Het gezellige park- rijk van de waterman

Cara voelde de draak wel maar was diep in gedachten dus ze kreeg het neit echt mee. Ze dacht diep na. In haar hoofd ontstonden twee lijsjes een voor Raiden en een voor Kenji. de goede kant van Raiden werd steeds langer maar die van Kenji ook en de slechte lijst bleef bij bijde leeg.

Marci vroeg zich af wanneer zij zelf de liefde zou vinden maar wist dat ze nog jong was. Pas zeventien. Gelijk vroeg ze zich af hoe oud Cara was maar wist dat liefde geen leeftijd kende. Marci was eigenlijk niet jaloers alleen op het feit dat Cara liefde kende.

'Heb jij een vriendje?' vroeg Cara aan Marci zodat het gesprek even ergens anders naar toe werd geleid. Ze had even geen zin om nog meer over haar eigen problemen na te denken dat zou ze straks wel doen. Dat zei ze al vijf dagen tegen zichzelf.

Marci schudde haar hoofd. 'Nee, en ik heb er ook nog nooit een gehad, maar ik ben pas zeventien dus ik denk dat dat wel goed komt.' zei Marci eerlijk tegen Cara, ze kon haar vertrouwen want Kenji deed dat ook dus zag ze geen reden om dan niet eerlijk tegen haar te zijn.

'Ik hoop voor je dat het niet lastig zal zijn als de tijd daar is.' zei Cara oprecht. Ze hoopte ook echt dat Marci haar geluk zou vinden zonder te veel moeite en te veel ruzie. Cara dacht aan toen zijn zeventien was. Raiden was net een jaar weg toen geloofde ze nog heilig erin dat hij binnen een dag door de deur zou lopen.

Marci glimlachte. 'Dat hoop ik ook.Maar ja, de juiste persoon komt vanzelf op mijn pad. En tot die tijd blijf ik lekker werken en vechten..' zei Marci rustig. Ze zou binnenkort naar de rebellenkampen gaan en daar gaan helpen. Ze vond dat ze er oud en wijs genoeg voor was en verveelde zich met het werk dat ze nu al twee jaar deed/

'Ik ben de laatste tijd niet meer zo veel aan het vechten of bezig met de oorlog.' zei Cara oprecht. Ze dacht aan haar laatste gevecth dat was al een tijd geleden. Ze glimlacht omdat ze dacht aan wat er was gebeurt na dat ze een feest hadden gehad ter ere van een overwining. Ze keek even naar Marci.

Luthien kwam het gezellige park in gelopen en keek even rond. Deze plek was geen steek verandert in zes jaar. Alles was nog hetzelfde. Hij liep wat rond en leunde toen tegen een boom, starend naar de plek waar hij en Emily hadden gelegen. Het was de plek waar ze beiden hun eerste zoen hadden gehad... Zijn ogen vernauwden zich iets en hij keek vlug weg. Die tijden waren nu over, al voelde hij nog steeds een kriebelend gevoel in zijn maag toen hij daaraan dacht.

Cara schreef:

'Ik ben de laatste tijd niet meer zo veel aan het vechten of bezig met de oorlog.' zei Cara oprecht. Ze dacht aan haar laatste gevecth dat was al een tijd geleden. Ze glimlacht omdat ze dacht aan wat er was gebeurt na dat ze een feest hadden gehad ter ere van een overwining. Ze keek even naar Marci.

Marci knikte. 'Ik wel, maar dat was vast al wel zichbaar. Alleen eerst deed ik meer mensen die vastzaten in de overgenomen rijken overbrengen naar de veilige rijken, maar nu wil ik gaan vechten bij de rebellen.' zei Marci tegen Cara. Ze bedoelde dat ze haar harnas zoals gewoonlijk aan had. Eigenlijk had ze het haast nooit uit.

Dat deed Cara weer aan Raiden denken. Hij was ook vast komen te zitten in een rijk maar ze zette die gedachte zo snel mogelijk weer van haar af. 'Ik zit of zat weet het eigenlijk niet precies bij de rebellen. Soms vecht ik mee maar meestal niet. Ik help gewoon door tijdens gevechten op kinderen te passen van de andere rebellen.' zei Cara. Dat was ook waar.

Emily liep door het park. Ze liep met haar handen op haar buik. In het begin was ze ontzettend geschrokken toen ze te horen kreeg dat ze een baby verwachte, maar nu was ze alleen maar blij. Ze miste Luthien nog steeds maar nu had ze gelukkig haar kindje. Ze ging rustig onder een boom zitten en keek naar het park.

Luthien liet zich langs de boom naar beneden glijden tot hij op de grond zat en keek omhoog naar de lucht. Hij kon Emily maar niet vergeten. Hij vroeg zich af waar ze was en wat ze aan het doen was. Hij zuchte diep en liet zijn ogen het gezellige park rond gaan, om zijn gedachten op iets anders te krijgen, maar zag toen opeens Emily onder een boom zitten. Vlug trok Luthien de capuchon van zijn mantel over zijn hoofd en ging wat meer in de schaduw van de boom zitten, zodat hij minder opviel. Hij wou niet dat ze hem zag.

Emily keek hoe de eenden vrolijk in het water speelden samen met hun ouders die toekeken of alles wel goed ging. Ze hoopte dat het kindje of de kinderen in haar ooit ook zou gelukkig zouden kunnen zijn. Ze zouden zonder vader opgroeien. Emily kon luthien nog steeds niet vergeten. Maar nu had ze Gabriel gelukkig die voor haar zorgde. De eendjes zwommen nu achter hun moeder aan.

Luthien draaide zijn hoofd ietsjes en keek uit zijn ooghoeken naar Emily die aan het water zat en naar de eenden keek. Een soort van schuldgevoel werkte op hem, en zijn maag voelde alsof er bakstenen in zaten. Hij keek weer weg en stond op. Hij moest hier snel weg, voordat Emily hem echt zag, en als dat gebeurde wist Luthien niet wat hij zou moeten doen. De laatste paar dagen waren zijn dromen alleen maar over Emily. Hij had hier in de weken dat hij bij het Dertiende Rijk terug was geen last van gehad. Maar dat kwam waarschijnlijk door de vele veldslagen waarin hij had gevochten. Nee, hij moest gewoon verder gaan. Wraak was wat hij wou. Wraak op het twaalfde rijk voor het doden van zijn ouders en broer(wat niet zo was). Hij liep rustig over het gras en liep net niet voorbij Emily, voordat een harde wind zijn capuchon van zijn hoofd blies.

Emily hoorde iemand lopen en keek in. De persoon had een kap op, maar er stak een wind op die de capichon afblies. Emily schrok enorm toen ze zag wie het was. Ze schoot omhoog en voelde een steek in haar buik. Emily slaakte een gil en kromp ineen. Ze was te vluchtig op gestaan, maar ze was zou blij geweest in Luthien terug te zien.

Luthien stond maar op zijn plek, kijkend naar Emily. Zoals hij al verwachtte wist hij niet wat hij moest zeggen of doen. Hij kon haar alleen maar aan kijken met een kille blik in zijn ogen, maar diep vanbinnen was hij vreselijk verward. Hij zat in een tweestrijd tussen wraak en het Dertiende Rijk en Emily, maar welke wou hij meer? Hij voelde zoveel haat voor de mensen die zijn ouders hadden gedood, daarom wou hij het de twaalf rijken betaald zetten. Hoe kon hij ooit naar Q overlopen? Het was een enorme fout, vond hij. Het Dertiende Rijk was zijn geboorteplaats, en die wou hij hoog houden. Maar Emily... Luthien hield ontieglijk veel van Emily, maar hij leefde in doodsangst om haar te verliezen. Vooral in deze verscheurende oorlog.
Luthien raakte nog meer in de war, en wou zichzelf opsluiten, zodat hij niet hoefde te beslissen, maar ergens wist hij toch dat dat moest. Hij keek naar Emily, zo gevoelloos en kil als hij maar kon, en draaide zich om om weg te lopen bij haar.

"Luthien"stamelde Emily. "Alsjeblieft ga niet weg!" Ze had Luthien eindelijk gevonden nu wou ze hem niet alweer kwijtraken. Ze keek omhoog naar Luthien, maar hield nogsteeds haar buik vast. Er waren nog wat naweeeën vand e pijn die ze net had gevoeld. "Leg me tenminste uit waarom je niet meer van me houd!" probeerde ze. "Alsjeblieft."

Scarlet leunde tegen een boom aan. Ze sloeg een bladzijde om van het tijdschrift dat ze las en keek af en toe even op om haar omgeving te bekijken. Haar zwarte shirtje, dat tot haar bovenbenen kwam, streek ze even glad en ze zuchtte. Ze kon zich het park nog best goed herinderen. Ze had hier een keertje met Jason gepicknickt, ze vroeg zich af wat er met hem gebeurt was. Maar eigenlijk wilde ze het ook niet weten.

Haar zusje duwde haar kleine handjes tegen de wangen van Esra aan. Een hoog schatterend lachje was te horen, omdat Esra een scheetgeluid met haar mond had gemaakt. ''Jij bent lgrappig.'' zei ze glimlachend, met haar hoge stemmetje. De twee hoge staartjes bewogen vrolijk heen en weer met de bewegingen van het meisje.

Scarlet sloeg weer een bladzijde om. Ze las niet echt goed, ze concentreerde zich niet op de woorden, ze liet gewoon haar ogen snel over de zinnen glijden. Ze keek even naar de lucht, waar Artemis ergens vloog om over haar te waken. Ze glimlachte even kort en keek om haar heen. Ze zag veel kindertjes.

Zahra, haar kleine zusje, sloeg haar armpjes om de nek van Esra en drukte zich tegen haar aan. ''Zus lief.'' zei ze, terwijl ze perongeluk een stuk meetrok van de bruine haren van Esra. Een pijn schoot door haar hoofd maar stopte al snel doordat haar zusje haar weer los liet, en nieuwsgierig rondkeek naar de mensen die in het park zaten.

Scarlet nam elk kindertje even in zich op, ze vond het altijd leuk om die vrolijke of juist huilende gezichtjes te zien. Ze legde het tijdschrift dat ze las naast zich, omdat ze toch niet echt las of zo. Ze bekeek even de cover, waar een groep jongens op stonden, waarschijnlijk een of andere muziekgroep die ze niet kende.

''Groot meisje!'' riep Sara(is makkelijker.xd) enthousiast toen ze Scarlet zag. Ze vond het altijd geweldig om volwassenen te zien, en al helemaal meisjes. Esra keek opzij, naar Scarlet. Ergens kende ze haar van, maar het was een vraag waarvan.

Scarlet hoorde een meisje "groot meisje" roepen en keek die richting op. Een kleine meisje en een groter meisje, misschien haar leeftijd, keken haar kant op. Ze glimlachte even vriendelijk naar hun waarna ze hun even onderzoekend bekeek. Ze vond het meisje wel erg lief uitzien. Ze was altijd dol op kleine meisjes geweest, vooral naar Maiko.

Voorzichtig duwde ze haar zusje op de grond, zodat die even zat. Met een vriendelijke glimlach keek ze naar het meisje, en draaide haar hoofd weer om naar Sara, die nu geïnteresseerd was in een lieveheersbeestje wat omhoog probeerde te komen via een graspriet.