Dansclub de nacht-rijk van de maagd.

Demetri keek gewoon uit dagend terug. Hij kreeg er geen schuldgevoel van omdat hij haar had geholpen. Dus mocht hij wel hier blijven vond hij zelf. En het was niet zo dat dit de eerste keer was dat er met de waarheid werd gespeelt. ''Oke leuk'' zei Demteri omdat ze allebei ongveer zeiden hoe oud ze waren. Hij nam nog een slok van zijn water.

Kira dronk haar water op en keek nog steeds naar Demetri. Ze vond het wel grappig want Demetri kreeg iets voor elkaar wat niemand kon. Hij haalde haar lieve nomale zij naar boven. Vroeger was ze echt een klein meisjes meisje geweest en naar mate ze ouder werd werd ze meer iemand die iedereen verleide maar aangezien Demetri nog jong was en dat dus niet kon deed ze normaler tegen hem.

Demetri kek naar Kira. Niet zoals andere haar bekeken maar gewoon als een mens. ''Waar kom je vandaan'' vroeg Demetri tussen door. Ze konden makkelijk wel gaan praten. Nu zag het niet zo dom uit als je alleen met gedachten dat deed. Demetri wist dat hij eigenlijk later ook in het leger moest net zoals zijn vader maar dat zag hij wel later.

'Rijk van de Boogschutter.' zei Kira eerlijk. Ze vond het fijn dat ze eens met een jongen een normaal gesprek kon hebben zonder dat diezelfde jongen ondertussen zat te fantaseren over haar en haar met zo'n kwijlerige blik aankeek. 'En jij?' vroeg ze daarna.

''Het rijk van de leeuw ben ik geboren'' zei Demetri eerlijk dit keer. Al had hij aardmagie en zijn zus lucht maar dat vertelde hij maar er niet bij. Ook niet dat hij nu met de tentenkampen mee trok. Het was fijn om rustig met iemand te praten op de normale toon. Vooral iemand die dacht dat hij oude was dan dat hij is.

'Welke krachten heb je nog meer?' vroeg Kira nu nieuwschierig. Ze wou het weten, ze wist al dat hij krachten had omdat hij met haar had gecomuniceerd via Telekinese. Waarschijnlijk wist hij dus ook al welke krachten ze had omdat hij in haar hoofd was geweest.

Demetri was verbaast door de vraag. Hij kon nog geen herinneringen zien dus wist hij niet dat Kira krachten had. Maar nu wist hij dat wel door logisch na denken. ''Ehm ik heb aarde'' zei Demetri. Hij keek haar recht terug aan omdat hij aan haar gedachten kon zien dat zij dacht dat hij al wist welke krachte zij had. Maar dat was niet zo. ''En jij'' vroeg hij dus maar.

Nu was het Kira's beurt om verbaast te zijn. 'Kun je dat niet zien dan/' vroeg ze aan hem. Ze dacht dat mensen met Telekinese dat konden zien. 'Ik heb vuur en helen.' zei ze toen omdat ze hem wel geloofde dat hij het niet kon zine maar ze vroeg zich wel af waarom niet.

DIt gesprek was zeer goed voor Demetri zijn ego, dus niet. Hij keek naar de grond. ''Ja ik kan dat nog niet zien'' zei hij geirriteerd. Voor een kind kon hij wel geirriteerd raken als het om zijn krachten ging. Al was hij 7 hij liep super ver achter dan zijn zus. ''Het is toch ook niet meteen dat jij vuurtornado's kan maken'' zei Demetri.

'NEe dat is waar maar ik dacht... Ik weet niet wat ik dacht maar ik kom niet zo vaak mensen tegen die Telekinese hebben.' zei ze. Ze had het gevoel dat ze zichzelf moest verdedigen zi wist alleen niet waarom ze dat zou moeten doen. Hij was 15 tenminste dat zei hij dus dan zou het toch kunnen dat hij dat al kon. 'het verbaast me alleen gezien je leeftijd.' zei ze daarom maar.

''Hoe oud je bent maakt niet uit hoe goed je bent'' zei Demetri verder geirriteerd. Hij za er wel meer die nog klunsiger waren dan hem in het kamp. Dus dat wist hij zeker dat het daar aan niet lag. Maar Kira kon het niet weten dus liet Demetri het maar los. ''Maar heb je hobby's behalve flauw vallen'' zei Demetri vrgend.

'Maar het is meestal wel als je jong weet dat je krachten hebt dat je als je dan ouder wordt snel beter bent dan andere.' zei Kira. Ze zou er verder maar neits meer over zeggen want ze merkte dat Demetri geiriteerd raakte. 'Ik schilder heel veel en het is niet mijn hobby om flauw te vallen.' zei ze.

Dat van het flauw vallen was een grap dus verwachtte Demetri ook niet dat het ook zo was. Hij rolde daarom ook met zijn ogen al vond hij het intressant van het schilderen. ''Wow schilderen. Dat is best knap. Wou dat ik een schilderij van je kon zien'' zei hij als een echte volwassene. Tenminste dat probeerde hij te lijken.

'Ik kan je wel eens mee nemen naar mijn atelier als je wilt.' zei Kira. Ze schilderde eigenlijk altijd geesten dus ze wist niet of Demetri dat leuk zou vinden alleen hij wist al wel dat ze die geesten ook echt zag. Ze glimlacht een beetje omdt ze het wel leuk vond dat Demetri het knap vond dat ze kon schilderen.

Demetri was verbaast dat ze een atelier had dus ze nam r echt de tijd voor. Al moest Demetri zien of hij kon ontsnappen van de trainingen voordta hij er heen kon. ''Ik zou graag het een keer willen zien en het maakt niet uit wat ze zijn'' zei hij met een knip oog. Hij las we aan haar gedachten dus wisten alleen hun twee waar ze het over hadden.

Kira glimlachte. Ze zou als hij langs zou komen de minst angstaanjagende schilderijen klaarzeteen en de echt enge even achterwege laten. Zelfs zij kreeg de kriebles van die schilderijen en ze wist dat sommige mensen nachtmerries kregen van haar schilderijen. 'Je weet niet hoe ze eruit zine maar dat laat ik je wel een keer zien.' beloofde ze hem.

Demetri zag wel aan haar gedachtendat ht niet al te leuk was maar dat liet hij zich niet af schrikken. Hij moest ect meer dapperder worden vond hij zelf altijd. ''Ik kijk er naar uit'' zei Demetri dapper. Hij zou ook echt een keer bij har langs komen. Hij keek de dansclub rond en zag dat de meeste het incident va net waren vergeten.

Ook Kira keek door de club. Ze kon zich niet voorstellen dat ze hier net buitenbewust zijn was geraakt want nu stond iedereen weer vrolijk te dansen. 'Weet jij waarom ik net ben flauwgevallen?' vroeg Kira toen. Ze wis tniet zeker of Demetri nou wel of niet wist dat ze met geesten kon comuniceren.

''Je gedachten waren ondanks alles nog zeer duidelijk'' zei Demetri. Als of dat alles uit legde wat Demetri ook vond. Hij wist van de geesten want hij kon ze zien in haar gedachte. Hij vond het wel knap maar wou e niet precies over praten. Misschien omdat het er ongemakkelijk uit zag vond hij zelf.

Kira baalde er van dat ze zo'n jong iemand met het bestaan van geesten en dergelijken had opgescheept. De meesten wisten het niet eens dat ze bestonden en al helemaal niet dat er mensen waren die met ze konden comuniceren. 'Het is mischien lastig om te verwoorden maar wil je mij vertellen wat je heb gezien.' zei Kira. Ze moest het weten want waarschijnlijk kon hij niet snappen wat hij had gezien.

Demetri keek Kira even aan. Hij snapte niet dat ze dat kon zeggen. Dat was toch logisch of lag het aan mij. Uiteindelijk draaide hij zich een stukje. ''Dom zeg'' zei hij zacht terwijl hij met zijn hoofd schudde. Uiteindelijk wist hij dat het toch geen zin had dus moest hij het maar eggen. ''Ik heb gezien waar je aan dacht'' zei hij rustig.

Oke dacht Kira. Dat betekend dus dat hij het wist wat zij had gezien. Maar had ze daar wel aan gedacht of had hij alleen maar gezien dat ze met geesten aan het comuniceren was. 'Laat maar. Maar ik wil wel dat als je er mee zit naar mij toe gaat en niet naar iemand anders.' zei Kira. Andere zouden het niet kunne uitleggen en zij wel.

Demetri snpte dat Kira dacht dat hij er niets van snapte. Ook al zat ze dan dichter bij zijn leeftijd dan hij gezegd had hij was best slim voor izjn leeftijd. Alleen dapper en snel was wat minder wist hij zelf goed. ''Ik zeg wel als er iets is'' zei Demetri. Hij wou het onderwerp veranderen omdat hij dalijk de hele tijd klein leek. '' Ehm heb je veel familie'' vroeg Demetri met een glimlach.

'Ja ik heb zes oudere zussen en een vader. Mijn moeder is helaas overleden maar ik heb mijn zussen die voor me willen zorgen ook al ben ik oud en wijs genoeg om op mijn eigen benen te staan.' zei Kira oprecht. Ze snapte neit warom ze dit aan een jongen van vijftien vertelde maar ze had het nu eenmaal gedaan.

Demetri knikte begrijpend. Zelf had hij geen vader maar de rest van zijn familie was goed genoeg voor hem. ''Ik snap het mijn vader is ook dood. Maar de rest van mijn familie is heel hecht dus het maakt weinig uit'' zei Demetri. Hij vind het wl altijd jammer dat hij dod was omdat Demetri hem graag wou leren kennen. Maar wist dat hij zich zlef had opgeofferd om mama en hun twee te redden.