Het bos - op de grens van het Rijk van de Maagd en het rijk van de weegschaal

"Hallo," zei Valerio, wiens hoofd alleen boven water uitstak. Hij zwom naar de kant. Daar aangekomen, klom hij erop en ging zitten, met zijn voeten in het water. Hij speelde ongemerkt met een paar stenen en keek nog eens naar de jongen die zijn waterzak vulde.

try keek de jongen aan en knikte enkel ter begroeting maar zei niks en hij bergde zijn waterzak op toen hij hem dicht gedraait had, dan kijkt hij eeens rond en zag niemand anders dan gaat hij recht staan en keek even na de jongen en hij wilt weg lopen

"nou, dan niet," zei Valerio en hij sprong weer in het water. Hij ging weer op zoek naar schelpen op de bodem van het meer. Toen hij weer een lange ketting had, zwom hij nog even rond, om vervolgens weer terug te keren naar boven. Daar keek hij of de jongen er nog was.

try liep gewoon door maar toen hij merkte tot de jongen onder water was ging hij snel de struiken in waarin hij zich verstopte hij was nieuwschierig of het iemand van het 13e rijk was of een van de rebelen en hij wilde er liever zo achter komen dan het te vragen want als je vragen stelde moest je zelf meestal ook antwoorden geven

Valerio zag dat de jongen weg was. Hij klom op de kant en sloot zijn ogen. Via de grond zag hij Try in de struiken zitten. Hij stuurde een aarpilaar achter hem, waardoor hij Valerio's kant op gegooid werd. "Waarom doe je zo geheimzinnig?" vroeg Valerio, die zijn ogen weer open deed. Hij zette de voeten van Try vast aan de grond.

try bekeek de jongen nieuwschierig maar dan een stoot van iets wat hij niet had zien aan komen en hij vliegt de struiken uit en als hij recht komt voelt hij tot zijn voeten niet meer kan bewegen."omdat ik wilde kijken zonder tot je het merkte aan welke kant je staat, en ik wil niet onodig trammeland"antwoord try naar waarheid, maar nu was hij voor bereid om zelf ook aan te vallen moch het nodig zijn

"Nou, de Twaalf Rijken," zei Valerio. "Maar jij gedraagt je als een Dertiener." Hij maakte boeien om de polsen van Try, die hij omhoog stuurde, zodat hij zijn hele lichaam vast kon zetten. Nu was alleen het hoofd van Try nog te zien. "Dus, ben je dat ook?"

try hield niet echt van mensen die konden aarde sturen zeker niet als vijand want je wist nooit wanneer ze precies deden toeslaan alleen als ze het echt aan de oppervlakte gebruikte, en hij keek valerio aan en hij nstraalde koppig heid uit. het gaat je niks aan wat ik ben, sist hij dan hij zou af wachten tot het niet anders kon dan op beichten wie hij was maar hij zou eerst een tijd niks zeggen zolang het zijn dood niet werdt en hij grijnsde lichtjes

"Nou, laat dan ook maar," zei Valerio, geïrriteerd dat hij gestoord werd tijdens het zwemmen. Hij liet Try vast staan in de aarde, pakte zijn shirt en liep weg. Waarom zou hij hier zijn tijd aan verdoen. Hij hield Try via de grond goed in de gaten.

try vloekte binnens monds omdat hij nog vast zat en hij denkt even na en dan valt het hem in hij kon het misschien zo warm maken tot het glas werd en die breken, en hij consentreedt zich op zijn handen en laat die gloeientheet worden en langzaam het gesteentje er rond

Valerio merkte wat Try probeerde. Dus schreef hij een aarde tekst naar hem. 'Dat lukt je niet,' schreef hij. 'Dat lukt alleen bij zand.' Eronder was een smiley zichtbaar die zijn tong uitstak. Valerio moest verderop lachen. Hij wilde dit wel eens aan Kurt vertellen.

try vloekte nu hard op, waarom moest hij nou altijd zo nieuwschierig zijn dat werd zijn dood nog eens daar was hij 100% van overtuigt. en hij zuchte en liet zijn hoofd hangen terwijl hij na dacht er moest een oplossing zijn om los te komen maar welke....

Valerio liep gewoon door. Toen hij het bos uit was, zag hij daar Talpa en Tsi-Long. "Zo jongens, we kunnen naar huis," zei Valerio. Zodra hij op de rug van Talpa klom, was hij de verbinding met de aarde kwijt. Hij zag Try niet meer, dus kon hij ook de stenen niet meer in stand houden. Zo verdwenen ze. Talpa begon te graven, richting huis.

try voelde de stenen uit elkaar vallen en hij zuchte opgelucht dit was veel en veel beter en hij vrijfde in zijn handen en klote zijn kleren af die nu onder de aarde zaten, hij was dus een van de 12 rijken hij was het zelf ook maar zei het niet snel tegen iemand bang tot het 13e rijk er dan ook snel zou achter komen tot hij hen deed veraden in plaats van bijstaan en hij vervolgde zijn reis

Andrew liep, spelend op zijn panfluit, door het bos. Zijn blote voeten werden gekieteld door de kleine steentjes in de beek waar hij doorheen liep. Om hem heen vlogen bollen ijs, die meedeinden op de rustige muziek. Als hij nu vrolijk zou gaan spelen, zouden het vuurbollen worden. Maar daar had hij nu geen zin in.

Loki was net van een beekje afgekomen en liet met een emmer water in haar hand, haar haren in een hoge staart door het bos. Ze was hier een paar dagen geleden gelandt omdat Scath nietlekker was en nu zorgde ze voor hem. Loki liep op blote voeten. Haar benen waren ontbloot tot een stukje boven haar knieen want daar begon haar witte, half bevuilde jurkje. Ze dacht dat ze wat hoorde, maar twijfelde even. Toch bleef ze even staan.

Andrew liep vrolijk verder. Hij bleef staan toen hij het meisje zag. De ijsbollen verdwenen meteen en om de enkel met de tattoo verscheen een bandje van ijs, om het afgrijselijke ding te verbergen. "Hallo," stamelde hij. Hij nam het meisje goed in zich op en zag dat ze er moe uitzag.

Loki keek naar de jongen en hield de emmer goed vast. 'Hoi..' zei ze tegen hem. Ze kende hem niet maar hij zag er best vrolijk uit dus ze gokte dat hij vast wel aardig zou zijn. En anders zou ze doorgaan met haar eigen ding. Loki zette de emmer even neer en veegde een pluk haar uit haar gezicht.

"Ehm, ik stoor toch niet ergens bij, of wel?" vroeg Andrew voor de zekerheid. Hij vroeg zich af waarom hij zo aardig was tegen iemand die zeker een Twaalver was. Die hoorde hij toch te vermoorden. Hij haalde zijn schouders op en ging zitten op een steen.

'Nee hoor..' zei Loki luchtig. 'Maar ik moet nou wel weer doorlopen. Je mag best meelopen maar mijn draak is ziek en ik moet hem verzorgen en hij heeft dit water nodig..Dus eh..' zei Loki een beetje ongemakkelijk. Ze keek naar de jonge. Scath was nu belangrijker voor haar dan een of ander onbekend mensje.

"Aha, dus jij hebt magie?" zei Andrew. "Dan ben je zeker iemand uit de Twaalf Rijken. Niet?" IN zijn hoofd hoorde hij Akako: 'Doe nou niet Drew, val niet aan. Misschien krijg je er ooit nog spijt van.' Maar Andrew wilde niet luisteren. Hij stond gespannen te wachten op een antwoord.

'Ja, gek hea. En als je me wilt aanvallen vermoord me dan alsjeblieft hier en dood daarna mijn draak zodat we beiden uit ons lijden verlost zijn. Ik kan toch niks terug doen. Mijn krachten werken niet.' zei ze een beetje geirriteerd van vermoeidheid. Ze keek naar de onbekende jongen. Haar wapens lagen ook al bij Scath en zacht zuchtte ze.

_

Even eten.

"Nee, dat is niet leuk," zei Andrew. "Een prooi moet altijd een beetje weerstand bieden. Ik heb ooit met een jongen gevochten, Derryl heette hij, en di bood echt goed weerstand. Tot ik hem met het gevest van mijn zwaard een klap op zijn slaap gaf en hij bewusteloos neer viel. Eigenlijk was het niet leuk meer, maar ik had hem afgemaakt als zijn draak niet tussen ons in was gesprongen. En nu zijn we zo ongeveer vrienden." Hij dacht aan het moment dat hij Derryl vond in de grot, met Droom en Maggie.

'Ach, je hebt mijn broer dus ook al ontmoet.. Gezellige familie..' zei Loki tegen de jongen. 'Hmm, Misschien komt dat omdat hij zijn volledige krachten kon aanwenden..' verzuchtte ze tegen hem. Ze kende de jongen niet maar kennelijk kende hij wel haar broer. Loki was echt niet in de stemming om te vechten. Maar als hij haar kwaad zou maken dan had hij een probleem.

"Is Derryl jouw broer?" vroeg Andrew ongelovig. "Andromeda is mijn zus, dus Maggie is mijn nichtje en Derryl is een soort van swager." Nu hij er op lette, zag hij bij het meisje een aantal herkenningen van Derryl. "Ik ben trouwens Andrew," zei hij en hij stak zijn hand uit. "Maar waarom zou hij zijn volledige kracht nu niet aan kunnen wenden?" Hij kreeg het om de één of andere vage reden erg benauwd.