Het mangrove bos -vissen

Het is niet een standaard mangrove bos, eerder een combi van een mangrov bos en een regenwoud. er stromen veel rieviertjes en bij hoogwater door de regn staat het wtaer overal gemiddeld een meter of drie hoog. er zijn hier en daar rotsbergen soms ter groote van een voetbalstadion, soms een massieve rots, soms een enorme stapel, en andere keten en katenkaas vol grotten.

In het mangrove woud wonen allerlei dieren. Alles wat in de bomen kan wonen woont er, vele soorten kleine apen. Maar ook dietren die op het land wonen, geen hekel hebben aan een nat pak en in de bomen en op en in de rotsen kunnen wachten tot het water opkomt. Er wonen dus: kleine apen, een aantal grote katachtigen (tijgers en panters), rivierdolfijnen (natuurlijk aleen in het water ) krokodillen, Piranhas, vogelbekdieren enz.. enz... enz...

Ergens, als je de grootste rivier volgd kom je vlak bij de monding een grote rots met een grot erin tegen (ander topic), hier wonen droom en deryl

personen : ht gebied beslaat ong. een kwart van nl. in verhouding dan, dus er passn ong. 4 miljoen mensen
regels : niet fikken, en niet de boel onder stroom zetten.

Pixis vloog over zee. In de verte zag hij een mangrove. Daar zou hij landen en peikeren over het feit dat Elizabeth hem niet meer als man wilde. Hij keek even naar de trouwring om zijn vinger, hij zette hem nu nooit meer af. Hij landde in een boom en was meteen niet meer te zien. Hij bewoog mee met de takken en hij zat diep weggedoken in zijn mantel.

Andromeda za in een boom. klaar voor de aanval. ze wilde net haar shurikens gooien naar de krokodillen toen de dieren opkeken van wat geritsel, e was niets te zien, maar er was zeker wat. Z grijnsde en pakte haar katana. Voorzichtig sloop ze in de richting waar het geuid naar toe was gegaan. Waarschijnlijk zou Pixis schrikken, hij knde haar wel. Ze was wer haar oude zelf. Ze had een tijgerhuid met twee broches vastgemaakt aan de schouderbanden van het topje dat ze droeg. Als een maltel hing hij over haar rug. De vlecht die ze inhad was strak en stond in contrast met haar losse haar.

Pixis zag Andromeda lopen. Maar hij had nu geen behoefte aan gezelschap. Hij zorgde er wel voor dat hij zichtbaar was, dan was het geen verassing meer als ze hem zag. Hij keek naar de trouwring om zijn vinger. "Waarom?" zei hij, half huilend. "Waarom is ze weg? Waarom moest dit gebeuren?" Hij stelde zichzelf de laatste tijd alleen maar dit soort vragen.

Toen andromeda Pixis zag ging z gewoon staan op de tak. Ze wa een beetje ernstig verwilderd en deed har best zo min mogelijk gewoon na te denken, maar dit deed haar even terug stappen naar de gewone stand vn zaken "Pixis, wie is er bij je weg?" ze keek hem aan. Haar stem klonk rasperig, ze erd nog steeds idere morgen of gillend of huilend wakker, als ze zichzelf al in slaap had weten te huilen. Dat was ht nadeel van s;lapen en dromen, dan dacht ze weer gewoon na en werd de realiteit die ze probeerde te ontkennen door hem te negeren weer prioriteit nummer een. Doordat ze er nu weer over nadacht moest ze bijna weer gaan huilen. ze liet zich op de tak naast pixis zakken en keek hem aan. haar gezich was een beetje igevallen maar had door het plezier dat ze an het jagen beleefde, de inspanning en de spanning weer een gezonde kleur. Ze was zoizo en betje magerder. niet dat5 het heel erg opviel, en yad wallen ondr haar ogen doordat ze amper meer sliep.

"Elizabeth, mijn vrouw," Pixis barstte nu echt in huilen uit. Hij had geen zin om te vertellen wat er gebeurt was. De trouw ring viel uit zijn handen en landde beneden op de grond. Verbazingwekkend genoeg bleef het ding heel.

Andromeda opende haar hand en concentreerde zich op het metaal in de ring. eerst een beetje aarzelend maar daarna sneller vloog de ring in haar hand. van een aantal mesjes en niet giftige shurikens maakte ze snel een ketting waar ze de ring aan hing de ketting hing ze om pixis nek "Zo valt ie niet meer" zei ze zacht terwijl ze onhandigeen arm om hem heen slog, aangezien ze zelf pas sinds kort echt verdrietig was geweest was ze nooit getroosd en dus wist ze ook maar moeilijk hoe ze een ander moest troostn.

"Dank je," zei Pixis, nog steeds huilend. Als Ceyx hem nu had gezien, zou die proberen grapjes te maken. Hij dacht aan hoe de draak met zijn kinderen kon op schieten. Meteen werd zijn verdriet groter toen hij aan Yasmine en Gilan dacht. De tranen drupten achter elkaar over zijn wang.

Andromeda zuchtte en keek een beetje dromerig voor haar uit "Ik heb ook slecht nieuws, ik had volgens mij al gezecht dat ik zwanger was van een tweeling" ze beet op haar wang en haalde daarna diep adem voor ze verder ging "Ik heb eenn Miskraam gehad" zei ze zacht maar snel. Ze voelde een traan over haar wang stromen, gevolgd door een tweede.

Pixis reageerde niet. De tranen stroomden over zijn wangen en hij kon het niet stoppen. Nu zaten ze hier dus allebei te huilen, om "verloren" familie. Hij wist dat Eliza even tijd nodig had en dan kon hij naar haar toe gaan. Maar hij vond het vreselijk om alleen te zijn.

Andromeda zuchtte en pas een paar minuten later was ze klaar genoeg met huilen om weer wat te zeggen "We zijn echt geweldige vrienden, de eerste keer dat we elkaar ontoemtten wil ik je vermoorden, en de deerde keer zijn beide gezinnen ontwricht" ze zuchtte "En we weten nog steeds niet hoe we het maggie moeten zeggen"

Pixis zat nog steeds te huilen. Wel minder nu, maar hij kon gewoon niet meer stoppen. Het was alsof hij zijn hele leven door zou huilen. Hij haalde de ring van de ketting en stopte hij weer aan zijn vinger. Dit was gewoon het enige wat hij nog had. Aan alle kanten kon hij de bomen horen smoezen over wat een aansteller hij was. "Ik kan jullie verstaan, hoor!" schreeuwde hij, bijna blind van woede en verdriet, in de Taal der Bomen.

Andromeda zuchtte en wreef de tranenen uit haar oogen "Pixis, ik weet niet waar in een verwerkings proces jij zit, maar het is het best om het te accepteren. Ik weet niet waar dat net overging dat je in die maffe taal tegen die boom ging schreeuwen, maar je moet jezelf leren te kalmeren"

Toch lukte het Pixis niet om zich te herpakken. "Sorry," snotterde hij tussen de tranen door. "Maar ik zal dit nooit kunnen accepteren. Bij jou is het natuur, bij mij allemaal een misverstand met een sletterige Dertienster." Toen hij daaraan terugdacht, moest hij nog harder huilen. Het probleem was echter, dat zijn tranen op waren, dus huilde hij verder zonder.

Nu werd Andromeda kwaad en tranen stonden in haar ogen "Denk je dat ik er overheen ben, denk je dat werkelijk" schreeuwde ze "Weetje hoe het is, alsof iemand je hart eruitrukt en vertrapt. Ik heb de laatste drie dagen denk ik maar 8 uur geslapen. Als ik slaap heb ik nachtmerries, ik word gillend of huilend wakker, als ik mezelf al in slaap weet te huilen, en dan denk je dat jij het hard hebt?" ze keek kwaad naar hem "Jou probleem is tenmiste op te lossen. Ik zal dit nooit meer helemaal los kunnen laten."

"Nou, ik weet precies hoe je je voelt," zei Pixis, die op de één of andere manier kalm wist te blijven. "En je hebt gelijk, jouw probleem is niet meer op te lossen." Hij keek naar de dieren die beneden even bleven kijken naar de twee mensen in de boom. Snel wende hij zijn blik af toen hij bedacht dat Yasmine ook dol was geweest op dieren.

Andromeda smeet kwaad een mes in de grond. het trilde en de dieren schoten weg in alle richtingen. Langzaam werd ze weer kalm. "Sorry, ik... mijn lichaam moet nog even wennen, ik heb nog wel een beetje last van stemmings wisselingen en vreemde vreetbuien" ze beet op haar lip om niet WEER te gaan huilen bij de gedachte aan haar voormalige zwangerschap.

Derryl had van Lung Wei gehoord dat het helemaal niet goed ging met Andromeda, en was dus razendsnel op Abigail vertrokken om haar te zoeken. Na een dag en een nacht slapeloos over de bossen te hebben gevlogen zag hij haar nu eindelijk. Ze was daar met een man die duidelijk ook niet helemaal blij was. En ze zag er inderdaad belabberd uit. Hij zei tegen Abigail dat ze zonder vlammen moest landen.

andromeda keek op "Deryl?" zei ze. ze klom uit de boom en rende naar de plek waar Deryl was geland. Ze vloog hem in zijn armen en tranen stroomden over haar wangen op zijn shirt. Ze snikte nog een paar keer na en drukte zich dicht tegen hem aan.

Derryl drukte Andromeda stevig tegen zich aan, maar zei niets. Hij voelde een sterke aandrang haar nu meteen te zoenen, maar hij wist niet of dit wel een goed moment was. Hij streek met zijn hand over haar haar en er rolde een enkele traan over zijn wang die aan zijn kaak bleef hangen.

"Derryl, o derryl ik heb je zo gemist, ookal waren het maar een paar dagen" zei anderomeda nog steeds een beetje snikkerig terwijl ze naar hem glimalchte "Ik... ik hoopte dat ik door wat rust en door aleen te zijn met mijn gedachten ik het beter zou kunnen verwerken, en die dromen en nachtmerries zouden stoppen" ze zuchtte "Maar ze zijn aleen zwaarder geworden" ze begon weer te huilen en drukte zich dicht tegn hem aan en voelde zich veilig in zijn armen.

Pixis wende zich af van wat er beneden hem gebeurde. Stilletjes zat hij verder te snikken. Dit hielp ook niet echt. Als Eliza hem nu zou zien, wist ze dat hij niks gedaan had. Het was allemaal de schuld van die Dertienster. Misschien moest hij haar gaan zoeken en zijn missie volbrengen. Haar gevangennemen, maar misschien ook wel meer.

ohgod, Pixis doet weer eng...

Derryl streek met zijn hand over Andromeda's rug. 'Wij hebben je ook gemist, Droom.' Zei hij zacht, bijna fluisterend. Ze voelde zo fragiel en breekbaar aan in zijn armen, het was niet meer de sterke vrouw die zel altijd was geweest. Dat deed hem nog meer pijn dan de dood van de kinderen.

Pixis vloog nu ook gewoon naar beneden. Op zijn wangen zaten opgedroogde vlekken, waar eerst tranen hadden gestroomd. Hij stak zijn hand uit naar Derryl en zei: "Hoi, ik ben Pixis. Jij moet de vriend van Andromeda zijn." Zijn stem was schor, maar hij besteedde er geen aandacht aan en probeerde zijn keel ook niet nat te maken.

Derryl liet Andromeda langzaam los en beantwoordde de hand van Pixis. 'Ja, dat ben ik.' Zei hij kalm, terwijl hij zijn hand om het middel van Andromeda heen geslagen hield. 'En wat is er met jou aan de hand?' Vroeg hij kalm en geïnterreseerd. Hij kalmeerde de twee aura's, die van Pixis en die van Andromeda.