Het mangrove bos -vissen

Kenneth zuchtte en keek naar het meisje "Blijkbaar heb je je pogingen om weg te komen opgegeven " zei hij zonder er iets mee te bedoelen.

'Nou niet echt opgegeven. Meer onmogelijk verklaart.' zei ze tegen hem. Ze kon nu niet meer ewg. HEt was donker en ze wistd atze niet vanacht dit bos uit zou komen. Dat wsa voor haa rnu gewoon onmogelijk. Ze was moe en haar voeten deed pijn.

Kenneth plukte een tak uit de boom en met een knip van zijn vingers maakte hij een klein vlammetje en stak de tak aan. het brandende ding gooide hij naar Vio. "Vang" zei hij simpel. hij wist neit of ze magie had, maar ze had zo wat licht, wamte en iets om eten mee te maken "En weltrusten" hij zakte onderuit tegen de stam en sloot zijn ogen.

Vio ving de tak simpel en met gemak op. Niet dat ze het vuur echt nodig had want dat had ze zelf ook kunnen maken. Toch vond ze het attend van Kenneth dat hij haar dat gaf. 'Bedankt en jij ook weltrusten.' zei Vio tegen hem. Ze ging wat verder van het water weg zitten en leunde tegen een boom aan. Ze stak nog een paar takjes in de fik en maakte daarmee een klein kampvuur mee. Dat zou de dieren tenminste wel op afstand houden.

de volgende morgen

Kenneth werd wakker en srprong uit de boom. Skrall was bijna klaar om te vertrekken. Kenneth sprong en griste een appel it de boom en nam een hap. Dit ziu een van de weinige maaltijden zijn. Geen wonder dat hij mager was.

Vio werd wakker van Kenneth die uit de boom sprong. Ze zag dat het vuur was uitgegaan en ze merkte ook dat het buiten licht was geworden. Ze stond op en strekte zic uit. Haar hele lichaam was stram geworden van het slechte slapen vandie nacht. Eerst had ze een heel tijd wakker gelegen omdat ze niet kon slapen. En toen ze in slaap was gevallen was ze telkens wakker geworden.

Kenneth rekte zich uit en gooide het klokhuis in de stuiken "Goede morgen" zei hij op een toon waardoor je bijna ging denken dat iemand hem net had verteld dat hij dodelijk ziek was.

'Goed morgen.' zei VIo. Ze keek even naar KEnneth. Hij was mager en hij klonk echt heel slecht. 'Gaat het allemaal wel goe dmet je?' vroeg ze toen maar aan hem. Ze zou er snel genoeg achterkomen of hij daar goed of slecht op zou gaan reageren.

Kenneth keek haar vragend aan "Ja hoor, en waarom niet" hij klonk nog steeds droevig, en zwaar deprissief. en eigelijk had hij geen gelijk, hij was practisch deprissief. Een van de weinige dingen die hem nog op de been hield was Loki en hij had een voorgevoelm dat dat gevoel wederzijds was.

Vio keek hem aan. Hij zij dat het goed ging maar ze geloofde het niet. 'Ik heb zo het gevoel dat dat neit de waarheid is. Je ziet er niet "goed" uit.' zei ze tegen hem. Terwijll ze met twee vingers aanhalingtkens maakte in de lucth bij het woord goed.

Keneth haalde zijn schouders op "Das jouw mening, neit de mijne, en ikw eet dat ik te mager ben, das niets nieuws" hij keek naar de lichtblauwe lucht.

Vio keek nog eens naar hem. 'Dat is het niet allleen. Het is heel je uitstraling en de manier waarop je gezicht staat en de toon waarop je praat. Ik zeg niet dat er iets mis mee is maar ik zie dat het niet goed met je gaat dus mij hou je niet voor de gek.' zie ze tegen hem.

Kenneth haalde zijn schouders op "Nog steeds jouw mening" hij stond op. "Als je het neit erg vind ga ikw eer, mijn draak kan weer vliegen en ik was onderweg naar mijn vriendin"

'Ik heb er geen problemen mee maar het zit jezelf mischien in de ewg. Maar ik zou me er verder niet mee bemoeien.' zei Vio tegen hem. Hij moest het zelf maar weten .haar hield je niet zo makkelijk voor de gek en ze zag aan hem dat het niet goed ging.

Kenneth floot. EEn draak kwam aanslenteren. hij zag er net zo deprisief uit als Kenneth. "Mogge" zei de draak hij ging liggen. De huid was een lappendeken van kleuren en pus wonden zaten over zijn nek verspreid. "Doei" zei kenneth voor hij op zijn draak klom. Ze draak spreidde zijn vleugels en keek met zijn cyclopische oog naar Vio voor hij opsteeg.

'Doeg.' zei Vio. Ze keek naar de draak en voelde afgrijzen in haar lichaam groeien maar ze liet het niet merken. Ze was eigenlijk niet echt iemand die op uiterlijk beoordeelde maar soms kon ze he took niet tegen gaan. HEt was geweoon dat ze was gewend dat draken een mooie felle kleur hadden en gezondheid uitstraalde.

Lauren en Levi vlogen weer eens over de mangrove. Ze besloten te gaan zwemmen. Levi gooide de spullen en zijn T-shirt al naar beneden. Waar ze ook terecht kwamen, het water bracht ze terug. Toen Lauren het water in schoot, zonder een enkel rimpeltje te maken, vormde er automatisch een waterbol om Levi's hoofd.

Alexis dobberde rustig in het water rond, het was een aparte ervaring. Aan de ene kant van het land sneeuwde het, maar hier liet een waterig zonnetje zelfs zijn gezicht zien. Het was wel logisch aangezien er honderden kilometers tussen zat, maar op een draak deed je er maar en paar uur over. Carlos lag zelfs in het water, hij was aardig gek geworden van de constante kou.

Levi kwam lachend weer boven. Hij had het al vaak gedaan, maar bleef het leuk vinden. Lauren draaide zijn kop, hij voelde een andere draak. Levi keek met hem mee en zag Alexis zwemmen. Meteen ging hij op zoek naar zijn spullen, maar bedacht dat het handiger was om ze naar hem toe te roepen. De boog en tassen kwamen al aangevlogen, ze waren namelijk gevuld met water. Levi spande de boog en terwijl hij spande, kwam er een waterpijl op te liggen.

Carlos was te druk bezig met zich opwarmen in het water, hij was en vuurdraak, die hield niet van kou maar van warmte. Ook al kwam deze warmte van water. Maar daardoor merkte hij niet op dat er een andere draak in de buurt was. Alezis lag met haar ogen dicht te dobberen, met haar voeten stuurde ze wat bij als ze te dicht bij de kant kwam, langzaam dreef ze in de richting van Levi.

Lauren dook onderwater en Levi bleef op het water staan. Langzaam liep hij achteruit. Hij verwachtte van Alexis dezelfde reactie als van CLoud, ze mochten hem niet meer en zouden hem aanvallen. En hij mocht dat gevoel niet. Maar goed, hij torende tenminse nog boven Alexis uit. Cloud was nog van gelijke hoogte geweest.

Nog steeds merkte geen van beide Levi en Lauren op. Alexis lag voor het eerst in tijden eens te realexen zonder dat er gedachtes van de oorlog door haar hoofd schoten, en eigenlijk was dat best wel een keer lekker, geen zorgen. Ze bweoog haar vingers wat door het water dat heerlijk aanvoelde, geen idee dat op een paar meter afstand iemand met een pijl van water klaarstond.

"Hoe reageer jij, als je een Twaalver tegenkomt, Alexis?" vroeg Levi. Hij bleef naar achteren lopen ove rhet water. Zodra hij bij de kant kwam, liep hij verder langs de kant, over het water. Het bleef hem een gevoel van veiligheid geven, omringt te zijn door water.

Alexis sloeg geschrokken op het water toen er een stem achter haar was. Direct raakte ze uit haar evenwicht en ging ze kopje onder. Alexis sloeg om zich heen en kwam weer bonvenwater. Ze knipperde even met haar ogen om het water kwijt te raken. Op dat moment zag ze Levi lopen. "Dus mijn naam heeft indruk gemaakt." merkte ze op droge toon op.

"Nee, ik ken je van zes jaar geleden," zei Levi. "Toen hielp ik bij een affaire met Cloud. Vlak voor hij zelfmoord wilde plegen en jij hem tegenhield. Nog gefeliciteerd met de bruiloft trouwens. Maar, reageer jij net als Cloud? Die viel op een gegeven moment namelijk aan toen ik hem sprak, precies op deze plek." Hij had zijn boog nog gespannen, met de punt naar beneden,