Het mangrove bos -vissen

Cloud glimalchte "Het was sarcasme, ik heb het altijd meer op vuisten tegen vuisten" hij maakte weer een zweep/touw van vuur en sloeg het paar daanflarden, hij had in levis gedachten gelezen dat hij er nog moeite mee had dus mischiien zou het hem niet meer lukken het dier te besturen. Hij wreef even met een hand over zijn rug, die deed pijn door de klap tegen de boom

Levi sprong op het water. Zijn gedachten probeerde hij volledig uit te schakelen. Zigzaggend en ratslagen makend ging hij op Cloud af. Het laatste stuk maakte hij een flik-flak en landde met zijn voeten op de schouders van Cloud. Hij zette zich snel met zoveel mogelijk kracht af en dook weer in het water.

Jorn in een gevecht meot je ook ruimte overlaten voor de ander............

Cloud grijnsde toen Levi op hem af kwam. Hij pakte een dolk in zijn handen. nadat levi afgezet had draaide hij zich razendsnel om terwijl hij een beetje door zijn knieen ging om de klap op te vangen, en deed een uithaal in de hoop dat hij zou raken.

^ kijk door zoiets geef je de ander de kans te ontwijken....

Levi kwam op zijn nek in het water terecht. Hij was gaan tollen door de uithaal van Cloud. De pijn heelde hij snel weer, maar toch voelde er iets niet goed. Hij zwom naar Lauren en liet die even kijken. Terwijl Lauren bezig was met helen, stond Levi klaar om iets van Cloud tegen te houden.

Clou nam zelf ook even de tijd. hij verzamelde zijn dolken door ze met telekinese terug te halen en verdampte het wtaer eraf. Hij haald ehet grote zwaard compleet uit elkaar en maakte alvast een aantal vuurbollen. Zo was hij klaar voor nog een aanal van levi

Lauren dook terug in het water, wat betekende dat er niks aan de hand was. Hij keek afwachtend naar Cloud, hij had geen zin meer om aan te vallen. Hij zou alleen nog verdedigen. Laurens kop stak achter hem boven het water uit en zag er gespannen uit.

Cloud keek Kurt dodelijk aan "Mooi ik heb ook geen behoefte om te vechten." hij stak zijn zwaarden terug maa hield een argressieve positie aan. "Fiëra" riep hij. ze grote roetzwarte draak landde naast hem.

Levi bleef staan op de manier waarop hij stond. "Nee, ik had er geen behoefte toe," zei hij. "Maar jij begon nogal agressief te zijn." Hij zuchtte, het water om hem heen hield stil en hij keek naar Cloud, die bijna even lang was als hijzelf. En dat zei wat. Hij had geen zin om met zo iemand te vechten.

Clou klom op Fieras rug "De volgende keer zal ik niet stoppen" zei hij zacht voor Fiera haar vurige vleugels spreidde en wegvloog.

Levi zuchtte, blij dat het nu over was. Hij dook in het water en zwom nog een aantal rondjes, samen met Lauren.

New
_________________

Vio liep door het bos. Ze was weer eens hopeloos verdwaalt en de geluiden van het bos beangsitigde haar een beetje. HEt was donker in het bos. De zon was net onder en dat avond was pas net gevallen. Bij de gedachte dat ze een nacht hier in het bos moest doorbrengen kneep haar keel samen al was ze helemaal nie teen angstig persoon. Waarom ze dat nu wel was wist ze ook niet.

Kenneth zat boven in een boom. Ze waren rustig ana het vliegen geweesd voor skraal niet meer verder kon en wel moest landden. Kenneth vond het geen probleem. Hij leunde tegen de stam en dacht aan Loki. Ze was zo'n beetje het eerste geluk in zijn leven.

Vio liep nog steeds. Haar voeten begonnen nu pijn te doen. Ze wist dat Sweet te ver weg was om haar te komen halen dus was ze totaal aan de grille van het bos overgeleverd. Ze hoorde een klein beekje verder op kabbelen en dat geluid stelde haar iets meer gerust. Ze liep richting het beekje en ging ernaast zitten en dronk wat van het schoone en zuivere water.

Kenneth hoorde iemand loepen en keek omlaag. Van die keer met loki had hij wel geleerd dat eht af en toe loonde om mensen aan te spreken "Ben je verdwaald" zei hij tegen het meisje (VIO)

Vio keek zoekend om zich heen toen ze een stem hoorde. Ze keek omhoog en zag een jongen zitten. 'Ja.' zei ze eerlijk. Ze vond het niet fijn om toe te geven dat ze was verdwaalt want dat was zo slap maar ze wou ook niet de hele nacht hier blijven en dan morgne weer verder te moeten zonder te weten waar ze heen moest.

Kenneth keek haar met zijn expressieloze gezicht aan "Dan raad ik je aan de roete die je hebt gemonen op de heenweg terug te nemen" hij glimalchte "Nu loop je gewoon naar de kust, en niet het bos uit. en het is hier enorm"

'Dan heb ik nog groter probleem.'zei Vio. 'Ik weet niet eens meer hoe ik hier ben gekomen.' zei ze teon ter uitleg. Ze was echt hopeloos verdwaalt. Ze had deze middag al tien keer de weg die ze dacht dat ze had genomen gelopen en was telkens weer ergens uitgekomen waar ze niet wis twaar ze wqas.

_______
het sneeuwt hier...XD

Kenneth keek haar met dezelfde zinloze blik aan "Tja, dan kan ik je ook niet verder helpen, ik wacht hier tot mijn draak weer in staat is om verder te vliegen" hij haalde zijn schouders op.

Vio zuchte. Ze baalde ervan dat ze zo koppig was geweest dat ze het bos in moest. Nu was ze verdwaalt zonder dat iemand haar kon helpen. ´Ik ben Vio.´ zei ze toen maar. Ze wou gewoon even praten en niet aan de moeilijkheden denken waar ze nu in was beland.

Kenneth keek weer dromerig naar de maan "Kenneth" zei hij. hij dacht aan loki en een glimalchje speelde rond zijn lippen,

Kenneth ze liet de naam even door haar gedachtes gaan. Zoals zo vaak als ze een nieuw persoon ontmoette. Toen bedacht ze zich ineens dat het eignelijk wel raar was dt hij hier was. ´Mag ik vragen wat je hier doet?' vroeg ze aan hem.

Kenneth keek haar ongeintresseerd aan "Ik zei net al dat ik aan het wchten was tot mijn draak weer in staat was om te vliegen, en we zijn hier geland omdat ik het fijn vind om rustig na te denken en naar de maan te staren."

'O oke.' zei Vio. Ze voelde zich erg ongemakkelijk omdat ze nu het idee ahd dat ze hem stoorde. Ze ging bij het water zitten en zei verder niets meer. Ze voelde zich overbodig en stom. Maar ze durfde ook niet weg te gaan omdat ze dan toch ook weer alleen was.

Kenneth begon uit het niets een liedje te neurien, het was een liedje uit zijn jeugd, zijn adoptie vader had het hem geleerd op zijn cello toen. voor die boom hem opnieuw wees maakte. Bij die herinneringen velde hij zich geirriteerd. hij plukte een noot en smeer die met een grote boog de nacht in.

Vio luisterde naar het liedje wat Kenneth neuride. Ze kende het lied niet maar het klonk mooi. Ze hoorde in de verte iets neerkomen en wist dat Kenneth iets had gegooit. Ze vroeg zich af wat er was maar durfde het niet te vragen omdat ze hem niet wou storen.