Het oude tentenkamp - Rijk v.d. Kreeft.

'Hmm. Ik was vijftien toen de dertienders de rijken begon te overvallen.. Ik heb vrijwel alles in sneltreinvaart meegekregen. Ik had toendertijd nog wat problemen dus eigenlijk ken ik nu niemand..' zei Loki. Eigenlijk had ze er een heleboel aan toe kunnen voegen. Zoals dat ze weggelopen was na een tijdje en jaren alleen was geweest, maar dat deed ze niet. Zoiets deed ze nooit.

''Oh, tja.'' mompelde hij wat ingehouden. Hij kon nooit goed troosten dus zou hij het niet proberen. Het enige wat hij kon was vragen stellen en praten maar als iemand dan ging huilen kreeg hij het zelfs een beetje heet onder de voeten. Nu hoopte hij natuurlijk hetzelfde, dat ze niet ging huilen.

Loki keek hem aan. Ze zei even niks omdat ze niks wist te zeggen. Haar blik stond zoals gewoonlijk neutraal al lag er wel wat gevoel in haar ogen. 'Waarom vinden mensen je raar?' vroeg ze terwijl ze Akio aankeek. Ze had hem erover horen spreken en dacht er nu weer aan. Hij had gezegd omdat hij anders was maar ze wilde weten in wat voor een manier.

''Omdat ik niet zoals alle normale mensen me gedraag. Ik ben té droog en té sarcastisch. En door mijn vragen zien ze me als een viespeuk of gewoon irritant. Omdat ze niet begrijpen wat ik bedoel.'' legde hij zonder enige emotie uit. Normaal gesproken vertelde hij niet zoveel, maar dat was dan ook omdat mensen nooit vroegen waarom hij anders was.

Loki knikte. Ze snapte niet waarom het er bij haar niet inging dat hij niet anders was. Hij was gewoon nieuwsgierig en had een gevoel voor humor. Ze keek hem aan. Loki dacht even na over wat ze moest zeggen en gooide eruit wat ze dacht. 'Het gaat er bij mij niet in dat je anders bent. Ik bedoel, er zijn zoveel mensen nieuwsgierig en je hebt een gevoel voor humor, wat nou eenmaal niet iedereen heeft.. Die mensen blijven me toch steeds verbazen..' zei ze. Het laatste mompelde ze voor zich uit.

''Tja, ik zie er niet als een knappe jongen uit ofzo.'' zei hij en haalde zijn schouders op. Wat boeide het hem dat hij niet als haantje de voorste rond liep, hij hoefde niet van die domme blondjes achter zich aan. Hij keek naar het meisje , ze leek niet zo een leeghoofd als hij eerlijk moest zijn.

'Hmm. Lelijk ben je ook niet vind ik..' zei Loki rustig. Ze keek hem van opzij aan en trok een been op waar ze haar gekruiste armen op legde en daarop haar hoofd. Ze was blij dat ze een broek aanhad want daarmee kon ze in ieder geval zo zitten. Loki vond zichzelf ook niet een van de knapste. Ze had vaak genoeg veel knappere meiden gezien, met inhoud.

''Daar denken veel mensen anders over.'' mompelde hij met een scheve glimlach. Uiteindelijk stond hij op en stak zijn hand uit. ''Zullen we maar naar iemand zijn huis gaan, een harde grond is niet zo fijn om op te zitten.'' vroeg hij. Dit was de eerste keer dat hij dat aan een meisje vroeg.

Loki nam de hand aan en stond op. Ze glimlachte een beetje naar hem sinds tijden. Het was even wennen voor haar gezicht maar eigenlijk voelde het wel goed. 'Misschien is jouw huis het beste idee aangezien ik geen huis heb..' zei Loki en ze keek hem aan. Loki zag dat Akio iets groter was dan zijzelf was, al scheelde het niet veel vond ze. Scath landde onmiddelijk op een afstandje toen hij Loki op zag staan. Loki glimlachte naar Scath.

''Damn..'' zei hij medelevend. ''Mijn huis is nog niet ingenomen, maar ik ben er niet meer vaak gekomen in verband met de rebellen.''. Hij was dan nu wel wat losser gekomen, zijn stem klonk nogsteeds droog en ontzettend kalm. ''Moet ik mijn draak ook roepen of kunnen we met zijn tweeën op jou draak?'' vroeg hij terwijl hij een paar stappen dichterbij de draak zette.

Loki grijnste een beetje omdat Akia haar verkeerd begreep. 'Ik ben sinds mijn vijftiende weg van huis. Het is nu een vervallen landhuis omdat er niemand meer woont. Ik kan er zo in gaan wonen. Het punt is, dat wil ik niet. Het staat op instorten..' zei ze. "Scath vind je het erg als Akio meerijdt?" Scath brulde zacht iets. 'Je mag mee..' zei Loki tegn Akio.

''Oh, sorry.'' mompelde hij terwijl hij voor zich uit keek. ''Oke..''. Behendig sprong hij op de draak en ging weer in de positie zitten zoals hij altijd zat. Benen opgetrokken en soms armen erover heen. Maar dit keer niet. Dit keer leunde hij met zijn armen op de huid van de draak, hij wilde niet wegwaaien. Om het maar zo te noemen,

Loki haalde haar schouders op en deed haar vioolkoffer weer om haar heen nadat ze haar mantel weer vast geknoopt had. Ze ging met haar rug naar Scaths kop zitten zodat ze Akio aan kon kijken. 'Waar moeten we zijn?' vroeg ze hem voordat Scath opsteeg. Dat maakte altijd veel geluid, Loki kon niet zeggen lawaai omdat het deels een muziekdraak was.

Nadat het lawaai was opgehouden opende hij zijn mond om het te zeggen. ''In het rijk van de waterman, het dorp tentou.'' zei hij nog behoorlijk hard, de wind suisde langs zijn oren waardoor hij niet veel kon verstaan. Zijn shirt wapperde met de wind mee waardoor soms ook zijn buik te zien was.

Loki knikte. Ze was op haar mantel gaan zitten dus die wapperde niet. Alleen haar shirt maar daar was ze aan gewend. Al probeerde ze hem nu wel zoveel mogenlijk naar beneden te houden. "Gehoord Scath?" vroeg Loki hem. Opnieuw klonk er een muzikale grom dat een ja betekende. Daarna vloog hij vooruit. Niet te hardomdat ze er anders af zouden waaien.

Ik ga zijn huisje maken.:3

Jep

New
__________________________________________________________

Alois liep door het vevallen kamp. Het gaf hem een verloren gevoel. Hij moest denken aan hoe hij Ichigo was verloren. er liep een traan over zijn wang en hij veegde hem met zijn mouw weg. Hij miste Ichigo verschrikkelijk, maar ze zou nooit meer terug komen.

Raiden liep rustig alleen door het tentekamp. Flash en Mars lette op Nicholas en Mark en daar was het hier te gevaarlijk voor dacht Raiden. Hij liep door terwijl hij alles bekeek. Het kamp waar hij kwam wonen zou er wel anders uit zien. Toch probeerde Raiden er al aan te wennen. Hij zag opeens een jongen. Er kwam geen glimlach op zijn gezicht maar Raiden keek gewoon naar de jongen.

new

Zo snel hij kon rende een jongen die 15 was of zo door het verlate kamp. Heel slim hij rende in het oude thuis van zijn vijand. Achter hem liep iemand veel rustiger kon je horen. Toch verloor hij geen afstand. Raiden achter volgde de jongen omdat hij het moest. Hij moest bewijzen dat hij bij het dertiende hoorde en om geld. Dan konden hij en de jongens later in een mooi huis gaan wonen. Heel even dwaalde Raiden af en merkte hij op dat de jongen was gevallen. Rustig ging Raiden voor hem staan zodat hij niet weg on. Hij pakte zijn grote zwaard waar al een stukje water in zat. ´´Klaar met renn´´ zei hij met een emotieloos gezicht. Hij rctige zijn zwaard op de neus van de jongen zodat die niet weg zou rennen.

Cara liep aan de rand van het tentekamp. Ze had hier in het begin gewoond en wou weten wat er nog van over was. Toen hoorde ze voetstappen. Inplaats van weg het bos in te rennen liep ze op het geluid af. Ze ging achter een tent staan en keek er omheen. Tot haar schrik zag ze Raiden tegenover een onbekende staan. Hij had zijn zwaar tegen de neus van de jongen gezet. Cara keek met grote ogen naar de gebeurtenis.

sprry moest eten en computer doet irri
---------------
De jongen keek hem bang aan maar Raiden kon alleen voorstellen wat er anders met de jongens gebeurde. ´´Jij wilt dus niet in de schepper wonen´´ zei Raiden rustig door. Ook al keek hij een stuk enger dan gewoonlijk. De jongen dacht er even over ana maar schudde uiteindleijk zijn hoofd. Hij pakte een steen met krachten op en stuurde die naar Raiden. Raiden sloeg de steen door midden. ´´Foute keus´´ zei Raiden. Hij haalde uit met zijn zwaard wat ver in de buik van de jongen vestigde. Als of dat het niet zeker was dat het hem doodde liet hij de watersliert naar boven gaan en over heel zijn lichaam doen. Daarna gaf hij er een grote schok aan waardoor de jongen ook gerooster werd.

Cara keek met grote ogen naar wat Raiden net had gedaan. Het kon niet waar zijn hij was overgestapt uit zijn woorden op te maken. En het was allemaal haar schuld. 'Nee.' fluisterde ze. Hij kon dat niet doen dat mocht niet het was fout en zij was de schuldige het was haar schuld dat Raiden zo was geworden. 'Nee.' fluisterde ze nog eens.

Raiden dacht dat hij iets hoorde. Snel draaide hij zich om en keek naar de omgeving. Misschien was een andere soldaat hem gevolgt. Of een twaalver die hij er na kon aan pakken. Hij zag niet echt iemand. Had hij het verkeerd gehoord misschien. Hij haalde zijn schouders op en draaide weer naar het leek. Even voelde hij of de jongen nog leefde. Misschien was er een wonder en overleefde hij dat alles.

'Nee het kan niet.' fluisterde Cara nog eens ze was in een soort van trans. Net zoals ze de laatste dagen was geweest. Ze voelde zich ontzettend schuldig. Die jongen die daar leveloos lag had niet hoeven sterven als zij zich aan haar afspraak had gehouden. Hij was nu gewoon bij zijn ouders geweest als zij niet zo nodig bij Kenji had hoeven zijn.