Het Dolfijnenstrand - Rijk van de vissen

Kurt keek om naar de twee tieners.

Chris had niet verwacht dat ze het echt zou doen, het lukte hem om zijn gezicht uit de buurt van haar vuist te houden, maar hij klalde tegen zijn schouder, hij wankelde even, en viel toen om.

Kurt schrok en snelde richting Chris zodra hij op de grond viel.

kurt doet veel interresants.

Aphrodite hoorde Sandee's gedachten en schrok zich dood toen ze merkte dat ze Chris echt geslagen had. Ze draaide haar hoofd. Hoe kon die lieve Sandee zijn veranderd in hoe ze nu was? Door alleen een stomme jongen? Ze had altijd gedacht dat ze sterker was. Het liefst zou ze Sandee flink op haar kop geven, maar Daniël was nu even belangrijker.

Sandee draaide zich weg van chris "Hoe heb ik nu toch kunnen missen" riep ze hem nog na zonder hem een blik waardig te keuren liep ze naar haar surfplank, trok die uit het zand en liephet water in "Meisjes-die-door-hun-gebroken-hart-zwaar-aggressief-zijn plagen klappen vragen" riep ze nog lachend voor ze op haar plank ging liggen en het woeste water in peddelde.

Aphrodite stond op. 'Ik ga achter haar aan.' Ze gaf Daan voorzichtig aan Dylan en stapte de duinen uit. Ze maakte weer eenzelfde plateau van zand en volgde Sandee. Ze bereikte haar voordat ze haar eerste golf kon pakken en ging voor haar staan. 'Meis, wij moeten praten.' Zei ze rustig.

Sandee keek Aphrodite vuil aan "Nee we gaan neit praten." zei ze kalm terwijl ze naar de golven keek. "en als je niet van mijn plank afgaat dan duw ik je eraf, dus als je zo vrij wil zijn aan de kant te gaan?"

'Oke, dan praten we niet. Als jij de rest van je leven verbitterd wilt zijn door een jongen, dan heb ik je zwaar overschat. Ik dacht dat je een veel sterkere persoonlijkheid had.' Zei Aphrodite, in de hoop iets bij Sandee te triggeren. Ze stapte van haar plank af en bleef rustig staan op een zandeiland.

Sande keek aphrodite eng kalm aan "Dan hb je me maar onderschat." ze ging weer op de plank liggen en peddelde een hoge golf in. Ze had dit nodig om weer echt kalm te worden, ze deed zich telkens wel kalm voor maar dat was ze zeer zeker neit.

Chris probeerde op te staan, zodra hij stond schoot er een vreselijke pijnscheut door zijn arm/schouder/watdaarallemaalzit en hij ging snel weer zitten "Ik zei toch dat je m'n neus niet kon breken!" riep hij nog naar Sandee, Kurt schudde zijn hoofd "Nee, maar je arm wel!Valerio kan kijken wat hij kan doen, maar je weet dat je er om vroeg!"

Aphrodite zuchtte en ging op haar eiland zitten. Ze keek naar Sandee en schudde haar hoofd. Als ze die Jonah ooit nog eens zou zien, zou hij het niet overleven, dat wist ze zeker. De spetters van de zee trokken in haar haar en kleding, maar ze bleef rustig zitten wachten totdat Sandee weer langskwam.

Valerio negeerde de commotie met Sandee en Chris. In platsdaarvan richtte hij al zijn aandacht op Daniël. Zijn hand lag op het kleine keeltje en hij liet de stemspieren groeien. Toen hij ze groot genoeg vond, haalde hij zijn hand terug. "Dit zou het moeten doen," zei hij.

Dave was ook naar zijn broer toe gerend. Hij pakte hem onder de goede schouder en sleepte hem mee naar Valerio.

Jorn valerio is een goede vader maar neit heus, zijn zoons schouder is met ebroken en hij heeft aleen aandacht voor een baby met onder ontwikkelde stembanden...

Sandee grinnikte "Tja, ik heb je neus gemist na, tja met je schouder ben ik ook tevreden hoor" riep ze terug naar chris vior ze verder de zee op ging. ze zou wel naar huis gaan, via de zee. Ze wilde naar haar familie, en dan neit haar ouders, maar haar gekozenfamilie de anderen van de groep.

Dat was dus voordat Sandee en Chris gingen vechten, duh.

Valerio liep naar Chris. Hij legde een hand op zijn schouder en zoog alle pijn weg. "Jongen, dat moet je dus niet meer doen," zei hij. "En je arm moet gezet worden en ook je sleutelbeen is gebroken. Kurt, Dave, jullie moeten hem aan de andere kant vast houden." Dave pakte zijn broer bij zijn zij en Valerio pakte de gebroken arm. "Dit gaat pijn doen en die pijn kan ik niet wegnemen." Hij wachtte tot Kurt Chris ook vast had gepakt.

Aphrodite hoorde Sandee's gedachten en zuchtte. Ze zou maar met Ares richting het zuiderstrand gaan om Sandee daar te ontmoeten. Ze liep terug naar het strand en wierp een blik op Chris. 'Tja, iemand als Sandee moet je nu niet uitdagen, vriend.' Zei ze kalmpjes en ze riep Ares. Ze nam Daniël voorzichtig van Valerio over en bedankte hem voor zijn hulp. Toen de stenen draak op het strand neerstreek zette ze Daniël in het kinderzitje dat er op de een of andere manier op bevestigd moest zijn omdat Daniël anders niet mee kan en vloog ze richting het zuiderstrand.

Chris glimlachte een beetje naar Aph "Het was leuker dan je denkt, ik heb haar echt boos gemaakt!"

Kurt ondersteunde Chris ook en deze probeerde langzaam overeind te komen, alle kleur trok uit zijn gezicht en hij grimaste. ( ik weet nog steeds niet wat dat nou precies is )

Houd hem stevig vast," zei Valerio en hij trok aan de arm. Zodra hij ver genoeg getrokken was, zette hij hem zachtjes op zijn plaats. Daarna legde hij de arm op Chris' borst. Valerio wist niet waarom, maar Talpa Meles kwam al aanzetten met een EHBO-doos. Hij pakte er een mitella en een aantal rollen verband uit. Hij maakte een aardtafel en legde Chris' arm daar op. Daarna begon hij het stevig in verband te wikkelen.

CHris beet op zijn wangen- die net gestopt waren met bloeden en begonnen weer te bloeden,- toen zijn arm gezet werd, maar dodra hij weer op zijn plek stond trok de pijn weg, niet helemaal, er bleef toch een stekende pijn over.

ik weet nog precies hoe het voelt, pijnlijk xd

"Hoe gaat het," vroeg Valerio, die Chris' arm in een mitella knoopte. Dave keek vol medelijden naar zijn broertje. Valerio stond op en ging naast Kurt staan. 'Kinderen,' dacht hij, in de hoop dat Kurt het op zou vangen.

Kurt ving Valerio's gedachte op, hij glimlachte.

" ja hoor, het gaat wel zo..." zei Chris en hij stond op.

Valerio gaf Kurt een kus op zijn wang en keek naar Dave, die zijn best deed zijn lachen in te houden. Dave draaide met zijn rug naar hen toe en praatte met Chris. Hij gaf hem een knipoog en barstte in lachen uit. "Sjonge, Chris," zei hij lachend. "Dat jij je arm laat breken door een meisje." Hij viel bijna op de grond van het lachen.

"Lachen hoor Dave..."zei Chris met een gezicht dat op onweer stond "Ik ben in iedergeval beter dan jij!" zei hij en ij haalde zijn goede schouder op.
Kurt glimlachte, maar die vervaagde al weer snel "Het ziet ernaar uit dat we weer van voor af aan begonnen zijn..."

"Waarom ben jij beter dan ik?" vroeg Dave rustig, maar op woedende toon. "Toch niet omdat ik homo ben? Want dan ben jij zielig." Hij legde zijn armen over elkaar en keek arrogant naar Chris. Van binnen deed hij zijn best om niet in lachen uit te barsten.

"Nee, natuurlijk niet, ik bedoel gewoon dat jij een laffaard bent!" schreeuwde Chris op zijn beurt, "Jij durfde mij amper te helpen!" hij stampte op de grond die licht schudde. Hij keek woedend, maar deed eigenlijk zijn best om niet in lachen uit te barsten.

Valerio deed onbedoeld een stapje achteruit.

"Ja, en," schreeuwde Dave. "Jij was zo stom om te gaan ruziën. Vind je het gek dat ik dan niet help? Het was je eigen schuld. En dat moet je dan zelf mar oplossen." Hij wendde zijn hoofd van de anderen af, om even een glimlach te laten ontsnappen.

"Mooie broer ben jij! Ik dacht dat we elkaar zouden steunen, voor altijd!" schreeuwde Chris, hij wist alle tekens van vreugde van zijn gezicht te houden terwijl hij iets rustiger zei : "Ik wil niet langer een deel van een identieke tweeling zijn, ZEKER NIET ALS JIJ HET ANDERE DEEL BENT!"ze laatste 8 woorden schreeuwde hij weer.

"Ho ho.."was het enige wat Kurt over zijn lippen kreeg.

"Misschien wil ik dat ook wel niet," zei Dave. Hij keek Chris nu recht aan. "Nu heb ik niemand met wie ik over jongens kan praten. Ik moet op zoek naar een andere wederhelft."

"Stop," zei Valerio en hij zette weer een stap naar voren, maar zocht steun bij Kurt.