Gabriel's tijdelijke hutje. - Rijk v.d. Maagd.

Emily keek Gabriel bang aan. Ze weet nog hoe erg haar eigen moeder had geschreeuwd en gekrijst met de bevalling van Gabriel haar broertje. Ze beet even op haar lip, maar knikte uiteindelijk snel. "Doe wat je kunt doen zodat mijn kinderen veilig op de wereld komen." Zei ze vastberaden.

Gabriel knikte. Hij liet haar los en liep naar de keuken. Hij pakte daar alle doeken die hij nat en hield ze onder de kraan. Ondertussenv erwarmde hij ze met zijn vuurkrachten. Dat alles legde hij op het dienblad waarna hij terug liep naar Emily. Daarna rende hij de trap op naar de badkamer waar hij wat andere handdoeken pakte die hij was droger zou houden. Toen hij die had rende hij weer naar beneden. Hij ging bij Emily zitten en pakte ongevraagd haar hand vast. 'Vertrouw je me?' vroeg hij haar en hij keek in haar ogen.

Emily knikte en beet op haar lip. Zolang Gabriel haar kinderen veilig ter wereld bracht vond ze alles goed en zou ze hem eeuwig dankbaar zijn. Er schoot weer een scherpe pijn door haar buik. Deze keer veel heftiger dan eerst en Emily kon de kreet niet onderdrukken.

Heeft Emily een rok, broek of jurk aan.

Gabriel rilde even bij de kreet en zette alles klaar op de vloer en tafel. De kinderen zouden zo snel mogenlijk warm gehouden kunnen worden. Hij keek even naar haar. 'Je moet je onderkleding uittrekken..' zei hij tegen haar. Iets wat best logisch was. Hij beet op zijn lip en hoopte maar dat alles goed zou gaan anders zou hij het zichzelf nooit vergeven.

Luthien lag nog maar net aan het randje van een emotionele uitbarsting. Hij wou in tranen uitbarsten, zich in een hoekje verstoppen en wachten tot zijn gedachten stil stonden. Emily... Emily... ging alsmaar door zijn hoofd. Hoe kon hij inhemelsnaam zo stom zijn om haar te verlaten? Hij bracht haar alleen maar nog meer in de problemen... Hij slikte een brok in zijn keel weg en stopte voor het huisje van Gabriël. Zijn waterfles was leeg... misschien kon hij aan de eigenaar vragen of hij zijn fles even mocht vullen.