Het oude tentenkamp - Rijk v.d. Kreeft.

Nu wist Raiden het zeker dat hij iets hoorde. Hij draaide zich om terwijl hij zijn bebloede zwaard op zijn schouder liet leunen. ´´Oke kom nu te voorschijn´´ zei hij op een rustig manier. Waardoor hij een stuk enger klonk dan dat hij ooit was geweest. Hij liet het bloed ondertussen van zijn zwaard vliegen en liet het op de grond vallen.

Cara schrok op van haar trans. Shit waarom had ze dat dan ook moeten zeggen. Langzaam kwam ze overeind en liep achter de tent vandaan. Ze keek Raiden vol afschuw aan. 'Hoe kon je dat doen?' siste ze hem toe. Hij mocht best weten dat ze dat had gezien en ze vond het afschuwlijk.

Verbaast keek hij rcht Cara aan. Ook al zag je het alleen aan zijn ogen. Al snel herstelde hij zich op de vraag. Met de zelfde serieuse expresie keek hij haar weer aan. ´´Sommige mensen hebben dat wel voor hun geliefde over´´ zei Raiden bitter terug. Hij schudde expres het klein beetje bloed wat op zijn zwaard zat uit voor Cara.

'Zo dan moet het wel heel waardevol zijn. Het is afschuwlijk en dat weet jij ook.' zei Cara boos. 'Denk je echt dat je hier indruk mee kan maken. Je jongens zouden dit nooit leuk vinden als je het ze al durft te vertellen.' voegde ze hier kil aantoe. Ze had eerst gedacht dat hij het voor haar deed maar toen had ze op tijd gedacht dat het niet om haar ging het ging al een tijd niet meer om haar bij hem.

Raiden kneep boos zijn ogen dicht. ´´Nee ik vertel hun niets. Maar het dertiende is heel anders dan hier. Je moet geld hebben en daarvoor is dit het beste voor hun toekomst´´ zei Raiden nog steeds rustig. Natuurlijk zou hij dat niet vertellen. Als Mars hem niet vermoorde om dat dan zou hij het zelf wel misschien doen. Al zijn de jongens wel gewend aan zo iets.

'Nee tuurlijk vertel je het niet zo stoer ben je nou ook weer niet.' zei Cara boos. Ze was niet boos op hem maar op zichzelf zij had het veroorzaakt wat er was gebeurt. Ze begon te huilen. Hoe kon hij ze hield echt van hem maar waarom moest ze nou zo nodig bij hem weg. Waarom kon ze niet gewoon verder gaan waar ze waren geeindigd.

´´Jij weet echt niets´´ zei Raiden koud maar rustig. Ze wist niet wat hij allemaal had meegemaakt. Zelfs dat was minder dan de jngens hadden mee gemaakt dacht Raiden. Waarom zou hij zo iets vertllen aan Mark en Nicholas. ´´Oh ja ik was bijna vergeten dat jij ook krachen had´´ zei Raiden omdat ze dat uit zijn gedachten had gepakt.

'nee jij wel dan. Je hebt echt geen idee.' zei ze verdrietig. Hij wist neit hoe zij zich nu voelde en voorlopig hoefde hi jhet ook niet te weten. Het was een geweteloze zak geworden doordat zij zich niet aan haar afspraak had gehouden. 'Lastig he dat ik krachten heb.' zei ze glimlachend.

Raiden haalde zijn schouders op. Hij draaide zich om ,om weer weg te lopen. ´´Nu heb ik tenminste een goed excuus om dit alles te beeindigen´´ zei hij. Zijn stem was nog steeds rustig. Hij kreeg het bijna niet uit zijn mond al dacht hij er expres niet aan. Hij wou niet dat Cara zag dat hij er nog moeilijk mee had. Zo was hij nu eenmaal niet.

'Echt niet Raiden. Ik laat het je er niet zo van af maken.' zei Cara tegen hem. Ze was nog niet klaar om hem echt te laten gaan. Het liefst was ze nu op hem afgestormt en had hem gekust maar dat kon nu eenmaal niet meer. Ze konden niet terug naar het moment dat het allemaal nog goed was. Cara huilde en nu echt.

´´Wat wil je dan doen´´ zei Raiden spottend. Hij stond nog steeds met zijn rug naar Cara. Wat al op zich raar was voor vijanden. Maar Raiden geloofde niet echt dat Cara hem zou aanvallen. Ook al kon dat net zo goed omdat hi het gevoel had dat hij haar niet meer kende. Hij stond wel nog stil . Hij wist ook niet waarom.

'Ik zal niets doen maar je leven zal verwoest worden. Niet omdat ik dat doe maar omdat je het jezelf aan doet.' zei Cara. Ze draaide zich weg van raiden en begon weg te lopen na deze woorden. Ze huilde nog steeds ze had zijn leven voor eens en voor altijd verwoest en dat wist ze. Ze wist dat ze zich daar niet mee kan leven maar ze moest wel.

´´Dat klopt ik was zo stom je te geloven toen´´ fluisterde Raiden zachtjes. Zo zacht dat Cara het gelukkig niet hoorde. Hij had nu niets meer behalve de jongens. Daar moest hij gewoon voor zorgen al kostte het zijn leven. Rustig stapt hij door tot hij bij Flash was. Ze stegen op en Raien keek niet meer terug naar Cara en naar zijn slachtoffer.

Cara had het Raiden niet horen zeggen maar in haar hoofd hoorde ze de woorden duidelijk. Het was dus waar wat ze dacht. Ze had zijn leven echt verwoest en die jongen die daar lag was daar het slachtoffer van. Ze liep naar Ghai en steeg op. Ze keek niet naar de jongen die Raiden had vermoord maar het beeld van de levenloze jongen was op haar netvlies gebrand.

Andrew liep de open plek op. Het zag er een beetje triest uit. Akako kwam achter hem aan. Andrew keek van onder de rand van zijn pet naar de tentdelen die er nog stonden. "Dat kan leuker," zei hij bij zichzelf. Hij bedekte alles met een dikke laag ijs. Van het ijs begon hij ijsbeelden te maken. Dat kon van pas komen tijdens gevechten. Hij maakte zwanen, pauwen en veel meer andere vogels.

Diego liep door het oude tentenkamp. Hij had zelden zo'n droevige plek meegemaakt. Hij liep langs de oude tentrestanten, en zag een jongen, die met ijs aan het 'knutselen' was. Hij liep er naar toe, en zei; 'Hoi, een droevige plek is dit he? En het weer lijkt zich ook zo te voelen.' Hij keek omhoog naar de lucht, die grauw en grijs was. Het leek alsof er elk moment een hevige regenbui los kon barsten.

"Ja, nogal," zei Andrew, bij wie meteen een bandje van vuur om zijn enkel verscheen. "Daarom probeer ik het op te leuken." Het begon al een hele vogeltuin te worden. Hij vroeg zichzelf even af of hij de dieren in teraphie moest laten gaan, net als Maggie deed. Maar zou kinderachtig was hij niet.

ooooooooooooooooooooo JORN! je hebt teraphie geschreven, het moest therapie zijn!
----------------------------------------------------------------------------------------------------
'Okee, en hoe wilde je dat gaan doen? Iets met je ijssculpturen soms?' Hij grijnsde. Het zou vast moeilijk moeten zijn om het hier op te vrolijken. Dat was nog een heel gedoe. 'Ik ben trouwens Diego, volgens mij kennen wij elkaar nog niet, of wel soms?' Hij voelde een spetter op zijn neus vallen, de regenbui was begonnen.

"Nee klopt, wij kennen elkaar nog niet," zei Andrew. "Ik ben Andrew O'Donnel." Hij vroeg zich af waarom hij zichzelf met zijn hele naam voorstelde. Het begon harder te regenen. Andrew liet de regendruppels bevriezen en samensmelten. Hij maakte een koepel waar ze onder konden staan zonder nat te worden. Daarna ging hij verder met de ijsculpturen.

'Okee dan, Andrew. Ik ben Diego O'Donnel.' Hij stak zijn hand uit. Opeens drong het tot Diego door, Andrew had dezelfde achternaam als hij. Dan moesten ze familie zijn! 'Wacht eens... ' zei Diego hardop, 'heb jij een zus die Andromeda heet?' Voor de zekerheid vroeg hij het nog maar even, terwijl hij merkte dat hij onder een koepel bescherming stond.

"Ja, dat is mijn zusje," zei Andrew. "En die heeft mij ooit vertelt over een broer. Dat moest jij dan zijn." Hij vloog Diego om de hals en deed zijn best om niet te huilen. toen hij hem losliet, zei hij: "Nu is de hele familie weer compleet." er klonk licht gesnik door zijn stem.

Diego was nog steeds verbaasd dat hij zo makkelijk zijn familie terugvond. Eerst Andromeda, die niet erg entousiast leek, en nu Andrew, die te entousiast was. Een rare familie. 'Zijn we maar met zijn drietjes dan? Want ik dacht altijd dat we met meer waren. Ik heb alleen jou en Andromeda ontmoet.' Hij was niet emotioneel, zoals Andrew leek. Maar hij vond het wel leuk om ze weer te zien.

"Nee, ik heb nog een tweelingzus en we hebben nog een jonger zusje," zei Andrew. "Hoe oud ben jij eigenlijk? Ik ben vijfentwintig. Het zou me niks verbazen als jij één jaar ouder bent." Hij maakte een stoel van ijs en ging er op zitten. Hij maakte er ook één voor Diego. "Vertel eens, welke kracht heb jij?"

'Okee dus ik heb nog 2 zusjes. Ik ben 26 jaar, klopt.' Hij ging op de ijskoude stoel zitten, die mooi was gemaakt vond hij. 'Ik heb de krachten Lucht en helen, erg handig, en jij? En waar woon jij nu eigenlijk?'

"Ik heb vuur en ijs, zoals je al hebt gezien," zei Andrew. "Ik woon nu overal en nergens. En ik moet even beseffen dat we met zijn vijfen zijn in deze familie. Ik denk dat Alyssa het ook wel wil weten. Ik vind dat we wel in contact moeten blijven. En dat Droom niet blij was je te zien, dat komt doordat ze is overgestapt om haar dochtertje te beschermen. Maar binnenkort stappen ze opnieuw over."