Gabriel's tijdelijke hutje. - Rijk v.d. Maagd.

"Echt heel erg bedankt." zei Emily nogmaals. Ze dacht terug aan de keer dat ze Luthien had ontmoet ze had zich toen direct veilig gevoeld. Dat gevoel had ze nu ook. "Mijn naam is Emily." Zei Emily. Ze vond dat Gabriel mocht weten hoe ze heette het kon geen kwaad dacht ze.

'Nou, aangenaam Emily.' zei hij een beetje glimlachend. Hij vertelde niet dat hij al wist hoe ze heette en hoe oud ze was. Ook wist hij waar ze vandaan kwam en welke krachten ze had. Naar meer ging hij niet zoeken. Dat deed hij niet bij mensen. Gabriel glimlachte en dronk het laatste beetje soep op en zette zijn kom neer op het tafeltje dat er stond.

Emily begon steeds meer wakker te worden en kon al weer beter nadenken. Gabriel deed haar aan haar broertje denken en aan Luthien. Bij die gedachten begonnen de tranen over haar wangen te stromen. Nogsteeds kon ze niet begrijpen waarom Luthien was weggegaan.

Gabriel schrok er een beetje van dat Emily ineens begon te huilen en kwam bij haar zitten en keek haar aan. Hij kon wel zien dat iets ahar veel pijn deed dus zou hij haar laten uithuilen, dat was vaak het beste. Hij wist niet zeker of hij moest vroegen wat er was maar toch deed hij het maar. 'Wat is er gebeurd Emily..? Je hoeft het niet te vertellen maar misschien lucht het op..' zei hij voorzichtig en zachtjes tegen haar.

hihi xD moest vroegen xD
----------------------------------------------------------------------
Emily snikte luid. "Het is gewoon allemaal zo ontzettend moeilijk."zei ze vol horten en stoten. Ze had alleen Aria nog maar een deel verteld van wat er aan de hand was. "Hij heeft me verlaten omdat ik gewoon een rot mens ben! dat moet het wel zijn." Snikte Emily nu nog luider.

Gabriel legde zijn handen op Emily´s schouders. 'Emily denk na. Je bent geen rotmens!' zei hij misschien wat streng tegen haar maar het was wel zo. Ze was geen rotmens. Gabriel keek naar Emily en streek een paar tranen weg. 'Vertel rustig wat er aan de hand is. Misschien lucht het op dat het er eindelijk een keer uit is.' zei hij tegen haar.

Met ogen vol tranen keek emily op naar Gabriel. "Waarom is Luthien anders weggegaan?"vroeg ze een snik onderdrukkend. "Ik moet wel de oorzaak zijn! Het kan gewoon niet anders." Stamelde ze. Boos veegde ze de tranen van haar wangen.

'Emily. Denk je niet dat hij je misschien wilde beschermen. Dat hij alles zou doen zodat jou niks zou overkomen.' zei hij tegen haar. Gabriel keek naar Emily. Hij wist zichzelf niet heel goed een houding te geven aangezien hij niet wist wat er gebeurd was en die hele Luthien niet kende. Gabriel beet even op de binnenkant van zijn wang.

"Ik snap het gewoon niet. Meer dan zes jaar geleden ontmoette we elkaar. Toen hebben we jaren gelukkig samen gewoond en daarna was hij ineens poef zomaar weg!" Zei emily met een psygotische klank in haar stem. Ze maakte wilde gebarne onder het vertellen. "Hij liet alleen een briefje achter met erop da tik hem nooit meer zou zien! Meer niet!" Gilde Emily bijna. Ze kon het allemaal niet meer aan!

Gabriel schrok een beetje. Hij keek naar Emily. Wat moest hij daar nou van zeggen. Zelf maakte hij zoiets nooit mee aangezien hij nooit echte liefde mee gemaakt had. Hij beet op zijn lip en keek naar Emily. 'Het spijt me voor je. Ik heb geen idee waarom hij dat gedaan heeft maar hij heeft je heel veel pijn gedaan. En eigenlijk weet ik niet wat ik eraan kan veranderen aangezien jij er mee moet leren leven.' zei hij tegen Emily. 'Sorry.' zei hij zachtjes, hij keek naar haar. Hoe kon het goedkomen.

"Ik weet het gewoon niet meer."Zei Emily nu zachtjes. "Vlak nadat hij weg was ben ik achter hem aangegaan. Ik ben het besef van tijd toen kwijtgeraakt. Later werd ik wakker op de grond in het bos, daar kwam ik erachter dat ik zijn kind droeg. Het is zo ontzettend moeilijk om hem te vergeten. Iedere keer als ik mijn buik zie moet ik aan hem denken." fluisterde Emily terwijl de tranen weer over haar wangen begonnen te lopen.

Gabriel keek naar haar. 'Ik denk dat het nooit gaat lukken om hem te vergeten. Een eerste echte liefde vergeet je nooit zeggen ze altijd. En misschien moet je proberen het te accepteren. Ik snap dat het moeilijk is maar ik heb geen idee wat je er anders aan moet doen. Het spijt me.' zei hij zachtjes. Gabriel keek even naar Emily's buik. Hij was best dik vond hij.

Emily begon steeds zachter te praten. "Het ergste is nog dat ik hem daarna nog een keer heb gezien. Net toen ik dacht dat ik het los had gelaten." Dat was de dag geweest in het gezellige park. Daarna was ze weer vreselijk ingestort. Ze had daarna weer rondgezworven zoekend naar Luthien. Ze had geen idee welke dag het was of hoeveel tijd er al was omgegaan.

Gabriel keek naar Emily. 'Heb je toen niet met hem gepraat?' vroeg hij voorzichtig aan haar. Hij wilde geen verkeerde dingen zeggen die haar pijn konden doen. Gabriel vroeg zich af hoe het voelde om degene van wie je hield te verliezen. Hij had zoiets nooit gevoeld. Hij had nooit van iemand gehouden, nooit echt.

"Hij negeerde me en zei alleen dat ik hem met rust moest latne en dat hij me nooit me wilde zien." Zei Emily terwijl er weer een snik omhoog kwam. "Ik heb hem nog gesmeekt bij me te blijven voor de baby, maar H-hij Z-zei..." Emily begon weer hard te huilen.

Gabriel keek naar Emily. 'Dat spijt me heel erg voor je..' zei hij zachtjes. Hij wist niet zeker of het goed was wat hij deed maar hij knuffelde haar zachtjes en probeerde haar een beetje te troosten. 'Het komt vast wel goed.' fluisterde hij zachtjes. Dat hoopte hij wel voor haar. Anders zou het wel heel erg stom zijn.

Emily was zo overstuur dat ze het niet erg vond dat Gabriel haar knuffelde. Ze kroop tegen hem aan en duwde haar gezicht tegen zijn borst. Ze voelde zich om de een of andere reden veilig bij hem. Luidruchtig haalde ze haar neus op. Ineens voelde ze weer een pijnscheut door haar buik gaan.

Gabriel streek voorzichtig over haar haar haren heen. Hij probeerde haar een beetje te kalmeren. Gabriel keek naar Emily, misschien was het goed dat alles er eens een keer uit gekomen was dacht hij rustig. Hij hoopte echt dat alles goed voor haar kwam, dat verdiende ze gewoon.

Emily sloeg haar armen stevig om Gabriel heen. Ze had nu echt behoefte aan steun en kon even neit alleen zijn. Haar gezicht vertrok toen ze weer pijn in haar buik voelde. Wat was er met haar aan de hand? Had ze teveel in een keer gegeten ofzo?

Gabriel keek even naar haar gezicht. 'Wat is er..?' vroeg hij zachtjes aan haar aangezien er vanalles gebeuren kon. Hij keek naar haar, benieuwd naar haar antwoord, aangezien ze er niet heel er goed uitzag. Nog steeds niet. Hij wilde haar graag helpen. Heel graag gewoon omdat ze vriendelijjk was.

Emily begon te trillen. Ze had het plotseling ontzettend koud. "I-ik w-weet het n-n-niet."Zei ze klapper tandend.
"I-ik v-voel me opeens z-z-zo r-raar." Ze sloeg haar armen om zichzelf heen om te proberen om het warmer te krijgen. Opnieuw vertrok haar gezicht van de pijn.

Emily begon te trillen. Ze had het plotseling ontzettend koud. "I-ik w-weet het n-n-niet."Zei ze klapper tandend.
"I-ik v-voel me opeens z-z-zo r-raar." Ze sloeg haar armen om zichzelf heen om te proberen om het warmer te krijgen. Opnieuw vertrok haar gezicht van de pijn.

'Emily..' zei hij en hij beet op zijn lip. Hij trok zijn inmiddels vrij warme jack uit en legde die om haar heen voor zover het ging. Hij probeerde te bedenken wat er aan de hand kon zijn. 'Emily, weet jij wanneer je uitgerekend bent?' vroeg hij voorzichtig. Hij keek naar haar want natuurlijk kon dat ook nog.

"I-ik ben nooit bij de dokter geweest."Zei Emily angstig. Haar ogen werden groot. Dat kon toch niet! Ze kon toch niet nu al moeten bevallen! Ze keek naar haar buik. Die was heel erg dik. Veel dikker dan de laatste keer dat ze zich herrinerde.

Gabriel beet op zijn lip, hij wist er niet veel vanaf maar genoeg om ten minste een beetje te helpen. Hij had geholpen bij zijn moeder. 'Ik denk wel dat het gebeuren gaat Emily. 'Wacht maar. Ik heb geholpen bij mijn moeder en kan jou nog goed helpen.' zei hij tegen haar. Hij keek haar aan, als ze het niet fijn vond zou hij op zoek moeten naar een dokter en ze zaten nog best afgelegen.