Het oude tentenkamp - Rijk v.d. Kreeft.

Jorn, andrew kan helemaal niet weten dat diego drome al heeft ontmoet. Diego dacht het namelijk, hij zei het niet. (en ik reageer ff met dit account, schijt aan de regels:D)
-------------------------------------------------------------------------
'Okee, nouja gelukkig was jij wel blij om mij te zien. Dan voel ik me wat meer alsof ik familie van je bent, dat had ik bij Andromeda niet. Ik denk ook liever niet dat ik haar nog een keer wil zien, en haar vrienden ook niet. Ze mogen mij niet, en ik hen ook niet zo.' Diego dacht even na. 'Maar ik wil wel graag Alyssa en het andere zusje, Astelle, ontmoeten, ik heb vage herinneringen nog aan ze.'

"Dan ben jij de enige met herinneringen," zei Andrew. "Wij weten allemaal niks meer. En je zult Droom ooit nog wel zien en dan gaan jullie het goed maken. Maar ik weet niet waar ze nu zijn. Ja, Alyssa is ergens rond het kamp van het Dertiende Rijk, maar van Astelle en Scott, haar zoontje, heb ik al heel lang niks meer gehoord." Hij zuchtte even. Er zou toch niks gebeurd zijn.

'Okee. Jammer. Ik weet nog dat ik ooit met 1 van mijn zusjes ging spelen, we gingen doktertje spelen ofzo. Meer weet ik niet.' Hij zuchtte even. Hij had soms zo verlangt naar het moment dat hij zijn familie terug zou zien, en nu was het aangebroken, en nu wist hij niet meer wat hij moest zijn, blij of iets anders.. Het was zo apart. 'Nou, ik denk eerder dat Andromeda het met mij goed moet maken. Ik deed niks verkeerds.'

"Droom doet alleen wat het beste is voor Maggie, wat ook jouw nichtje is," legde Andrew uit. "Ik ben dus kennelijk de enige van de familie die het accepteerd. Daarom weet Alyssa ook nog niks. Maar ze gaan weer overstappen, dus dan kan er weer vrede komen in deze familie." Hij staarde even voor zich uit en van binnen voelde hij zich intens gelukkig. Hij had een grote broer.

'Naja, weetje, ik zie het wel wat er van gaat komen. In elk geval weet ik nu waarom ze zo afstandelijk deed. Bedankt voor het uitleggen.' Andrew voelde voor Diego nog steeds niet helemaal aan alsof het zijn broer was. Het voelde als een goede vriend, maar niet als een broer. Hij hoopte dat het over een tijdje, als ze elkaar wat beter kenden, het meer aanvoelde als familie. 'Maarre, zullen we even wat gaan drinken? Ik heb dorst gekregen van het kletsen. En dan kunnen we proosten dat we familie zijn!'

"Ja, maar ik heb geen drinken bij me," zei Andrew. "Hoe wil je dat gaan doen?" Hij hoopte niet dat Diego met een glas wijn of zo aan kwam zetten. Hij zou wel zien. Hij brak eens stukje van zijn stoel af en maakte daar een beker van.

Diego lachtte. 'Hahah nee, ik bedoelde dat we ergens in de buurt naar een cafeetje gaan, en daar wat bier gaan zuipen.' Andrew dacht veel te moeilijk. Hij merkte wel dat ze iets gemeen hadden, maar toch ook weer niet. Hij wist niet wat, maar het voelde zo. 'Weet jij of er hier in de buurt een cafeetje is?'

"Ja, dat weet ik," zei Andrew. "Maar mij krijg je daar niet in. Veel te druk en ik drink niet." Hij brak nog een stuk van zijn stoel af en maakte daar ook een beker van. Nog een stuk van zijn stoel. Hij liet deze blokjes boven de galzen zweven en verwarmde ze, zodat ze smolten. Net zolang tot de bekers vol waren. Hij gaf er één aan Diego. "Veel beter dan alcohol," legde hij uit en hij nam een slok.

'Nou dan lijk je bepaald niet op mijn, ik ben niet zo heilig met cafe's en alcohol.' Hij vond het een beetje te braaf van Andrew dat hij niet dronk, en niet naar cafe's ging. Net had hij nog het gevoel gehad dat ze iets gemeen hadden, maar hij wist niet wat. Opeens schoot het hem te binnen. De tattoo's! 'Heb jij ook zo'n plaatje op je enkel staan?' Hij praatte niet meer over het drinken en pakte het glas dat Andrew gaf. 'Kijk, hier.' Hij schoof zijn broek omhoog.

(Diego)

"Ja," zei Andrew. Het bandje om zijn enkel verdween en daar stond het plaatje van het hulstblad, met een A erin verweven. "Maar waarom is het bij jou ook een A?" vroeg hij. Toen hij vond dat Diego lang genoeg had kunnen kijken, verscheen het bandje van vuur weer rond zijn enkel. Hij keek er even naar, toen naar zijn blote voeten en daarna naar Diego's tattoo.

' Omdat ik eerst Angelo heette. Maar dat vond ik geen leuke naam, ik wilde vroeger ook al Diego worden genoemd. Ik vond het niet leuk om zusjes en broertjes te hebben , die allemaal met een A begonnen, net zoals ik. Dus ik heb hem veranderd.' Hij zweeg en keek naar de tattoo van Andrew. Het was precies dezelfde. 'Waarom krijg jij een vuurbandje om je enkel?' vroeg Diego.

"Nou, dat doe ik zelf," zei Andrew. "Ik heb een hekel aan dat ding, maar ik kan hem niet weghalen. Wel verbergen. Soms is het bandje van ijs en soms van vuur. En soms van beide." Hij liet zien hoe hij een ijs bandje maakte, met kleine, blauwe vlammetjes erin.

'Okee apart zeg'. Diego was onder de indruk. Zelf zou hij dit niet willen, stel dat mensen het zouden zien, dan zouden ze je gelijk anders behandelen. Maar hij vond het wel stoer bij Andrew staan, een hele nette jongen, die niet eens dronk. Diego vroeg zich af of Andrew een relatie had. 'Heb je eigenlijk een vrouw of vriendin?'

Andrew zuchtte. Deze vraag deed hem denken aan de reden van de depressie, zes jaar geleden. "Nee," zei hij kortaf. Hij had geen zin erover te gaan praten. "En jij?" Over Diego viel best te praten, vond hij. Misschien had hij nog wel meer schoonfamilie, neefjes of nichtjes.

'Jup, met Valerie. Binnenkort ga ik haar zelfs ten huwelijk vragen.' Diego straalde als hij over Valerie praatte. Hij merkte geeneens dat Andrew de vraag van hem moeilijk scheen te vinden. 'We hebben ook een kind, Drizzle. Ze is echt een schat. Eigenlijk hebben we twee kinderen, maar dat ligt nogal ingewikkeld.' Diego dacht gelijk weer aan Lola. Ze zat nu thuis, nog steeds niet wetend dat haar ouders dood waren.

"Gefeliciteerd," zei Andrew. "Nog een nichtje." Hij was blij, maar baalde ook toen hij hoorde dat zelfs het laatste familielid het gemaakt had in het leven, wat betreft de liefde. en hij was nog helemaal alleen.

'Dankje' zei Diego stralend. Hij was zo gelukkig, met Valerie en Drizzle. Zijn criminele leventje leidde er wel een beetje onder, maar hij zou het nooit opgeven. Het was gewoon de kick, het was geweldig. Pas had hij nog de 2 mensen vermoord met Marc, dat was hem heel erg bijgebleven. 'Ja, je kunt wel een keer langskomen om te ontmoeten.'

"Graag," zei Andrew. "Alleen ik weet niet wanneer. Sinds ik van mijn psychische stoornis af ben, ben ik heel actief in het leger." Hij sloeg zichzelf tegen het voorhoofd toen hij Diego vertelde over de stoornis waar hij mee te maken had gehad. Dat had hij liever niet willen zeggen. Maar goed, Diego was zijn broer.

'Wat vervelend en heftig zeg.' Diego was in shock. Zijn broer had een psychische stoornis gehad. 'Zijn de anderen familieleden wel gezond? Niet dat jij niet gezond bent, maar jij was wel ziek... Maar het gaat nu dus wel weer beter?' hij dronk een slokje uit zijn beker en keek naar Andrew.

"Maak je om mij geen zorgen," zei Andrew. "Het gaat prima. En voor de rest is iedereen gezond. Alleen Astelle is een raadsel. Maar mijn vuur is zes jaar lang zwart geweest en ik was depressief. Ik kon geen eens leuke liedjes spelen op mijn panfluit." Hij pakte zijn panfluit en speelde het liedje dat hij die zes jaar lang had gespeeld.

^Theme song van Lord of The Rings.

'Gelukkig' zuchtte Diego, die opeens aan Marc moest denken. Hoe zou het met hem zijn? 'Waar bevond Astelle zich ook alweer zei je?' Diego was een beetje in de war, hij haalde al zijn familieleden door elkaar. 'Wow jij kan mooi spelen zeg...' Diego was niet jaloers, hij wilde niet met een panfluit gezien worden, maar hij vond het wel knap van Andrew. Misschien had hij wel een muzikale familie.

"Ik ben de enige die een instrument bespeeld," zei Andrew toen hij klaar was. Daarna schakelde hij over naar een vrolijk deuntje. Zijn voeten deden mee op de muziek en hij keek naar Diego. Het ijs om hen heen begon ook te dansen. Alle vogels zwaaiden in het rond.

Diego moest bijna lachen toen hij Andrew zag dansen. hij kon het niet echt goed, niet dat Diego het goed kon, maar het zag er gewoon lachwekkend uit. Hij moest moeite doen zijn gezicht serieus te houden, omdat het gewoon erg grappig was. 'g-goed hoor!' hikte diego.

Hij bewoog alleen zijn voeten

"Dankje," zei Andrew. Het ijs hield meteen weer stil. "Maar als je het niet erg vindt, moet ik weer gaan." Hij floot een kort deuntje en Akako kwam er aangevlogen. "Doei." Zei hij tegen Diego en ze vlogen weg.

Maar het zag er niet uit

'Oke doei.' Diego vloog Tahlita bij zich en samen vlogen ze weg.

Waarom kap je het af?