kom uit het rijk van de Maagd, maar dat had je waarschijnlijk al geraden. Ik heb voordat ik hier ben gaan wonen bij mijn ouders in een groot landhuis aan de rand van de stad gewoond.' Zei Aphrodite. Ze zei er maar niet bij dat ze ongeveer zes jaar geleden overgestapt was, dat had hij al wel gemerkt toen ze de krachtterm 'in scheppersnaam' gebruikte. Ze glimlachte en goot het laatste kletsje van haar hete kruidenthee naar binnen. Ze zette het lege theekopje op het tafeltje voor de bank neer. Uit de macht der gewoonte gooide ze haar lange, blonde krullen naar achteren.

Richard floot grinnikend bij het woordje landhuis. "Mooi, zelf ben ikg ewoon van simpelere afkomst." het maakte hem niks, in zijn jeugd had hij nooit honger geleden, het nooit echt koud gehad omdat ze zonder hout of kleding zaten. Zijn blik ging naar de prachtige krullen van Aphrodite, gelijk kreeg hij het gevoel in zijn maag terug die hij eerder gehad had bij de aanblik, alleen deze keer was deze intenser.

Aphrodite glimlachte. 'Het is lang niet zo leuk als je denkt, mijn vader was altijd op zijn werk, en mijn moeder bij een of ander liefdadigheidsding, waar ik negen van de tien keer ook nog naar de gala's toe moest, omdat ik zo mooi in het plaatje paste.' Ze rolde met haar ogen. 'Maar dat was snel afgelopen toen ik oud genoeg was om bij mijn vaders bedrijf te werken. Ik ben volgensmij op mijn vijftiende begonnen als secretaresse. Gelukkig ben ik nu al afdelingsleidster, dat is een stuk leuker.' Ze verbaasde zich erover hoe gemakkelijk ze heel haar levensverhaal naar Richard toeworp, zonder er echt bij na te denken. Er verscheen een lichtroze kleur op haar wangen.

Richard knikte, hij snapte dat zo'n jeugd ook niet alles was. Het zou waarschijnlijk heel eenzaam geweest zijn. Oprecht geïntresseerd luisterde hij naar het korte levensverhaal van Aphrodite. Hij glimlachte "Je bent dus precies zoals je eruitziet, een geweldige zelfstandige vrouw." het compliment was er al uit voor hij er erg in had. "Je bent al verder gekomen in het bedrijfsleven, dan dat ik ooit zou komen." praatte hij er snel overheen.

'Ik ben verder gekomen in het bedrijfsleven dan ik ooit zou willen komen.' Zei Aphrodite. 'Ik zou veel liever meevechten in de oorlog, maar ik heb nu hier verplichtingen en met Daniel kan dat al helemaal niet.' Nu bedacht ze zich dat ze dat nog helemaal niet tegen Richard had gezegd. 'O ja, Dylan heeft aan zijn aura gelezen dat het een jongen is en ik was van plan om hem Daniel te gaan noemen. Maar als jij het daar niet mee eens bent, dan mag je natuurlijk iets anders voorstellen.' Zei ze.

"Waarom stop je dan niet met het bedrijfsleven, je hebt toch de vrijheid om te doen wat je wilt?" Hij nam een grote slok van de ondertusse koud geworden thee/koffie (wat had hij ookalweer xd). Hij verzitte iets "Nee daniel is een mooie naam." het betekende dus dat het een jongetje zou worden, iets wat hem vervulde met een gevoel wat hij niet kon plaatsen. Een gevoel dat hij niet kon beschrijven. "Kan Dylan het niet uitzoeken met zijn krachten, van wie het kind is?"

'Blijkbaar niet, anders zou hij dat al wel gedaan hebben, denk ik. Ik kan ook niets vinden in zijn gedachten. En er is geen verleden om door te ploegen, dus dan houdt het ook op.' Zei Aphrodite in gedachten. Ze zocht weer door de primitieve gedachten van het kind in haar. Het enige wat ze kon vinden waren een paar kleuren, waar hij ooit aan gedacht had, en een aantal geluiden. Toen ze een tijdje in gedachten was schrok ze op. De stem van Richard was opgeslagen in de gedachten van het kind. Ze keek Richard aan. 'Hij dacht aan je.' Mompelde ze.

ben je er al uit van wie het kind word ?
-
Richard keek van haar buik verbaast op naar Aphrodite. "Hij dacht aan mij?" herhaalde hij verbaast de woorden. Hij wist niet eens dat baby's in zo'n vroeg stadium al konden denken, laat staan aan echte stemmen die dan ook duidelijk gezegd werden. "Wat dacht hij?" zijn stem klonk verassend vertederend en op zijn gezicht stond een glimlach toen hij Aphrodite aankeek.

'Hij dacht "Ouders", met jouw stemgeluid.' Zei Aphrodite twijfelend. 'Je zei dat woord eerder, toen je het had over waar je vandaankwam, ik denk dat hij het opgepikt en onthouden heeft. Geen idee waarom, dat heeft hij nog nooit eerder gedaan.' Legde ze uit. Ergens ver weg wist ze wel wat het betekende, maar ze accepteerde niet dat het zo was. Nog niet in ieder geval.