Het gezellige park- rijk van de waterman

Emily schreef:

"Luthien"stamelde Emily. "Alsjeblieft ga niet weg!" Ze had Luthien eindelijk gevonden nu wou ze hem niet alweer kwijtraken. Ze keek omhoog naar Luthien, maar hield nogsteeds haar buik vast. Er waren nog wat naweeeën vand e pijn die ze net had gevoeld. "Leg me tenminste uit waarom je niet meer van me houd!" probeerde ze. "Alsjeblieft."

Luthien wou net weglopen maar bleef toch staan. Hij wist niet wat hij hierop moest zeggen en dacht een lange tijd na. 'Een reden die je niet hoeft te weten...' antwoordde hij dan maar en liep van haar weg. Het deed pijn om dit te zeggen, maar hij wist echt niet meer wat hij moest doen. Hij wou haar niet meer pijn doen dan hij al had gedaan, maar hij wou ook niet weg bij het Dertiende Rijk en daarmee Emily's veiligheid riskeren. Als hij daar weg zou gaan, zou degene die hem had overgehaalt achter hun aan komen, en misschien Emily daarmee pijn doen. Misschien haar zelfs doden. Luthien voelde zich alsof hij elk moment kon instorten en had opeens heel erge zin om te huilen van wanhoop.

"Luthien ik moet het weten." Zei Emily en de tranen liepen over haar ogen. "Als je het niet voor mij wil doen die het dan voor onze kinderen." Misschien zou dit Luthien wel iets doen. Misschien zou luthien weer bij haar komen voor de baby. Emily stond op en strompelde met een hand in haar buik naar luthien toe.

Luthien stopte met lopen en keek naar de grond. Hij beet zachtjes op zijn lip, maar sprak toen met een duidelijke en trillende stem. 'Het was mijn eigen keuze. Ik... hoor niet thuis in de 12 Rijken. Ik wil strijden voor mijn eigen land en... ik kan het de 12 rijken niet vergeven dat ze me mijn ouders en broer hebben afgenomen.' zei hij, maar wist dat hij zijn schild niet langer intact kon houden. Hij moest weg, en wel nu meteen.

-new-

Ichigo liep somber het park in , naar de plek waar ze Alois ooit ontmoet had , hier ging ze zitten, trok haar kieën op , met haar oren plat op haar hoof en haar staart opgekruld legde ze haar hoofd op haar kieen en sloot haar ogen.

Arra liep rond in het park. Ze had een meisje zien lopen en die was gaan ziten met haar hoofd op haar knieën. Misschien voelt ze zich niet lekker, dacht ze, ik ga maar even kijken of alles goed gaat. Ze liep naar het meisje. "Gaat het wel?" vroeg ze bezorgt.

Alois liep door het park. Hij wou nog een keer naar de plek waar hij Ichigo zes jaar geleden had ontmoet. Hij wou er nog een keer heen zodat hij het hoofdstuk met Ichigo kon afsluiten en dat met Arra vrolijk beginnen.

Ichigo hief haar hoofd op naar een meisje dat haar aangesproken had , waarna ze knikte en haar hoofd weer liet zakken , dit was haar rauwdag , eens in de week ging ze naar deze plek , gewoon om na te denken , over Alois... en over haarzelf...

Arra plofte naast het meisje neer. Ze sloeg een arm om haar heen. Ze zweeg, niet wetend wat te zeggen. "Kan ik iets voor je betekenen?" vroeg ze. "Of moet ik even mijn mond houden? Of wil je liever dat ik weg ga? Dan ga ik weg hoor, als je dat wilt."

Alois strompelde nadenkd over Ichigo door het park. Hij miste haar nog steeds, maar gelukkig had hij Arra gevonden die hem kon helpen zijn verdriet over Ichigo te verwerken. In gedachten verzonken ging hij aan het water op de grond zitten. Hij pakte een steentje op en gooide het triest in het water.

Ichigo schudde haar hoofd "blijf maar zitten , het is gewoon dat ik hier iemand ontmoet heb , die me heel dierbaar uis , ik heb hem al 6 jaar niet gezien...ik hoop hem hier ooit terug te zien , als hij hier gaat zitten , treuren om het verlies van mij... en dan zullen we voor altijd samen zijn " Haar wereld klaarde op bij die gedachte.

Arra glimlachte lief nar het meisje. "Dan blijf ik zitten" zei ze rustig. Ze dacht na over wat het meisje had gezegt. Ware liefde?, dacht ze, ik weet het niet. Ze knuffelde het meisje. "Ik ben Arra" zei ze.

Alois keek naar de langs zwemmende eenden. Hij glimlachte vaagjes. Ichigo had de eerste keee dat ze elkaar zagen geprobeerd de eendjes te vangen. Hij keek hoe de moeder eend met haar jongen langs zwom. Hij pakte nog een steentje en gooide hem vlak naast de eenden in het water. De beestjes zwommen panisch weg.

- nieuw.

Scarlet zat met een tijdschrift in haar handen tegen een grote boom aan, Artemis kon hier niet meer landen hoewel het vroeger een van hun favoriete plekjes was geweest. Scarlet sloeg een bladzijde om en las de bladzijde om. Ze zuchtte en zong zachtjes in zichzelf. Het was redelijk fris, maar ze had een leuke winterjas aan en het viel wel mee.

Diep in concentratie maakte Matthew aantekeningen in een klein dik schrift. Zijn handschrift was duidelijk leesbaar zodat hij elk moment zijn aantekeningen kon terug lezen. Hij was nog steeds bezig met het boek waarin over verschillende personen verteld werden hoe ze door een handeling de loop van de geschiedenis veranderd hadden. Het boek had hij meegenomen uit de bibilotheek. Rillend sloeg hij zijn sjaal nog een keer om zijn schouders heen.

Even hoestte Scarlet, ze had de laatste tijd wel vaker last van haar keel, maar zong daarna gewoon zachtjes door. Ze sloeg een bladzijde om en keek toen even het park door. Er zaten nog redelijk veel mensen, ookal was het een koude dag. Ze vond het niet erg, dat was juist gezellig.

Matthew hoorde ergens buiten zijn gedachte gang een hoest, maar veel aandacht besteedde hij er niet aan. De laatste tijd hoorde hij steeds vaker mensen hoesten, maar dat was logsich aangezien de winter eraan kwam. Hij sloeg e bladzijde van zijn boek om en las de bladzijde verder uit, daarna schreef hij enkele woorden op voor hij verder las. Ondertussen waaide er een aantal blladjes weg, maar dat had hij niet door.

Scarlet zuchtte en vouwde haar blad dicht, ze deed deze in haar tas en begon te lopen. Ze ging even door het park lopen, kijken wat voor mensen er op de bankjes zaten en tegen de bomen. Of mensen nog een beetje gelukkig uitzagen. Ze zuchtte en gaapte eventjes. Haar oog viel op een paar mensen, de meeste zaten te lezen.

Op het moment dat zijn laatste blaadje er vandoor waaide merkte Matthew het op. Onhandig sprong hij op, waardoor ook de rest van zijn spullen op de grond terecht kwamen. Langzaam kreeg hij een rood hoofd van schaamte, hij had het gevoel dat iedereen naar hem keek. Snel griste hij zijn pen van de grond, en het boek van de bieb en natuurlijk zijn aantekeningen. Daarna sprong hij achter de blaadjes die door het grasveld verspreid lagen aan.

Scarlet ogen gingen verbaasd in de richting van het geluid van vallende dingen. Ze zag een jongen van haar leeftijd opspringen en nogal klungelig achter een aantal blaadjes aangaan. Een paar bladen lagen waar zij nu liep en ze raapte er een paar voor de jongen op, ze haalde er ook eentje uit de lucht die opvloog en liep richting, waarna ze vriendelijk de blaadjes naar hem uitstak. 'Ik geloof dat je iets bent verloren.' Zei ze met een vriendelijke glimlach.

Onhandig viste Matthew een paar blaadjes van de grond en eDanken enkele uit de lucht. Ineens zag hij hoe een meisje enkele blaadjes behendig oppakte en naar hem liep. Dankbaar pakte Matthew de papieren van het meisje aan. "Bedankt." zei Matthew oprecht dankbaar. Hij glimlachte verontschuldigend naar het meisje. "Soms lukt het niet helemaal zoals ik wil." verklaarde hij.

Scarlet glimlachte en haalde haar schouders op. 'Dat gebeurt ons allemaal wel eens.' Zei ze. Maar dat was nou eenmaal het leven, dingen gingen goed en dingen gingen slecht, jammer genoeg was er net een slechte periode achter de rug. Ze keek naar de jongen en naar de papieren. 'Wat staat er op die papieren?' Vroeg ze hem, een tikkeltje nieuwsgierig.

Matthew knikte bij de woorden en dacht er achteraan; alleen bij de ene gebeurt het wat vaker dan bij de andere. Hij zuchtte haast onhoorbaar bij deze gedachte. Sinds Stephanie niet meer leefde ging het steeds vaker mis bij hem. Bij de vraag van het meisje bloosde hij wat verlegen. "ehh." stotterde hij wat. "Ehh aantekeningen van het boek dat ik aan het lezen ben." glimlachte hij naar het meisje.

Scarlet knikte. 'Grappig. Mag ik eens zien?' Vroeg ze. Het was best vaag om aantekeningen van een boek te maken, maar het had wel iets grappigs en aparts. Ze glimlachte, als hij het niet wou moest hij het ook zeggen. Ze streek haar lange bruine haren uit haar gezicht en wachtte even op zijn antwoord.

Iet wat verbaast keek Matthew naar het meisje. "Ehh natuurlijk." hij gaf de blaadjes weer aan het meisje. Het was voor het eerst dat iemand anders behalve enkele van de leraren van de universiteit vroeg of ze zijn aantekeningen in mochten kijken. "Maar ik weet niet of je het heel intressant vind." hij zette zijn bril wat rechten op zijn neus. "Het gaat over personen die de geschiedenis hebben veranderd." erklaarde hij vast het onderwerp.

Scarlet knikte even en las een stukje van de aantekeningen. Ze had wel een tijdje op school gezeten, maar na een tijdje hadden ze er geen geld meer voor gehad dus was ze gestopt, ze vond eten belangrijker. Veel namen kende ze niet. Bij mensen die de geschiedenis hadden verandert dacht ze aan Zenan, en dat was negatief. Ze knikte eventjes en gaf ze toen weer terug. 'Ach. Ik weet er niet zo veel van, maar het lijkt me intressant.' Zei ze met een glimlach.