Het bos - op de grens van het Rijk van de Maagd en het rijk van de weegschaal

ik heb er echt serieus gewoon steeds over heen gelezen
-
Alexis keek hem aan aan en knikte om zijn naam, "Wat denk je, elk moment kan hier 1 of andere rebel langs komen die denkt dat je een gevaar bent en vermoord jouw of je dochtertje binnen enkele seconden." ze keek hem heel even strak aan, ze reageerde niet op dat haar moeder dood was, daar had ze niks mee te maken en zou ze ook niks aan kunnen doen.

'De rebellen kennen mij en zullen mij niet snel doden ook dertienders zouden mijn niet snel doden en ik zie er nou niet echt bedreigend uit vind je ook niet.' zei marc. Ze snapte niet dat ze zich er zo veel zorgen over maakte. Het waren zijn zaken en hij was echt niet machteloos tegenover een paar rebelletjes. 'En dan nog als ik ze tegen kom zullen ze niet meteen aanvallen en ik heb snel genoeg door als er iemand in de beurt is.' voegde hij er nog aan toe.

Alexis haalde zijn schouders op, "hoe kennen de rebellen jouw dan?" vroeg ze nu iets meer wantrouwig en wat achterdocht. Nu had ze niet echt meer een idee bij wie of wat hij hoorde. Ze keek hem nu wat serieuzer aan, al was er nog niks aan haar te merken dat ze hem ooit aan zou willen vallen, dat was ze ook nog steeds niet van plan om te doen.

'Via mijn vrouw.' zei hij simpel. Het was de waarheid maar Marc hoorde nergens bij hij hoorde niet bij het dertiende en niet bij de rebelen. Hij was als zwitserland neutraal. Maar dat hoefde ze nu nog even niet te weten. Anique keek nog steeds met grote ogen naar Alexis en begon toen langzaam in haar richting te lopen. Marc had haar snel weer achteruit getrokken wat voor haar duidelijk genoeg was. Ze mocht niet naar Alexis toe.

ik weet niet echt iets te schrijven...
0
Alexis wilde zich al beuken om op gelijke hoogte als het meisje te komen, maar voor ze door haar knieën kon gaan werd Angique al weer door Marc terug getrokken. Ze ging weer recht opstaand, ze verplaatste haar voet een beetje waardoor het geritsel van de bladeren onder haar voeten hoorbaar werd. Zonder wat te zeggen keek ze naar Marc en zijn dochtertje.

Marc twijfelde even of hij haar toch naar Alexis toe zou laten lopen. Alexis leek geen foute bedoelingen te hebben. 'Wat doe jij hier eigenlijk?' vroeg hij toen. Hij dacht dat andere mensen uit het dertiende rijk niet zo snel in de bossen zouden rondstruinen maar juist aan de rand zouden blijven.

"Wandelen, kijken of er toevallig nog ergens rebellen kampen waren die ik kon raporteren." ze vertelde zonder enig aarzelen de waarheid, als ze loog maakte het ook niet uit. Het was duidelijk genoeg dat een jonge vrouw niet zomaar rond zou lopen in een enorm bos, een vrouw die bij Het Dertiende rijk hoorde dus gelijk al iemand met de gave zou zijn aangezien ze van het leger kwam.

'Oke dan kan ik je vertellen dat je weer terug kan gaan want in dit bos zeker in dit deel zijn geen kampen.' zei Marc. Hij wist het niet zeker maar hij dacht niet dat iemand hier zijn kamp zou willen opslaan. Anique had zich inmiddels weer los gewurmt uit Marcs greep en liep naar Alexis toe. Dit keer liet Marc haar haar gang gaan. Hij dacht niet dat Alexis haar pijn zou doen of haar vermoorden. Anique bleef voor Alexis stilstaan en bekeek haar aandachtig.

Alexis glimlachte om de informatie "Daar was ik al achter, er is geen enkel teken van een oud kampvuur of de geur van brandende vuren." iets wat wel een must-have zou zijn in deze kille omgeving. Alexis ging nu weer iets door haar knieËn , ze was nog steeds een stuk langer dan het meisje, maar ze was wel wat lager dan eerst. met een brede glimlach keek ze het meisje aan.

Anique keek even bedachtzaam en vroeg toen 'Jij goed?' aan Alexis. Ze bedoelde of ze twaalver of dertiender was maar waarschijnlijk zou Alexis dat wel begrijpen dacht hij. 'Er zit een maas in jou gedachtes.' zei hij. 'Er is geen kampvuur nodig als je genoeg mensen hebt met vuur dan kunnen die de rest verwarmen zonder kampvuur.' zei Marc. Al wist hij wel dat hier dat niet gebeurde.

"Dat is niet waar" dit was uit ervaring. "Je kan jezelf wel verwarmen, maar andere kunnen niet verwamt worden zonder verbrand te worden." glimlachte ze naar Marc. Weer boog ze zich iets omlaag "Ik ben goed, en wat ben jij?" vroeg ze op hele vriendelijke toon aan het meisje, het was grappig om te merken dat mensen altijd zich anders gedraagde als ze tegen kleine kinderen praatte/.

Marc wist dat het anders was maar hij ging er niet tegen in. Als je zelf een warm lichaam had kon je gewoon bij een ander gaan zitten en dan werd die ander vanzelf warm maar hij had geen zin om ruzie te maken met Alexis. 'Ikke ooke goe.' zei Anique blij. Marc had door dat Alexis anders met Anique omging dat dat ze met hem deed maar dat zag hij wel vaker.

Nieuw

Leida wandelde rustig door het bos en schopte enkele steentjes weg met haar in legerkistjes gehulde voeten. Ze keek haar ogen uit naar de eeuwenoude bomen die om haar heen stonden, als zuilen die de hemel ondersteunden. Boven de bomen vloog haar draak, Tuxedo.

Ergens op een open plek zat Toxic met Aria. Eigenlijk zatAria in de boom en keek naar de verte. Ze was nog steeds verbaast dat ze familie had. Haar hoofd kon het gewoon niet geloven al vond Aria het natuurlijk wel fijn. Al werd hierdoor het probleem nog groter van tussen de rijken zitten. Maar Aria zou er toch hoe dan ook tussen blijven.

Leida pakte een mes en gooide hem in de lucht. Ze ving hem tussen twee vingers en gooide hem zo weer omhoog. Ze deed dit terwijl ze richting een open plek liep. Tuxedo landde daar al en zag een stekelige draak zitten. Hij gromde een hallo.

Toxic draaide zich naar de andere draak die landde. Natuurlijk kende ze hem niet dus gaf ze gewoon een begroeting terug. ´´Hallo, ik ben toxic´´ zei ze. Ze keek naar de andere draak terwijl ze genoeg ruimte zorgde zodat hij niet in een van haar stekels kwam. Aria keek ook naar de draak van uit haar gedachten. Ze herkende hem wel ergens van maar wist het niet meer waar van. Ondertussen was trouwens de tak waar op ze zat helemaal bevroren omdat Aria zo diep na dacht.

'Tuxedo.' Gromde Tuxedo kort en hij bekeek de stekels van Toxic goed. 'Zijn die giftig?' Vroeg hij belangstellend. Leida liep rustig de open plek op en ving haar mes weer. Toen ze de draak zag zitten keek ze rustig rond of ze misschien een eigenaar zag. Ze keek naar de bomen en zag een bevroren tak. Ze glimlachte naar degene die er bovenop zat.

Toxic zette automatisch een grijns op als andere er naar vroegen. Soms waren ze wel irritant maar ze waren ook bijzonder en ze gaven wel anzien vond ze zelf. ´´Ja dus als ik jou was zou ik ze niet aan raken´´ zei Toxic vlug. Aria zag dat er een gsprek tussen de twee vormde. Ze vroeg zich af wie de eigenaar van de draak was en waar van ze het herkende.

Leida maakte de tak een beetje warmer en het ijs begon te smelten, niet heel snel en ook niet heel veel. Na drie seconden hield ze op, Aria zou nu wel werken waar ze stond. Bovendien kon ze toch niet al het ijs van de tak af krijgen, daar was ze nog lang niet sterk genoeg voor. Tuxedo deed voorzichtig een stapje achteruit terwijl hij 'Cool.' Zei.

Valerio liep op blote voeten door het bos. Hij voelde zich alsof hij in de Zevende Hemel was. Hier en daar liet hij kleine stenen vliegen of hij surfde een stukje op de aarde. En als hij daar niet mee bezig was, dan speelde hij met de ring om zijn vinger. Nu had hij altijd iets bij zich van Kurt en binnenkort was hij voor altijd bij Kurt. Hij kon haast niet meer wachten.

try liep in gedachten verzonken door het bbos, aan de enne kant was hij hartstikke blij maar aan de andere kant ook weer niet, hij heild van kira maar wat als het 13e rijk hem ontdekte of haar eerder te pakken kregen dan hem en hij kreeg er een rilling van daar moest hij niet aan denken en hij schud zijn hoofd en kijkt even rond en lootpt rustig verder

Valerio zag voor zich een meertje opdoemen. Hji voelde even aan het water en trok daarna zijn bloes uit. Hij sprong in het water en zwom meteen naar de bodem. Toen hij weer boven kwam, keek hij even om zich heen en dook vervolgens weer onder. Onderwater zwom hij achter vissen aan of stuurde schelpen om elkaar heen. Dat bracht hem op een idee.

try liep nog een stukje door tot hij door de bomen en struiken heen een meer zag, hij moest zijn water zak toch bij vullen en hier was dat idiaal en zo had hij even pauze en hij loopt er heen en keek rond en zag niks en pakte zijn wat water zak en houd die onder water

Valerio kwam naar boven met een ketting van naast elkaar vliegende schelpen. Hij keek om zich heen en zag een jongen zijn waterzak vullen. Meteen viel de ketting uit elkaar. Hij liet twee aardpilaren omhoog komen, waar hij op kon staan. Niemand zag, want ze zaten onderwater.

try hoort terwijl hij zijn waterzak aant vullen is nog water geluid en hij kijkt meteen waakzaam en behoudzaam op en ziet op het water een jkngen staan en hij zelf gaat automatich ook recht staan terwijl hij de dop op zijn waterzak draait, wie was dat en nog belangrijker waar hoorde die bij dacht try